Umar mıydım oysa bu denli yükselmesini gizli buzların ardında yangının, ölü birer kuş şimdi cümleler ruhumdan ebediyete uğurladığım, hep bu kadar sürer miydi mevsimlik iç cekișler yoksa uzadı mı kara kışı bu defa yüreğimin.
Tutunmak adına aldandığım ben ne de yanlıştı ve aynı zamanda nasıl olabiliyorsa masum; bir insanın kendi masumiyetinin altında eriyip hataya karışabileceği fikri gerçek statüsü kazanmaya başladığında gözden akan o bir damla yaş... Ne yapardım bir gün karşıma çıksam, sarılırdım belki ama boğazıma mı yoksa? Aslında bakarsan kollarımın tarihi benden epey eski, Adem'in elma yediği günden geliyor boşlukları.

Saniyelik bir ağıttır en sahici olanı
Örten o ontolojik konveks yarayı
Mutsuzların hızlı kazılır mezarı
Hatrı kaygan olur, deliği keskin

Geçerken kaldığım bir ıssız gibi, aldığımsa hep aynı yudum yalnızlığın matarasından; gariptir soğuk değil sıcak suyu, yakmak ve yanmak istediğinden belki.
İntihar eden birisine kendi inisiyatifi dahilinde olan ölümü için değil, geri kalan her şeyi için acırsın; böyledir Alptuğ Dağ olmak da işte, zamana paralel bir kanama ve kuruma refleksi gösteren duygular içinde sekiz dönmek, biraz daha dayanmak için rica minnet kendinden. Kaçtığım şeyin tümüyle kendim olduğunu bilseydim beni üzen insanları sevmișliğim yüzünden, mümkün bir hal alır mıydı af? Almazdı. Kimse kazanmazdı, yarınım dahi yüz yıllar önceydi, artık bitti. Acaba son yüz akım neydi?

Genzimde durur oysa bir iltihap misali sevmek, maluliyetim kılsa da mağrur, payıma düşen arsızca beklemek belki günü olmayanı. İç acılarının toplamı kapalı bir kapı sanki zamana, kifayet etmeksizin uzayıp giden. Afakına çarpan ihtimaller korkutsa da pek tabii yalnız onlarladır yaşamak. Gizlerimde bellediğim hududum ayrı gayrı kılıyor kendimden beni, yalnızca ve yalnızca boynu bükükçe bir saadettir beklediğim.

Güz okşayıșlarını unutmak koyuyor adama, serde mabedimin kırık hatırı ki baldan; bir şeyler yükseliyor yere, adli bir kabustan geriye kalan hicran denli kesif bir feragat beki hayatta olmak. Neydim ki hatadan başka, ya hatalıydım ya da birinin hatası; derken kazındı sular, her şeyimi bilen ben bile korkamadım kendimden, eskimiş şehirler gibi vakur kaldım.
Tutsana Ellerimi çalıyor, ömrüm yağmura çalıyor, alamadığım her nefes biraz benden çalıyor. Değiyor muyum var olduğuma, değiyor muyum birilerinin hayatındaki değerime, değiyor muyum göz yaşlarına ellerimle? Bir el tutuşması kadar kısa zamanın içinden, uçuyorum efkara, kırılmak üzere bir bardakla ayırt edilemez bir biçimde.

Özlediğim o yaşantı ölüm kadar uzak ama asla ölüm kadar yakın değil, son ses müzik dahi bastırmıyor katı katı inleyen kuru içimi,inkar yetmiyor uyandığım siyah olunca, yıkılabilirliği aşikar duvarlarım yetiyor şimdilik, yeltenilmese kafi. Vurulmaktan başka hizmeti olamayacak bir dart olduğumu kabullendim sanırım, her şey yolunda, kömür karası dahi olsa.

Özür dilerim.

Belki de en doğrusuydu lafa sondan başlamak, böylece son sözü söylemek için vaktim bollaştı. ŞU YAZI için özür dilerim sizden. O günün şartları onu gerektiriyordu, al kanlar içindeydim o gün; hoş, halen daha öyleyim lakin, bugün de galiba özlemeyi gerektiriyor. Kendime "En son ne zaman hayal kurdun?" dedim, en aşağı bir yıl var, son hayalim de sizdiniz.
Unutmak istedim sizi evet, eğer hayalinizi kurmazsam canım sizi istemez ve bu da eksikliğinizin açtığı yarayı indirger sanmıştım; doğruyu söylemek gerekirse inanamıyorum da hala geleceğinize, eskisi gibi değilim, hatta bunun için üzgün bile değilim ama...
Ben baba doğdum, baba öleceğim!

Kabul ettim bunu, babayım ben, ruhum baba benim; çok belli bu, çok açık saçık, kime sorsan gösteriyor; arkadaşlarım için bile ortaya çıkan o üstün koruma içgüdüm -ki kendisi işleri daha kötü de yapabiliyor bazen- bunun en büyük kanıtı belki de, küçük çocukların beni görür görmez üstüme atlaması gibi tatlılıklar da... Üstelik mecazi bir babalık da var üstümde: Bana gelen kimseyi geri çevirmedim, özellikle yakın arkadaşlarımın her ihtiyacına/isteğine en önce koşmak için yaşadım. Söyleyin şimdi, kim benden daha baba olmayı hak ediyor?

Affet beni güzel kızım, gerçi biliyorum darılmamıştınız ne sen ne annen, beni anladığınızı, hep yanımda olacağınızı biliyorum; göreceksiniz yaralarımı var olduğunuzda, kızamayacaksınız ama acımayın da olur mu? Güzel günler bizi bekliyor, bekliyordur yani bilmiyorum.
Uzun uzun konuşuruz zaten bunları, sen yirmilerindeyken çıktığımız bir Fethiye tatilinde akşam yemeğinden sonra sahilde yürürken; dondurma da alırım size, sen limonlu seversin gibi geliyor nedense... Arkanıza geçerim bir ara yavaşlayıp, seyrederim sizi, hayatımı düzene sokan iki birbirine çok benzeyen canlının usul ilerleyişini. Öyle bir gün olur mu dersin? olur da bu günleri hatırlayıp güler miyim, n'olur olsun çünkü. Dayanmak fazla zor, bugünlük elveda.

*EN ALTTAKİ ŞARKI EŞLİĞİNDE OKUYUNUZ.

Bir çiçek kapandı içimde, söndü mumlar, bir daha yanamayacaklar; derinleşti çizgiler dört yanımda, görmediniz, yetmezdi de gücünüz. Başaramadım... Gidemedim... Uzaklarım ağrıyor şimdi bile, hiç yokmuştum da zaten.
Kaybettiğimi şurdan anlıyorum, gitgide yükseliyor o hüzünlü şarkı, duyamıyorsunuz.
Bana kaldı en nadide parçalar acı müzayedesinde, el çekti herkes artık karanlıktan, alıştılar. Alışmamalıydı oysa, hayat okşamayın bırakınca ilk oran üşürdü alışırsan, kalbin...
Kayıp gittim ellerimin arasından, bir çocuk gibi masum minnetle araladığım...
Mezarımmış meğer, bilemezdim.

Soluk bir duvarın tırnağınla söktüğün uyduruk boyası gibi artık umut; dolu dolu gözlerim, dapdar hayatım. Yazıklandı baharım, kesiklere gebe hala bedenim, bir şeylerin içinden çıkması için onlara yardımcı olmasını umarcasına. Eski bir yangınım, unutulmuş söndürülmeyi,
Benim bu yalnızlığım birilerinin elimden tutmaması değil artık, baktığımız aynı göğün birbirini tutmaması; size umut veren güneşin altında her gün, her yeni gün nece ezildim bilemezsiniz.
Son defa bakışıyoruz şimdi, kırık bir güfte dökülmüş yere; dur biraz, bu dökülen kan olmak için fazla siyah, ağrıyorum siyahımda giderek, hissetmiyorsunuz bile.
Öpücükler de yetmedi yaralara, inceydi kabukları, dikenleri desen işe yaramazdı, yaramadı.
Çok çok uğraştım, herkes çok uğraştı, nefes alsın diye kalbim ama... Olmadı, nefes alamayacak gücü olmadığından bile değil belki de... Nefesin ne olduğunu unutmuştu.
Ne işe yarardı sahi nefes, yarın sabaha uyanmaktan başka neydi amacı; geç kalmakla erken gitmek aynı şekilde, en kötüsü ikisinin arasında fark olmayan günler değil miydi.
Ömrümün balkonu dahi kara bir duvara dayalı önünü, eğilip dibine girince görülen ve yetişkin bir karıncanın sığamayacağı o incecik, güneşin sızabildiği o tek deliği açık tutansa şüphesiz dostlarımdı, başta Beyza Eryıldırım. İşte o delikten sızan ışıktan dahi utanıyorum, yansıyan yüzümden, oluşan gölgemden, varlığımı yüzüme vuran en güzel şeylerden bile.

Bahsini edince kanayan erdemlerim birikti, affet rabbim ilk defa da olsa ve hak etsem de birilerinin mutsuzluğunu, ölümünü dilediğim için, arada sırada düşünmüyor değilim belki bu kadar duygularımın kullanıldığını günahlarıma sayarsın diye, takdir senin tabii.

Bazı sabahlar oluyor, servisin camına dayadığım kafam cama vura vura oracıkta patlasın istiyorum, canım bir iltihap gibi akıp gidiyor benden de görmüyorsunuz. Tüm gereklerini dünden yerine getirdiğim ama gerçekleşmeyen şeyler kumpanyasında mutluluk çekiyor baş rolü. Rüyalar görüyorum iki sabahtır, birilerinin gelip özür dilediği, açtığı yarayı yamamaya çalıştığı kesinlikle gerçek üstü rüyalar; elzem oldu uyanmak dahi, batıyor varlığı günlerin, tat vermiyor sevdiğim hiçbir şey; ben mi nankörüm söyle, hayat mı adi? Gözlerimin buğusunda kayboluyor umudum ki bilirsin ne zaman buğulanır bir göz.

Şimdi düşüyor yere
Dağılacak çarpıp
Herkes biliyor etmedi hak
Kimseler tutamayacak

Sahiplenemediğim bir şeyler var, ürküyorum yeni insanlardan, eskiler desen artık çaba harcayamıyorum bazılarına, baksana dört yanım kara yara; ne içimden geliyor çünkü, ne bir içim var attık. Yitip gitmeye razı oldum galiba, beni çağırıyor biliyorum her yeri harap eden o akıntı, beni de almak istiyor biriktirdiği çer çöpün arasına; haksız da sayılmaz üstelik, yakışacağım nadir yerlerdendir çöplük ve hurdalıklar, çünkü bilirim oralara pek kimse gitmez, orda kimse zarar veremez.

Düşüyor bak gözlerimden
Yere damla yahut
Islak bir ömür işte
Kayıp giden ellerimden

Gözümü hatırlamamaya her açışımın beyhude bir çaba olduğundan da, ben bunu yaparken bilinçaltımın kalbime doçka mermileriyle taarruz uyguladığından da haberim yoktu. Ne iyi çocuktum ben be, vallahi iyi çocuktum; çirkindim, hastaydım, elimden pek bir iş gelmezdi, çoğunluğa uyum sağlamazdım, sevdiklerime en ufak zarar vereni öldürmek için bir dizi plan yapıp keyiflenir ama hiç uygulamazdım, çok güzel severdim bir kere kim inkar edebilir? Sonra mesela çok iyi dert dinlerdim, çok güzel susardım, öyle ki yarım saattir yanında oturduğum insan bile "Aa sen burda mıydın?" derdi...

Düşüyor şimdi ve düştüğü yer
Olmasa da yüksek kendi zayıf
Kırılası varmış belki de dünden
Kırıkmıș da çaktırmamıș belki

Niye öldürdünüz beni? Var mı bi'cevabınız samimi soruyorum. "Alptuğ sen bize şu kötülüğü yaptın biz de senin belanı ... istedik." deyin razıyım lan. Bir şey söyleyin!
Avutmuyor kör duvarlar, en kadim dostlar dahi saramıyor bazı yaralar; ellerinden bir şey gelmemesi onları da titretiyor görüyorum, her şey bana kaldı ama benimse gücüm yok, yanıp bitsin bari diyorum bitmiyor, bu film boşa sarıyor uzun zamandır, zaman denen o puşt dahi yetmiyor kurutmaya kanımı... Gözlerime bak, işte orda duruyor.

Düştü bak yere
Geri dönüş yok işte
Kar etmez toplama
Geç kaldın, artık değmez