Yolları denize çıkan her yeri hep sevdim, iki elim kanda olsa, iki elim kan da olsa gideceğim;

Kalmak için ne bir yerim, ne birim var, tüm gücümle gideceğim.

Dikiz aynalarını kırdım zamanın, işte yine yalnız ben varım,

Gidip de başımı bile çıkarmayacağım

Çekip gideceğim denize en yakın yerlere, oralarda kuracağım hayatımı

O herkesten her şeyden uzakta, ilk fırsatta ve tereddütsüz

Denize düşüp, kendime sarılacağım sadece

Bu kadar yalnız olduğumu ben bile bilmezdim

Kıyıya yakınım başarmak hususunda ama o da değil yalnızca, bu hafta sonu, hayatımın geri kalanını ve benim deyimimle "gerçek yarısını" geçirmeyi umduğum yere gidiyorum. İyice bir keşfedeceğim önce, kağıt üstü ezberimde zaten ama karış karış adımlayacağım; hem kafa dağıtacağım biraz, işti güçtü, eski dostlardı derken yine bir gümüş gibi karardım.

İçimde bol buzlu derin bir öfke var hissediyorum, yekten şuna karşı diyemem ana hikayeyi bilsem de, sen de biliyorsun şayet düzenli okuyorsan; onu yüzeye çıkarmıyorum, zaten hacet de yok ama kendi içimi kemirdiğini hissediyorum zaman zaman, önceleri hak eden birine denk düşmeyi isterdim ama farkındayım ki onu birine sunmak bitmesini sağlamayacak, ben de dönüştürmeyi seçtim haliyle, her daraldığımda burada sana yazmayı mesela.

Sence yapabilecek miyim okuyucu? Bu kez gerçekten çekip gidebilecek ve kendi miladımı başlatabilecek miyim? Yepyeni bir çevre, yeni bir kafa, yeni hobiler belki, başka şeyleri hatırlatmayan bir şeyler, belki biri...

Kendimi gerçekleştirmiş olurum o zaman, "Amaaan!" diyebilirim, boş verebilirim, yeniden kitap okuma alışkanlığı edinebilirim ve en sevdiğim kitaplarımdaki altını benim çizmediğim kısımlar içimi acıtmaz mesela... Böyle anlatınca çok hayal duruyor ya o sinirimi bozuyor işte bir çıt, hani uçmak ile bu saydıklarım eşdeğer mümkünattaymış gibi. Neyse devam: Çıtım çıkmaz, kimseye ses etmeden o burnun kenarındaki cılız ağacın yanında duran, denize tahta banka çöker kalırım tüm gün; yine düşünürüm anlayacağın ama geçmişi değil, rağmenlerimi, herkese ve her şeye rağmen kararlılıkla ve kitabına uygun, tam anlamıyla tırnaklarımla kazıyarak gelebildiğim o basit, mütevazi, çoğularının gözüne bile ilişmeyecek dingin, kendi halinde hayatımı. İşte o vakit hazır olurum, kendini gerçekleştitmiş ve yaşamaya nihayet hakikaten başlamış biri olarak her anlamda... Bütün pürüzlerinden arındırdığım o tatlı hayatı paylaşacağım, yadırgamayacağım biriyle olmaya. Kimseyi kaybedemeyecek olduğum için herkese içtenlikle söylerim mesela zaten birbirimizin hayatında hiç olmadığımızı, nitelik ve kadirşinaslık içermeyen, bir bağ biçiminde bulunmayan bütün tanışıklıklarımı bir kenara atıp artık eski hayatımdan kimseyi tanımamayı seçtiğimi, büsbütün her şeyi kenara koyup kenarı eskiden arzuladığım gibi yakmaktansa nerede olduğunu dahi unutabilmeyi yegane gaye edindiğimi.

Bir şeyleri temize çekmek ancak hakikaten sahici olanlarını bir kenara ayırıp, kalanına kıyabilmekle mümkün zira biliyorum, kaldı ki bir değeri olduğundan da değil bu zorlanış, keşke öyle olsa, insan yalnızca çok emek harcadığı için aslında bir halt etmemiş insanları ve şeyleri çöpe atmak istemiyor, yazık ki bu denli basit. Kıymak değil bunun adı, hiç olmamış veya çoktan ölmüş bir şeye ne kadar yazık edilebilirse anca o, ayıp da değil bu yüzden, çekip gitmek ayıp değil seninle gibi duran çevre ve arkadaş gibi duran şeylerden... O yüzden büyük bir kararlılıkla kapatacağım ardımdan kapıyı, hafızamda hiç yer etmediğinden ubutmam da gerekmeyecek şifresini ve eşikten ilk adım attığımda yeni bir ben olacağım, ya da daha doğrusu en eski ve asıl ben.

Ben ki senin beni bildiğinden bile uysal ve iyi biriyim okuyucu, filmde dediği gibi dertten şiddete meyyalim; o yüzden bir an evvel çekip gidelim, bulunduğumuz yerle alakalı olmasa da gitmekle yemin ederim alakalı ve ben bir gün bunu sana çok uzaklardan kanıtlayacağım, üstelik umarım yalnız olmayacağım artık, otuzumdan sonra edindiğim dostlarım ve belki eşimle kim bilir. Beni bekle lütfen, ben bekleyeceğim çünkü kendimi, en güzel halimi. 

Seni bilmem ama ben, bilhassa annem tarafından çok uzun süre "ne ederssn onu bulursun" mantığı ile yetiştirildim, okey bu kötülüğü engelleyen bir şey teoride fakat aynı zamanda iyilik edenin iyilik bulacağı gibi ağır bir yemin de barındırıyor ufaktan; nitekim dünyanın beşeri kısmı asla öyle rasyonel bir yer olmadı, Mattia Ahmet Minguzzi de ne yazık ki bunun apaçık örneği. Bütün kötü düşüncelerden münezzeh kalmayı başarmış, kişiliği oturmuş, belirli erdemlere ve kişisel ahlaka sahip ideal bir genç, olması gerektiği gibi yani...

Ettiğini mi buldu o? Yok yere birkaç piç kurusu yüzünden başına gelenler, olabileceklerin en ağırıydı. Yani demek istediğim, bize öğretilen gibi "Sen boşver büyüklük sende kalsın, sen sükut et Allah'ından bulsun" benzeri tavırlar işe yaramaz, karşımızda sürek avıyla itlaf edilmesi gereken hayvan sürüsü var ve onlara efendi davranmak hiçbir zaman için o piç kurularının başlarını öne eğip utanmalarını sağlamayacak, yaş olarak çocuk sayılsalar bile karşımızda asla topluma kazandırılamayacak, herhangi bir işlevi dahi bulunamayacak dev güruhlar var.

Zamanında günümüzdeki denli ciddi olmasa da çok zorbalığa uğradım, neyse ki bu bahsettiğim gerçekleri içselleştirmiştim; efendi çocuk profili de çizsem karşımdakinin seviyesine hatta altına düşünmeden inip hemen parlayabilecek bir yapı geliştirdim, bilirsin bazen sen dişlerini gösterene hatta bir ısırık alana kadar kimse durmaz. Çok net hatırlıyorum, bir malzemem çalınmıştı ve benimle uğraşılıyordu bilirsiniz, kimin aldığını bulmak için yapılabilecek en keskin şeyi yaptım, dedim ki "Bunu hangi orospu çocuğu aldıysa anasını sikeyim." Biliyorum bu bana yakışan bir şey değil fakat tam bir turnusoldu, ortaya en ağır lafı atıp ortamda en sinirlenen tipi bul ve işte aradığın o...

Herkes "Bize nasıl öyle dersin!" derdindeydi ama esas noktayı elbette ki kaçırıyorlardı, bana bulaşmamış olsalar bu laf zaten kendilerini kapsamayacaktı ve ben zaten kim olduklarını bilmiyordum bile ama işte insanın vicdanı çok acayip, kendileri gayet iyi bildiklerinden kim olduklarını, mesajım 12'den vurup atıyordu onları; hem düşünsene, teorik olarak "birine" küfür etmediğim için ben de suçlu sayılmazdım, kitabına uygundu her şey.

Karşındakine onun diliyle kafa tutmazsan asıl adil olmayan budur, ben inan ki hiç küfür dahi etmezdim fakat böyleleriyle dogfight edebilmek için mecburen içselleştirdim ve şimdi ise yazık ki söküp atamıyorum; neyse ki bir zaman sonra bu "iyi çocuk" olmanın artılarını keşfettim ve otoriteleri kendime bağladım, bel altı ispiyonlarla hiç elimi suya sabuna sokmaksızın kimi zaman aileleri, kimi zaman okul gibi yerlerin yönetim kademeleri, kimi zaman ise polislerce rencide edilmelerini, yaptırımlara maruz kalmalarını vesaire sağladım, neticede serseri de olsalar bir defa anlatınca sicillerine işlettirebileceğim herhangi bir suçun gelecekte başlarına nasıl bela olabileceğini istemeseler dahi anlıyorlardı ve böyle bir yol seçtiğim için kendimden de ödün vermemiş oldum, tahriklere kapılıp haklı iken haksız duruma düşen bir amatör olmaktansa. Bu yüzden hiç kavga etmem gerekmedi, zaten edemezdim de fiziksel durumum malum, ben de aklımla savaştım.

Lakin günümüzde gelinen boyut bambaşka, bu yılanların başı bırak otoriteyi yekten kanunla dahi ezilmiyor çünkü kriminallik zaten onların arzu duyup yücelttiği bir şey, böylelerini hukukun aslında şefkatli bile sayılabilecek kucağı ile yenemezsin, bir gün çok pişman olup hapisten son derece düzgün insanlar olarak çıkmak şuraya dursun, evvela sana bana daha da bilenecek ve ilk fırsatta yine ellerinden gelen kötülüğü umarsızca işleme koyacaklar. Hal böyleyken idam çok seksi bir kavram, yaşları umurumda değil çünkü ona uygun davranmadıkları için uygun bir müdahaleyi de hak etmiyorlar, daha dün yaşları 18'den küçük çocukların kullandığı bir aracın içerisinde üç tabanca, kalaşnikof ve el bombaları bulundu; bu şartlarda ne çocuğu allahasen, kime ne anlatıyorsunuz! Hadi diyelim tamam öldürmedik, bunları maden ocaklarına sürmeliyiz bacaklarında prangalarla, yerim ben buna karşı gelecek insan haklarını, Ahmet insan değil miydi? Bırakalım maden ocaklarında benim işçi, emekçi abilerim sefalet çekeceğine bu andavallar ölümle burun buruna gelsin, ölürlerse de kader der geçeriz nedir yani. Çok mu vicdansız görünüyorum? Hayır, ben şu an o kadar çok vicdanlıyım ki hiç değilim gibi duruyor inanın.

Kötülükten fersah fersah uzak ve güzel yetiştirilmenin bedelinin olması çok acı verici, senin kimseye bulaşmamış veya sevgi dolu biri olman fark etmiyor, yine annelerimizin sıkça uyguladığı "Sen bir şey yapmazsan o da yapmaz." benzeri telkinler birer birer boşa düşüyor, zaten bu dünyada kötüler iyilere zarar verir, kötülere niye versinler. Kan taşı gibi bir öfke birikiyor içimde, gerektiğinde özellikle psikolojik eziyetler içeren akılcı bir kötü olabilip yine de tüm bunları imajım içerisinde yapmak istiyorum.

İnsan kötü olmamalı ama anlayacak kadar bilmeli kötüyü diye düşünürüm hep, çeşitli ortamlarda çeşitli insanlarla bulundum bugüne dek ve mesela kimin yasaklı madde kullandığını, pinpon topundan sis bombası yapmayı, kısacası bir sürü boktan, kirli şeyi biliyorum; özel ilgi alanım olduğundan değil, sırf tanımak için, biriyle göz göze geldiğimde niyetini ve ters bor durumda neler yapabileceğimi bilmek için öğreniyorum tüm kötülükleri, hatta suç belgeselleri izlemeye başladım şu sıralar... İçten içe temiz kalmak için kiri ezberlemek gerekiyormuş meğer, ne olmayacağını bilmek ve büyük bir kararlılıkla emin olmak için.

Yine de insan keşke sonsuzca güvenli bir fanusta, bir konfor alanında yaşasaydım diyiveriyor, dünyadaki bunca kiri görüp bilip dayanmak kolay iş değil. Bu yazıyı yazmaya 7 Mart gecesi başladım ve şimdi ayın 8'i, kadınlar günü; aklıma onca isim ve ismini unuttuğum yüzler geliyor, Özgecan Aslan gibi, geçenlerde surlarda öldürülen kız gibi, Ceren öğretmen gibi...

Muhtemelen onları o fanusa koysak bize çok kızarlardı, özgürlüklerini kısıtlamış olurduk ve çok da haklı olurlardı fakat hayatta da olurlardı; işte ben bu ikilemi aşamıyorum, Şubat adlı bir dizi vardı ve onda bir karakteri aşırı zengin annesi doğduğundan itibaren, her eksiğinin giderildiği ve isteyebileceği her şeyin sağlandığı bir odada büyütmüştü, kız yirmili yaşlarında olmasına rağmen en ufak bir kötülük hakkında hiç fikri olmayan, çocuksu fakat pür bir iyilik ve ahlakla bezeliydi.

Bu dünyaya bir çocuk getirmeli mi sorusunu aştım ben ama o çocuğu nasıl yetiştirmemiz gerektiğinden hiç emin değilim, yani zorunda kalırsa birini nasıl öldürebileceğini, kendisine savrulan bir bıçağı nasıl karşı tarafa döndürebileceğini falan öğretmeli miyim yoksa el bebek gül bebek, güllük gülistanlık mı yetiştirmem gerek her şeye rağmen? Hadi diyelim ikinciyi seçtim, arkadaş ortamından nasıl koruyacağım mesela? Neticede çocuğumdan benim gibi kalın kırmızı çizgilere ve prensiplere sahip olmasını ve hiç arkadaşı kalmaması pahasına herkesi üstünce eleyebilmesini bekleyemem ki; yine Alptuğ sigaraya bok atıyor denecek belki ama sigara gibi hiç de masum olmayan bir şeyi bile herkes aptal arkadaş ortamları sayesinde bu kadar çabuk hayatına sokarken; hayatlarını özgürlük kelimesiyle süslemiş güya havalı ve kesinlikle illegal, yanlış şeylere meyletme potansiyeli yüksek o aptal çocukların bir çocuğa oldukça büyülü görünebilecek o aldatıcı illüzyonundan içi merak dolu çocuğumu nasıl koruyacağım, yasaklara dolu biri olsam falan işe yarayacak mı...

Kafam çok karışık okuyucu, tüm bunları düşünmek için fazla erken olduğunun ben de farkındayım ama bir gün bu gerekecek ve korkarım ben o güne kadar tek kademe ilerleyememiş olacağım bu hususta.

Peki sen ne yapardın?

Geçenlerde ilk kez uzun yola çıktım okuyucu, yani sürücü olarak.

Ezelden beridir bunun rahatlatıcı bir aktivite olacağına dair inancım vardı belki ama buncasını ben dahi beklemiyordum, hiç bitmesin istedim, zaman olup akıp gitmek istedim. Varmanın bir tadı yok, ayrıca varmak oldu mu gittiğin yolun niteliği de değiştiriyor her şeyi; bozkırda mı deniz kıyısında mı ilerlediğin gibi, ayrıca varacağın yere olan beklenti ve hissin de yolun biricikliğini zedeliyor bir nebze, yalnızca gidişin, gidiyor olmanın ta kendisinin verebildiği bir his var, hatta adı da becermek.

İnsan becerir gibi oluyor işte o an, kimi zaman gerçek kimi zaman illüzyon da olsa sanki geçmişten, bazı belirli kimselerden, kısacası olmaması gereken herhangi şeylerden kaçabilmeyi; bak sakın yanlış anlama ben geçimsiz değil bilakis inan bana ki bu dünyada görüp görebileceğin en geçimli insanlardan biriyim, yalnızca sorun şu ki kendimi ve olmam gereken ideal beni fazlaca iyi tanıdığımdan, aslında çoğu insanınkilere göre oldukça toleranslı olsalar da sayı olarak fazlaca kırmızı çizgim olduğundan, kendimi ezdirmeyip seçici olduğumdan falan gün sonunda kendi arzu ettiği kalıba "birebir" uymam beklentisiyle hareket eden insanların uğradığı bir hayal kırıklığı olduğumu itiraf etmem gerek.

Beni yalnızca yollar, dolayısıyla süreçler anlar gibi geliyor bu sebepten, hele hele yalnızca sonuç odaklı siyah-beyaz bakışlı kimselerin bunu bir de hayatın basit ve pratik bir ele alınması biçiminde sergilemesi yok mu, işte bu benim sinirden burnumu kanatıyor ve anlaşılmanın kıyısından dahi geçemeyeceğim bariz bir statü olarak, birlikte bir yola çıkmamın imkansız olduğu kişiler arasında da bunlar belki en önde bulunuyor. Siz pragmatik değilsiniz, siz yoldan, yolculuktan acizsiniz; benim uzun yolum sizi yıpratır anca, fatura bana kesilir sonra, yoldaki onca manzara zehir olur kaçar nihayetinde boğazıma, olmamış şey mi sanki?

Neden alakasız biçimde bu konuya dadandın dersen okuyucu, bilmiyorum insan artık nankörlükten mi başka bir şeyden mi bilmiyorum, yolu bulduktan sonra bir de ona birlikte çıkacağı kişiyi arıyor, hani öyle damdan düşer gibi gelen değil de daha ziyade biçilmiş kaftanı. Çok sevdim ben bu işi, hani çoluk çocuğun dahi diline doladığı kavram var ya "terapi", benzin sonsuz olsa, dur diyen olmasa; bir çift göz otursa yanı başımda, o da artık olsa güzel olur ama ya, olur olmasa da...

Gitsem, gitsem, gitsem

Kalmasam hiç

Kimsenin yanına

Kâr

Herkes tüm gün yan gelip yatarak film izliyorum sanıyor, halbuki ben sadece karşısında film açık olan ve aslında kırk çeşit şey düşünmekten, yatar halde felç geçirmiş bir adamım, hepsi bu.

Sanırım hayatıma hatırı sayılır boyutta bir yenilik getirememek uzun zamandır doldurmuş beni, içten içe sinirliyim her şeye, fazla bağırıp çağırır oldum farkındayım, hatta gözümün kararmasından korkar oldum ne yalan söyleyeyim. İkidir çok net şekilde bazı ihtimallere çok ama çok yaklaşıp sonrasında fersahlarca geri düşüyorum. Benim gitmem lazım okuyucu, istek değil gerek yemin ederim. Çamura saplanmış bir araba gibi zihnim ve gazı kökledikçe de sabit durdukça da batıveriyorum. Aynı anda o kadar çok şeyi düşünüyorum ki; ciddi fakat yine de boktan olan realist kaygılardan tut da duygusal yıpranmışlık ve benzeri bir sürü şey kan dolu ama sessiz savaşıyor içimde.

Asıl mevzu işten çıkmamla başladı, ben zaten bir noktada çıkacaktım çünkü oyun sektörüyle hatta oyunlar ile hiç bağdaştıramamıştım kendimi, sorun şu ki ben bu çıkışı kendimi güvenceye aldıktan sonra yapacaktım ve bunun birazcık da olsa erken olması önümü çok bulanık kılıyor. Aslında şu andan itibaren hiç çalışmasam yine de aynı düzeni hasbelkader devam ettiririm ama meselenin dokunan yanı, çalışmanın benim için bazı şeylerden bir kaçış olması, örneğin geçmişi düşünmekten.

Şimdi hem geçmiş gelip duruyor aklıma, hem önümdeki belirsizlikler, iş bulamamak. Yani bulurum aslında şu ya da bu biçimde ama uzun zamandır hayalini kurup dibine geldiğim şeyleri öldürür bulduğum takdirde; düşlediğim sahil kasabasına muhtemelen taşınamayacağım çünkü yüksek ihtimalle remote olmayacak bu kez işim, hadi yazlık olarak aldık desen ona da gidemeyeceğim çünkü bir yere yeni girdiğinde ilk yılın dolmadan izin imkanın olmuyor... Hayatım değişecekti ulan, her şey hazırdı, her şey, çok uzun zamandır idealize ettiğim yaşam biçimi parmaklarımın ucundaydı, kendimi gerçekleştirebilecektim nihayet, belki kötü yanlarımı da hepten törpüleyecektim, herkesi her şeyi geride bırakıp akıp gidecektim. Şimdi koca bir hiç oldu hepsi, ben dahil belki. Asla bu döngüden, bu şehirden çıkamayacak, bazı şeyleri kırıp aşamayacak olduğumu içten içe kabul edeyazıyorum ve bilen bilir çoğu hikayenin sonu budur aslında, devam bile etse.