Normale zorla dahi yeriden kıpırdatamayacağınız bu ben, günümün dörtte birini sokakta geçirdim; hangi deliğe girmedim ki, kahvehanelerden kafelere, parklardan bahçelere, kalabalık caddelere, bilmediğim mahallelere, daracık sokaklara, dev kaldırımlara. Herkesi gördüm, çocukları, çiftleri, yaşlıları, yalnızları; gördüm ki başını eğiyor büyükler, gördüm ki korkuyor çocuklar, o vakit anladım ben benden gerçekten çıkmışım; karşı kaldırımdaki amcanın "Yorgun musun delikanlı?" deyişine olan

Bırak abi üzülsünler, en sevdiğin bile olsa üzülsün; asla kıyamadın sen biliyorum, ama bu defa değişmek zorundasın, onlar üzülmüştür, bir gün, iki gün,  beş gün, altı ay, bir sene üzülürler, sonra mutlu olurlar. Başından beri istediğimiz de bu değil miydi bizim? Hem meraklanma, hiç bir şey olmaz, içleri delik deşik bile olsa bu geceki tek gözyaşın etmez. Elbet

İlk olarak belirtmem gerekir ki bu bizim sınıftaki berkay değil. Kim bu Berkay? Canımı sıkan dangalağın teki, çok canım sıkılıyor, kuş vuralım isterseniz. Benim canım öyle her şeye de sıkılıp darlanmaz bilirsiniz ama bu lavuk -evet bildiğiniz düz lavuk- beni çok ayar ediyor. Ediyor çünkü bir kızın ilgisini, sevgisini geçiştiriyor. O kız bunu anlamaz, o kız çok çok