*Bu yazı edebi değildir, iç dökmecedir daha ziyade. Hayatımın iplerini askısında bıraktım artık, sahi gelmiyor hiçbir yakınlık; biliyorum en yakınından en uzağına çoğu kişi yalnız işi düştüğünde soruyor beni, hiçkimsesi kalmadığında veya, son çareden dahası değilim biliyorum. Benim de bir hayatım var ama işte, bu benim yaşadığımın adı da -öyle veya böyle- hayat. Ben hayatımı benim gibi insanlardan

İyi bir cevabı hak eden güzel sorularım vardı, Kurudum arasında,ölüm-doğum iki yaprağın; Bir vaatken yaşamak, zor geldi tek başıma Ben ki munis, sokulgandım esasen Erimeden evvel, varlığımın gölgesinde. Bedelliydi dostluklarım, kendim müddetimce Neye, kime tutunsam az kalmıştı bitmesine Düşmek içinde düşmektim İnkar etmesin kimse, tutmadılar. Kaldım gecenin sessiz mavisine. Kimsenin bir şeyi değil, adım gibi eminim Eskiyen yaprak

Zaten o adam değildim ki ben; o yalnız kalmamış, etrafında insanlar, gülücükler saçan, musmutlu herif; o ben değildim, hiç olmadım. Şimdi düşünüyorum, hayali dahi oturmuyor üstüme, canlanmıyor kafamda; koca bir boşluktan halliceyim hepsi bu. O, bu, şu da değil bunun müsebbibi, herkes, herkesin payı var korktuklarında. Onlar genç, çocuk ruhlu, bir şeyleri boş verip mutlu olmak istiyorlar, sevmeye

Düğümleyip atmışlar ruhumu uçurumdan En ala ölüm geliyor elimden, Ağlar gider yapraklar, unutur herkes En başta kalbimi kundaklayanlar Yok eşim dostum, yok ardımdan bakanım Gözleyen yoktu yolum, karanlığa karıştım Bir şeyi değilim kimsenin, başta kendim Bir zamanlar, ah o bir zamanlar... Var mıyım ki sanmıyorum Birkaç damla kandır ederim Sabah edemem ki geceleri Böyle yalnız, böyle bir başına.

Bu günü bekleyen ellerim vardı oysa, Canımın soğuğunda titreyen ellerim; Her şeyi unutmak geçse de içimden, Kapanmaz mezarı ikimizin bu yara. Bugün için attıysa boşuna kalbim, Hala seviyor olduğum için dahi, Gözlerimi görsem bile affedemezdim. Acını da hasretini de sesini de silemedim. Her şeyimi verip sade ısınmak istemiştim, Senden sonra kaç ömür senle konuşmayı bekledim. Yine de affedemezdim,