Bu defa darağacımın gölgesinden yazıyorum sana sevgilim, Henüz tanışmadığım ve muhtemelen de tanışmayacağım. "Sana anlatamıyorum; bütün bu köşeler, bu karanlık, bu ıslak, bu gürültü." Dinmiyor da sana anlatamamanın acizliği, varlığına dair tek bir kanıtım olmaksızın yazdığım bu satırlar dahi soğutmuyor artık hücrelerimi. Senin suçun yok oysa, benim beceremeyen, seni beklerken hayatını gitgide kaybeden. Üzgünüm, kırgınım, sebep çok, her

Burnunun içinden gelen bir koku gibi inkara imkan bırakmayan hali kanıma dokunuyor hayatın, dehlizlerinde biriktiğimin küflü külfeti diye sövesim geliyor sonra. Yok lan hayata değil, inanması güç de olsa hayatı seviyorum; kişilerle bir bağışıklık sorunu yaşıyorum, hepsi bu. İnsansız bir hayatın tıpkı dumansız hava sahası gibi kaderimi bir nebze olsun steril tutacağına itimadım tam da olsa, bilincim kırmızıda