Gitmesem de görmesem de, orada bir yerde canımın yangısıKaderimi ıslatır omzumdaki dudağın, dönme yüzüme ağlarsınSana duvar sırtım, bana ağır; göğsüm mermi dolu, sevgi mezarlığıİyiyim bil beni göstermesem de, benden bile korusun gövdem seniEn güzel halimi benden değil senden çaldılarİçimdeki sevgileri, hevesi kazıyıp attılarBana bile çok gördüler benden bir parçayıHerkes yabancı, korkum müzelik, ilk sana yönelikYa pay alırsan hüznümden,

Geçmişten kaçarken kendime çarpmışım gibi bir his, kırılan kemik olsaydı keşke ama kalbim işte. Geçiştirilmiş özürler gibi gözlerimin içine bakıyor, canım acıyor; beni burada bırakma dercesine son kez tutuyor elimi, bizim için olduğunu söyleyemeden ölüyorum onun oradalığıyla.Hala rüya görmeseydim belki yeni insanların ellerini tutabilirdim, birilerine güvenip kalbimi açabilirdim ama bu kırgınlık boyu aştı...Bilmiyorsunuz ama nasıl mahçubum, hem kendime

Kaybedecek bir şeyim kalmadığına göre, korkum kalmadığına göre, yalnız kalmamak adına alttan alamayacak kadar yalnız kaldığıma göre "nihayet" okuyucu... Artık baştan başlayabiliriz. Kızma bana n'olur, ben bir gecede bu tahammülsüz, insanlıktan nefret eden adam olmadım; sen de biliyorsun ben her şeyi hep sevdim ve herkes için her şeyi denedim. Ama bu noktadan sonrası benim suçum değil. Artık geç. Dostluk yere

 Hani çantanda bir şey ararsın, bulamayınca tepetaklak edip içindeki her şeyi bir kenara atarsın; ben de öyle yapım işte, ne acı ki tek bir tanesinin bile aradığım şey olmadığını gözlerimle görmüş oldum. Kızan kızsın, ne yazık ki benim için bile önemi yok artık; kim geride kalmış, kimle ne yaşanmış... O kadar da mühim değil, çünkü ben de değildim,

Benim insanlarım nerede?Bunlar mı? Hadi oradan, söyle neredelerYediğim yemek değil, içtiğim su değilKaldıramıyorum bu yabancılığıSokulup sarsanız da,siz değilsiniz Söyleyin, benim insanlarım neredeHafızasının son yıllarını yitirmiş biri gibiArkama bakıyorum boş, önüm dolu anlamı yokNerde benim insanlarım, yanında gözümü kapatabildiklerim, ısındıklarım. Nerde söylesene, hiç var olmamışlarım.Ölümü bile kabulleniyor insan da, olmayışı kendine bağlı olan geri döndürülemez şeyleri özlemek...Çok özlüyorum her şeyi, burda