Kendimi anlatmaya hala gerek var mı artık, zira kimselerin anlama isteğinde olmadığını kabul ettim çoktan. İstenmiyorum işte, sevilmiyorum, en sevdiklerimin umurunda değilim, daha önce de başka en sevdiklerimin umurunda olmamıştım.Hiç yoktum kısaca.Bundan böyle buraya da, sadece ama sadece azami konuşma ihtiyacımı gidermek, daha doğrusu delirmemek için yazacağım; kalmadı inancım anlaşılmaya, kalmadı inancım bir şeylerin düzelmesine. Hadi her şey

Aslında hiçbir zaman insanlardan kolay kopan biri olamadım ama o tereddüt... Arada olmaktan nefret ediyorum, biri var mı yok mu, yakın mı değil mi diye bocalamaktan. Bu tereddüttense varsın hiç olmasın. Yanar mı canımız? Çok. Ama hep biraz biraz yanıyordu zaten. Sekiz on yıllık geçmişi gömdüm ayın on sekizinde ben bile...O kadar hırslıyım ki şimdi, bütün tereddütler yeter

Belki de yeterince feda etmedim kendimi. Șöyle sağlıklı düşününce, eğer benimlelik insanları öyle veya böyle üzüyorsa, yıpratıyorsa ve bunlar en sevdiğim insanlarsa... Onlara sevgimi ancak çekilerek yaşayabilirim.Biliyorum dostlarım, siz hepiniz hep bana biraz bencil olmamı söylediniz ve ben dinlemedim, şimdi ise gerçekten dinlememem gerek sizi, sadece sizin için.Çünkü gerçek bir dost, dostuyla, ikisinin dostluğu ile ilgilendiğinden daha fazla ilgilenir.