Gitmesem de görmesem de, orada bir yerde canımın yangısı

Kaderimi ıslatır omzumdaki dudağın, dönme yüzüme ağlarsın

Sana duvar sırtım, bana ağır; göğsüm mermi dolu, sevgi mezarlığı

İyiyim bil beni göstermesem de, benden bile korusun gövdem seni

En güzel halimi benden değil senden çaldılar

İçimdeki sevgileri, hevesi kazıyıp attılar

Bana bile çok gördüler benden bir parçayı

Herkes yabancı, korkum müzelik, ilk sana yönelik

Ya pay alırsan hüznümden, anlamadığın uzaklığımı reddederken

Ölüm gibi çıkarsan günümlükten, sen de gece olursan

Ansızın arkamı döndüğümde artık orada bile olmazsan

Nedir ki sen dediğim, benim üzülmemiş halim.

Yakmadan kaçmadan var mı yolum sana çıkan

İzbeyim, üstümü örtsen de bekleme başımda

Ben de güzeldim -bir zamanlar- değilim sana göre

Kabul et yangısı yazık, çizgisi ince ikimizin

Geçmişten kaçarken kendime çarpmışım gibi bir his, kırılan kemik olsaydı keşke ama kalbim işte. Geçiştirilmiş özürler gibi gözlerimin içine bakıyor, canım acıyor; beni burada bırakma dercesine son kez tutuyor elimi, bizim için olduğunu söyleyemeden ölüyorum onun oradalığıyla.

Hala rüya görmeseydim belki yeni insanların ellerini tutabilirdim, birilerine güvenip kalbimi açabilirdim ama bu kırgınlık boyu aştı...

Bilmiyorsunuz ama nasıl mahçubum, hem kendime hem size, güzel şeylere inanamadığım için artık.

Soğuk yahut kendini beğenmiş değilim, sadece zangır zangır titreyen duvarlarım var, dokunsan ağlar belki de; ah o yenidenler; hem burnumda tüten, hem burnumu sızlatan, çoğu zaman dinmek bilmeyen basit ihtimaller... İsterdim. Çok isterdim ama herkes bilir, akıllara bile gelmiyorum bir an olsun, kendimi sevmiyorum üstü kalsın.

Uzak olmam düzgün işlemesi gibi hayatın; herkes için belki elzem, belki müjde benden başkalarına... Bir camın ardından bensiz seyrettiğim dünya: Biliyorum bilmeksizin unuttuğunu beni.

İz bırakamadığım için affet beni. 

Kaybedecek bir şeyim kalmadığına göre, korkum kalmadığına göre, yalnız kalmamak adına alttan alamayacak kadar yalnız kaldığıma göre "nihayet" okuyucu... Artık baştan başlayabiliriz. 

Kızma bana n'olur, ben bir gecede bu tahammülsüz, insanlıktan nefret eden adam olmadım; sen de biliyorsun ben her şeyi hep sevdim ve herkes için her şeyi denedim. Ama bu noktadan sonrası benim suçum değil. Artık geç. 

Dostluk yere batsın, arkadaşlık yere batsın, tanıdıktan ötesi yok artık; bırak tutuşsun kuru da yaş da, benden daha kül olamazlar ya?

En çok neye içerliyorum biliyor musun, üzülür gibi yapıyorlar. Dünkü çocuk değilim artık, bilmiyor muyum varlığımla yokluğum arasında olumsuz bir fark olmadığını, bilmiyor muyum ayıp olmasın diye ve göstermelik yanımdalıklarınızı, bilmiyor muyum gün sonunda herhangi birini hatta bir şeyi bile rahatlıkla bana tercih edeceğinizi. Benim için o kadar da içerlemediğinizi, umurunuzda bile olmadığımı...

Tek bir hatam var benim,

Başından beri yanıldığıma inanmaya çalıştım.

Şimdi dünyanın en iyi insanı gelsin, geleli otuz yıl geçsin gene güvenemem, sokulamam, candan olamam. Bana niye kızıyorsun bunun için okuyucu? Ben mi öldürdüm beni? 

Çok sert olduğum, gereken tepkilerin on katını hemen sorgusuz sualsiz verdiğim için beni suçlama lütfen, anlaşılabilir bir hassaslık var üzerimde, anlaşılabilir bir nefret var, görmediğin bir ölüm var. 

 

Hani çantanda bir şey ararsın, bulamayınca tepetaklak edip içindeki her şeyi bir kenara atarsın; ben de öyle yapım işte, ne acı ki tek bir tanesinin bile aradığım şey olmadığını gözlerimle görmüş oldum. Kızan kızsın, ne yazık ki benim için bile önemi yok artık; kim geride kalmış, kimle ne yaşanmış... O kadar da mühim değil, çünkü ben de değildim, kimse gözümün yaşına mı baktı, hiç sanmıyorum.

Geri dönüşü olmayan yolda yürürken, yolun kendisi oldum bilmeden,

Eşim, dostum, can yoldaşım bilmem nem, hatta ve hatta tanıdığım dediğim kimse yoktur artık buyrun bu da son sözüm, kırılan kırılsın, gücenen gücensin; bambaşka bir yoldayım ben, o hiç anlamadığınız, peşimden gelmeye cesaret etmek değil, sevgi bulamadığınız.

Sempati duyamıyorum artık hiç kimseye, suçlu suçsuz değişmiyor SOĞUDUM İŞTE, HAYVAN GİBİ SOĞUDUM anlasanız da anlamasanız da. Herkesle her şeyim buraya kadardı özetle, kimseleri İSTEMİYORUM gayet net bir şekilde, herhangi bir sıfatta, asla ama asla.

Kimseye düşmüyor bu kararımı sorgulamak, hiçbirinizin haddi değil çıkarımda bulunmak; sadece kendi günlerimi biliyorum ben, adını dahi bilmediğiniz, haberinizin bile olmadığı ama benim asla tarihlerini unutamadığım, köpek gibi can çekiştiğim günleri.

Verecek bir damla hesabım yok kimseye, neden gitmişim, neden bırakmışım; anlamsız, istediğimiz kadar konuşalım bu sadece oturup kalbinizi paramparça etmeme yarar, istemiyorum işte bu hepsi, hiç mi hiç istemiyorum herhangi canlı sureti!

En başından kimsem yoktu, olsun diye, varmış gibi de davranmayacağım artık.

Biz bize bile değil, ben bene sadece!

Bunlar mı? Hadi oradan, söyle neredeler

Yediğim yemek değil, içtiğim su değil

Kaldıramıyorum bu yabancılığı

Sokulup sarsanız da,siz değilsiniz 

Söyleyin, benim insanlarım nerede

Hafızasının son yıllarını yitirmiş biri gibi

Arkama bakıyorum boş, önüm dolu anlamı yok

Nerde benim insanlarım, yanında gözümü kapatabildiklerim, ısındıklarım. 

Nerde söylesene, hiç var olmamışlarım.

Ölümü bile kabulleniyor insan da, olmayışı kendine bağlı olan geri döndürülemez şeyleri özlemek...

Çok özlüyorum her şeyi, burda ben bile yokum

Nerede benim insanlarım, yoksa ölmek mi gerekiyor.

İşte öyle bir kimse gibi, öylece 

Bittim. Bitti. Bittik