Özür dilerim. Belki de en doğrusuydu lafa sondan başlamak, böylece son sözü söylemek için vaktim bollaştı. ŞU YAZI için özür dilerim sizden. O günün şartları onu gerektiriyordu, al kanlar içindeydim o gün; hoş, halen daha öyleyim lakin, bugün de galiba özlemeyi gerektiriyor. Kendime "En son ne zaman hayal kurdun?" dedim, en aşağı bir yıl var, son hayalim de

*EN ALTTAKİ ŞARKI EŞLİĞİNDE OKUYUNUZ. Bir çiçek kapandı içimde, söndü mumlar, bir daha yanamayacaklar; derinleşti çizgiler dört yanımda, görmediniz, yetmezdi de gücünüz. Başaramadım... Gidemedim... Uzaklarım ağrıyor şimdi bile, hiç yokmuştum da zaten. Kaybettiğimi şurdan anlıyorum, gitgide yükseliyor o hüzünlü şarkı, duyamıyorsunuz. Bana kaldı en nadide parçalar acı müzayedesinde, el çekti herkes artık karanlıktan, alıştılar. Alışmamalıydı oysa, hayat okşamayın

**En alttaki şarkı eşliğinde okuyunuz. Derinine değiyor bir şeylerin baki gece, söküp atılası en azından vacip olan dev bir iltihabı andırıyor dün dahil geçmişim; kızıl gece aman vermiyor, kendi göğsüm beni tanımıyor sanki, yürüyorum gidenlerin üstünde. Esvabım olmuş bu kumlu keder, arkamı dönsem önüm duvar kalıyor, hep bir ağızdan "ben demiştim"ler yükseliyor, e ben de ağlamıştım? Yeni birini