Seni vurdum hatırladıkça kendime,

Büyük adamları tanımak için evvela küçüklerden başlamak gerekir.

Küçük adamlar düşünmez, sadece yaparlar, bu yüzden de tek varlıkları -ki onun da varlığı meçhuldür- fiziksel güçleridir. Genelde bu küçük adamlar birbirlerini eyler, birbirlerini gaza getirirler hatta gaza gelmeye yer ararlar; sadece hedef odaklı olduklarından, kestirmeden gelip önlerini kesebilecek şeylerden de her daim bihaberlerdir.
Küçük adamları haklamanın en kolay yolu, onları gaza getirip hata yapmalarına sebep olmak ama asla onların gazına gelmemektir. Bu küçükler karşılarındakini kendilerinden küçük görmeye bayılırlar, onlara korktuğunuzu düşündürttüğünüzde sizi hafife alıp bir gıdım olan gardlarını da öylece indiriverirler, burada asıl mesele uzun vadeli düşünüp böyle ufak detaylardan gocunmamaktır.

En büyük adamlar en silahsız "görünenlerdir", öfkeyle hareket etmez, on hamle ötesini düşünüp hamlelerini en sona saklar ve düşmanın kendilerini yeterince küçük görmesini beklerler; bekleyip unuttururlar kendilerini ki küçükler hedef şaşırsın, zira küçük adamların hiçbir zaman tek düşmanı yoktur. Büyük adamların oyunu da büyüklük icap eder, sözgelimi bir kavga halinde büyük adamlar ellerini kana bulamaz, yakışmaz; bunun yerine ya maşalarına paslarlar ya da karşı tarafa hamle yaptırıp kendileri yapmayarak onu cümle aleme suçlu gösterdikten sonra şovlarını yaparlar.
Büyük adamların derdi kahramanlık değildir, o yüzden sonunu düşünürler, kanı kaynayan yeni yetmelerden onları ayıran budur; büyük adamlar bilir, biri onlara küfrettiği an değil de zaman içinde yavaş yavaş ve hissettirmeden onu eritmenin daha evla hatta zevkli olduğunu... Büyük adamların cezası büyük olur, şiddetten ziyade ömrü kaplayacak pişmanlıklar bırakırlar küçüklerde.

Büyük adam olmanın en iyi yanı pratikte masum teorikte ise haklı olmalarıdır, onları cahillerden ayıran ellerine toz bile değmeden iş bitirmeleridir; çakallık bu değildir, arkadan vurmazlar, sadece sağ bile göstermeden sol vururlar. Büyük adamların en büyük numarası legalden şaşmamak ama karşıyı da illegalden çıkarmamaktır. Fani dünya neticede, itibar önemlidir.
Büyük resimle meşgul olur büyük adamlar, küçüklerin büyük gördüğü ve bahsine doyamayıp karşıdakini çıldırtmaya çalıştığı küçük galibiyetleri onları alakadar etmez, mühim olan etapları kazanmak değil bitiş çizgisini ilk geçen olmaktır.
Büyük adamların en büyük özelliği: Kendi zaaflarını bile artı olarak kullanacak bir yol bulurlar; küçükleri ise ilkel dürtüleriyle hareket etmeye iterler ama onlar zaten buna dünden razıdır... Taa ki sonunda hangi hamlenin nereden geldiğini bilemez ve kendi kendilerine tuş olurlar, büyükler yürümeye devam eder.

Tek bir şey gerçektir; büyükler küçülebilir ama küçükler büyüyemez.

Senle ben artık birbirini bulmaya dahi utanan iki yorgunuz belki sevgili, gündelik koşturmalarımız diri bıraksa da bizi azıcık... Biliriz, aynı damla üzerimize düşen yalnızlıktan.
Nasılından geçtim artık yaşamanın, orada bir yerlerde daha evvel hiç duymadığım sesinin anlattıklarına bunca yıl geç kalmış olmanın niyesi üstümde daha çok.

Gerçi sanırım sen beni aramıyorsundur, muhtemelen başka birini ben sanıp ona hayran hayran bir bakışın vardır... Kızma ama öyledir bilirim, kadınlar öyle yapar; ha ben hiç yapmadım mı, haklısın belki de en çok ben yaptım ama hodri meydan sevgili: Senin yokluğun mu daha ağır benimki mi?

Ben hadi neyse de seni de ezdiler belki, ben sandığın tüm o insanlar benden inancını da yitirtti hayatına girebilecek herhangi kimseye duyacağın güveni de; bir ellerin bir ellerim yeterdi oysa ki şairin dediği gibi, belleyelim yetsin.

Kanıma karışmış ihtimalin,
Su gibi nefes gibi. 

Sevmek... En son ne zaman birinin... Neyse...
En mümkünü bir yaşantı ileydi sevginin, mümkünse ortak olanından; zira bilhassa seninleyken kurulurdu birinin sende uyandırdığı his, çünkü ancak seninleki kişiliğine aşık olunurdu. Hepimiz aşık oluyor ve neden sevdiğimizi sorduklarında cevaplayamıyor fakat biliyoruz, onca yaşantının içinde bir asıl kırılma anının olduğunu...

Bu anın olmadığı her şey biraz eksik, belki sevgi ama asla sevmek değil. Sevmek ne mi? Alptuğ Dağ'a göre "Seni vuran merminin hatırına ölmek.", bu cümlede sanılanın aksine vurgu "hatır"da.
Zaten birinin senin mikronluk da olsa etkinle şekillenmiş hali değilse sevdiğin şey, muhtemelen sen seversin oysa seni bilmez bile belki. İnkar edebilir misin sayın okur, her insanın, her gelen ve gidenin ortaya başka bir sen çıkardığını.

Bu demek değildir ki sensizken sevemezsin, bazen uzak olmak daha evladır üstelik, tutku her zaman en yalın halde saklıdır. Tek demek istediğim şey, bir hayatı bir süre de olsa paylaşmadan seven herkes yazık ki muhakkak yanılır. Kaim olan yaşanandır, seni seviyorum cümlesinin fiile dönmeden beş para etmemesi de bundan... Sağlıcakla.

İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim?
Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim.

Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum günden güne kaybolușumu. Gerçi siz nereden bileceksiniz ki, hiç hiç olmadınız ki, hiç mi hiç hissetmediniz kendinizin sadece ama sadece kendinizde bir önemi olduğu vakurluğunu...
Bu safhada doğar yalnızlık, burda büyür ölüm.

Baybay.