O nehir akmasaydı

Ben yine de elimi uzatırdım

Tutar kolundan düşürürdüm hayatı

En azından göz seviyeme ve biliyor musun

Yine denerdim, adına iyi denebilecek her şeyi

Öyle beklentisel falan değil bu, hiç olmadı

Yine de isterdim bazı şeyleri bedelleri dahil

Biriksin isterdim ben dolu her bir fiil 

Hani bambaşka biri de olabilirdim ya ben,

Bir iki basit seçim çekti beni bir yana gitmekten

Birini katil değil kılan da yalnızca tek seçimidir

Biliyorum potansiyelim vardı yitip gitmeye

Bir şeylere evet veya hayır demek kadar

Basit şeylere borçluyum hayatımı ne garip

O nehir akmasaydı ben yine altında yıkanırdım

Kendimi biliyorum ya, olduğum ve denediğimi

Sevgi diye bir şey olmasaydı ben yine severdim

Kendimi biliyorum ya, onu biliyorum ya... 

Sevmek güzel şeymiş be okuyucu, bakma bana hep öyleydi aslında da yanlış ellere verdiğinde sana doğrultulmuş bir silaha dönüyor; bazen de doğru kişiye veriyorsun, olmuyor önce, seneler sonra bir bakıyorsun olmuş. Hayat işte, çok da sorgulamamak lazım belki. 😊

İşin komik yanı, bütün bu modern dünya laf salataları arasında bocalayınca insan, alışmamış kafada durmayan şapka gibi idrak edemiyor bazı şeyleri. Eskiden basitti, çıkma teklif ederdin ve evet ya da hayır cevaplarını alırdın, hiç cevap almasan da hayır olurdu ve her şeyi bilirdin. 

Ama şimdi benim gibi adamların, biraz bu işlere yabancı, biraz yabani, biraz da tüm çevresiyle zaten sıcacık olan adamların bir şeyleri anlaması temelli güç.

Karşındaki onca sinyal atıyor sana karşı boş olmadığına, sense "Kesin kafamda kuruyorumdur, boşuna umutlanmayayım." diyorsun geçmiş de olduğu için işin içinde, arkadaşça bakıyordur diyorsun, olmaz kesin ve üzülmeyeyim diye kendine aklınca set çekiyorsun ama gönlün o kadar karışıyor ki, sonunda bir bakmışsın dünyalar güzeli kız sana, ettiğiniz şeyin flört olduğunu açıklamaya başlamış.

Ben buraya pek fazla iyi şey yazmadım biliyorum, fırsat olmadı ne yapayım; beklemek değiyormuş oysa gördünüz mü? Yeterince iyi olan şeyler beklenmeli. Bir sene her gün aynı saatte aynı yerde beklediğim, ardından çok uzun süre haber bile alamadığım kadın şimdi yanımda, kim bilebilirdi ki... Ne o, ne ben, ne yollar, ne günler... Bir araya gelmemiz gereken bir yer varmış ve geldik.

İyi ki o kış günü bahçe kapısından dışarı çıkmış, omzuma dokunmuş; ilk kıvılcımın o günden yandığını ben bile yeni yeni anlıyorum, iyi ki her gün oraya oturup gözlemişim yolunu, öyle olmasaydı bugün yine karşılaşıcaksak bile bilemezdik ikimiz de onu bu kadar sevdiğimi. Ondan öncesinde hayatımda iz bırakan kadınlara da teşekkür ederim, onlar bana bu kadar kötü davranmasa ben bugün onun değerini bu kadar bilemez ve en fazla vasat bir adam kadar sevebilirdim... Üstelik kendisi için de geçerli bu, o zaman birlikte olsaydık bu kadar sevdiğimi bilemezdi, herkes gibi, sıradan çinko karbon pil gibi sanırdı beni ve ona olan aşkımın mahiyetini.

Onunla tanışana kadarki ve o gittikten tekrar karşılaşana kadarki zaman, zamanın kendi içinden bakarken son derece kötü ve yalnız gelirken, şimdiyse adeta iyi ki öyleymiş diyorum çünkü hepsi bugün içinmiş, artık biliyorum. İyi ki bekledim. Bekledim iyi ki. İyi ki.

Herkes beklenmez okuyucu,

Ama bazen gafletten değil de gerçekten tanıdığın için beklersin birini,

Öylesi bir gün geliyor işte. 

Bir insan bu raddeye nasıl gelir? Bekara eş boşamak kolay tabii, ahkam falan kesmeyeceğim o sebepten ama bir insan sahi nasıl bu kadar baş aşağı değişebilir.

Bunun kokusunu almak da kötü biliyor musun okuyucu, o yokuş aşağı gidişi başlatan ilk kıvılcımları bir zamanlar görmüş biri olarak bugüne bakmak ve o günlerde sonucun bu kadar ileri gideceğini öngörememiş olmak, birinin bugünkü yokluğuna.

İnsan her zaman olduğu gibi "neden" sorusunu soruyor ama bu soru ilk kez bu kadar kuru kalıyor belki. 

İnsan tabi meylediyor dünyanın lekelerinden kendi alnına da pay biçmeye ister istemez. Hani diyorum ne bileyim, biz mi sahip çıkmadık, bu bizim suçumuz muydu?Ulan dövseydik, sövseydik, dizimizin dibinden ayırmasaydık falan ama böyle olmasaydı. Ölen öldükten sonra insan en kolay kendine batırıyor iğneyi, en çok kendine yakıştırıyor ne garip.

Ve yine aynı oranda saçma geliyor avluda bazı şeyler; yok biriyle kırgınlık, öteki ile kavga, berikini sevmeme... Ulan biz insanların var ya, yaşadığımız onca şeyin bu dünyada dahi bile bir ehemmiyeti yok da dönüp bakamıyoruz işte aptal olduğumuz için.

Tabii şunu da düşünmeden olmuyor: Yaşarken o kadar da var olmamış insanların şimdi oradalıkları, yalnızca kuru bir görev edasından öteye geçmediğinden lüzumsuz mu diye yani ama inanır mısın o iş bile öyle değilmiş.

Klişe bir laf vardır ya insanın sosyal bir hayvan olduğu üzerine. Hayatın tek ve en kesif gerçeği olan ölüm geride birilerini bıraktığında ve öyle ya da böyle birileri de o kişilerin yanında şu veya bu şekilde bulunduğunda dahi iyileştirici olmasa bile yatıştırıcı etkisinin muazzam olduğunu görmek de bir o kadar acı ne yazık ki.

Bana bundan yirmi dört saat evvel sorsaydınız, ben birinin sadece yanında bulunarak ona destek olamayacağımı düşünür hicap duyardım ama meğer kalabalık denen şeyin bile bir etkisi varmış, kişilerin bireyselliklerinden bağımsız yalnızca varlıklarının bile...

Of be Gökay, benim bunları öğrenmem için bize bunları yaşatman gerekmezdi, şimdi senle ilgili nerede neler oluyor kim bilir, keşke düşünebilseydin.

Etrafımızdaki insanlar kadarız

Kolumuza girenler kadarız

Bizi sevdiklerini bildiklerimiz kadarız

Elimde olsa herkesin yanında olmak isterdim.