Ellerim hep soğuktur bilmezsin,
Kanım koyu, kolesterol başlangıcı,
Gözlerim kara zira uzaklar sana,
Cildim tahriş, sakın dokunma.
Yüzüm eski, çabuk unuturlar beni,
Kalbim yavaş, durmaya niyetli;
Kulaklarım, sevildiğimi duymadılar,
Hiç ısınmadı göğüs kafesim.
Saçlarım dökülür, nemli gözlerim
Gayrı genetik hüznüm, bedeli sevgimin

Nefeslerim derin, dudaklarım kuru,
Beynimde onca haklı kuruntu,
Yamalı bacaklarım desen dipsiz kuyu...
Yakışıklı mıyım şimdi şöyle, yaşlı mı yoksa?
Belki ölmüş, belki ölmek üzere.
Kalırsa hatrım kalır geriye.

Belki düzelir her şey,
Yalnız sevgiyle, fazlaca sevgi;
Kalmadı zaman takat silindi,
Her şey biri için
Biri olmak içindi

Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki.
Nietzsche'nin o ağlayan ata dokunduğunda hissettiği, çoğu insanın aklından geçirirken dahi tereddüt ettiği hisleri -tam olarak onları- herhangi bir an boyunca hissediyorum, çoğu kişi için evvela belli belirsiz şeylerin bıraktığı derin izler müze mahiyeti kazandırıyor yüreğime.

Hal böyleyken pek kimsenin kolay kaldıramadığı şeyleri gariptir soğukkanlılıkla karşılıyorum, yine de derinliği zedelenmiyor.


Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki; çoğunluğun yüreği dayanmayan şeyleri soğuk kanlı göğüsleyip, kimsenin o kadar da takmadığı şeyler için kan çanağı gözlerle ufka asılı duran. Nietzsche'nin ağlayan bir ata dokununca hissettiği, çoğunuzun korkudan aklında bile canlandırmakta güçlük çektiği o şeyi her an tam şuramda hissediyorum ben.

Çok koştum, çok denedim, çok çabaladım sevgilim... Bir çıt benimsenmek için. Çok oynadım kendimle, bir öyle bir böyle zorladım kapıları; başımı önüme alıp sıcak bir sofra gibi bekledim samimiyeti... Duyardım kokusunu inceden, sıkı fıkı sevgilerin; görürdüm ötede, bilirdim gelmez beri.
Karanlıklara, şiirlere, yalnız zamanlara sığındım, çivilendi gülüşlerime mağruriyet... Her şey oldum, ait olamadım. Çok sürüklendim sevgili, çok aldandım, en çok da kendim aldattım kendimi; biliyordum çünkü, biraz daha dayanmanın tek yolu ordan burdan ümit türetmekti, hiç kurulmadığı gün gibi ortada bağlara rağmen. Nerde bir kalabalık görse ıslanır bu gözler, beceremez ufka bakmayı.

En çok iyi anılmayı istedim, gel gör ki çoğunca kötü dahi anılmadım; her şey ve herkes bambaşkaydı, ben başka. Diğerleri mi? Oldu kimi hatalarım, kimin olmadı ki; şu gerçeği taşıdığından ak kalır yine de alnım, bir an bile kimsenin kötülüğünü ne istedim ne göz yumdum.
Oturamadım yine içlerine, tetrisin en uyumsuz parçası gibi kaldım tepede; elenmeye sebep tekti, dikkatli bakmadıkça meçhulleşen varlığım. En fenası da neydi biliyor musun?

Hiç boşveremedim ben, herkesin ve her şeyin üstüne titredim, az sevemedim hiç, ihanet gibi gelirdi, hala öyle; belki hatanın büyüğü şudur ki, büyüklerin "ne edersen onu bulursun" masalını dinledim... Oysa insanlar kayıtsız, dünya kirli; birbirini en ufak hatada gözden çıkarmaları, hemencecik zedelenebilen sevgileri karşısında benimki... Sıktı bir ihtimal. İhtimal ki ceviz ağacı altında uyumak gibi. Beceremedim bir şeylerin bana daha az dokunmasını, kimilerini kaşındıran beni kanatmayı bildi daima, unuttum yaşamayı sevgilim.

Biliyorum sakındıkça çöp battı ama
Gitmek de ne mümkün alıp başını

Ur oldu sırtımda anı diye sakladıklarım

...Yapma bence, kan olacak ellerin çünkü, geçmeyecek üfleyince. Tedavisi yok bunun, kaçınılmaz olanı geciktireyim derken ömrünü heba etme; sen bugün bu yarayı sararsın, yarın yara olur o sargı.

Durdurma kanamayı
Kaynatma kırıkları
Yalnız başımı okşa
Düşünme yarınları

Gelme üstüme, bu sonsuz merhametini giderek çileye döndürecek bir karanlık gömülü içimde; hayır daldırma elini öyle, tutup çekebilseydin geçmişimi tümör gibi keşke ama yapamazsın işte.
Feda etme kendini bana, girmeye çabalama yarama; sonra bir şey gelecek başına, sen olacaksın -kendime açtığım- en büyük yara.

Duracak öylece orda geçmiş, o bise bakacak biz, kızımızı başımızı çevireceğiz; tek başıma yapamadım senle de savașamam, birkaç giden ve yakan için seni ateşe atamam. Dayanamıyorsun biliyorum, gözlerinin önünde eriyip bitmemi bana sor bir de; bir şey gelmeyişi kahrediyor elinden, bilmiyorsun, sen ki başıma gelen en güzel şey.
Yeter elin omzumdaysa, kafi kalp atışın burdan hissediliyorsa, dahası süstür anca.

Sen geleceksin ve ben, daha iyi olacağım en azından, adını öğrenmekle meşgul olacağım, sevdiğin şeyleri keşfedip sevmediklerinden kaçarak vakit geçirip, söz mutluluktan öleceğim; senden önce olsun isterim, hele bir gel de bunun için özür dilerim.