Bulunduğunuz yerde bile olmadığınızda nereye giderdiniz? Varlığı yokluğu bir olanın, bir ikinciye olan o dayanılmaz ihtiyacı...

Bazı şeylere yaklaşabilecek kadar dayanıklı ve bilinçli olsanız onları anlardınız biliyorum, bunu bildiğim için yakıp geçmiyorum, anlayışla karşılıyorum sizi.

Yoksa her an elimin gittiği ve oldukça da cazip bir ihtimal her şeyi yok etmek; tüm ilişkiler, bağlar, tanışıklıklar... İçten içe biliyorum uzun süredir, artık hiçbir şeyin yetemeyeceğini yatışmama, farkı da yok hiçbir şeysizliğin dolayısıyla, anlamı yok neyleyim neyle değilim. Unutulması kolay biriyim, kolay kızılırım, üstüm kolay kapanır. Olmamış olurum. Biliyorum. Çok oldum. Çok kez. Her iki anlamda da.

Kendime gidiyorum. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum, meşruiyetini yitirdi cevaplar. Konuştuğumu bile sanmıyorum, sanki öylece havaya karışıyorum daha çok. Anlanmak için geçim, bazı tasvirlerse çok güzel olsa bile gerçekçi değillerdi, artık unutmak üzereyim.

Pes okuyucu. Kuru bir chatbot'um artık, cevaplarım belli.

-Nasılsın Alptuğ?

-İyi, sen?

-İyi. Ee?

-Bu kadarı yeterli (zaten cevabımın önemi yoktu, aslında benim de olmadığım gibi) 

Bir beklenti içinde olmak kadar şaşırmayı da özledim geçen zamanda, zamana karşı geçip gittim biraz da, çevirdim başımı gittim, belki fazla çevirdim boynumu, kırdım belki boynumu, kırdım geçirdim belki gülmekten kötüleri, geçirdim belki taa...

Birden durup uzun bir gerçeği hatırladım sanki, birden durup yanımdaki herkesi öldürmek istediğimi hatırladım sanki; birden gözümü açtım belki, yoktu kimse... Ölüm buydu, belki.

Birden emin oldum memnuniyet değilse de ona yakın şeyler duyacağımdan bazı ölüm haberleri alsam, birden tiksinip belki biraz da olsa anladım kendimi kızarak. Bir çocuğu anlamak gibiydi bu, uçmak istediği için camdan atlayabilecek, sırtında takma kanat olan çocuğu. 

Çocuğa sorarsın bu ne? Kanat. Kanat ne içindir? Uçmak.

Çocuk mu suçlu bağlamı mı kelimelerin şimdi, hele de sevgi gibi, dostluk gibi belki biraz.

Belki biraz birden, hiçbir şey hissetmediğimi fark ettim, düştüm düşeli. Fırsat geçse, benim için bir şey değişmeyecek olsa, birden yapardım belli ki biraz, biraz öldürür biraz bırakırdım, kendim gibi. Biliyorum. Düştüm. 

Karasına karışıyorum her gece sesziz sedasız denizin, keşke o ölmek üzere dalgalar biraz biraz alabilseydi üstümden kırgınlığı. Gitmek fikrini her daim dayanılmaz çekici kılan tek şey "başka bir ihtimal" esintisi, belli belirsiz birer belki üstelik her nefes. Öyle olmasaydı, her şeyin aynı devam edeceği tamamen kesin olsaydı kim hayatına devam ederdi ki.

Ben mi? Benim için de kesin değil, neredeyse yani; daha ziyade keskin, yakarak batıyor ve tüm hızıyla içimde ilerliyor tüm yüzüstü bırakılmışlıklar, ihanetler; her gün girdiğim suyun kaldırma kuvveti bile yetmiyor. Değilim gibi ama biliyorum. Boğulmanın bile önemini yitirdiği kadar, güneşin dahi unuttuğu kadar aşağıdayım.

Ne varsa her şey hatırımda, daha dünmüş gibi. Anlanmıyorum, yaşanmıyorum, klişeleri bir kenara bırakırsak esasen fikren ve manen yaklaşılamamış, yapayalnızım.

Yaradır geçer diyorlar, haklılar da

Ama unutuyorlar, bıçak hala yarada

Sırt üstü yüzemeyişim bundan belki.

Kabul ettim çoktan, hadi deniz, çek artık beni. 

Hatırlamaya değmeyecek kadar uzakta kaldı her şey, kalmaktan ziyade kendini orada bıraktı...

Tüm düzlemler düşüş simdi, karşımda aşağılar.

Her şey özleyemeyeceğim kadar yalan, yitirdi geçmişi düşünmek anlamını, kızmayın ama bir şimdim de yok.

Kendimi kaptırdığım o onca teknik ıvır zıvır, hani sürekli bir şeyler yapıyorum, şöyle enerjiğim böyle sevecen... Biri durdursa düşüp öleceğim, görmüyorum demeyin artık.

Haklı sebepleri olanlar lanetlidir, biliyorum bu saatten sonra hiçbir asil dost, hiçbir gönülden seven onca da çırpınsa bir damla can suyu olamayacak bana; metin olsunlar söyleyin, bu hikayeye onları da hiç dahil etmemeliydim, bu hayata. Onlar elinden geleni yaptı, bilsinler ki ben de denedim her şeyi, yemin ederim.

Affettim geçmedi, kızdım bağırdım geçmedi, hıncımı başkalarından aldım geçmedi, hobiler buldum profesyonelleştim geçmedi, yerlerine başkalarını koymaya çalıştım ama kişilerden bağımsız, ne güvenmeyi ne sevmeyi becerebildim. Başta yoktu ya, bir şeyin benden alınmışlığıydı ya o boşluk. Geçmedi işte. Kızmayın bana n'olur. 

Ben kızayım, zaman her şeyin ilacı diyenlere, zamanın ilacını soraraktan. 

Sen hep kaçarsın da, gün gelir alelade bir anda onu görürsün.

Başına gelen her kötü şeyin asıl sebebini, bugün olduğun senin kötü yanlarının asıl sebebini, rastlamamak için onlarca yere gitmediğini.

Ben bugün onu gördüm işte, beni bir ömür bu kadar güvensiz, kaygılı, hüzünlü, karanlık kılan o kişiyi gördüm; uğradığım ilk ama en büyük ihaneti, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını, KAÇTIĞIM HER ŞEYİ gördüm.

Ben bugün ilk dostumu gördüm, ilk de yalan olan.

Ben bugün emin oldum, hani hepimiz düşünürüz ya bazı kişileri uçurumda görsek ellerini tutar mıyız diye, bugün anladım ki tutmam. Bugün uçurumun kendisi olduğumu anladım. Bugün bunca çabamın, bunca iyiye ve güzele ısrarımın, bunca gülümsememin bir bok etmediğini bildim ben.

Artık gerçekten pes,

Biliyorum hiçbir dost hiçbir kimse bunu hafifletemeyecek artık, çok geç

Bu saatten sonra sadece boşa çaba harcanabilecek bir hüzün hatırlatıcısıyım

Ve son kez, sahiden, en önemlisi sevdiğim için sevdiklerimin hayatından çekiliyorum.

Affetmek dahil tüm çare görünen şeyleri denedim ve içinde bulunduğum durumu değiştiremediler, melek oldum zalim oldum ama aynı boşluk. En azından sadece beni içine çeksin ve n'olur öğütsün artık.

Herkes onu, onları iyi, mutlu görecek. Ben mi? Alptuğ ne zaman kimdi ki? Bırakın Allahaşkına!