Görüyorum ki nice dostlarla -belki de artık eski dostlardır- üzerinde uzlașamadığımız ağır bir tanım var: Dost.Ben kendi bildiğimce, dilim döndüğünce tanımını yapacağım şimdi, beğenen benimledir, beğenmeyen... Bilmiyorum. İyi / kötü bir şey olduğunda ilk aklına geldiğimiz, bu şeyleri beraberce yaşayıp hissettiğimiz, kendisine karşı tereddütsüz, olabildiğimiz kişidir dost, biliriz onun orda olduğunu hep, bizimleliğini biliriz, iyi hissederiz onunla. Korka korka

Ben hariç doğacak günler, her şey beni bırakıp geçecekHava, etraf, duygular... Her şey aynı, kaldığı yerden...Ne büyük eksikliğim ki, hiçbir şey değişmeyecek...Şanslıysam gözler ıslanacak ilk birkaç gün, silik anılarlaNefret ettiklerim teselli bahanesiyle sevdiklerime gidecekKalp atışım hariç hiçbir şey değişmeyecekEn seven bile çok geçmeden öylece devam edecek,Alptuğ'suz koca dünya, herkes bugün nasılsa öyle kalacakNe bayrak yarıya indirilecek, ne siyah

Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak artıkYine yapabilirliğin batacak gözlerimeBil ki geç oldu, bil ki kayboldum çoktanKalmadı tek dünüm hevesli yaşamayaSerden bile geçtim, yalnız başımaSor ki o en ıssız, muhtaç zamanlardaEriyen bir mum gibiyim ledler altındaİhtimalim de istenișim de batsın yereÖzlediğim ben de herkes de fersahlar uzaklıkta.Tanımadığım mevsimin otları batıyor göğsümeArtık acısa, düz zımpara gibi işlevsiz olsam daAlıştım; unutuldum

Dün mü yarın mı daha yakın bilmiyorumBir ıslık gibi acıtmadan gel uzağındanKazı yeter ki beni, yanık geçmiş asfaltındanKaldır ölü toprağımı, yaradan ibaret yaşımdanKesildi sesler, unutuldu nefesim, acıdı mesaimBahse var mısın küçük? Olmamışça gideceğimSon kezlerce önünden geçeceğim bilirsinKurumuş, bilhassa dostluk ve nice ölümlerinAcı bir mesajım birikecek, bil ki çok uğraştımSöz veriyorum kısa sürecek, hissedilmeyeceğimKalmadı sen de biliyorsun elle tutulur

Kuyunun birine bir yalan attım,İndim yanına, sarıldımÜstü kapanana, dönüş olmayana dekEski bir ihtimal gibi öylece kaldımKuyunun birinden bir gül çıkardımBakıp bakıp kırmızı... tekliğine ağladımElime batmadan anlayamadımOnunla aynıymıșımKuyunun birini kendime mezar yaptımGirdim içine aşağı baktım, belki vardıKaranlık çöktü de bildim,Meğer hep oradaymışım.Gün geçti su kuruduKuyu bile unutulduBenden ne kaldıBenden ne kaldı