Ölü zamanların aşığıyız biz seninle, Arayıp dururken birbirimizi kapandık evlere; Gerçi ben hep evdeydim, bekleyen tarafım belki de Bir şey yapmamakla suçlama beni, bitkinim sadece. Bir yolum var mı dersin? Kalemi versem sen çizer misin? Hiç düşündün mü asla rastlașmayacağımız ihtimalini? Asma suratını, çünkü buna rağmen bile bir "biz" olurdu gibi geliyor. Yine de bilseydim bari seni, bilseydim

Parlar mıydı benim de, Okșansaydı yüreğim? Yeni değil bu hal, Bin yıllık yalnızlığım benim; Çıkabilirken de çıkmazdım ki sokağa Kime gideceğim? Karantinaymıș, bana ne, Bin yıl evde dursam, özlenmeyeceğim. Her şeyi bambaşka yapabilmek için, Eller gerek ellerimde, sıcak eller; Yılların üşümesine inat, Bırakma ihtimali akla gelmeyene dek... Sımsıkı tutacak eller. Öyle tek başıma olmaz. Daha iyi böyle, Her

Biraz daha yerim olsaydı keşke aklında, biraz daha dursaydı köşede ihtimalimiz; biraz daha şansım olsaydı, biraz daha devam etseydi mesela okul, biraz daha ısınma fırsatın olsaydı bana. Biraz daha az korksaydım, biraz daha az korkutucu olsaydın, biraz da sen adım atsaydın. Biraz daha bekleseydin, biz'in kötü bir fikir olduğuna emin olmadan. Biraz daha okusaydın şiirlerimi, biraz daha devam

Biliyorum başkayım, Damaklar tadımı tutmuyor, kokum işlemiyor genizlere. Yabancısıyım işte o hepinizin olanint, dünya, hayat ya da her ne derseniz işte, ne yaparsam yapayım hep gavur gibi dışınızda kalacağım hepinizin; sevgimle, bir şeylere atfettiğim büyük ve kiminiz için masalsı değerlerle... Zaman zaman aynı masada oturmayı becersek bile biliyorum pencere kenarı bana kalmayacak asla. Farklıyım biliyorum, daha iyi mi

"Kal!" de diye gitmeye kalkacaktım, dememenden korkup kalakaldım... Tutsan şimdi bir mesaj atsan, bil ki vardım; bilmesen de kalbimi senin titrettiğini, ihtimalini umuttan hala ayırmadım. Baş harflerimizin arasında bile varken dört harf, elalarını bana bakarken görmeden daha, sonunu bildiğim bir umudu ezberledim her karantina sabahında. Aklında yer edindim mi yoksa senin için de mi öylesine vardım herkes gibi?