Emine Bulut'a ve kızına, gaspçıların öldürdüğü delikanlıya, Diyarbakır'da evlatlarını örgütten kurtarmaya çırpınan ailelere, Kaz dağları ve diğer talan edilen her türlü güzelliğe, naașı bir araba bagajında taşınmaya mecbur bırakılmış Eymen'e, geçtiğimiz senelerde ölüsü karaya vuran mülteci çocuğa, homofobik suçlara, Gezi'de ölen insanlara, kaçırılıp cesedi oraya buraya bırakılan çocuklara, Çorlu'daki tren faciasında ölen insanlara, Özgecan Aslan'a, Șule Çet'e, zehirlenen sokak hayvanlarına, canı çıkana kadar hunharca kullanılan atlara, sabahın dokuzunda alkollü ticari araç sürücüsünün kırmızıda büyük bir hızla geçerek çarptığı görme engelli kızcağıza, çeşitli kurumlarda istismara uğrayan çocuklara, atanamayanlara, depremzedelere, sigortasız ișçilere, 15 Temmuz șehitlerine, öksüz ve yetimlere, bir kış günü oğlunun naașını çuvalla taşımak zorunda bırakılan adama, Ah Bir Ataș Ver türküsünün hikayesine, zorla dilendirilen insanlara, Soma'da ve diğer maden ocaklarında ölen madencilere, Münevver Karabulut'a, Sinan Çetin'in oğlunun çarptığı polis memuruna, hayat kadınlarına, borç parayla aldığı benzinle intihar eden işsize, tüm hastalara... Çok üzülüyorum, hepsine ve artık anarken başkaları adına utanıp űzüldüğüm için yazamadığımd aha fazlasına birden ve hiçbirini ayırt etmeden, bazı itlerin aksine bazı acıları birbirine karşı tutup yalnızca birine olmaksızın, çok ama çok üzülüyorum.

İnkarı gibi kendini devekușunun, kusurlarından ötürü masum ilan edilen insanların eritilmiş rafine kaderleri altında ezilenin daima diğeri olması sizi de germiyor mu? Yanisi yalıtımın sunduğu neredeyse tanrısal hislerin bir bedel olarak insanı bedeniyle dahi yalnızca bir ruh kılması gerçekten adil mi hayata karşı? Peki ya șçekimserliğin sorumluluktan kaçmak adline binaen bir fikrin merhemliği duyulmuş mu matem ikliminin pejmürde ve kesinlikle birbirinden bağımsız normları karşısında. Coğrafya kader olmasaydı...

Birine bana benzeme dediğimde kendimi kötü biri olarak gördüğümü sanması ilginç geliyor, halbuki ben içinde bulunduğum durumu kastediyorumdur muhtemelen. Sen de benzeme bana okuyucu, benim gibi yaralı halinle cesur bir tavır takınıp da yaranı sergilememelisin -burada olduğu üzere- belkide; zira korkmaman, korkmadığının başına gelmesine engel değil yazık ki.
İçten birilerinin eksikliği her birinizde nasıl açlık kadar keskin bir ihtiyaç halini aldı diye hayret ederken, öte yandan nefes alan herhangi bir şeyle herhangi bir ilişki kurmaktan acılı fakat bilhassa tutkulu da bir şekilde şiddetle kaçınmamın nesi mantıksız ki? Asosyallik bir kabuktu; kırmaya çalıştığım kabuğun beni koruduğunu ben bininci defa anarken, başkaları hala farkına bile varmadı. Bir önceki yazıya binaen: Güvende olmak mutlu olmaktan mühimdir mi demeli, zira güvenli mutsuzluğumuzun yara almış ve acılı halimize ağır basacağı aşikar da.
Arayan bulur belki cidden mevlasını, buna hala çokça inanıyorum nasılsa; beni asıl sıkıntıya sokan, sonunda mevlayı bulacak olmamıza karşın ona varana kadar bulduğumuz belalar. Peki ya bu belaların vahameti, mevlayı bulmaktan caydıracak kadar fazlaysa? Suçlu mudur cayan, birine dayanamadı diye kızabilir misiniz? Siz bu soruyla oyalanırken ben de yaşamak için bahane bulmaya devam edeyim, hadi selametle...

Belki de değişmiştir öncelikler, durgun suyu aratmayan yüreğim nispeten daha hafif tatlarına bel bağlar olmuştur hayatın, bu nüshası kopyalıktan uzak, kendi başına yeşeren bir dönem olma özelliği taşıyordur belki de hayatımın.
Bana kalırsa yirmiye merdiven dayamıș olmam bizatihi otuza yaklaşmış hissettirdiğinden elzem halini alıyor esasen. Gençliğin dinamizminden, orta yaşlılığın gücünden ve yaşlılığın akilliğinden fersah fersah ötede hissettiğimden olsa gerek korkutan da bu boşluktur işte beni, benden geriye kalıp gittikçe büyüyen ve beni de kapsama sürecinde olan.
İçimdeki idealizmin yerini kusursuz emeklilik hayallerine bırakmış olması pek hoş görünmese de ordan, sakin ve durgunlaștığına çokça seviniyorum geçmişe binaen; acı bile yavaş akıyor artık, dalgaysa dahi o denli yavaş bir dalga ki kaçma fırsatı tanıyor anlıyor musun.

Bunun adı olsa olsa öylecelik.
Bazı şeylerin etkisi hala ilk günkü gibi dursa da bir urcasına, bazı şeyleri de zerre düşünmüyorum artık; evvela o eski toz pembeciliğimin -hoș, dışarıdan kimse görmedi lakin- yerini bolca ve yine pozitivizmden uzak bir temkine bırakmış olması biraz olsun nefes aldırıyormuș meğer. Bir şeyin olmayışının acısından korkup o şeyi ummayı büsbütün kesme kararını vermek her ne kadar hayli müşkül ve acıtıcı da olsa hatta zaman zaman insana herkesleștiğini ve yerinde sayan ve bu yüzden sürekli mutsuz olan ve bir o kadar da kaderci orta yaşlı insanlara benzediğini anımsatarak yorgunluk aşılasa dahi tam aksine büyük de bir nefes aldırır, kaygısı son bulan insanın kolayca uykuya dalabilmesi gibi.
Bazen düşünüyorum, acaba bu temkinin verdiği rahatlama hissi beni kendine bağımlı kılıp idealizmimi köreltiyor mu diye ve biliyorum cevap kesinlikle evet; endişe etmiyorum yine de, zira bu gibi konularda uzun süre soluklanıp ansızın tam bir güçle kabuğu kırabildiğimi hissettiren naçizane anılar oldu, güzel günlerdi.
Geçkin başım ve paslı vücudum beni kusmaya dünden razı gibi dursa da dinginliğin, durgun şarkıların ve yavaş esen rüzgarın, soluk renklerin tadı hep başka olacak ne yapabilirim; onları sevdiğim için toplumla kendi aramda eşini yalnızca gönülen aldatan bir adam gibiyim, ben ne kendime ne kime ne yapabilirim, olan bu işte, benimsensin ya da tükürülsün buyum.

Öyleceyim bir asma yaprağında
Ağır yürüyenim okul çıkışında
Geç kalınca acelesi sona erenim
Hayatı nimetçe az ve sade tüketen

Anlamı yalnızca içimde karşılık bulmaya müsait, adı kim bilir ne olan, şuan dünyanın her neresinde ve daha önemlisi kimbilir kimle ve en önemlisi ise nasıl olan biricik sevgilim ve kızımın annesi... İyiden iyiye özledim seni, üleștim hasretini havayla ki epey sıcak şu zamanlar.
Sana yazmayalı birini sen sandım yine ama bana kızma, kendini bu denli belli etmezsen olacağı bu. Aslında bakma sen olmadığı iyi kötü belliydi ama insan ilk defa birinden "Seni seviyorum" duyunca tuhaf oluyor ister istemez, inanmak atlısı şaha öyle bir kalkıyor ki bulutlardaki kalp sureti uzadıkça düşüşün sertliği de artıyor. Onun bunca yazılar yazıp beklediğim sen olmasını gerçekten dilerdim, tıpkı karlı bir kış günü tanıştığım ve içimde tatlı bir acı kalan Beyza gibi... Bu kızın sen olmadığından nasıl mı eminim? Eminim iște, en umutlu direnen insan bile ansızın emin olur, bakarsın yorulmuștur...

Hayatımın neresinde beni bekliyorsun kim bilir, aksesuar dükkanlarının kapısında asılı durup kapı açılınca birbirine çarpıp ses çıkaran renkli deniz kabukları gibi beni bekliyorsun belki, karșılıklılığımız yalnız sevgiyle sınırlı basit kalırdı zati, aynı yağmurda ıslanmıșlığımız bakidir belki, belki aynı gün doğmușuzdur ve umarım aynı gün ölürüz; senden önce ölmek zalimlik, sonra ölmek zulümdür zira...
Muhtemelen bir daha duyamayacağın lakin alt metni fevkalade mühim bir anıyı da iliștireyim o vakit: Bugün laf her neredense ölüme geldi ve ben babama seni Çankırı'ya gömmeyelim dedim birden; çoğu insanın sanacağı üzere orayı sevmediğimden değil de aile mezarlığımıza erişmem fiziki güçlük olduğundan... Bunu sana şundan anlattım, sana yeteceğimi düşünüp eksiğime tüm kalbinle bir ömür eksiksiz razı olabileceksen gel, dahası zor...
ȘU YAZININ son paragraflarından biri fazlasıyla anlatıyor esasen, her neyse. 😂

Nasıl bunca ürkek ve çekince yüklü olmayı becerdim sana karşı bilmiyorum, her kimsen içimde devamlı bir sana yetemeyeceklik hissi ve beni beğenmeyeceğin kaygısı muhafaza ediyor bakiliğini; hatta o kızı sen sanarken çok net anladım ki var olsan artacak bu korkularım belli ki,seni herhangi bir kimseyle o her ne sıfat taşırsa taşısın zor gelecek anlaşılan paylaşmam, ya sana nefes aldırmazsam? Ya benden en ufak ilgi kestiğinde bu korku devreye girip bizi boktan bir tartışmaya sürüklerse?
Altı yaşında bir çocuk var galiba içimde sevgilim, üzme bizi olur mu, çabaya da gerek yok yalnız sevgin kafi tabii. Sensen başka bir şeyi olmayan biriyim ben işte, neticede sen de yoksun ama orasını karıştırma; beni beklerken uykunu al, bulunca da sakın ayrılma.

Seni seven
Sana okumayacağın mektuplar yazan
Ve en az senin kadar kimse
Bir bekleyenin var sevgilim,
Hisset ve rastla artık bana.