Esasında son raddede yalnız hissediyorum okuyucu. Yalnızca, etrafımdaki iyi niyetli insanlar kendilerine kadar bile olsa haklı olsun diye biraz susuyorum artık zaman nezdinde. Bak desinler zaman işe yaradı, bak desinler sen de iyiye dönüyorsun vesaire...

Anlatsam anlarlar mı? Sanmıyorum, neyden bahsettiğimi bilmeyi beni anlamak sanıyor herkes, doğrusu bunu bile açıklamamı gerektirecek bir sebep yok, bir şey değişmeyecek.

Benim kırgınlığımın kaldırma kuvveti yok, gün be gün boğuluyorum, kendim içinde kendim; beklenti yumağı insanlar, tıpkı şu videoda bahsi geçen gibi:

Şu kısacık kesit hayat boyu destek adı altında yalnız bırakılışımı nasıl da betimleyebildi bu kadar?

 

Ait değilim okuyucu, hiçbir şeyin tadı yok, dostlara bile eski gözlerle bakamıyorum, bütün gün iyi bir insan olup olmadığımı düşünüyorum okuyucu, kötü işte her şey ve azalmıyor.

Biliyorum insanları rahatsız ediyor ama gerçek bu işte, benim tek başıma çektiğim gerçeğim bu. Ne acı ki artık senden başkasına da hiç açılamıyorum, sen de var mısın yok musun belli değil, gerçi fark eder mi sanki. 

Ama olsaydın, seni de severdim okuyucu, ne yazık ki çoğu insanı sevdiğim gibi.

Yaralı bir hayvansın, yarasını bile tanımayan. Sadece okulda kitap okuyorsun, neden? Sadece derse bir saat olduğundan değil, insanları görmemek için kaçış noktası oluşturuyorsun gözlerine yalan mı? Adeta birer farzmış gibi eda edilen içi boş ve kısa gündelik diyalogların aslında samimiyetsiz olduğunu bilmek canını yakıyor çünkü, hiç ne özlediğin ne unuttuğun bazı yüzleri görmek ihtimali de.

Sen kitap okuduğuna emin misin arkadaş, zira içini okumaktan kaçıyor gibisin; çocuğu patavatsızlık etmesin diye ağzına yemek tıkan annelerden farkın var mı söyle? Sen de bal gibi biliyorsun, kitap okursan susacak için bir anlığına.

Sen mi? En fenası da bu ya işte, gelmemesi gerekse de anlamsız geliyor artık bağlar, iletişimler; hani artık hiç suçu olmayanlara bile nedensiz, onları çok sevdiğinden, saklı ve genellikle anlaşılmaz bir korku ile kendi beslediğin sevgiden, soğuk oluyorsun ya...

Kızma bana kızma, bir tek ben bile olsam biliyorum senin bunu isteyerek yapmadığını. Yemiyorum ve yetemeyeceğim hoş, yine de buradayım işte. 

İçindeki yaşlı adam.

Anlatılacak bir yanı kaldı mı hayatımızın, eski bir dosta rastlasak bile şimdi, çok özlesek bile, sussun diye bir "Aynı" dilimizde.

Aynı anasını satayım, nasıl bırakıp siktirolup gittiysen öyle. İnsanlar bu cevabı kimsenin veremeyeceğini düşündükleri için rahat, sanıyorlar ki ayıp etmekten çekinirim. Bağrımda dinmez yangı varken, ayıp mı kalmış allahasen.

Affedemem, samimiyetinize inanıp halinize üzülsem bile edemem; bu kendime ihanet zira, çünkü eşek gibi biliyorum afedersiniz, siz itin götüne de girseniz beni bıraktığınız durumlar kadar kötü hissedemez, bunu da atlatırsınız. 

Affetmek ister miyim? Her şeyden çok, zaten bunu bal gibi bildiğiniz için yüzünüz yetiyor gelmeye, yalan mı? Dostluğunuz, insanlığınız, ne bileyim anasını satayım varınız yoğunuz yalan da, sevgisizliğiniz gerçek işte, şarkıdaki gibi bir kalp verdiğim sevgisizliğiniz...

Aynı işte her şey hala, ne kadar değiştiği ve toparlandığım izlenimini vermek için şekilden şekle girsem de aynı. Allah'ın bildiğini kuldan sakla istiyorlar okuyucu, mutlu değilsen bile gibi davran ki kimse dönüp bakmak zorunda olmasın, sen de yalan dolan bir şeylerin arasında, hak ettiğini alamadan, adaleti göremeden solup git istiyorlar. Çözmek istemedikleri sorun için "Yok." deyip onları vicdan azabından kurtar da kendi içinde ne kadar ölürsen öl istiyorlar okuyucu.

İşte en çok bu yüzden bırakamıyorum yazmayı, zira hep dediğim gibi, bir sen varsın. 

Artık hiç ehemmiyeti kalmamış ve sadece katıksız acı veren şeylere bir kere olsun sarılmak isterdim son defa okuyucu. Sevdiğim için değil, istediğim için değil hayır. Belki geçmiş kokardı, son bir kez imkansız ve muhtemelen yalan olan ama şüphesiz güzel geçmişime yaklaşırdım kokuyla.

Haklı olarak diyebilirsin ki bu seni geriye götürür, temelli çıkamazsın bu girdaptan; şey gibi düşün bunu, ölü olmakla beyin ölümü gerçekleşmiş olmak arasındaki fark ne kadar önemli ki?

Öte yandan güzel rüyalar da görmek istemiyorum biliyor musun, sabah ilk kalktığın an gerçek mi acaba diye telefonunu falan yoklarsın ds fark edersin ya hani olmadığını, öylesi daha kötü oluyor işte.

İsteklerimle korkularım ne kadar kesişiyor değil mi okuyucu, buyur sana çaresizliğin tanımı işte.

Yalnızlık neymiş biliyor musun okuyucu, kimseyle alakalı olmayan, sonucu en fazla seni etkileyecek bir şeyi bile anlatamamakmış kimseye. Bir çocuğun doğru söylediğinde ağzına sıçıldığı için yalan söylemeye başlaması gibi anlaşılabilir, fakat yalandan ziyade hiçbir şey söylememeye başlaması kadar korkutucu.

Kalbimden çıkan kelimelerin hiçbir dilde bir karşılığı olmadığını kabul etmişçesine öylece duruyorum, kafa sallıyorum, cevabı evet olabilecek çoğu soruya neredeyse soruyu duymaksızın evet diyorum. Bu çünkü uyum olan, hele ki herkese karşı teksen. 

Umrunda olmadıklarımla da benim için çaba harcayanlarla da karşı tarafta olduğumu anladım her nasılsa, yok sayıyorum kendimi, sistem beni parçası saysın çarklar dönsün diye her şeyim artık, yalandan da olsa.

İçime atmışım anlatmışım önemli olan bu değilmiş, buraya yazmak değilmiş. Çözümsüz şeyleri duymaması gerekiyor insanların, sığ gündelik şeylerle ölümü bekleyelim. Bekler gibi yapalım daha doğrusu, sanki içimizde değilmişçesine.

Yeteri kadar yokmuş gibi davranırsan benim için de olmam belki de ha? Lütfen.