Gümlerin birbirine sadakatle bağlılığı şuraya dursun, kabuğundan acıyor kalbim ince ince, sıvı olsam içinde bulunduğum hayatın şeklini alabilir miydim diye düşünüyorum bazen; koymazdı çünkü o zaman, bütün uyumsuzluğumla güneşten ayrı yöne dönen bir ayçiçeği gibi, en çok da adı ay olduğundan. Bir Azer Bülbül şarkısına delice itimat etmek üzere toplanıyor tüm algım: Üzülmedim Ki Ben de üzülmedim aslında

Kızılca kıyamet mi beklersin gölgemde mahsun, bense hiç bu kadar indirgediğimi hatırlamıyorum hayattan beklentilerimi. İstediği bir şey alınmadığı için küsen ve artık o şeye nefret besleyen çocuklar ne kadar da tanıdık şimdi, onlardan büyük farkım ise benimkinin ihtiyaç olması, korkarım hayati. Kronik hüznüm çırpınmamı engelliyor, bu kadar yorulmuş olduğumu ben bile bilmiyordum iyi mi? Buraya kadarmış, neyse ki

Bu defa darağacımın gölgesinden yazıyorum sana sevgilim, Henüz tanışmadığım ve muhtemelen de tanışmayacağım. "Sana anlatamıyorum; bütün bu köşeler, bu karanlık, bu ıslak, bu gürültü." Dinmiyor da sana anlatamamanın acizliği, varlığına dair tek bir kanıtım olmaksızın yazdığım bu satırlar dahi soğutmuyor artık hücrelerimi. Senin suçun yok oysa, benim beceremeyen, seni beklerken hayatını gitgide kaybeden. Üzgünüm, kırgınım, sebep çok, her