Bu sefer dönmem ama...Kararır önce gece, çekerim ipleri sudan, eskirKayıp olur adım, belki rüzgar da eser, yoktur ışıkİster gibi bakar sönük yıldızlar benim olmayanıHiç hatırlamıyor gibi olup biteniHer ne vardımsa, yarım bile değilYokmuşBildiğim bilmediğim, İçinde boğulduğumBenim sandığım -yokmuş-Ben sandığımBu sefer dönülmeyecek yerdeGiden, yalnız biriyim benBaşka türlüsü mümkün değil artıkBaşkalarıyla bile, yanıbaşlarındaYapayalnızım.Çoktan alıp çıktım ceketimi hayattanBu sefer dönmemÇünkü dönmeye, ait

Kendi gözlerini duyabiliyordu, üzüntüsünden büyüyen yaşlar, akmadan buharlaşıyordu sinirden. İyi değildi ve önemi yoktu. Onları eline geçirse bir şey yapmayacağını ama onlara bir şey olması gerektiğini biliyordu, her ne olursa olsun bunun kendi durumunu değiştirmeyeceğini bildiği gibi.Denemek istedi, yaktı yıktı ve olmadı; tersini denedi, sarıp sarmaladı dünyayı ama... Kendi dünyasını unutamadı, başından beri tek başına olduğu, bunu uzun

Belirip belirip kayboluyorum kendi hayatımdaİhtimaller uydurarak... Anca öyle uyanıyorumGidiyorum gün be gün, baksana, ben miyim sahi?Vazgeçtim, baksan utanırım yeni gözlerime, bulamasan ne beni ne kendini.Alptuğ olmanın adı kaldı sadece, bir numarası yok çoktandır, albenisi yok. Hevesim, nefesim, sıcak hislerim, o dünkü güvenim, kırık da olsa sevgilerim;Bir karton kutuya konulduğunda görüldü en sonŞimdi nerde kim bilir, epeydir soğuk burası. Hiçbir zaman

Ait değilim, ait olamıyorumKimseyi, hiçbir yeri evim gibi hissedemiyorumÇoğu zaman bir rüya sanki,Yanımdakilerleyim ama orda değilimDostlar, binbir iyi insanlar, bunu değiştiremiyorAit değilim, her şey yabancı geliyorEn iyi arkadaşları bile benden hissedemiyorumKi bu onlardan bağımsız, suçları eksikleri yokEv gibi gelmiyor hiçbir kavram. Meğer benim derdim dediğim şeyin adıAidiyetsizlikmiş yalnızlık değil,Bir yabancı gibiyim, misafirEğreti duruyorum, ek, sonradan gelen bir şeyKendi hayatımın

Önce o sırtını döndü, sonra sırtı onuBenim gibi bir şeydi, öncesi kırık Birkaç ışığın kapandığını bildi, içindendiSebepler artık, sebepler bile üzgün birer kişiydi.Ölüm sizin için anca yaşandıktan sonra hüzünlüUzun bir ölmekteliği küçümsüyorsunuz insanlarÜzülmek değil benim için,  acımak içinizdekiKırılsın istemem, aramızdaki utanç duvarı.Bitiyorum insanlık, az kaldım, duy, var ise önemiÖnüne dön, işine bak, hepki gibiÜzülerek belirtmeliyim, ölüyorsam bile;Henüz sana somut,