Alptuğ'un Mekanı

22 Mayıs 2016

Git

"Git" işte,üç harf tek kelime."Git" demek öyle dizi filmde yansıttıkları kadar da zor değildir ha sevdiğine falan,bir çırpıdır;denir,biter,hatta bazen tavır bunu sürdürür ki zor olanı da dedikten sonradır,denenden dönmek.Dönmek dediysem yemin değil ya tabi dönersin elinde sonunda;buranın zoru dediğim,git demenin sebeplerinden o "git"i gidene değin tutmaktır.Varsay sen ölüm kussaydın ey insanoğlu,insankızına dönüp de "kal","gel" der miydin mesela;demezdin abim,demezdin emin ol,hatta tereddütsüz bir "git"in içine sığınıp saklardın çaresizliğini,üstüne ütlük vahim bir klişe olaraktan da senden nefret edebilmesi mümkünse bunun her şeyi kolaylaştıracağını düşünürdün,ben de,sen de,o da bire bir bunu yapardık...

O kızçeyi varsayalım şimdi,ölmeyi mi incinmeyi mi hak ederdi,tabi ki de hiçbirini.Peki ya hangisini seçerdi?İşte bunu ona soramazken gösterilen cesaretsizlik tek bir kelimeyle ona karşı dile getirilirse bunun adı "git"tir,bu denli basit ve karmaşık.Birine her ikisini de hiç yakıştıramadığın ve ikisine de sebep olacağın iki boktan ihtimali sunman gerekmesi,"git" demekse pisliğin biri gözükecek olmaya,canını yakacak olmaya rağmen hala her şeyiyle en iyi seçenek dimi?Kompleks düşünütsün çünkü,geceleri uyuyamazsın sızarsın,gündüzleriyse gözlerin açıktır ama anlamazsın;oysa dışardan bakar doğal olarak,bilmez-etmez,basit düşünür ve bu bağlamda suçlu sensindir;durup dururken izahı bilem olmayan kupkuru bir adet"Git".Çok kez şahit oldum,masallarda kullanılan denli imkansız tesadüf ve vedsireler hayatta hep vat,inanılmamızı da zorlaştırıyorlar;yalansa da biz sadece iyi kalpli yalancı,hatta yabancılarız...

Ha bir açıdan da hakarettir bak bu,mantıklı;aşk için kendisi göze alıp da karşısındakinin alıp alamayacağına tereddüt etmektir belki de bir nebze."Ben senin için ölürüm tabi ama sen benim için ölmeye hevesli misin bilemedim söyleyemedim."dir işte bu;hadi bu ihtimalden de bir şekilde yırtabildin diyelim,kişiyi kendin gibi düşündüğünde,onu ölmektense sensiz yaşamaya mahkum ederek bir nevi cezalandırmaktır bu;sen olsan düşünmezsin çünkü delikanı,biliyoruz,sen onsuz duramazsın ölürsün ama ondan bunu becerebilmesini beklersen inan bana da bir bencillik,hatta daliskasıdır tabiri caizse.Kendini ondan ayrı bırakmanın yanı sıra onu kıskanmamak gibi olduğu için bile bencilliktir...

Yahu bak mesela bu yazının yazanı benim,ama ikinci paragrafta taraf değiştirdim."Sen git" diyecektim koçum ama eğri doğru biraz düşününce de birinin sana durup dururken git demesinde dahi bir mantık aranabilir(suçu kendinde aramak gibi(,lakin biri sorgusuz sualsiz gittiğinde onun ancak suratına tükürülür.Böyle iyi be masum bir amaçla yola çıkıp buna mahsur kalmanın acizliğinden söz ederdim fakat şu ana kadar incelediğimiz tüm ihtimaller fiyasko.Kaldı ki bu örnek ölüm bile olsa buna benzer irili ufaklı pek çok sıradan örnek var...

Farkındayım burası benim mekanım ama ben gitmeliyim sanırım,neticesi olmayan bir durumu izah etmek için bu denli çırpınıp durmam bunun için en mantıklı sebep sanırsam...

Bu arada şu "Sevdanı içine göm de kahraman ol" temalı herhangi fiil ve fikir tamamen yalan-dolan.Git diyeceksin,kal diyeceksin,hatta alakasız bir "Ne içersin?" dahi olsun diyeceksin ama susmayacaksın,kimse susmayı hak etmez çünkü ama daha da ötesinde;susmak suç bastırmak,bazen de suç atmaktır,bunu da hiç bir şeyden haberi olmayan birine niçin olursa olsun yapmak,kusura bakmayın ama bariz hayvanlıktır,bunu yapacaksanız gidin işte;suskunlukla kendi derin düşünceleriniz gibi başka düşüncelere onu da sevk etmek bencilliğidir çünkü bu da...

En iyisi anlatmak,çünkü seven asla kabullenemezken hep saygı duyar;hangisi ağır basarsa bassın,onunla gelir;zira ölümden sonra en büyük gelen gitmek sevgiliye gitmektir,huyuna-suyuna mesela...

Sonuç?Gidin yatın işte,size bu gidiş yeter...

21 Mayıs 2016

Boşa Hayat

Hayat...
Kısa,hayret verici,merak uyandırıcı,anlamlı-anlamsız,umutlu-umutsuz,ölümlü-ölümcül,iyi-kötü.
Yani yarın yok diye düşündüm de,yarının son günüm olduğunu;bunu yarına bel bağlayarak değil tüm yarınlar için düşündüm.Nazım'ın dizeleri gibi ölümü düşünerek anlık bir çıldırmaydı bu,herkesin hayatında çoğu kez vakıf olduğu,gerekliliği şuraya dursun lakin neredeyse sıradan bir şey,ki dikkatinizi çekerim bahsettiğimiz şey ölüm...
Bunun yanında yarına,Allah'ın cumartesisine bile okul koymuşlar aklınca ölümsüzler;belki de daha önce sittin defa teşebbüs ettiğim bir düşünce kalıbı bu yüzden bugün aklıma geldi.Sınavda birinci oldun,bunun için çok çalışmıştın,kimsenin yapmadığını yapmıştın ama taak!..Yoksun artık;hepsi de yok yereymiş bak,sana hakkını kim verecek?dur ben söyliyim,bırak hakkını vermeyi,eğer böyle bir hakkın,yahut boşa giden bir şeylerin olduğunu düşünen,bunun farkında olan tek kişi olsun varsa kendini şanslı saymalısın.Belki sınav örneği vesaire şuan aklımdan geçeni algılatmaya yetemeyecek denli basit kalmıştır,ama bu düzen her şeyde böyle.Aferin demezler ölüye,şehide bile demiyorlar artık anlasana..

Ölüm başarıyı örter,çabayı,hatta kimi zaman emeği bile,oysa sevgi,yahut anı...Yine aynı yerden örnek vereyim,bugün yarın da sınav olduğundan gün boyu ders çalışmasaydım belki de unutulmaz bir gün yaşayabilir,daha da önemlisi yaşatabilirdim(ders çalışmasaydım mutlaka benzersiz bir gün geçirirdim demiyorum,bilakis eminim geçirmezdim,lakin konu bu değil)Bu arada çalışmaya kimse zorlamadı beni(o da sadece fiilen),dünya artık öyle bir yöne gidiyor ki size komut vermek yerine sizden istediklerini birer değermiş gibi sunuyorlar;onlar gibi olup istedikleri şeyleri onlar kadar isteyin,bunun için hunharca çaba sarf edin ama onlar hiç bir şey yapmasın,her şey son bulduğunda ise istediklerini onlara sunun ve kendinizi bununla tatmin olmuş hissedin,tam anlamıyla bir evcil hayvan gibi...
"Konuyu nereye bağladın,ne alaka?!" demeniz gerekti tam burada,sorguladıysanız ne mutlu.Unutmadan izah edeyim;senin ömrünün yeni cağı da göz önünde bulundurursak okul öncesi falan filan derken en aşağı 18 senesi boyunca didinip girip giremeyeceğin,girsen de maaşı belli olmayan,olsa da umduğun gibi gitmeme olasılığı her zaman için en az yüzde elli olan iş,sence bu iş gerçekten tatmin eder mi seni?ya da daha doğru bir biçimde sorayım;gerçekten seni mi tatmin eder yoksa bir üssün yahut onun da bilmem kaç kademe üstünü mü?Ve dur sen bana cevabı vermeden önce beş kelime edeyim;üst diye bir şey yok!Ne üst var ne de en tepe,ama herkes birbirini tepiklemekle meşgul orası doğru.Dilersen olaya biraz daha farklı yaklaşalım,şu kast sistemi denen zımbırtı,hatta biraz daha derine inmek gerekirse reenkarnasyon bile(ama inmeyeceğim),bunu da geç imrendirmeye yönelik türlü çaba,alengirli reklamlar,şaşalı mekanlar,cafcaflı sözler...
Tüm bunlar size birer değer gibi empoze ettikleri şeyleri yaparsanız başınıza gelecekler değil,aslında bunlara harcadığınız güzel zamanlar;en iyi diye bir şey yok dostum,iyi diye de bir tek insanlıktan söz edebilirdik ama bilmem iyi insan kaldı mı geriye...

Ve sözün özü dostum,bir işe yaramayacak,sadece okunmakla kalacak da olsa ben gecenin on ikisinde üşenmeyip bu kadar şey düşünüp yazmakla iyi bir şey yaptım,belki de yarın gideceğim okulda geçireceğim bilmem kaç saatten daha verimli;tabi bu da verim algınıza göre değişir,neyi işe yaramaz gördüğünüz,daha çok da neyi işe yaramaz gösterdikleriyle alakalı bu;sırf bu yüzdendir ki aynı zekaya sahip olduğumuz çoğu insan bu yazıyı da,sanatı da,bilmem neyi de işe yaramaz görecek çünkü oturup düşünmeyecek;neden?Çünkü onun daha önemli işleri var,ders çalışıp uzaya gidecek,ben gibi boş değil herkes...

Tamam herkesi bir yana bırakalım,bana sözde bir değer için feragat ettiğim(fakat aslında sahte karşılıklara,karşılıksız olarak her kim bilmiyorum ama birilerine sunduğum)sevdiklerimle geçireceğim zamanı kim verecek bana?Allah tabi,nihayetinde o;zaten o olmasa çekilecek yer değil.Kısa bir şeye daha değinip güya sorumluluklarıma geri döneceğim;yıllarca okuyup meslek sahibi olunca da mesleğine senelerini adamış birkaç öğretmenim,sekizde yedi buçuk kusurlu,tabiri caizse(öyle tabi ki de) her haltı yemiş kimi kimselere,benim hakkım söz konusuyken dahi göz göre göre,tek,ufacık bir ceza veremedi,tek yapabildiği şey uzlaşmaya gitmek oldu ve bunun türkçesi "Hiç bir şey olmamış gibi,olan bana oldu"...
Sözde makam,mevki,her şey onlarken kıllarını olsun kıpırdatamadılar;bu boşa gitmişliktir işte,bundan söz ediyordum...

Hayat,boşa da doluya da aynı hayat...

17 Mayıs 2016

Sorunum

Merhaba canım(a'yı uzatırcasına) insanlar,bugün size birkaç şeyden bahsetmem lazım gelir,gelmese de bahsedeceğim...

İnsanlarla sorunum yoktur,çocukları çok severim mesela.Yani ben öyle durduk yere bir şey yapacak biri değilim,hafif deliliklerim yok mudur desem herkes kadar;lakin bu ara kötü biri gibi lanse ediliyorum,biraz da kendi beceriksizliğimden,öfkemi kontrol edemeyişimden.Öfke kontrolü problemim falan yok ha,taa ki bardak taşıncaya kadar(oysa benim bardağım herhangi bir insanınkinden çok daha hacimlidir)
Babamla bir anımız vardır hiç unutmam,bir gün Sabri Tuncer'in önünde durduğumuzda kapıyı kilitlemişti,neden böyle yaptığını sorduğumdaysa geçen tipe bakıp "Çakal gibi bakıyor" demişti,nereden anladığımı sorduğumda benim de anlayacağımı söylemişti.İşte ben onu anlıyorum...
Gayet açık ve net iddia ediyorum ki kimin ne halt olduğunu o ortamdaki yaşca büyüklerimden de daha iyi biliyorum,o kişilerle hiç sorunumuz olmasa bile farzımahal,yine de tüm bunlar benim vicdanımı,midemi bulandırıyor;çünkü onlar orada değilken ben oradaydım,onlar o kadar umamazken ben tanıktım...

En dumur olduğum şeydir zaten,biriyle bir ortama tıkılıp o kişiyle sükunet içerisinde olmanın istenmesi yahut buna mecbur tutulmak;ulan madem hayatım için oradayım,şerefsizle arama bir şey koyacağım ki insanlığımdan sapmayayım;annem var ya annem,daha dün o bile dedi "Onlar senin arkadaşın",yahu bir gidin arkadaşımı bari ben seçeyim.İnanın bana ben çok çaba harcadım,ama karşı taraf insan değil;duygusuz,ruhsuz,vicdansız,insaniyetsiz,anca kendi mevzularında biraz insan gibi;Allah rızası için bana böyleleriyle bir ilişki/iletişim içinde olmam için emrivaki yapmayın,bunu başarmak için adım atmayacağımı da unutmayn...

Ama ah ah,ben kendime son damlada bile olsa yenik düşmeyecektim,öfkelenince onların da eline malzeme oldu,masum tarafken onlar kadar olmasa da suçlu oldum..Ha ama yargılanmadım,hele bir yargılansaydım zaten...
Valla ister inanın ister inanmayın,şu gün kimin neye inandığı zerre umurumda değil;lakin ben öyle öfkeli,barut fıçısı bir adam değilim.Ben çok iyi bir insandım,cidden bir melektim;hala da öyleyim,belki bugün ve önceden de ağır küfürler ettim lakin küfrün içeriğinden olmasa bile,edişimden ettirenden ve sebebinden ötürü zerre pişman değilim,kaldı ki ilk küfrümü de ben okulda öğrendim,yine böyle tiplerden...

Farklı olurdu anlatabiliyor muyum,daha saygılı,duygulu,duyarlı,hoşgörülü,akıllı,vicdanlı,merhametli,kısacası düzgün insanlardan oluşan bir toplumun içinde olsaydım çok daha iyi biri olabilirdim,şimdiyse sadece inadımın yettiği kadar iyiyim yazık ki;suçlusu da asla ama asla ben değilim,öyle biline...
Benim anlaşma sorunum falan yok ha öyle düşünmeyin,yemin ederim senelerce sorun bendedir diye de öz eleştiri yaptım ama yok;neslim çirkin arkadaş benim,sadece neslim çirkin ve ben kendimi bir şeye dahil görme çabasında değilim çoğunluğun aksine.Babam geçen gün "Senin yaşıtlarınla geçinmeyi bilmen gerekir,ODTÜ'lüler senin arkadaşın değil" demişti ya yanılmış,babam vallahi benim bir şey bilmem gerekmiyor be,ben doğru yerdeyim...

Şimdiyse kimse ciğeri beş para etmez çakallar için benden meleklik beklemesin bu arada;ha suçlayan da suçlasın,ben doğru olanı yaptım,sonuna kadar da kendi arkamdayım.İleri gitmedim mi gittim,ama ondan da bi'zahmet beni ileri gitmeye sürükleyen ve bunu engellemeyen her türlü etken utansın,çünkü o çakal bakışlı serseriden bile ben özür diledim;oysa beklediğim davranışı sergiledi,lamı cimi kem küm zar zor özür diledi...
Ha bakın bir de şu var ki ben şaka kaldıramıyormuş konumuna düştüm(oysa ki "Yapmayın!" dediğimde "Uğraşmayın ya çocukla" diye pis pis gülen aşağılıklar da bunlardı),herhangi bir insana kıyasla geç bile kapıldığım öfkeme bu da eklenince bir çeşit haklı çıkma çabaları oldu;lakin yine aynı iddialı üslupla diyorum ki ben şakayla başka bir şeyi de,insanla iti de en iyi ayırt edecek kafadayım.Sadece öfke...
Öfkemi tutamadım,bunu 3-4 aylık bir sürecin son iki haftasında falan yapamadım;yerimde olsaydınız her şeye rağmen bile haklı derdiniz ama neyse...

Gelelim bunun nedenine;ben yıllardır kolay lokma bilindim,uğraşıldım,itildim-kakıldım,bilmem neler oldu lakin bir gıdım ses etmedim Allah yukarıda;bu defa düşündüm ya,ego olarak değil ama Alptuğ Dağ kolay lokma olamazdı,üç beş kendini bilmez yapacağını yapıp hiç bir şey olmadan gidememeliydi;korksunlar bile istemedim,canları yansın istedim,yalvarsınlar istedim evet;oysa zerre sadist değilim vallahi billahi tillahi.Ben senelerdir bunun gibi türlü eziyeti çekip kendimden ödün vermezken bunların eşek gibi sırıtıp zerre zahiyatsız çekip gidebilmesi kanıma dokundu,bunu her insan evladı anlar herhalde.Büyük resimde ben kazanıyorsam bile herkesin küçük resme bakmaktan bir hal olduğu bu boktan coğrafyada her daim haklı ve yenilen taraf olmak koydu...

En ama en önemlisi de;bugün ben tek celsede özrümü dilerken yürekten pişmandım,ama onlar değildi,biliyorum...

Şimdi isteyen benimle,isteyen değil,isteyen konuşur,isteyen ne halt ederse eder;laf anlatmaktan yoruldum artık,beni bilen biliyor,ben kendimi biliyorum,doğru yoldayım.Bu itleri dövsen de adam olmaz zaten,zihinleridir fikirleridir duygularıdır her şeyleri son derece kirli ve her ne hikmettir seneleridr kafam basmaz lakin bu onların sorunu bile olsa cefasını hep ben çekerim...Kafasını koparsan olan yine sana;müdüre falan da gidilmez,onların çocukluğuna verir pek de bir şey diyemez.Oysa ben diyorum ki bu bir mobbing'dir,bana karşı işlenmiş gerçek bir suç yani;sadece bıraktım artık bu işin peşini,devam etmez de sanırım.Bıraktım çünkü bu dünya adil değil,insanlar argümanları safsatalarla kendi lehine kullanmaktan başka bir şey yapamazken daha mobbing'in ne olduğundan dahi haberleri yok...
Zerre kötü olan kim,ne varsa Allah bin türlü belasını versin;ben çok vermek isterdim,ama yoruldum.Şimdi size anlattım,rahatlamadım ama,yine yoruldum...

Bu benim kavgam,insanlar gelip geçici;inşallah bu kavgayı bir gün ben kazanacağım ve o gün kibir deyin ne derseniz deyin,bana en ufak işi düşecek herkes kişiliğinden nasibini alacak;çıkartacağım hayatımdan kaba,ilkel,saldırgan herkesi,bütün iti,çakalı sinsiyi.Beni de kendilerine benzetiyorlar çünkü ve bu hoş değil...
Onlarla onların dilinden başa çıkmaya çalışıp suçlanmak var ya,işte varsa onun da Allah belasını versin...

Bu şarkının sözlerine dikkat bu arada...☺

15 Mayıs 2016

Dehliz

Sevmek dediğin ilmihalinde taşır derin denen o zıkkımı,gizliyi,saklıyı.Bir şeyi sana zerre etkisi olmayıp sırf ona faydası olsa dahi çok istemekten ırak kalamamak bu derinin dibidir.Şehrin pek kimsenin bilmediği dehlizleridir,yine kimsenin gitmediği,çoğunun korktuğu,karanlık,izbe ve meçhul.Gör bak ki o dehlizleri de birileri yaptı,her an ayağının altında olduğunu bildiğin,hiç gitmediğin o yeri.Yürek de öyle değil midir,sevdiğin insanın seni sevmeyen yüreği üstelik de o somut olarak yanındayken,yani ikinizden de öte,ikinizin yüreği arasında santimetreler varken...
Bu iş de korkunçtur,yanıbaşındaki yüreği avcunun içi gibi bilmek,içine girmeyi istemek ama korkmak,daha doğrusu çekinmek,hatta onu sevmeyeceğinden emin olduğu bu usul yüreği,böyle bir gerçekle ürkütmekten kaçınmak,yanıbaşındayken...
Şimdi diyeceksiniz bu oğlan birinin mi yanındaydı,lakin alakası yok;ben bu şerefe bir kere nail olduğumda andan haberim yoktu,sonrasındaysa başta yazdığım tüm bu düşünceler kaburgalarıma oturdu.Eski defterleri mi açalım?Peki peki,bu defalık kırmayalım;
Sevdiğin insanla yan yana olduğun da onun sevdiğini bilmediği,hatta bildiği ama sevmediği anın ikisini de aynı insana karşı yaşamış biri olarak söylüyorum önceden.Onu o an o kadar hissetmezsin,ama illa ki de hissedersin;acısı sonradan çıkar sadece,aradan yıllar geçer ve bazen herhangi bir durumdan aklına çalınır o an,maç özeti gibi aynı pozisyonu farklı açılardan onlarca görsel ve duygusal tekrara bölüp izlersin.İşte normal insanlar buna dalmak,bunu yapama dalgın diyorlar sanırım...

Derin denizlere dalmadım ben hiç,ama kendimi bir şehir farz etmem lazım gelse derin dehlizlerim var dört bir yanımda.Benimkiler korkunç falan değil,gizemi de değil;kocaman ve boşlar,lakin bir tanesi de var ki...Boşverin siz onu be,demem o ki hepimizin yürek dediği dehlizlerden oluşur ve hepimiz birbirimizin dehlizine girmeye her nedense korkarken,karşı tarafın da korktuğunu bilmemize karşın kendi dehlizlerimizde onları ararız.Birinin yüreğine girmekten korkulmaz haklısınız,buradaki esas an da girememektir zaten,girememek ve olduğun yerde de kalamamak.Birinin yüreğinde bize ayrılan bir yer olduğunu bilmek hoş olurdu kanımca,her insan kendine dehliz bellediği yüreğinden,deniz kıyısı gibi gördüğü başka bir yüreğe adım atardı,çünkü en baba egoist bile o derinlerde küçümser kendini,eziktir,çaresizdir,vesairedir...
Sevmek dediğinin ucu bucağında kendi kuytunu birine saray kılmak ve de onun kuytusunaysa saraymış gibi razı olmak fikrini taşımaz mı?İnsanın kendinden kaçabilmeyi,bir diğerine kavuşabilmeyi becerebildiği yer dehliz olsa kaç yazar peki?

Bu çağda kuytu bir kalp bulsa içine girip ağlayacak tonla adam/kadıncağız vardır,o kalp kuytu mu değil mi,müsait mi diye düşünerek dehlizlerinin karanlığına saklanırlar mecbur;korkmak filan da değil be onlarınki,"Yok,şimdi rahatsızlık vermeyeyim" diyen,ama girmek için de can atan küçük komşu çocuğu gibiler...

Velhasıl kelam iyiyim ben dehlizimde,tamam soğuk ve yankı da yapıyor ama olsun o kadar;bakmasınlar öyle,hiç boşuna uğraşmasınlar seviyorum diyemem,biliyorum o kalbe giremem,onun dehlizi yoktur,bir yer altı kalbinden gelme hisler edemez ki onu mutlu;niçin sevsin,o yeryüzü bense kendi dibim.Hiç kaçırmaya gerek yok şimdi peri kızını;hem o dehlizlerim altında kendi olduğunu bilirse her hüznümde,dalgınlığımda kendini suçlar biliyorum.Üstelik de o başkasını seviyor,benim kalbimin en,belki de tek aydınlık köşesinde o olduğu gibi onun da kalbinin makamında bir başkasının adı yazılı;o kişi orada olsun olmasın ben o koltuğa oturamam,kendi refahına hizmettir zira bu,sevmek değil...
Kalbim bir dehlizden çok masalsı bir yer olsa onu davet etmek olurdu bak,ama değil;o dehliz benim için iyi bu sebepten,sessiz olurum,saklanırim,aşkım fark edilmez ve bir nebze mutlu kalırım.Yemişim içine girmeyi zaten,onun kalbine azcık dahi yakınsam sokağında dahi yatarım...

Güruh

Yazdıklarımı okumadan önce lütfen aşağıdaki şarkıyı açınız...

Sevdiğim bir dizinin bir repliğinden yola çıkarak yazıyorum bu defa "Bir kızı bin kişi ister,dokuz yüz doksan dokuz kişi alamaz;sen o dokuz yüz doksan dokuz kişinin parçasısın,yalnız değilsin,kocaman bir güruhun parçasısın!" Hayat da böyle değil midir makberden hallice,olmak ile olmamak,ölmek ile ölmemek,sevmek ile sevmemek değil "sevilmemek" Bu kusursuz ikilemeleri bozmaya teşebbüs eden tek ikilem işte bu son söylediğim;diğerleri bir güruhun parçası,kırk senedir olup biten,konuşsan da sussan da aynı sonuca varan,değişmeyen birer menem.Ama işte bu son söylediğim değildir öyle,içinde bazen bir kuş tüyü,bazen bir koli kadar umut vardır,bakarsın hayatın en değişken yanıdır bile;buna karşın sevip de sevilmemek demek yaşayıp da ölecek olmaktan daha çaresizliktir;zira yaşadığın,yaşayabildiğin,bunu tattığın için ölürsün,kaldı ki ahiret inancın da varsa cenneti hedeflediğinden diyeyim bu durum çaresizlikten çıkar;lakin sevdiğin için sevilmediğin gibi bir argüman mümkün değildir,tadına bile varamadığın şeyin sırf tadına varmak istediğin için bunu becerip becerememiş olman fark etmeden ölürsün.Aşkı yaşadığın için acısını çekmek kafi,yaşayamadığın aşkın acısı ise...

Mes-ele mes-ud olmaktır örneğin bu mekanda,biriyle çıkıyor olmak,sözlü,nişanlı,evli hatta emin değilim ama varsa ötesi olmak değil;mesele durumunuz ne olursa olsun (kavgalısınızdır,uzaksınızdır,kavuşamamışsınızdır falan) bir yerlerde o kalbin senin için attığını bilip zerre şüphe duymazken sırf bu yüzden dahi senin de kalbinin ona olan atışlarının artmasıdır;hatta bunun böyle sürüp gitmesi,gün gelip kalp toprağa düştüğünde bile,bu yeminin mi aşkın mı diyeyim artık,adından söz edilmese dahi göz ardı edilememesidir...

Ne diyorduk,hah,çaresizlik...
İşte az evvelki varyasyonları ihtimal dahilinden çıkardığınızda güruh oluyor,çaresizlerin güruhu;daha açık konuşmak lazım gelirse lafı "Dünya üzerinde kendisi için herhangi bir kalbin atmadığı insan topluluğu" diye kısaltabilirsiniz;güruhun bir diğer manası da sevilmeyen topluluktur,doğru da.Bu insanlar pek sevilmez,zaten o yüzden bir aradalar,sevilmeyen ama seven çaresiz kimseler.Her gün onlarca çiftin yanından geçtiği,onlarca tek başına insanınsa onu seven kişiyi düşünürken,onunla telefondan konuşup ona mesaj atarken,ona hediye,mesela bir çiçek alırken yine yanından geçip gittiği,kimsenin aklının ucundan dahi geçmediği ancak akıllarından sürekli tek bir kişinin geçtiği,hatta kaldığı kimsecikler.Ben mi?Ben onlardan sayılmam diyemem,ama aralarında da değilim,belki de yalnızca bir arada olmadıklarından;ki bir arada olabilseler,sevip de sevilen toplumun neşeli gürültüleri ardında sus pus durmak zorunda olmasalar da birbirleriyle iletişime geçebilseler çok da iyi olur aslında.Bilirim çünkü,böyle çaresiz olan her yürek,birinin kendininkinden daha ağır yükünü omuzlamak pahasına o kişinin de kendi yükünü kaldırmasını ister,bekler;ne derler buna,hah,nezaket...
Bu güruhun içindekiler birbirlerini keşfetse sonsuz mutluluk doğar yani,ayrıca bilimsel olarak mümkün görünmese bile tüm o mutlu çiftlerden daha yakın olmak için birbirine,iki yaralının yarasını birbirininkiyle birleştirip ortak kabuk tutturması gerekir,tek vücut olmak gibi düşünün;herhangi bir insan bir başkasını anlayabilir belki ama karşılayamaz,bu güruhun içindekilerse aslında birbirleri olduklarından bir parça da olsa,kendilerini yaşarken diğerini istemsizce karşılar,yani tatmin eder,yani sever...

Yalnızlar güruhunda son bir not;bu güruh çaresiz değil,yalnızca içindekiler birbirlerinden haberdar değil,olanlarsa geçmişinden olsa gerek fazla temkinli belki;ki bence bu bir güruh değil,çünkü yaşadıkları yalnızlık bile olsa bu insanlar,nevi şahsına münhasır ama senin benim gibi kimseler...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )