İçinden geçip de orda kalmayandır en kötüsü. Saadet ucunda düşecek gibi durur sana, ufacık bir rüzgarın itmesini beklersin tüm gün; önce tutulur boynun yukarı bakarken, bükülür ansızın, kalkmaz bir daha...

İçinde durduramazsın bazen de,
Kaldırmaz kalın kalbin;
İhtimal vardır kuyu ucu gibi merhamet,
İhtimal vardır dalga gibi atıp eriyecek.

Şehre camını kapamak olur belki de haksızlık, renkler içine sinmese bile; adı olmayan bir beklemek hayat, kutsal kitabın dediği oyalanmak; kapasan da camı orda dışarısı, örtsen de perdeyi vardır bir izi.

Ne varsa çok geçmeden...
Bitecek diye geri durmadan başlamaktan.
Yok mu diyorsun değeri, yok mu ölümden sonrası, boşa mı her şey, hiç mi? Cevap basit: Niye öyle olsun ki.

Kuru bir rüzgar düşün, hafifliğine kıyasla iç ezen; sakin de gelse savurup da geçse benzer. Yok sanınır mahiyeti izi geçenin, o olmasa neyin kefareti örtecek bizi? Bir aftır almış gidiyor başını, aftır bakmıyor ardına ; gün oluyor, gün bile kalıyor, orda öylece duruyor siyahı beyazı...

Bir af orada bakıyor gözlerimin içine;
Dokunmuyor kalbe, dindirmiyor ezayı...

İstemek yetmiyor, keşke yetse;
Bölünüyor kalp, biri atarken diğeri ölmese.

Anne baba ayrılır; çocuk yine ikisine de gider, hatta arada bi ikisiyle birden de vakit geçirir ama işte hissedersin, pek çok şey farklıdır işte... Öyle bilirsin bazı şeyleri, öyle kazanılır uzaklık.
Tutmayacaktır artık dikiş, ortak çabalar da dokusa zaman ipliğini, bembeyaza dönse bile ip; iki, üç, beş... Bilmem kaç insanın eski, ortası yaralı, ortak hikayesi.

Bir yol tutar insanı muhakkak, dönmediği, kendinden bir yol; eskisi gibiyse bile sevgiler, güven bile öyleyse, hiçbir şey gerekmese bile dönmek için... Başka bir hayatın başlamasının acısı olabilir bu belki, kabul etmeli ki olmaz eskisi gibi; ne sarılacak bedenlerin kaldı gençliği, ne durmayacak gibi atıyor sıcak da olsa kalpleri.

Acı patlıcan kırağı çalmaz, bazı şeylerin önüne geçilemez, ölüm hayatı unuttursa bile silmez. Ne kalır o hesap gününe bizden ak çıkaracak yüzümüzü, sevgi mi, merhamet mi, bilmem ki...

Yaşamak bile eskisi gibi değil ilk ölümden beri, hangi geri dönüş sığar bu kısalığa şimdi.
Eskisi gibi sevip sevilmeye de şükür ama isterdim yine, ilk günün uzaklığını yaşamayı sona.

Yenildim işte, alacalı bir ihtimale...
Gelmeye razı olan, kalben zaten hep benimle olan insanlar gelince... Diğerleri de gelebilir sandım.

Herkes gelmez çocuklar, bir gün kalkıp dünyanın en iyi insanı da olsanız, hepsi gelmez.
Diğerleriyle olduğu gibi olur sanarsın, öyle umarsın ama öyle olmaz; çünkü küs de olsanız diğerleri zaten sevmişti seni, gerçekten sevmişlerdi, sen onlara gitmesen onlar er geç gelirdi...

Biliyorum gitmesi değil kabullenemediğin, nice zaman herkesin üstünde gururla tuttuğun arkadaşının seni hiç sevmemiş olması. Biliyorum hatırlanmak istedin sadece, sandın ki seni görür de kalbi çözülür, döner sandın ötekiler gibi, mümkün sandın, hem neden olmasın ki... Olmaz tabi, kuru toprakta kaktüs dahi açmaz. Sandın mutluluk sonu, bu sefer olmadı.

Herkesi Simge gibi, Gizem gibi, küssen de kalben beraber olduğun, öz kardeş kadar yakın olduğun sandın. Şimdi uyan, geri dön, sımsıkı sarıl dönen ve hep kalanlara, başta Beyza mesela... Ama bırak artık işte, nasılını bilmesem bile... 

Uzun süredir dışarısında bekliyor gibiyim herkes ve her şeyin. Beklemek dediysem, öznesi olmayan bir beklemek, bir şeyin gelmesi isteğini barındırmayan, yalnızca adı kadar bir beklemek.

Aslolan beklemek değil dışarıda olmak, içeri davet edilsen de kendine o taze yağmurlu eșiği yakıștırmak; evet ait hissetmemek, belki bir tutam aşağılık kompleksi falan ama daha çok, senin olanı bile yabancılamak gibi bir şey.

Kimseye ait olmayan o türkü batırıyor günü, kimse söylemeksizin hem de; sona varıyor tüm kapılar, çiçekler unutuluyor. Birlikte gidiyoruz ama tek başımayım; gitmek demeyelim pardon, bir daha gitmek yok kimseden, azalmak olsun bunun adı, tutam tutam ama nasıl hızlı...

Işık gibi vuruyor merhamet,
İncitmeye zaman kafi;
Tek mermili revolver gibi,
Çalıyor bir şarkı, her zamanki.