Temizse bile bulanık suyum, dokunsan yıkılacak bile olsa dokunmaya ağın kadar kalın duvarlarım; bilmem anlıyor musun okuyucu, bazen işte ansızın, benim bu tüm sevgileri, yakınlıklaeı tıpkı sopasını Mercedes zanneden deli gibi kendi kendime yaşamışlığım çok dokunuyor, her fırsatta kimsenin umurunda olmadığımı hatırlamak zorunda hissediyorum çünkü belli, besbelli: Bana acınmaması acınacak halde olduğumu gölgelemiyor yazık ki.

Üstünü örtmem gereken şeyler şuraya dursun, evvela benim üstüm örtülmeli, kalın ve sıkı sıkıya, insan elleri kollarıyla. E malum anca, anca durur bu kan; bedenimden akmış akmamış, yok kırmızı yok dostluk rengindeymiş ne önemi var, kan kaybettiğim kesin okuyucu, sen de an be an görüyorsun. Küsüm okuyucu, en çok da sana, benimle kalıp beni anlayarak diğerlerinin yapmadıklarını hatırlattığından...

 

İşler bu noktaya geldiyse bilmen gereken birkaç önemli şey var çiçeğim, aslında bu konuşmayı yüz yüze yapacağım fakat olur ya unuturum diye burada da bir kopyası bulunsun.

Öncelikle geçmişimi sorma bana, farz et ki yok senden öncesi; korkma, öyle unutamadığım eski sevgili falan yok -unutabildiğim de öyle- sadece seni zerresine değdirmek istemediğim eski, çok kötü hatıralar var. Sana asla bahsetmeyeceğim bunlardan ama bu sebeple aramızda sır varmış gibi kendini benden uzak hissetmeni istemem, bu sadece ama sadece bembeyaz bir sayfamız olması için.

Bilmen gereken tek şey, beş eski dost ve bir şarkı, senin hiç bilmeni istemediğim o çok kötü zamanları beş eski arkadaşıma borçluyum. Bunları söylüyorum çünkü her şeyi bir kenara bırakmış olsam bile bir gün tanıdık bir yüz görüp bulunduğumuz yerden hemen gitmemizi istersem seni aldattığım ve benzeri bir şüpheye kapılmanı veya kendini sorumlu tutmanı istemem. Bil ki sen yanımdayken üstesinden gelebileceğim basit geçmiş atakları bunlar, sana her ne söylemiyorsam kendim de onları unutmaya çalışıyorum.

Bazen benimle çok mutluyken birden yüzümü asılmış goreceksin, geçici olacak ama söz veriyorum; sadece bil ki senle alakası yok, bil ki aklıma bir şey gelmiş hepsi bu, lütfen alış buna.

Sakın ola beni mutlu edemediğini, yetemediğini düşünme, biliyorum mantıksız geliyor ama sana anlatmam bunu aşmamın yolu değil, yanımda olmanın yegane yolu benim ani moral bozulmalarıma kapılmadan hep pozitif olman, benkmle dertleşmek için grileştiğin an bir daha toparlayamayız.

Çok sorma bana eşimi dostumu, olanları illa ki tanırsın zaten, şimdi onlardan birinin adını anmak istemiyorum belki bir gün onlar da bırakıp gider diye ama çoğu kız bile olsa emin ol kıskanmazsın, seni üzmeye yaklaşan en ufak bir şey yapmaya yeltensem önce onlar öldürür beni.

Bırakalım o bilmediğin kendine zarar veren, bitik, ölü adam da onu o hale getirenler de hiç olmamış gibi uzak kalsın.

Kabul edersen, yeni doğmuşum gibi başlayalım.

 

Nasılsın okuyucu? Beni sorma konuştuk bunları. Biliyor musun bazen üzerine bardak kapatılmış bir sinek gibi hissediyorum... Söz gelimi Kızılay'da koca bir kalabalığın ortasında insanlara bakıyorum: Çiftler, dostlar, dilenenler, çocuklar, satanistler, kursa giden gençler...

Çok insanın doğrudan gözünün içine bakıyorum -kalabalığın tek güzel tarafı, içindeyken ondan bile saklanabilmek zira- Ve kendime benzer bir şeyler hariç her şeyi görüyorum.

Sonra da düşünüyorum, artık adına her ne dersen yaşadığım bu şey, çok farklı. Ne denir bilmiyorum hakikatten, yaşam tarzım mı herkesten farklı, yalnızlığımın mahiyeti mi...

Her neyse o kadar farklı ki adım gibi eminim, asla ne bir gruba parça ne birine ait olabileceğim.

Ne ulan bu yalnızlık. Yanımda yöremde kimse yokken de bulunduğum dört duvar tıklım tıklım doluyken de benimle, kimse beni anlamadığında da anladıklarında da benimle; derin bir kesik gibi, mühim bir eksik gibi, adını koymaya gerek bile yok gibi.

Başkalarına değilse bile kendime cok belli ediyorum, koca bir meydanda onca kişi arasında bile adeta nokta gibi kapkara duruyorum, nokta gibi küçük ve bitmiş.

Öyle farklı bir biçim ve dozu ki bu yalnızlığın, nasıl insanlar grubuna dahil olduğumu bile görmüyorum, herkes farklı, herkes incitici, hiçbirinin yaşadığı bana göre değil, yaşattıklarını ise asla yaşamayacağım biliyorum; bağ gibi, sadakat gibi.

Tek sen varsın okuyucu, olsun, buna şükür.

Keşke daha derini olsaydı içimin, kalbim dışarıya fazla yakın anlıyor musun okuyucu. Duyulmasın isterdim göğsüme steteskop değdiğinde, ben de duymayayım sesini isterdim bilhassa geceleri, bana neden böyle olduğunu sorup durmamasını... Durmak demişken, aslında durmasını isterdim. Bu kadar sıcak olmasaydı bari, bu kadar hızlı...

Bin kere lanet okuyucu, dünden başlayarak hiçe kadar eskiye bin kere lanet.

Tek defosu benmișim gibi dünyanın, insanların ezip geçip musmutlu devam ettiği bir yaratıktan pek de farkım olmadan açıkçası; yine sadece ama sadece insanların gözüne batmamak adına, yaşıyor gibi taklitlerimle ben...

Keşke kimseyle tanışmadan, bütün ömrümü hiçbir şey bilmeden dört duvar arasında başlayıp bitirseydim; sanmıyorum bir şey kaybedeceğimi, hele şimdiye nazaran.

Bu hiçliğimle devam edemem, rahatsız ediyor mutlulukları, rahatsız ediyor her şeyin hepsinin yanına kâr kalması okuyucu ANLASANA, her şeyi yapsınlar etsinler o zaman nasılsa biz kaldığımız yerden devam ediyoruz öyle mi? Hayata giydirdiğiniz bu basitlik elbisesi ayrıca yakıyor işte canımı, görmüyorsunuz. Herkes nasıl da memnun, olan Alptuğ'a oldu, kim görüyor okuyucu, kim ne zaman pişman olacak söyle? Biliyorum okuyucu, kimse, kimse ve sen de... Hiçbir zaman o kadar anlamadın beni en içinden işte.

Bu zamana kadarki, zerre anlam ifade etmediğim onca dostum ve aşkıma karşılık; adına noter güvence verse bile, hiç suçu olmasa bile güvenip yaklașamayacağım onca insan... Uzak olsa keşke kalbim, sesini duyamayacağım, belki yașamayacağım kadar uzak.

 

Yalancı bu bahar okuyucu, sen de biliyorsun. Bu gülüşlerim, güneşlerim, umutlarım, bulutlarım... Yalan akıyor dallarımdan, kendimi bile inandıramadım daha iyi herhangi şeye, mutlu olduğuma ya da olacağıma...

Resmen hoşlanmaya çalışıyorum hayattan, polyannayı klonlarıyla birlikte zincirledim adeta zihnime ama ne çare... Güzel şeyler güzel tabii ona ne şüphe. Oysa ben, güzel herhangi bir şeyle aynı hayatta olduğumu sanmıyorum, gizli bir duvar gibi arada, bilmiyorum ne kadar anlıyorsun. 

Denedim olmadı ki. Şimdi diyeceksin niye olmuş gibi yapıyorsun. E gördün, görmedin mi nasıl öteki oldum, korkudan bir yakmadıkları kaldı yalan mı? Kimsecikler de demedi ki bu garibin zararı kendine rahat bırakalım. Gerçi özür dilerim, bıraktılar ama rahat değil komple bıraktılar.

Çocuklar nasıl öğrenirse yalan söylemeyi aynı öyle işte, doğrumu duyunca beni mutluluğa zorladılar, doktora git bile dediler, hiç ilgilenmedikleri mutsuzluğumun kendilerini etkilediğini öne sürüp gittiler. Şimdi yalancıyım diye mi kızacaklar. Buyursunlar okuyucu.

Bugün bir ekran görüntüsüne rastladım okuyucu, 2017 yılında bile bunu konuşmuşum biriyle, muhtemelen artık olmayan biriyle gidenleri konuşmuşum yine, yine atlatamamıșım gidişi. Kişileri değil gidișlerini... Ne o gün ne bugün kimsecikler beni böyle basamamıș bağrına, yazıklar olmasın mı yani şimdi okuyucu? Canım okuyucu, diyememişler "Yahu bu çocuk da hassas işte bu konuda." aksine, aksi ne gerektiriyorsa aynen yapıp etmişler.

Belki de bahar diye bir şey yoktur, en azından benim için.

Recep Aktuğ - Neredesiniz

Önce dinle, sonra ağla okuyucu...