Belki de ikimiz, kış güneşinde bile erimeye mahkum iki kar tanesiyiz ayrı düşmüş.

Düşmek de denemez, demek öyleymiş belki

Yine de ister miydim, evet;

Mavisinde bitmesini ufkumun gözlerinin

"Bizden olmaz" gibi aptal peşin hükümleri öldürdüm

Bir yanım keşke, bir yanım neyse şimdi

Kendimden geçsem sen de kalsan, "bizim" hikayemiz olur gibi

Bir erdem olarak, savaş kanına bulaşmadan vazgeçmek. 

Sensizliği de kabul ettim seninle göğsümde

Yazma der aklım bu hikayeyi daha, bitir der diğeri

Bırakacak olurum kalem ağlar, mavi mavi

Kalbimde de aynı öyle akan, büyük bir mavi

Bir yanım kabulgen küskün, bir yanımda umudun

Tutuldu köşeler, çekildi tetik

Tutuldum belki ben de, geri dönüş benim değil

Bir bahane altında uyudum, bir bahane kapı güneşe

Bilmiyorum değen değsin, değsin çaba, ellerimiz

Değer buna, bazı şeylere, değersin, içime

Bilsen ne hissederdin, bilebilseydim

Buna değerdim, güneşe değer, yanmaz ısınırdım

Keşke yetsem okuyucu, kendime yetemiyorum bunu kabul ettim ama herkese yetebilsem; insan hem kendisine hem başkasına yetemez belki ama kendinden geçince aynı anda herkese yetebiliyor biraz, yeter ki kendini kenarda unutmayı bil.

Herkesin yanında olabilmek aynı anda, herkesin yasını, yarasını karşılayabilmek, ne bileyim en azından orda öylece var olarak bile olsa...

Kabul ediyorum ben bir melek değilim, benim de üzdüğüm, kırdığım, ezip geçtiğim insanlar oldu, hatta açık söyleyeyim hala da bazısının yapılması gerektiğini düşünüyorum ama... Aması, belki de her insan gibi bir yanım küsken dünyaya, ona sarılan yanımı daha büyük tutmaya çalışıyorum, hepsi bu. 

Ben ki yirmi ikimden sonra, güç bela da olsa başka biri olmaya çalışıyorum; daha iyimser, daha güler yüzlü, sevecen... Öyle şeylere rağmen ki bu üstelik.

Olmayıp da ne yapacağım çünkü, seviyorum, iyi bir ihtimal olmayı en azından, çok seviyorum. 

Çoğu şeyi affedemeyeceğim evet, içimde bir yerlerde o öfke dolu yanım hep duracak ben de farkındayım; neyse ki şundan da eminim, o bile, öfke duyarken bile anlayacak da bir yandan diğer yanımı. Peki sen? Sen beni anlıyor musun? 

Yeniden kalk kalbim, bırak değsin güneş tekrar yüzüne, dene işte; hoşlanıyorsun biliyorum, bizim için durdurma kendini, deneme durdurmayı; eğer yine kötü olacaksa bu sen durmadın diye olmayacak ki.

Zor biliyorum, korkuların var, ağrıların var, çok geldi başımıza bir sürü şey ama... İçten içe hep seversin sen ihtimallerin esintisini, bir şey beni çekiştire çekiştire inandırsın kendine diye beklersin, artık gözünü kapatabilmek için. 

Bizim ikiye bölünmüşlüğümüz iyi bir şey, böyle kalsın bırak; toprağın altında geçmişimiz tüm insanlarıyla ve hüznüyle, güneşe dönsün diğer yüzümüz bırak, korkma sevmekten, dünsüz ama yarını olan, gülümseyebilen biri yap bizi, eskisi gibi.

Şans ver insanlara, bak aynılarına ikinci şansı ver demiyorum ama o yeni insanlara ilk şansı ver. Biliyorum sen de içten içe merak ediyorsun verirsen nasıl olacağını ve korkuyorsun vermeyince meğer bir fırsatı tepmiş olmaktan. Ben kendime karşı hep dürüst oldum kalbim, kusura bakma, kendine söz geçiremeyeceksin.

Uyan artık kalbim, biz burdayız seninle; o ölümden farksız, acı, mutlulukları bile buruk kılan günler izleri silinmese bile uzaktalar, hatırlayıp nefesimiz kesilse bile geliriz üstesinden... Önümüzde başka ihtimaller var, korkma yinelenmesinden. Sen çoktan hak ettin, bırak kendini biraz artık, bırak sevgiye, serbest bırak.

Tanımadığın insanlara sırt çevirme kalbim, belki onlar öyle çıkmaz, belki yeniden atarsın, güvenle. 

Isınasım var sana da, yolları nasıl yapalım

Hani sen içten içe güzel, ben yaralı yüzken;

Ki güzel filmdir, bir tane daha var hatta

"Bu Kız Beni Aşar" adı, biraz bizi anlatır aslında

Biliyorum eski ben değilim, iyiye dönük yüzüm, 

Biliyorum daha umutlu olmaya çalışıyorum, 

Biliyorum, ısrarla iyiyi düşünüp öyle davranmaya çalışıyorum, kendime zarar da vermiyorum artık, bilakis her an bir gülümseme ile güzel bir kelime taşıyorum cebimde her şeye rağmen. 

Yine de şöyle bakıyorum, bir kendime bir sana

Hak etsem bile sevgini, alnımdaki izleri görüyorum. 

Hoşlanmaya üşeniyorum senden, hayatında birinin var olduğunu öğrenip kırılacağım, yoksa bile sevmeyeceksin kırılacağım; kızma bana, bu peşin hükümlerim benden değil, hala arada sırada sırtımda ağrıyan kötü günlerden kalma.

Sana bunu hiç söyleyemeyecek olduğumu bilmek ne acı, sanırım hoşlanıyorum. Özellikle hoşlanmak diyorum, daha ileri bir ihtimalden kendim adına korktuğum öylesine belirgin ki aslında. Ya sana kapılırsam? Sen yakmasan bile canımı, ya ben yakarsam? 

Olursalara yaşanır mı derdin muhtemelen bilsen, yaşanmaz mı, ölünüyor bile. 

Bi'kendime bakıyorum bütün gün evde takılan, çok yakışıklı olmayan, zaten fiziki kusuru olan, orta halli asosyal bi tip; bir de sana bakıyorum aşağı yukarı bunların tam tersi. Hadi çık bakalım işin içinden çıkabilirsen. Kızma bana bu dediklerim için, benim için de bulunduğum gerçeklik bu, ergen gibi tavır yapamayız buna. Hayat bu. Benimki bu.

Senle ben ne alaka kısaca, 

Gerçi benle bile ben ne alaka ama

Anla işte, kalbim de anlasın

Gerek yok yeni bir maceraya, dönsün arkasını gitsin herkese

Gideceğimi bil, gidiş olduğumu bil, yangınımı bil, bil ama deneme; bil ki kaybettin beni, en az senin suçun bu, herkes, ben bile uzun zaman önce kaybettim kendimi.

Uzaktan anla beni, seveceksen uzaktan, ihtiyacım olan şeylerle tahammül edemediklerimi ayırt edemiyorum; her insan yanılgı, her yanılgı insan, üzülme ama bil, ben iyi olmayacağım.

Bana inan her kimsen, ordan bir yerden, hepsi bu olsun, dahası değil; uzak dur, senin suçun değil... 

Alıştığım şey oldum ben, ihtiyacım olsa da istemiyorum artık hiçbir şeyi.