Korkmalı mı kendinden insan? Hem de en çok kendinden mi korkmalı? Bence evet, biliyorum özgür irade diye bir şey var, korkulacak bir şey yapmamayı seçmek var, peki ya hatalar. İstemeden geldiğimiz noktalar ne olacak, ölmeden büyüyebilecek mi içimizdeki çocuk? İlk hata yapıldıktan sonra gerisi hep geldi, yasak elmadan beri yani; farkındayım insan hatalı bir canlı, öyle olmak da

Beklentini kendin ekmezsin, sen sulamazsın, beklentinin üzerine doğan güneş bile senin değildir. Birikir, zaman gibi tortu tortu birikir. Ciğerin içine bir yere yuva yapar sanki, her gözünü kapadığında açmak için ona ihtiyacın varmış gibi. Beklenti eskimez, eskitir seni; saçmadır, bilirsin, bile bile istersin... İstemeyecek olsan, öleceğini bile bile yaşayabilir miydin? "Ne bekliyordun ki?" diyeceğin bir yer olur kendine,

Gün olur sıcak hava balonu gibi hisseder insan, aldanır; sanır ki hayatındaki kişiler ağırlık, sanır ki onları attı mı yükselecek... Olur böyle, şaşırmayın; herkes bir "ben elimden geleni yaptım" masalı uydurur ve iki tarafın da kılı kıpırdamaz; sürekli böyle daha iyi hissettiğine inanmak için eften püften yalanlar uydurur insan, inanır da üstelik. Oh ne aladır artık memleket, tüm

En makulü bu sevgilim, arkandan bakmak sana, hiç tanışmamak pahasına. Önünde olursam göremem seni, gitmeni fark etmemiş olmam ihtimali kemirir bedenimi; zor ama gitmedin diyelim hadi, ya düşersen de duymazsam sesini? Yanında olursam diğer yanın boş kalır, korkarsın yüzümü görür, umduğun gibi olmam kim bilir, yakışmam da yanına zannımca. Sana arkandan bakmak önümü aydınlatır; arkanda olduğum kadar vardır