Bir gün geri dönmek için gitmedim ben hiç

Ama o yüzden kaldım, öyle günleri için başkalarının

Meğer günler takvimler doluymuş,

Kimsenin burda olası yokmuş ve de hiç olmamış

Olsun diyorum, ben de dönmedim nasılsa

Bazıları dönerim sandı, ciddiyetsizdiler zira

Son bir baktım hep giderken, öyle ya, gitmemek için.

Hani bir dudak büzülmesi bile fren sayılırdı,..

Beni döndürmek imkansızsa da, gitmeden durdurmak kolaydı;

Ben vardım, kalasım vardı, her şeyim vardı.

Asıl siz yoktunuz belki de, adım gittiye çıktı. 

Hal böyleyse gider Alptuğ, bırakın gitsin Alptuğ

Alıştım; kırgın olsam ne küskün olsam ne

Gün sonunda bir cekedim, bir beyaz arabam...

Gitmesem bile, sizinle miyim sanıyorsunuz, gitmedim mi çoktan?

Sahi, en son ne zaman mesaj attım? Bir noktada kesildi değil mi aramız, bu yüzden dönemem işte

"Gitti!" diyorsunuz ya siz sözümona... Hayır efendim;

Ben ya kovuldum, ya da hiç gelemedim bile.

Şimdi de yine gidiyorum, bir gün geri dönmemek için

Hata üstüne hata yapıyorum okuyucu, amacı iyi olan ama dışarıdan benim bile hak vermeyeceğim biçimde kötü görünen bir sürü şey yapıyorum. Niye biliyor musun, elim ayağıma dolaşıyor çünkü, çünkü ben bugüne kadar hiç gerçekten hoşlanılıp sevilmedim; insan bunla ilk karşılaşınca far görmüş tavşana dönüyormuş resmen, afalladım; istemeden çok abartılı gösterdim sevgimi, istemeden üzdüm bazen...

Birincisi, iki şeyden korktum: Tüm bunların yalan olmasından, öyle değilse de bunu kaybetmekten.

Gerçeğim şu, Allah biliyor sizden mi saklayacağım: Ben hiçbir zaman sevileceğime falan inanmadım ömrümde, bir an bile, ki inanmamak için haklı sebeplerim de oldu ne yazık ki zaman içinde. Bu yüzden de bir salak olarak kendimce emin olmak adına saçmalıklar yaptım, kıskandırmaya çalışmak gibi. Ama bu kadar süre yapayalnız, hakikaten her manada yalnız olduğum için sanırım, bunun ne kadar incitici olduğunu unutmuşum. Adını bile anmadığım şeylerden bana miras kalan güçlü kuruntular, yeni yılın ilk saatlerinde her şeyi mahvediyordu az daha.

İnsan ilk defa sevilip kıymet görünce, bu onun için bambaşka bir şey oluyor. Tabii dışarıdaki, normal insanlar için bu rutin, standart bir şey olduğundan, sanki o kişi bir şeyleri abartmış, bağlanmış gibi görünüyor dışarıdan. Öyle olmadığına ikna etmek o kadar zor ki. Sizin normaliniz abartı bir rol gibi geliyor karşıdakine, biliyorum bu üzücü ama aynı zamanda da doğal.

Derken, bu durumun yarattığı o kaygı, hani o ulan ilk kez değer görüyorum bunu yitirmemeliyim kaygısı... Siz yanlış bir şey yapmamaya gayret edip titizlendikçe, ufacık ipe takılan sakar fil gibi her şeyi yıkıyorsunuz.

Sana benden yılın ilk öğüdü sayın okuyucu:

Kendini o kadar da dinleme, ilk defa da görsen iyi durumları panikle karşılama. Güvenmek için sadece bekle, kendince yöntemlere kalkışıp kimseyi incitme. Sakin ol, sakınan göze çöp batar. 

Ne iz ne anı; dün zaten yoktu, bugün bizim değil

Al eşyalarını gidelim. Ben mi? Ben bu kadarım.

Artık bekleyemem seni, gidiyorum

Ya yetiş bana, ya benliğini ilan et

Gittik diyelim hadi, zor da olsa bıçak gibi kestik

Her bağımızı, kötüyle birlikte daha çok da iyiyi

Yaktık diyelim, kendimize benzettik.

O yeni yerde yeni birileri çıkmayacak mı?

Çok iyi bile olsalar sesleri, hareketleri, sevdikleri

Bize olanları hatırlatmayacak mı?

Hadi bugün Beyza sordu bilmeden,

Herkesin adını anmaya çekindiklerinden birini

Sen söyle sevgili kendim, nasıl eminsin?

Bu bir daha yaşanmayacak mı?

Hem değişir mi biri adını anmış ha anmamış

Gidince unutabilecek misin ki?

Kalkalım masadan eyvallah

Ama devirdikten sonra en azından

Bu masa hep bizsiz masaydı, bizsiz de masaydı

Yeter artık, o güzel Alptuğ eski bir masaldı.

Yaşlı adamlar gibiyim artık

Ansızın uyuyorum akşam ortaları

Bıraksam ölecekmişim de... Bırakmışım gibi. 

Öylece durmak bile yorar oldu

O kadar da anlamlı değil sevdiğim şeyler dahi

Sahi, sevmeyi de unuttum bence ama

Çaktırma. 

Günler bitsinler diye var sanki, 

Duruyorum birden her ne yapıyorsam

Olmasa da diyorum, ne değişecek

Asılı gibi bir ağaca, o ağaç olarak

Kendi gözlerime bakıyorum

En kötüsü de, artık göremiyorum

Sadece hatırlıyorum, ne eksiksem, an be an

Yaşlı adamlar gibi, tahmin ediyorum sonumu

Yanılma payım kalmıyor giderek

Göğsümde uyuyan sorular kıpırdanıyor giderek

Bir şeyler büyüyor, geri dönüş yok, olmadı hiç

Gitmem lazım benim, bir gün ansızın, herkesten

Kimsenin olmadığı, uzak, uzak, uzak bir yere

Yaşlı adamlar gibi

Bir belediye otobüsünün takriben ölü camından dışarı bakarak yazıyorum bu yazıyı, üstelik yanlış yönden bindiğim için bütün Ankara'yı dolaşacak olduğum gerçeğiyle birlikte. 

Çok daha soyutlanıyorum böyle zamanlarda, kalabalıklara bakıp "Senin neyine" diyorum; ya cazip gelmiyor ya da cazip yanları çok uzak benden. "Kimsin" diyorum kendime, tamam insanlar insanlarla da, birileri birilerinin bir şeyi de, sen Alptuğ? Ait değilim, olamıyorum, ne benimseyebiliyor ne tat alabiliyorum. Camın dışındayım aslında ben, hep, biliyorum. 

Islak yollar, ıslak içim; tek başımalığımı vurgulayan neoklasik bir anlatı olsaydı bu hayatım, durmasın derdim bu otobüs; bir geçtiği yerden bir daha geçmeksizin, yolcu almaksızın, tam gaz ben ve yalnızlığım. Ama... 

Biliyorum bu otobüs duracak, inmem gerekecek 

Bazı şeyleri unutamayacağım, dinmeyecek

Kimler kimler olsa da yanımda; o günlerden beri, hep yalnız hissedeceğim. 

Doludizgin gidiyor olsam da şimdi, 

Bu bilgiyle ben, hep aynı yerde kalıyorum.