Dışarı

Uzun süredir dışarısında bekliyor gibiyim herkes ve her şeyin. Beklemek dediysem, öznesi olmayan bir beklemek, bir şeyin gelmesi isteğini barındırmayan, yalnızca adı kadar bir beklemek.

Aslolan beklemek değil dışarıda olmak, içeri davet edilsen de kendine o taze yağmurlu eșiği yakıștırmak; evet ait hissetmemek, belki bir tutam aşağılık kompleksi falan ama daha çok, senin olanı bile yabancılamak gibi bir şey.

Kimseye ait olmayan o türkü batırıyor günü, kimse söylemeksizin hem de; sona varıyor tüm kapılar, çiçekler unutuluyor. Birlikte gidiyoruz ama tek başımayım; gitmek demeyelim pardon, bir daha gitmek yok kimseden, azalmak olsun bunun adı, tutam tutam ama nasıl hızlı...

Işık gibi vuruyor merhamet,
İncitmeye zaman kafi;
Tek mermili revolver gibi,
Çalıyor bir şarkı, her zamanki.