Nasılsın okuyucu? Beni sorma konuştuk bunları. Biliyor musun bazen üzerine bardak kapatılmış bir sinek gibi hissediyorum... Söz gelimi Kızılay'da koca bir kalabalığın ortasında insanlara bakıyorum: Çiftler, dostlar, dilenenler, çocuklar, satanistler, kursa giden gençler...

Çok insanın doğrudan gözünün içine bakıyorum -kalabalığın tek güzel tarafı, içindeyken ondan bile saklanabilmek zira- Ve kendime benzer bir şeyler hariç her şeyi görüyorum.

Sonra da düşünüyorum, artık adına her ne dersen yaşadığım bu şey, çok farklı. Ne denir bilmiyorum hakikatten, yaşam tarzım mı herkesten farklı, yalnızlığımın mahiyeti mi...

Her neyse o kadar farklı ki adım gibi eminim, asla ne bir gruba parça ne birine ait olabileceğim.

Ne ulan bu yalnızlık. Yanımda yöremde kimse yokken de bulunduğum dört duvar tıklım tıklım doluyken de benimle, kimse beni anlamadığında da anladıklarında da benimle; derin bir kesik gibi, mühim bir eksik gibi, adını koymaya gerek bile yok gibi.

Başkalarına değilse bile kendime cok belli ediyorum, koca bir meydanda onca kişi arasında bile adeta nokta gibi kapkara duruyorum, nokta gibi küçük ve bitmiş.

Öyle farklı bir biçim ve dozu ki bu yalnızlığın, nasıl insanlar grubuna dahil olduğumu bile görmüyorum, herkes farklı, herkes incitici, hiçbirinin yaşadığı bana göre değil, yaşattıklarını ise asla yaşamayacağım biliyorum; bağ gibi, sadakat gibi.

Tek sen varsın okuyucu, olsun, buna şükür.

Keşke daha derini olsaydı içimin, kalbim dışarıya fazla yakın anlıyor musun okuyucu. Duyulmasın isterdim göğsüme steteskop değdiğinde, ben de duymayayım sesini isterdim bilhassa geceleri, bana neden böyle olduğunu sorup durmamasını... Durmak demişken, aslında durmasını isterdim. Bu kadar sıcak olmasaydı bari, bu kadar hızlı...

Bin kere lanet okuyucu, dünden başlayarak hiçe kadar eskiye bin kere lanet.

Tek defosu benmișim gibi dünyanın, insanların ezip geçip musmutlu devam ettiği bir yaratıktan pek de farkım olmadan açıkçası; yine sadece ama sadece insanların gözüne batmamak adına, yaşıyor gibi taklitlerimle ben...

Keşke kimseyle tanışmadan, bütün ömrümü hiçbir şey bilmeden dört duvar arasında başlayıp bitirseydim; sanmıyorum bir şey kaybedeceğimi, hele şimdiye nazaran.

Bu hiçliğimle devam edemem, rahatsız ediyor mutlulukları, rahatsız ediyor her şeyin hepsinin yanına kâr kalması okuyucu ANLASANA, her şeyi yapsınlar etsinler o zaman nasılsa biz kaldığımız yerden devam ediyoruz öyle mi? Hayata giydirdiğiniz bu basitlik elbisesi ayrıca yakıyor işte canımı, görmüyorsunuz. Herkes nasıl da memnun, olan Alptuğ'a oldu, kim görüyor okuyucu, kim ne zaman pişman olacak söyle? Biliyorum okuyucu, kimse, kimse ve sen de... Hiçbir zaman o kadar anlamadın beni en içinden işte.

Bu zamana kadarki, zerre anlam ifade etmediğim onca dostum ve aşkıma karşılık; adına noter güvence verse bile, hiç suçu olmasa bile güvenip yaklașamayacağım onca insan... Uzak olsa keşke kalbim, sesini duyamayacağım, belki yașamayacağım kadar uzak.

 

Yalancı bu bahar okuyucu, sen de biliyorsun. Bu gülüşlerim, güneşlerim, umutlarım, bulutlarım... Yalan akıyor dallarımdan, kendimi bile inandıramadım daha iyi herhangi şeye, mutlu olduğuma ya da olacağıma...

Resmen hoşlanmaya çalışıyorum hayattan, polyannayı klonlarıyla birlikte zincirledim adeta zihnime ama ne çare... Güzel şeyler güzel tabii ona ne şüphe. Oysa ben, güzel herhangi bir şeyle aynı hayatta olduğumu sanmıyorum, gizli bir duvar gibi arada, bilmiyorum ne kadar anlıyorsun. 

Denedim olmadı ki. Şimdi diyeceksin niye olmuş gibi yapıyorsun. E gördün, görmedin mi nasıl öteki oldum, korkudan bir yakmadıkları kaldı yalan mı? Kimsecikler de demedi ki bu garibin zararı kendine rahat bırakalım. Gerçi özür dilerim, bıraktılar ama rahat değil komple bıraktılar.

Çocuklar nasıl öğrenirse yalan söylemeyi aynı öyle işte, doğrumu duyunca beni mutluluğa zorladılar, doktora git bile dediler, hiç ilgilenmedikleri mutsuzluğumun kendilerini etkilediğini öne sürüp gittiler. Şimdi yalancıyım diye mi kızacaklar. Buyursunlar okuyucu.

Bugün bir ekran görüntüsüne rastladım okuyucu, 2017 yılında bile bunu konuşmuşum biriyle, muhtemelen artık olmayan biriyle gidenleri konuşmuşum yine, yine atlatamamıșım gidişi. Kişileri değil gidișlerini... Ne o gün ne bugün kimsecikler beni böyle basamamıș bağrına, yazıklar olmasın mı yani şimdi okuyucu? Canım okuyucu, diyememişler "Yahu bu çocuk da hassas işte bu konuda." aksine, aksi ne gerektiriyorsa aynen yapıp etmişler.

Belki de bahar diye bir şey yoktur, en azından benim için.

Recep Aktuğ - Neredesiniz

Önce dinle, sonra ağla okuyucu...

En kötü hız geriye doğru olandır okuyucu, korkarım benim de sonum geriden gelecek. Arkadan çarpan kusurludur benim bildiğim, oysa eminim yine ben hariç suçlu çıkmayacak.

Bırakanın kendisi geride kalansa kalmış sayılır mı, yahut gitmek mi bizimkisi? Yerinde sayarken bir gün öylece nefesi tükenesi, sakin kabuller yüklü bir hayat işte bu, üstelik benimki başkaları için bile bana olduğu kadar gelip geçici.

Hüzün o kadar her şeye içre ki, hayatta kalmak için ufacık ve manasız sıradan şeylerden bir espri damıtıp gülümsemeye çalışırken iliğini kurutuyorum hayatımın, yalnızca kendi hayatımın, hani şu güneşler arasında tek karanlık oda gibi duran.

Hiçbir şey değişmedi okuyucu, sadece anladım ki ifadesinden rahatsız insanlar. Sen şimdi toparladı görüyorsun ya, öyle görmen gerek çünkü beni, olduğumun değil gördüğünüzün önemi var.

Ben hala parçalandığımı, hala ne halde olduğunu göstermeye kalksam bana yapacağınız en iyi şey deli demek olur. Biliyorum.

Canım dediğim ama canımdan açık ara fazlası olan insanların en gözde hiçi olarak ben... Hızla ama hızımı belli etmeden -dünya misali- dönüp duruyorum, daha çok duruyorum. Var gibi, mutlu gibi, gibi gibi... 

Şiirdeki gibi sımsıcak bir merhaba ne de yakışırdı oysa dilimden,

Korkmasaydım seni üstüme alınmaktan

Yanıbașımda sır gibi bedenin, utana sıkıla hissederken kalp atışlarını

Korkmasaydım, merhaba deseydim bir baktığında

Belki yapayalnızken ikimiz, o en güzel ihtimale yakınken

Korkmasaydım adını sorsaydım

Bana döndüğünde, kaçamak gözlerle sana bakacağıma, korkup kitaba sığınmasaydım

Sabah sekizdi, Tehlikeli Oyunlar okuyordum

Sabah sekizdi, tehlikeden korkuyordum

Sabah sekizdi, aşka en yakındım yeniden

Gece iki şimdi, bakışını unutamıyorum

Sen ben ve altımızdaki tahta sıra,

Bir an için yakışıyorduk dünyaya

Her Perşembe sekiz gibi yine

Bekleyeceğim, korkmadan sevgiden

Belki sen gelirsin, belki ben öleceğim.