Kabullenemediğiniz bir gerçek söyleyeyim ister misiniz: Yapıcı olmak "eşit değildir" yıkıcı olmamak. 

Hem ne olmuş gemileri yaktımsa? Zaten batmak üzereydiler. Ben yalnızca denizin dibinde birer çöp olmaktan kurtardım onları ve daha çok da denizi. Bir süreci erkene almanın, aradaki ekseriyetle can yakıcı intro mahiyetindeki süreçleri atlamanın insanları robot görmekle alakası nedir?

Sadece çok yorulmuş olamaz mıyım? Bıkmıșımdır belki? Kartlarımı eleyerek kendimi son bir çareye mecbur kılmak istiyorumdur belki de. Bu şey gibi, sevdiğini itiraf etmek için uzun bir mesaj yazıp, gözlerini kapatıp gönder tuşuna basmak ve telefonu elinden fırlatmak tıpkı... nokta atışı ve riskin dik âlâsı belki ama dile indirger kıvrandıran ihtimal telașlarını.

Suçum ne peki? Birbirini iteduran iki kutuptan biri olarak kendimi diğeriyle birlikte bir mengeneye sıkıştırmamak mı? Sanmam, benim tek yaptığım bildiğiniz kangren prosedürü, hepsi bu. Biriyle bağınızın kopmaması için direnmek keşke sizi iyi bir insan yapmaya yetse ve size bunu yaparken de çok şeyinizi alıp götürmeye kalkışmasa. 

Yalnızca ait hissetmeyi özlüyorum esasen, nitekim bazıları aidiyet sanki özgürlüğün zıddıymıșçasına bir tavır alıyor buna da hastayım. Bir kuş kafeste mutluysa, kapısı açıkken bile çıkmaya yeltenmiyorsa ne zararı olur kafesin? Kafes bile değildir ki o.

Ne yani? Bir ben miyim her aynaya baktığında "Yine mı ben!" diye isyan eden, kendinden başkası olamamanın kırık hüznünü hanginiz nefes aldı? 

Buna karşın yadırgamaktan da caydım insanlara uzaklığımı, bunu kişiliğimin bir parçası kabul etmeyip uyum sağlamak kisvesi altında her kendime tavır alışım beni yanlış ilișkilerin üreme organına yönlendirdi.

Bana da çaba harcanabilirdi oysa, ben de birilerinin şu ya da bu şekilde ihtimali, hedefi, en azından motivasyonu olabilirdim pek tabii. E olayım öyleyse? Ben olayım bu defa evet? Uymaz mı? Elinizi altına koyacağınız o üzerinde alptuğ yazılı taş bana olan sevginizden ağır mı bastı? Ben de öyle düşünmüştüm.

Çoğulla irtibatımın sallantılılığı benim nitelik düşkünü olmamla ilintiliydi, taviz verdiğimde değişen tek şeyse uğruna mücadele ettiğim insanların beni hak etmeyenler olması oldu, o zaman bile kalabalık hissetmedim yani. Beklentim fazla falan değil, sadece olması gereken şey yaşadığım zaman ve mekanda belirgin bir karşılık bulamıyor. Yorucu olan bu işte. Fire verdim.

Güzel sanatlarda tasarımın birinci kuralı belki de duruluktur, gün gelir kadraj kavramını, yani eserin uzayını bile atman gerekir ki değsin, beni anlıyor musun?

Bencil, çıkarcı, şiddet düşkünü... Kötü insanlar için pek çok şey denebilir fakat kesin olan bir şey var ki asla tam olarak sevilmeyeceklerdir ve zaten sıkıntıları da burada başlar; sizin doğru, mutlu, sevilen olmanız kuyruk acısı olur böyle tiplerde, adeta "batar".
Bunların ana babaları ve kendileri gibiler dışında kimse nazarında pek de bir kıymetleri yoktur ama boktan şeylerle kendilerini değerli göstermek için çırpınır veya karşılarında bir korku oluşturmaya çabalarlar, düzelemezler, hep zavallı kalacaklardır çünkü kendilerini asla yargılamazlar. 

Bunlar kaybetmeye mahkûmdur, üstelik bunların kaybediyor olması kimsenin umrunda falan da olmaz açıkçası; bunlar inkar eder tabii, deliye dönerler ve bunu saklayamazlar, sahip oldukları tek şey öfkedir çünkü, bildikleri tek dil küfürdür, öyle akıl falan hak getire yani.
Ha bir de bu tipler herkesi kendileri gibi sanarlar, sizi galeyana getirmek için her türlü itliği yapıp damarınıza basmak isterler, rahatlıkla ana bacı bile katarlar ama bunun karşılığında sakin kalır, hatta gülerseniz... Kudururlar.

Oysa bilgi hep kazandırır: Misal Türk Ceza Kanununun 132. Maddesine göz gezdirmișliğin varsa bilirsin ki sana ettiği küfürleri kayıt altına alıp bu sırada ona karşılık vermeden ve kaydı yetkili merciilere üçüncü şahıslar aracı olmaksızın iletirsen sen kazanacaksın. Tek yapman gereken, üste çıkmaya çalışmamak ve kibre kapılıp ona büyüklenmemektir. 

Bu tip mevzularda başarının ilk anahtarı, karşı tarafın seni küçümseyip rahatlamasına ve hata yapmasına izin vermektir.

Bu ucuz tipler her fırsatta hafife alırlar, ince düşünemez ve plansız hareket ederler, oysa ne büyük hata... Birine düşmanlık etmenin ilk koşulu onu iyi tanımaktır oysa.
Yeter ki temkinli hareket etmeyi taviz sanıp aldanma, timsah da yavaş ilerler ama tek atar unutma.

Düşünün, siz onun sittin sene evvel aldığı İngilizce sınavı notuna, yaşadığı yere, araç plakasına, telefon numarasına hatta staj yaptığı yerin bile telefon numarasına ulaşırken o hakkınızda hiçbir şey bilmez, gün gibi ortada bile olsa acizdir öğrenmekten.
Aciz olmanın ilk şartı ise zayıflığını inkar etmektir, bu yüzden bu kişiler sürekli onları tanımadığınızı, arkalarının ne kadar büyük olduğunu falan söyler durur.

Bütün mesele karşındakine benzememek, benzersen onun gazına gelir ve hata yaparsın. Her şartta sakin ve yavaş ilerleyip, çok ufak ve sessiz adımlarla birden sonuca varmayı tarz benimsemelisin.

Misal biriyle kavga ettin, ikiniz de birbirinizin ağzını burnunu kırdınız diyelim, e iyi güzel ama kârlı durumda değilsin sanki ha?
Kâr şöyle olur: Karşılık vermezsin, yalnızca biraz temkinli olup umuma açık, mümkünse kamera kaydı altında bir yerde gelmesini beklersin... Böyle tipler illa saldıracaktır, kuduz köpekten farkları olmaz, o zaman da bir darp raporu alırsın; hapse girmese bile askerliği de, işe girmesi de... kısacası bütün geleceği sıkıntıya girer.

Bak, minicik bir hamleyle nasıl da hayatını kararttın, eline taş dahi değmeksizin. Başarı budur işte. En önemlisi: Bütün bunları kendi kendine yapmış olur ve senin masumiyetinle haklılığın zedelenmez, hatta artar bile.

Hiçbir oyun kuralına göre oynanmaz, düello denip düşmana arka dönülmez; haklı oldukça ispiyon mübahtır, yeter ki el kirlenmesin. 

Birine dokunmaksızın, onu kendiyle alașağı etme sanatıdır akıllı olmak. Yeter ki sadece sonuca odaklan, dört adım sonranı hesapla ama ilerlerken öfkeni dinleme.

Bırak da büyük olduğunu şimdiden değil finalde görsün.
İt köpek her yerde hep vardır,
Bütün mesele haklı iken haksız duruma düşmemek,
Basit tahriklere kapılıp yanlışa sürüklenmemek.