Her istememek hakikaten istememek olsa keşke okuyucu. Yani o bazı şeyler bizi üzer eder diye çekinişimizi istememek olarak yutturmak zorunda kalmasak keşke kendimize...

Hele ki insan okuyucu, insan nasıl başka insan istemez.

Her koşulda biraz yalnız, biraz eksik olduğumu, çivinin çiviyi sökeceğini bilsem de; o başımdan hiçbir an ayrılmamış korkuları var ya aynı şeyleri tekrar yaşamanın, hani düşünmemek adına bana sürekli bir şeyler yaptırıp bir anlamda aktif ve ayakta tutarken bir yandan mezarımı çoktan kazan.

Bilmiyorum okuyucu, insan onun için elzem olan bir şeyden, onun yoksunluğundan daha büyük bir acı ile nasıl kaçınır, bunu yaşarken bile bilmiyorum ben.

İtsen olmaz çeksen olmaz, oturup bir şeylerin kendiliğindenliğini beklesen ona da güvenemezsin. Galiba yaşım geçti benim, son çıkışı geçtim farkında olmadan.

Niye biliyor musun? Tut ki ben yanıldım ve her şey çok güzel olacak; bunu hayatta en güvendiğim on insanın onu da söylese bana, ben yine de inanmanın kendisinden korkacağım, daha doğrusu yeniden inanmanın.

Kaldı ki bilirsin, yaşamadığın şeyden korkmanın on katına bedeldir tekrar yaşama korkusu. Öbürü belki o kadar kötü değildir bilmiyorsun ama bunu biliyorsun işte, nr yaşadınsa en az o kadar kötü. 

İster aşk ister dost fark etmez, bir değil birkaç kez mağaramdan çıkarıldım Oğuz Atay'ın söz ettiği. Ayaz ben oldum. Ne kadar ısınsam, hatıram, hayatımın çoğu soğuk. Bugün ben tüm canımla istesem bile, hiçbir insanla, hiçbir sıfatla kavuşup bir olamam artık. Benden aldıkları buydu işte. 

Toparlanıp gideyim derken kendimi mi düşürdüm yolda yoksa? Eski ben olduğumu iddia etmiyorum da, farkında olmadan çok büyük bir şeyi kaybetmişim gibi, belki birileri yüzünden ama kendi kendime. Burada uğruna satırlar dolusu yazdığım bir meçhul kadın vardı, bir beklentim bir rengim vardı bir yerlerde. Beni ben yapan tuhaf bir şey vardı. Şimdi de beni ben yapan her şey var, o her neyse yok. Ben peki var mıyım hala? Keşke. Sanki o Alptuğ değil gibi, bir yabancı soğuk suret aynadaki. 

Bazı şeyler diğerlerine kıyasla biraz pistir okuyucu, yine de birilerinin onu yapması gerekir. Gel gör ki insanlar bunu görmez çoğu zaman, görmemeyi tercih ederler doğrusu; tabii sizin elinizi taşın altına koyuşunuzu da bundan memnuniyet olarak değerlendirirler, beyinleri böylesine sığdır fakat bunun farkında olmadıkları için sizi değerlendirme lüksünü her daim kendilerine hak görürler, varsın görsünler.

Alptuğ'un artık yeterince sert olması gerekiyordu anlıyor musun okuyucu, öyle göstermelik falan da değil. Hani o ona sürekli "Değişeceksin." diyenlere artık "Eserinizle övünme vakti" demesi gerekiyordu; hep alttan aldığı, tartışma çıkmasın diye yerli yersiz özür dileyip kendini de hep suçlu hissettiği o tiplere artık onu sindiremeyeceklerini ve üzerinde baskı kuramayacaklarını göstermesi gerekiyordu. Alptuğ'un inan bana bütün bunları gerçekten sert, gerçekten kararlı yapması gerekiyordu ki... Birazcık da o önemsensin, onun dediğinin de bir kıymeti olsun. Çünkü girdiği tartışmalarda hep empati yaparken o, karşı tarafın haklılık uğruna onu yok sayışını yeni yeni fark etmişti...

Bu zamana kadarki aşırı yapıcılığının etkilerini ancak aşırı gaddarlıkla silebilirdi.

Alptuğ en ufak kötü bir şey yapmaya görsün, herkes "Hani şöyle iyi böyle kibar biriydin?" diye yaftalar, kimse durup "öyle bir adamı bu hale kim, ne getirdi?" sorgulamaz. İşin kötüsü bu sadece benimle ilgili değil, herkes yaşıyor bunu, herkes eziliyor hep, sadece bir deli ben oturup bunu mesele ediyorum, haliyle oklar da bana dönüyor.

Alptuğ sevgileri yarınlara bıraktı, yarısı da dünde kaldı ama dün öldü artık. Ne acı ki gerektiğinde kötü olamadan var olamadığımızı öğrendim, ancak birileriyle sert tartışmalara girip kafa tutunca "Dur biraz, bunun da bir benliği varmış." oluyor. Çünkü onlar kendilerinden hiç taviz vermedi bugüne dek, hep sen ben verdik, hem de öyle verdik ki haberleri bile olmadı. Haksız mıyım?

Dengeyi korumakta bütün mesele, kimseye diş göstermeden ilerlemiyor ne yazık ki hayat, ayrıca görmesi gerekenler dışında tek bir kişiye bile gösterirseniz o dişi. Sonrası kötülük işte. Gerçekten salt kötülük, üzerinde tartışılamayacak kadar kötülük.

Ben Alptuğ, bazı insanlara karşı, mümkün olduğu kadar az da olsa kötüyü ve kötülüğü üstlendim; durduk yere değildi bu ve inanın bana ileride hiç kötülük olmasın diye yaptım. Çirkindi, yanlıştı, benim de içime sinmemişti belki ama olabilecek şeylerin en mantıklısı denli gerekliydi elimi taşın altına koymak, hatta taşı unutmak. 

Tam her şeyi yoluna koymuşum, iyi kötü bir iş güç de tutturmuşum, okul desen iyi, yanımda iki üç aziz dost... (Doğrusu iki üç bile fazla geldi ama alışırız zamanla) İlla burnumun dibinde bitecek geçmiş di'mi? Hayır bir de beni takılı kalmakla suçlarlar.

Hep aynı şey: Vakti zamanında beni bir başına, yalnız, acılar içinde, kapana kısılmış bırakanlar -ki inanın abartmıyorum- pat diye çıkar gelir aylar sonra. Artık yalnız mı kaldılar, dur yine şu çocuğun saf sevgisiyle oynayayım da moralim düzelsin mi dediler onu bilemem, bilmek de istemem. O kadar ama o kadar yalnızdım ki, o kadar tırnaklarımla geldim ki her nereye geldiysem, her kim olduysam bunda kimilerinin kötülüğü öyle çok ki okuyucu... Vallahi sen biliyorsun kaç kez eşiğine gelmedim mi bazı şeylerin. Neyse, yeri değil. Yalnız kaldılar ve yalnızlığı en iyi öğrettikleri insana geldiler.

Onlar sandı ki ben yine kapımı açarım, bağrıma basarım; salak olduğumdan da değil, bile bile bir daha gideceklerini, yine de bir süre olsun yanıma alıp deneyecek kadar yalnız olduğumu düşündükleri için hala. Ki kıymeti yok artık insanlılığın, bir önceki yazımda da dediğim gibi, sadece iş var artık; bu da yalnızım demek değil, o aziz dostlar... Onlar bana öğrettiler alttan almamayı, biri sırf kalsın diye sineye çekmemeyi; kabul ben de belki biraz kaçırdım dozunu, oysa içime sorsan hala az bile biliyor musun okuyucu?

O kadar isterdim ki kapılarımı açmayı. Her defasında içimden delice bağırdım, kendi boğazımı sıktım kaç kere "YAPMAYACAKSIN" diye, "BİR DAHA İNANMAYACAKSIN" diye. Sonrasını da gördün, yeni gelen kimseden sevgimi şefkatimi esirgemedim, esirgemem, hala pamuk gibi, peluş ayı gibi bir adamım. Ama bir 5-10 kişi için cehennem olsam az gelir, bunca şeyin üstüne bunu da bana çok görmeyiniz oldu mu? Eylül'le tartışıyoruz bazen iyi nedir diye, hani herkes kendince iyi falan filan; ben de iyiyim işte, beni rahat bıraksanız, canımı yakmasanız herkese de öyle iyiyim ki, anlatmama da gerek yok, görüyorsunuz işte.

Neymiş, yeniden Twitter'a döndüğümde ilk iş birilerini engellemişim, sonra da tweet atmışım: "Geri dönüşüm iki türlü zor: "Beni bu hale sokan ***larını bulup engellemek ve iyi dostları bulup kavuşmak" falan tarzında. Sen bu cümleye alınıyorsan demek ki bir şey yaptığını kabul ediyorsun bana, et; etmesen bile aylar sonra profilime girişinden belli, artık azap mı duydun yoksa canın can yakmak mı istedi o sana kalmış. 

Hepinizin yolu açık olsun, çünkü artık benim bir yola bile ihtiyacım yok. Eyvallah.

Makineleştim artık iyice, yeterince vaktim olan onca şeye hemen dört elle kapsamlıca sarılıyorum, bir şeye sarılmadan düşerim gibi geliyor, belki de zaten düşük olduğumu fark ederim gibi.

"Bir daha asla"larla kurduğum o masum korkular uzaklaştırdı beni ihtimalin i'si ve her şeyden. Belki birinden hoşlanıyordum, belki kaybetmemek için söylemedim, belki haklı belki geç biriyim şimdi, peki fark ediyor mu en önemlisi. 

Kapadım kendimi, buna da kılıf uydurdum bir güzel; bir işim oldu, işimi yapmazken bile işimi düşünüyorum, böyle olmasını çok seviyorum, çılgınca işimleyim ve yorulmuyorum; benden talep edilmemiş olmasına rağmen işimi hemen başlayarak belki fazla detaylı ve kesinlikle ciddi zaman vererek yapıp kendi sınırlarımı zorlamaya çalışıyorum, tam kapasite olmaya... Hep istediğim hayat, geceleri sabahlara kadar işimi yapıp, zaman mefhumumu kaybedince uykuya dalıyorum. Aslında her gün zaten yaptığımdan hiçbir farkı yok, sadece artık bir amacı var.

Böyle olunca, öyle ya da böyle adı sorumluluk olan herhangi bir ceket giyince; düşünmemesi gereken her şeyi daha az düşünüyor insan. Ayrıca -biliyorum normal insanlar için bu zararlı ama- kendini kapamaya da anlaşılabilir bir yol oluyor; işime odaklanmalıyım diyorum sürekli, insanlarla tanışacak vakit değil, aşk acısı çekecek vakit değil, eski dostlar için üzülüp içinde bulunduğum hale kahredecek vakit değil, duygusal herhangi bir ilişkiye ayıracak vakit yok. Artık sadece iş var. Çünkü ben öyle istiyorum, meşgul olmasam bile meşgulüm, buyurun bahanem. 

O hani filmlerdeki, işinde çok yetenekli ama ruhunu satmış insanlara döner miyim? Yaklaşırım ama dönmem gibi. Hem zaten hep böyleydim ki, işim sadece arkamı yaslanacağım bir duvar oldu. Hep yalnızdım, insanlara hiç alışamadım, yakınlık kuramadım, hatta doğrusu beni sevenlere kendimi yakıştıramayıp çoğu zaman kötü bir tercih olduğuma kendimi inandırıp kaçtım, kimseyi sevdiğimi değil onlara, kendime bile söyleyemedim uzun zamandır.

Böyle anlattığıma da bakma ha, benimki bir kariyer takıntısı değil, yaptığım işi iyi yapmak sadece düsturum; yoksa bir rekabet, kibir, sürekli yükselme arzusu falan bunlar boş işler. Ben hep olduğum gibi burda da mevzunun başka yerindeyim.

Neyse okuyucu, iş beklemez. Hepsi bitti çoktan ama yine de beklemesin işte, çünkü ben de duramam. Fizik biliyorsundur sen kesin, durursam düşerim, düştüğümü hatırlarım, yahut sadece hatırlarım. Duramam okuyucu, sıcağıyla hatırlamadığım bir ölüm, bir yalnızlık bastırır durursam. En iyi halimi görmek istiyorum okuyucu, tek başıma nereye kadar gidebildiğimi görmek istiyorum. Yoluma çıkma okuyucu. Ben eski ben değilim, sen bile inanıyorsun artık.