Bu Alptuğ ne yaparsa mutlu olursunuz?

Eskisi gibi güler göz içleriniz

Göstermelik ve karşılık formunda olmayan

Bir parça sevgi verirsiniz en olmadı.

Bu Alptuğ ne yaparsa memnun olursunuz?

Ne döndürür sizi yokluğunun cazibesinden

Nedir bedeli Alptuğ'a duyulacak bir iyi hissin

Söyleyin, cansa bile peşin vereyim. 

Bu Alptuğ ne yaparsa iyi hissedersiniz?

Ne yapsa tamamdır artık

Ne yapsa gerek kalmaz sormasına habire

Ben iyi biri miyim diye dosta eşe

Bu Alptuğ ne yaparsa sevinir, seversiniz?

Gözünüzde edinilecek yerin kirası nedir

Depozito sayılmaz mı göz yaşları

Olmadı kan biraz, döviz niyetine.

Ne.

Hayal bu ya, hadi diyelim her şey eskisi gibi oldu, her şey istediğim gibi oldu... Yine de olmazdı ki.

Artık sizi görünce gözlerimin içi gülmüyor, kalbim hızlanıyor hala belki ama yalnızca stres ve acıdan. Paylaşacak bir şeyimiz kalmamış, oturup konuşsak bile bir yanından kavgaya varacak belli. Bende iyi hiçbir şey uyandırmıyorsunuz, sadece sızı, sadece burukluk... Her şey eskisi gibi olsa şimdi, siz bile; yine de sizinle eski biz olamayız, ben değiştiğim için değil, bir tek ben değişmediğim için.

Yanisi güzel olan tek anılar kalmış, onlar da sizi daha da anmamak için unutulmaya mahkum.

Ne diyebilirim ki size, yalandan nasılsınlar iyiyimler, yine görüşelimler... Ki bazen bir güzel gün bitmeye yakınken, ters giden hiçbir şey olmasa da bilirsin, benzeri bir günün bir daha yaşanmayacağını. Bu da öyle bir şey işte. Artık bir zaman makinem dahi olsa, o yalan geçmişim bile kabul etmez beni.

Hiçbir şeyin toparlanacağı yok onu da kim çıkardı, şu hayatta en acı şey mesafedir zaten bilen bilir, ölünün yaşayana olan mesafesidir ölümü zul kılan. Ölülerimiz ara sıra gelip bizle sohbet edebilse bu kadar ağlar mıydık cidden ölüme?

Ölmemișken bizi ağlatanlar... Onları da siz düşünün madem. Ha bir de... Beni mesafelere gömün. 

 Temennim yok artık, beklentim yok, olumlu tek bir acaba yok içimde atan şeyde. Öylece duruyorum, olanla öleni seyrediyorum yalnızca, bir gün ikincisi ben olana dek.

Hevesim de yok artık, çabam yok. Sokulmuyorum insanlara, mümkünse itiyorum. Evet kabul ama vicdansız değilim, biliyorum ki kapattığım kapılar yerine açılanlar... Benden iyi.

Bazen yüzebilmenin tek yolu bırakmak kendini, ben de bıraktım işte, bedeli akıntıya yem olmaksa bile.

Siz de bırakın, çünkü ağırlık olmasanız bile...

Kendi ağırlığımı hatırlatıyorsunuz.

Öylece işte, öyleceyim ben artık.

Herkesten bana karşı haklı olduklarını düşündükleri her şey için peşin peşin özür dilerim. 

Haklılıkta gözüm yok uzun zamandır.

Ama benim telafim yok, geçtim artık ben, affetsem de etmesem de.

Şimdi söyleyin bakalım, size mi geçmiş olsun bana mı?

Yine de seviyorum dünyayı, gözü açık ölmüş gibi, öylece. 

 Göğsümü deniz gibi yarıp geçen şeyler, bilhassa geceleyin, doğurtur gibi felçli bir ölümü, hep bir ağızdan bana bakıyorlar.

Bazı ihtimaller çok eskidi artık, geride kalan ve artık yetișemeyeceğimiz şeyler için icat edilmiş dikiz aynalarımız kırık. Mevzu gitmek bile değil artık, terk edilecek bir yer bile yokmuş.

Öyle adi bir temaşa, içimdeki tutunduğum beyaza sürtüyor biraz, sessiz bir acı kımıldıyor. İnkar edebilseydim keşke beş duyunun hiçbirine hitap etmeyen bu yalnızlığı. Bazen diyorum uzaktan bari görülseydim ama... Yıldızları bile görmek için, en iyi teleskobun bile olsa... Yıldızlara çevirmen gerekir.

Neden bu tarafa bakmaz kimse, Ankara metrosundaki reklam panosu kadar olamamış belli ki kalbim. Ziyanı yok, çünkü telafisi de yok artık, istenip istenmemesinin bir şeyi değiştirmeyeceği noktadayız. Ayna kırık. Dur diyeni duymak, koşușunu görüp yavaşlamak yok. Geçti yani, geçe geçe de en güzel günler geçti.

Ayna olmasa da sırlı, diken olmasa da sivri, ölüm olmasa da benzeri... Eski dostlar eski dostlar. Eskiliği beyan edilmese de ayyuka çıkmış dostlar.