Artık hiç ehemmiyeti kalmamış ve sadece katıksız acı veren şeylere bir kere olsun sarılmak isterdim son defa okuyucu. Sevdiğim için değil, istediğim için değil hayır. Belki geçmiş kokardı, son bir kez imkansız ve muhtemelen yalan olan ama şüphesiz güzel geçmişime yaklaşırdım kokuyla.

Haklı olarak diyebilirsin ki bu seni geriye götürür, temelli çıkamazsın bu girdaptan; şey gibi düşün bunu, ölü olmakla beyin ölümü gerçekleşmiş olmak arasındaki fark ne kadar önemli ki?

Öte yandan güzel rüyalar da görmek istemiyorum biliyor musun, sabah ilk kalktığın an gerçek mi acaba diye telefonunu falan yoklarsın ds fark edersin ya hani olmadığını, öylesi daha kötü oluyor işte.

İsteklerimle korkularım ne kadar kesişiyor değil mi okuyucu, buyur sana çaresizliğin tanımı işte.

Yalnızlık neymiş biliyor musun okuyucu, kimseyle alakalı olmayan, sonucu en fazla seni etkileyecek bir şeyi bile anlatamamakmış kimseye. Bir çocuğun doğru söylediğinde ağzına sıçıldığı için yalan söylemeye başlaması gibi anlaşılabilir, fakat yalandan ziyade hiçbir şey söylememeye başlaması kadar korkutucu.

Kalbimden çıkan kelimelerin hiçbir dilde bir karşılığı olmadığını kabul etmişçesine öylece duruyorum, kafa sallıyorum, cevabı evet olabilecek çoğu soruya neredeyse soruyu duymaksızın evet diyorum. Bu çünkü uyum olan, hele ki herkese karşı teksen. 

Umrunda olmadıklarımla da benim için çaba harcayanlarla da karşı tarafta olduğumu anladım her nasılsa, yok sayıyorum kendimi, sistem beni parçası saysın çarklar dönsün diye her şeyim artık, yalandan da olsa.

İçime atmışım anlatmışım önemli olan bu değilmiş, buraya yazmak değilmiş. Çözümsüz şeyleri duymaması gerekiyor insanların, sığ gündelik şeylerle ölümü bekleyelim. Bekler gibi yapalım daha doğrusu, sanki içimizde değilmişçesine.

Yeteri kadar yokmuş gibi davranırsan benim için de olmam belki de ha? Lütfen. 

Var mı gerçekten anlamı buranın, bunca yazının? Gerçekten karşılığım var mı insanlarda okuycu?

Herkes nasıl da memnun, musmutlu, akıl almaz rahatlıkta vicdanları. Peki Alptuğ? Kimdi ki Alptuğ? Ne zaman kim olabildi ki o kimlerin gözünde.

Kimsenin ne yaptığından, neye sebebiyet verdiğinden haberi yok yazık. Hayır onlara değil, doğrusu en çok bana yazık.

Ha yanlış anlama okuyucu, ben kendime değil, boşa giden duygularıma, sadakatime, içimdeki dostluk kavramının göğsümü katrana yavaşça çevirmişliğine, hayatımda ilk ama vallahi billahi de ilk kez bak, ilk kez birilerinin kötülüğünü, mutsuzluğunu istemeye hem de en çok sevdiğim eski "can" dostlarım tarafından itildiğime acıyorum. Can dediysem benim için sadece, yoksa ne canımın kıymeti var veya vardı, ne bana dair minicik bir şeyin. Özür dilerim okuyucu kısa keseceğim, keşke lafı uzatmak bir şeyleri değiştirebilseydi bu zamana dek. Sen beni bilirsin gönlüm rahat, yılları devirdik, şu yüzlerce yazıdan biri yalan değildir, hepsi sana emanet.

Kanıma karışacak sabahlar lazım artık, bulutlarım arasından sızacak incecik güneşlere muhtacım. Yeterince uzun zamandır yolumu, daha da önemlisi sevgimi kaybetmiş söyleniyorum siste; yukarı bakamaz oldum, yere düştüm düşeli.

Sevecen, sıcak, birbirimizi etle kemik anacağımız, gurur duyacağımız güleç insanlar nerde? Bir insanın şansı varsa hayatta, o da güzel, dengi insanlardır, hoş uzun muhabbetlerdir, muhabbet derken birbirini muhabbetle anmaktır daha ziyade anlıyor musun?

Ne kadar mutlusundur anlıyorsan, zira ben anlamıyorum açıkçası, çocuğu yepyeni bir şey isteyen baba gibi ben de anlamıyorum kalbimin bu esasında normal isteğini. Çok eskiden kaybetmişim ben, ne kaybettiğimi bile değil yalnız acısını anımsıyorum.

Bu havalardan çok önce üşüyordum ben öyle düşün, siz küçük küçük küser kırılırken hayata sizin için değişirken, ben hep bildiğim yüzüyleydim yüz yüze. Siz pek hoş gelmediniz ama ben hep buradayım, hala bilmiyorsunuz. Ben de öyle.

Yeterince bilsem kendime zarar verirdim muhtemelen, ara sıra yatıştırmasaydı beni yalandan da olsa ufak tefek yakınlıklar şefkatler. Neyse, ben kimdim ki okuyucu, hala da öyle; sana günaydın, bana... Bana pek bir şey kalmadı doğrusu, hiç yoktan iyi değil çünkü hiç yoktu zaten. Hoşçakal. 

Dün bir noktada çok korktum kendimden okuyucu, zira yalan olduğunu bal gibi bildiğim bir sevginin, sıcaklığın peşinden gidesim geldi bir an için. Neden mi? Yapmaaa, biliyorsun... Gerçi açıkçası ben bile bu kadarını bilmiyordum. Bu kadar yalnız, evet evet açık net yapayalnız ve içten içe muhtaç oluşumu.

Tabi uzun zaman içinde eğittim kendimi, delice istesem de bir şeyleri yapmamak hususunda; hala her gün aklımda onlarca kişi olsa da mesaj atmıyorum onlara, bana neden böyle yaptıklarını sormuyorum hınçla, sürekli bir anlamı olmayacağını ve hiçbir zaman tek birinin dahi umurunda olmadığımı, yüreklerinde vicdan veya sevginin zerresi olmadığını hatırlatıyorum kendime, hiç sevmediklerini ve hiçbir şeyin değişmeyeceğini...

Koptum okuyucu, kızıyorsunuz böyle deyince ama kopmamış gibi davranmam mı değiştirecek kopukluğumu? Bambaşka bir yerde duruyorum hayattan, insanlardan... Oldukça uzak. Bu beni ürkütüyor mu, üzüyor mu? Evet biraz. Ama bir alternatifi yok, en azından bu dünyada, hak ettiğimi alacağım da yok.

Yalnızım okuyucu, açık, net, bir başımayım işte.