Bu mektubu Tuba abla için kaleme alıyorum, kısaca tanıtmak gerekirse, onun için gece terzisi denebilir bence, ben Dalgacı Mahmut'a benzetirim kendisini, neyse. Bu öyle sanabileceğiniz üzre spariş ir mektup değil, daha çok benle alakalı... Ne diyim ki şimdi abla? Öyle klasik mektuplardaki gibi sevgili mevgili bir hitapla başlamam gerekirdi normalde ama kısa zamanda oluşan hukukumuz karşısında hayli samimiyetsiz

Ne oluyor anlamıyorum ama bir şekilde dünya benim etrafımda dönüyor, her şey bende düğümleniyor sanki, böyle dediğimde kızan dostlarıma inat; her şeyin suçlusu, sorumlusu benmişim gibi. Ya ama nasıl oluyor vallahi akıl erdiremiyorum, şakadan anlamayan ensesi kalın birinin oyunu falan mı bu? Halimi en iyi özetleyen bir şarkı sözüdür: "Çıldırır bedenim, ruhum daralır; tersdüz olur her şey,gözüm kararır;

*Bu yazı genç kardeşlerime bir uyarı mahiyetindedir. Ölüm nedir dostlar? Çoğumuzun korktuğu, hadi korktuğu demeyeyim de kaçındığı, hepimizin yaklaştığı, belli belirsiz ama kesin şey. Ölmek kolay mı bilmem, örneğin can dostum İlyas'a kurşun gelecek olsa Allah korusun, tek saniye düşünmeden silahın önüne atlayacağımdan adım gibi eminim ama bugün bir şey öğrendim; mesele ölmek değil, mesele bir ölümle, başka