İnkarı gibi kendini devekușunun, kusurlarından ötürü masum ilan edilen insanların eritilmiş rafine kaderleri altında ezilenin daima diğeri olması sizi de germiyor mu? Yanisi yalıtımın sunduğu neredeyse tanrısal hislerin bir bedel olarak insanı bedeniyle dahi yalnızca bir ruh kılması gerçekten adil mi hayata karşı? Peki ya șçekimserliğin sorumluluktan kaçmak adline binaen bir fikrin merhemliği duyulmuş mu matem ikliminin pejmürde

Birine bana benzeme dediğimde kendimi kötü biri olarak gördüğümü sanması ilginç geliyor, halbuki ben içinde bulunduğum durumu kastediyorumdur muhtemelen. Sen de benzeme bana okuyucu, benim gibi yaralı halinle cesur bir tavır takınıp da yaranı sergilememelisin -burada olduğu üzere- belkide; zira korkmaman, korkmadığının başına gelmesine engel değil yazık ki. İçten birilerinin eksikliği her birinizde nasıl açlık kadar keskin bir

Belki de değişmiştir öncelikler, durgun suyu aratmayan yüreğim nispeten daha hafif tatlarına bel bağlar olmuştur hayatın, bu nüshası kopyalıktan uzak, kendi başına yeşeren bir dönem olma özelliği taşıyordur belki de hayatımın. Bana kalırsa yirmiye merdiven dayamıș olmam bizatihi otuza yaklaşmış hissettirdiğinden elzem halini alıyor esasen. Gençliğin dinamizminden, orta yaşlılığın gücünden ve yaşlılığın akilliğinden fersah fersah ötede hissettiğimden olsa