Gidiniz efendim saat geç artık, hep de öyle kalacak, en gecede kırıldı akreple yelkovan.

Gidiniz efendim zorluk çıkarmayınız,

Masa da kalmamış artık bu kalpte, nereye oturacaksınız

Gidiniz efendim yanacak bu mekan, böyle mümkün ısınmak.

Sizin için söylüyorum, ben bay mühim değil 

Müessese öldü, kapanacak hesap.

Afiyet ola dünya, ben bittim de sen doydun mu?

Bağımsızlık, özgürlük ile teknik olarak aynıdır bu doğru. Birine, bir şeye bağımlı, muhtaç olmadığınız zaman bir kısıt yoktur zira üzerinizde. Fakat na ait olmak ile bağımsızlık karıştırılır genelde, bir yere ait olmayış özgürlük ile bir tutulur. Sizce de böyle mi? Değil bence.

Aidiyeti olmayan insan (ister mekansal ister manevi) kayıptır, kaybolmuş birinin özgürlüğünden söz edilebilir mi?

Aidiyetsizlik açıkça acıdır doğrusu, bir noktada zehir zemberek bir güç bile olsa. Hele de benim gibi, kendinizi birileri "ile" hissedemiyorsanız. İster onlar sebebiyle isterse yalnız içiniz yakın hissetmiyor diye olsun "birlikte" kavramına uzak kalıyorsanız; cam bir fanustan yabancı bir yere bakarca yaşıyorsanız dünyayı, en abartılası şeyler bile o kadar fark etmiyor ki.

Feragat mevsimi başlıyor ardından, her şeyden yeterince uzaklaşırsanız -başta kişiler- tatmin olacak gibi hissediyorsunuz. "Bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı." dediği gibi Koyuncu'nun.

Olmuyorsunuz oysa, aksine geçmişe gidiyorsunuz, iyice içine, birileriyle ait hissettiğiniz o günlere, yalan da olsalar. Bir de bakıyorsunuz ki, bu günde tek başınıza geçmişi yaşıyor ve günü bile yadırgıyorsunuz.

Mevzu insansa, çivi çiviyi sökemiyor, delinmiş tahta kendini yakıyor hıncından. Acı ama bu gerçek.

Kaçmak, kaçmak ve kaçmak. İçinden gelmemesi, çünkü bir zamanlar içini delip geçmişliği.

İnsan nedir dersen, uzaktan anca güzel, o bile belki. Uzak benden sevgi, samimiyet, yakınlık; koşarak ölmüş kadar uzak artık. 

Çok uzun zamandır kayıbım, ayıp olmasın diye belli etmediğim o kendiliğinden mesafemi de koydum artık suçlu suçsuz alakalı alakasız herkesle arama, dört duvar örüyorum etrafıma; arasında bir şey olduğu unutulacak kadar yükseğe doğru. Ben mi? Ben yerin dibine doğru giriyorum, en güzel orda kaybolunur, bulunmak için işi işten geçmiş ölüler gibi. 

Kendi kendine dönüyor dünya,

Kaybedecek bir şeyin olması için 

Kayıbın tanımı gerekiyor önce 

Ordan oraya seken kayıp halim,

İlgilendirmiyor beni herhangi

Eskiden bir yerdeydim, biriydim sanki

Orada kaldı ben olan, benden olan

Şimdi bir ruh gibiyim, değmiyor olan geçen

Her şeye alışılıyor, herkes iyi yahut kötü görüyor

İlgilendirmiyor beni herhangi

Bir tür simülasyon kadar etkisiz gerçek yalan,

Mezar değil bahçede olsan, alışık değilsen

Misafirlikte gibi en iyi ihtimalle, rahat edemezsin

Kendimi aklamak değil derdim

Aklım, kalbim, varlığım, artık olmayan bir yerde

On yıl önce Alptuğ'dum evet, artıksa cismen.

Kuklası kırılırken birinin, canı nasıl yanmıyorsa

Ben de öyle uzaktan bağlıyım hayatıma 

Biliyorum böyle olması kötünün kötüsü ama

İlgilendirmiyor beni herhangi, ne yazık ki. 

Yahu bu tam olarak ne biliyor musun okuyucu? Hani o bir zamanlar, her şey güzel giderken gerçek sandığım eşler dostlar vardı bildin mi? Sanki hayatım orada kaldı benim, onlar benim için ölünce hayatımdaki kalan insanlar bir tür klon gibi. Hani gerçeğe çok yakın olabilir ama gerçek olmadığını bildiğin için rahatça davranabilirsin ya; bir oyuncak köpeği kesmek ile gerçek ve canlı bir köpeği kesmenin arasındaki hissi farktan söz ediyorum. Bütün hayatım. O tat, kaybolup gitti çoktan, yenisini yutsam ne tükürsem ne? 

Sosyal gerçekliğim soldu, birbirlerine karşı içten pazarlıklı insanların dışa yansıtmadıkları sert ve açıkça yanlış şeyleri yansıtma inisiyatifini almak beni suçlu kılıyor ise onlar da içlerinde suçlu değil midir, öyleyse kim kimden nasıl farklı olduğunu iddia edebilir.