Alptuğ'un Mekanı

21 Mart 2016

Profesyonel İlişkiler

Kızın biri vardı abi(hala var da işte)Böyle aniden girdi hayatıma biliyor musun,her şeyin de sarpa sardığı dönemlerde,tam da filmlerdeki gibi.Böyle değildi o zaman,başka biri gibiydi biraz;ben de kör değildim ama,sadece birazcık itelesen içindeki o masum,iyi,düzgün ve türevi kelimelerle ifade edebileceğimiz kız açığa çıkacak gibiydi.Zannettim zarar görmüş de böyle olmuş,her incinen taviz vermeden duramaz çünkü bu böyledir;biraz da kendime benzettim o yüzden,bundandır ki biraz kanım ısındı.Ben ona hiç aşık olmamıştım ama,aşık olduğumu da söylememiştim zaten ne ona ne kimseye;etkilenmiştim biraz orası doğru,ama herkesi etkileyecek belirgin ve sentetik bir etkileyiciliği vardı ve bu dünyada biraz edebiyat yaşadıysanız bundan nefret ediyorsunuz.Onun esip geçecek bir rüzgar olduğunun bilincindeydim,hiç de takılmadım bu defa,umursamadım(tabi benim umursamama ölçütüm buna rağmen bile çoğunuzun ilgi gösterir halinden üstün gelebilir)
Meğer öyle değilmiş,yahut değişmiş,yahut öyleymiş ama bilmem ne bilmem ne;bunların hiç biri umurumda değil,zira bu defa hayatın içinde değişik bir zikzak çizip kapılmış gibi davranıp işler tahmin ettiğim gibi olumsuz gittiğinde hiç bir şey olmamış gibi rayıma dönebilmeyi bildim,insanlarsa tüm bu hikayeden parça parça şeyler fark edip yanlış anladı biraz ama olsun o kadar...
Dediğim gibi o herkesi etkileyebilecek bir rüzgardı,herhangi biri ona aşık olabilirdi falan filan;ama ben herhangi biri olmadığımı bilecek kadar nitelikli yaşadım sanırım;zaten duygularının peşinden gitmeyi bırak önem bile vermeyen,şiirlerden ve şarkılardan benim kadar olmasa bile etkilenmeyen biriyle olmazdı...

Büyük başarı değil midir bu,anlattıklarımı anlamanızı beklemiyorum meseleye vakıf olmayışınızdan;lakin bu benim gibi ömrü sağlık ve ilişkiler açısından çeşitli yıkımlarla süregelmiş kimseler için fevkalade ve başarılı bir kriz yönetimidir.Babam o gün kendini bilmez öğretmenimle konuşup kendince çıkarımlar yapana dek aslında ne aklımda ne gönlümde ne de herhangi bir yerimde en ufak birinin olmadığını ve olmaması için de böylesine elimden geleni yaptığımı,sadece derslerimle ilgilendiğimi falan bilse benle gurur duyardı...
Öyle basit insanlara kanan,her gördüğünün peşinden yanıp tutuşan biri değilim asla,beni ağına düşürmek isteyen de çok aslında,ama ben takmıyorum asla.Çok senaryo görmüştüm,çok durum yaşamıştım ama artık ilişki durumlarının her türlüsünde ipe un sermiş,abartı olacak ama bir nevi derviş olaraktan;en tutarlı ve en doğru adımları atmaya başladım,yavaş yavaş pişiyorum iyice,en iyi şekilde gözlemliyorum insanları,ilişkilere en iyi çözümleri üretiyorum...

Alptuğ Dağ bu defa kanmadı,
Ve ilk defa hakikaten profesyonelceydi...

20 Mart 2016

Dostun Depremi

Seneler evvelinde bir deprem olmuştu hacım,lakin ben şimdi şimdi Zeki Müren dinlerken bunun bir deprem olduğunu akıl edebildim ancak...
Kadının biri salladı gitti bizi,dokuz nokta dokuz salladı,belkim daha da fazla.O depremden sonra sürekli bir baş dönmesi ve ağrısı,dinmek bilmeyen bir panik ve tetik hali,sinir krizleri falan.Hem bilirsiniz biz gibi sıradan halk bu ana deprem bak bunlar da artçı falan diyemez.Asıl depremde yeterince yıkılmışız yıkılmasına ama yüreğimiz(hem de ilk defa)öylesine hoplayıp yerle bir olmuş ki;artçı depremler de ardı ardına kesilmeden gelince hangisi artçı hangisi ana sarsıntı bilmeden sağlam kalan 3-5 noktadan da olmuşuz;meğerse ondanmış en ufak bir kadında takılı kalmamız veya öyle olduğumuzu sanmamız,yokmuş suçumuz...
Velhasıl kelam demem odur ki bazen herkesler sanki onlarca defa aynı noktasına sopayla vurulmuşcasına bırakın en ufak dokunuşu,okşamadan bile irkilip sızlar ya o hesap.İnsanın tahammül yahut idrak kapasitesi giderek daralır,bir noktadan sonra her şey birbirine döner.Gelip giden her kadın hem bir öncekini yaşatır hem de aratır mesela,derken ufalmak,ufalmak ve ufalmak işte...

Aynı şey erkekler için de geçerlidir yazık ki(ben asla bu tarz bir durum içinde olmadım elbet)Şimdi sarsılmış bir dostu ipten almak öylesine zor ki Allah onların bin belasını versin;şimdi kendi geçmişini de gözlerinin önüne alaraktan o dostun umudunu tazelemeye teşebbüs etmek kendi umutsuzluktan geberdiğin günlere rahmeten,inanın zor meziyet.Sürekli de kendinden örnek vermek durumunda kalmak ve ister istemez de verdiğin örneklerin o kişi için bir anlam ifade edemeyeceğinin farkında olmak bunu yaparken de,ancak yapacak başka bir şeyi olmamak...
Yanisi bana seneler evvel olan şey bugün canım dediğim sayılı insandan birinde oluyor ancak o benim onu anlayabildiğimi tahmin edemiyor doğal olarak,benimse onu kendim senelerce debelene debelene zar zor çıktığım umutsuzluk falan filan çukurundan tez çıkarabilmek için kullanabileceğim bütün el kolum basbağlı...
Keşke diyorum sevdiğim o güzel yürekli,tertemiz insanları bir yerde toplasam da kıllarına zarar gelmese;onların dışındaki kendisini düşünmeme rağmen bana düşman kesilenleri,bir şekilde kendi kendine benle bir dert üretenleri,yoluma çıkanları ve bu insanların canını sıkmaya teşebbüs edenler gibi pek çok kişiyi ölüme terk edip sonsuza dek onlarla o güzel yerde yaşayabilsem...

Ben pek depren gördüm ayıptır söylemesi,çok sarsıldım;yine on defa daha olsa bir yolunu bulur er ya da geç güç bela da olsa kurtulur yoluma devam ederim;ama sevdiğim her insan bunu yapamaz yahut bu kadar başarılı olamaz ve bu beni del ediyor.Kafayı yiyorum,onlara en ufak kötülüğü dokunanlara ve bu hale getirenlere karşı onların benim hakkımda aklından dahi geçiremeyeceği türlü şiddet uygulayasım geliyor...
Kedi yavrusu gibiyim ben o insanların yanında,pamuk gibi ve geri kalan güzel her şey gibi;ne en ufak olumsuz his,ne tavır,ne bir şey.Dünyalar iyisiyim,ufak bir çocuk gibiyim,mutlu biriyim.Ama böyle bir durumda kendimi kaybediyorum,ağzımdan çıkması muhtemel kelimelerin haddi hesabı olmuyor,kime ne yapacağım bilinmiyor,hatta çok çok kızdığımda sonradan hiç bir yaptığımı hatırlamadığım oluyor.Başka biri oluyorum.Dokunmayın sevdiklerime.Dokunmayın,başka biri olmayayım;deprem olup yıkmayayım,çünkü ben sarsarsam taş üstünde taş bırakmam...

Üzmeyin sevdiklerimi,duygularıyla oynamayın,kızdırmayın;depreminizin merkez üssü de,artçıları da ben olurum ve ömrünüzün sonuna kadar bitmez.Sana diyorum beni tanımayan,adımı hiç duymamış,hakkımda en ufak bir fikri olması şuraya dursun varlığımdan dahi haberi olmayan velet.Sen beni görmedin ama ben seni gördüm,hakkında çoğu şeyden haberdarım;bir gün es kaza bir yerde karşılaşırsak falan,bil ki yoldan geçen sıradan bir adam durduk yere seni kenara çekmedi...
En nefret ettiğim şey senin gibi duygularla oynayıp çekip gidenlerdir,pardon ondan daha faza gıcık olduğum bir şey var ve o da sen tüm bunları yaptıktan sonra hiç bir şey olmamış gibi hayata devam edebilmedir,o kıza çektirdiğin acıyı bilmemen ve bilsen dahi umurunda olmayacak olması ama benim içim yana yana onu bir şekilde teselli edebilmek için kıvranmamdır senin işgüzarlığın yahut eğlencen yüzünden.O kızın ikinci yarasısın sen,kendi de dediği gibi bir artçısın;en çok da ben o asıl depremi hissetmiş olmama rağmen onu yeterince uyarıp kurtaramadığım için (kendi sarsıntılarımdan kafayı yemişimdir ve bu da yalnızca benim bir evhamımdır diye) sana kafayı takmış durumdayım.Sen o kadar itin tekisin ki çocuk,benim dostumun tırnağı bile olamayacakken depremi asla olamazsın...

İmkan olsa da emniyet güçleri gibi bir oluşum kursam,böyle güzel ruhlu insanların duygularıyla oynayan,inciten ve vesaire her insanın üstüne deprem gibi çöksem,lakin sessizce...

Maziye Ziyaret

Bahsetmeyi unuttum tabi size dimi?Eski okuluma gittim geçen çarşamba,eski okul dediysem ortaokula (aslında liseye gidecektim fakat beni de oraya gitmekten alıkoyan sebeplerim vardı kendimce)
Bahçeden içeri girdim,her ne kadar boyanmış da olsa aynı duvarlar,aynı taşlar,döşemeler;ah onların dili olaydı da konuşaydı,buralardan da bir Alptuğ geçti diyeydi...
Binadan içeri adımımı attığım an hobbit filminin gerçekleştiğini hissettim sanki,benim onlar yaşındayken standart boyda olduğum ufak ufak pek çok çocuk,öğretmenler odası ve girer girmez burnu felç eden o bitki çayı kokuları.Bizim dönemden kalan birkaç öğretmen,çoğu bizimle de yaşlıydı ancak şimdi bir çıt daha belirgin.Eee dile kolay 3 sene işte...

En çok da potanın önüne geldiğimde bir fırtına koptu diyeyim,işte insanın içi bazen böyle kırçıl kırçıl olur;tam derin düşüncelere dalma mevsimiyken o an,annem arkamdaydı ve kendimi tıktım kendime.Hani o birkaç defadır daha bahsettiğim karnesini almak üzere olan 13 yaşındaki Alptuğ var ya,hala bir umut bekliyordu sanki o potanın altında,paralel evren tarzı bir zıkkım varsa eminim o da oradan bu metnin kaleme alınışını hayal ediyordur...
Filmlerdekinden daha da reel bir biçimde gözümün önünde canlandı her ama her şey.Yaşlandık,değiştik,kaybolduk ve azaldık derken ömür kendi bildiğini okuyor ve 1'i 8 geçe ben bu cümleyi bitiriyorum...
O pota o gün canlansa sadece boynunu bükerdi ona ne şüphe,eskilerden,pek kimsenin tanıyıp bilmediği ve geçmişe çizgi çekmiş bir adam o gün tanınmadan rüzgar gibi gelip yol almıştı maziye.Göz göze geldiğim ve kim olduğumu anlamlandırmada hayli güçlük çeken onca çocukcağız bu hikayeyi nereden bilebilir sanki?
Arada bir de tanıdığı yüzleri arıyor ister istemez insan,başka yüzler gördükçe de bir hayal kırıklığı haliyle;ama sonra düşününce,onlar gitti ve başka bir yerde başka birileriyle başka bir hayat kurdular ve artık başka biriler diyebilince sezilen o ur gibisi pek bulunmaz,iyi ki de bulunmaz(bu arada,çoğul konuştum ama kastedileni anlamıştır mazime vakıf olanlar)

Özledim desem doğru,tekrardan yaşamak isterdim desem yanlış o günleri,yüzüne söylemesem de hep içme şu zıkkımı diye aklımdan geçirdiğim,bizim ve önceki pek çok dönemin büyük korkularından biri olan kantinci Orhan amcanın vefat ettiği,kısa boylu müdür yardımcısının imamhatip'e gönderildiği bu okulun yarısı boyayla kaplı ancak boyanın da yarısı tırnaklarca kazınmış camlarının ardından içeride gözüken herhangi bir sıranın içinde belkim ilk ve tek defa mı demeliyim ama yan yana oturmuşluğumuz,belki de benim ısrarla yazıp hizmetlinin ısrarla sildiği ilk yazılarım orada bir şekilde hayattaysa,belki de ilk aşk,o kadının kardeşi şuan o okulda okurken kırıntılarını duvar diplerinde barındırıyorsa hala;belki tarihte bize de yer vardır,okuduğum dönem bana Aybars diyen bedenci Yaşar'ın benden bahsediyor olması gibi sürekli,kendi söyledi...

Mazi kalbimde yara mıdır yaradır,özlemiyor muyum özlüyorum;ama bıraktığım gibi değil,sanmıyorum ama yıllar sonra ben bırakıldığım gibi olmayı becerebileceksem bile.Her şeye rağmen kimse buradan da bir Alptuğ Dağ tufanı geçmedi diyemez,yaşanmışlık eskise de yaşantı eskimez...

18 Mart 2016

Onyedi

Heyt bee,bakınız bu gün de 17'ye girdik...

Yok ondan gün aldın buna girdin muhabbeti beni sıkıyor,17 diyorsak 17 işte.Bir saçımın ağrımadığı kaldı be bilader,senelerdir neler neler oldu bitti,kaç kadın geçip gitti kaç kadın da hiç geçmeden bitti;mesela kaç da neşter girdi çıktı afedersin,kaç gün güldük ağladık,gelip giden onca eş dost.Karamsarlığın alemi yok şimdi,tamam evvelde öyle iyilikten geberen şeyler olmadı ama berbat da diyemem asla,kimseler diyemez tabi...

16 senedir tozunu dumana kattığım şu ufak gariban dünyam bana her yönüyle bir şeyler öğretmeyi ihmal etmedi,kaçınılmaz doğru ve yanlışlarım oldu,bazen de içimden gelmedi...

Diyeceğim o ki bu koca 16 sene boş geçmedi,herhangi bir 16 sene gibiyse kesinlikle geçmedi;neler gördü bu gözler,neler işitti bu kulaklar ve vesaire...

Çok iyi dostlarım var be abi,çok az var onlardan ama her şartta yanımda olduklarını biliyorum ve bu bana yetiyor,ailemden laf etmeyeyse zati ne gerek var...

Bu 17'nin anlamı başka olacak ama bu defa,bir tık üst bir edebiyat ve bir tık farklı bir ben.Anlamaya başladım biraz biraz her şeyi,herkesten bir tık daha fazla,bir tık daha geniş belki...

Ama ben benliğimi bozmadım ya o işte,16 yaşındaki,15 yaşındaki,14,13 ve diğerlerindeki Alptuğ neyse ben oyum;kabul herkes kadar farklılaştım belki ancak değişmedim.Misal en son vaka olmayacak duayı ummaktı yalnız,sonra adam gibi dönüp baktım olsa bile kâr sağlamazdı;şeytan tüylü bir kadın,rüya gibi geldi ve geçti...

Alptuğ aşk adamı eyvallah,Alptuğ şiir adamı ona da eyvallah,Alptuğ sırdaş o da kabul,Alptuğ dert yoldaşı ona da tabiki;ama Alptuğ Dağ emin olun bir tık daha fazlası,yeni sloganımız da bu...

Başlık 17 ama olay ondan önceki 16 yıl,hatta o 16 yılın başlangıcı olmuş tek bir an belkide;kendimi yüceltmek gibi düşünmeyin,haşa;sadece bir hadiseyken bu denli vuku buluşum garibime gidiyor insan olarak,sizin gitmiyor mu?Zaman bizden neler alıp götürüyor,neler koşup getiriyor ve neler gösterip nereye vardırıyor;saçlarım hala siyah sanırım evet,sanırım bir o kadar da yerindeler ama ruhum yaşını başını almış bir derviş...

Ne diyor uzun adam,"Sizden öğrenecek değiliz"İşte biz de genç olmayı,gezip tozmayı vesaire kimseden öğrenecek değiliz;yalnız biraz ağırkanlıyız,biraz da zaman kolluyoruz.Çünkü gün oldu da eş dost bir araya geldinmi bugün gibi,tadına doyum olmuyor(özellikle de son dönemdeki vahim durumlar karşısında)

Henüz hayattayken ve 16 senedir bunu bir istidadla becerebilmişken hayat halen güzel be...

Bu şarkı da benden size,şerefe...

13 Mart 2016

Çöktü

Bu sabah içim yandı yine,hatta yandı bitti kül oldu.Eve gittim,yalnız kalınca biraz türkü okudum (nadir okurum) ve biraz da çaldım.Hafif hafif ağlamaklı olacağım tam,derken melek gibi bir dostumla konuştum.O an beni ikna etti,tamam ya dedim bitti bu iş,ne kafamda soru işareti ne de gönlümde mantığıma ters düşen sevmek benzeri şeyler kalmıştı...
Ama ne vakit ki gece çöktü,o an aklıma mı kalbime mi emin değilim ama cemre gibi yeniden düştü.Dostumun dediklerinin haklılık payı sorgulanmaz ve her şey de ortada zaten;ama ne bileyim ben de sanmıştım ki kanadı kırık bir kuştur benim gibi ondan böyledir.Onu görünce aklıma düşen biraz yıpranmış,biraz çekinik ve unutmuş,korunmak için başka türlü görünen küçük bir kız çocuğu;aklımdan ona unuttuğu hayatı sunmak geçmişti eğer öyleyse,onu çekip almak,kurtarmak falan.Ve bu hislerim muhtemelen doğru,hislerim hiç yanıltmazlar beni...

Olacağı yok ama işte,ondan bana benden ona yar olmaz,onun düzeni beni öldürmeye eşdeğer ama onun içinse sıradan;geçmişi,olanı-biteni,her şeyi bilen bir adamım bugün ama,her ne kadar lens bile olsa umurumda değil,o bakışları görünce bunlara değil inanmak,ihtimal vermiyorum...
Gecenin köründe aklımda yeniden beliren kız,sen bir peri kızı mısın,yoksa eskiden öyle olan ancak bu kirli devrin herhangi bir kızı mı?İkisi de bana bakmaz gerçi,ama biri bile aklımdan çıkmaz niyeyse;benim evhamım yahut gerçek fark etmez,aramız da açık gibi zaten,o maksatla olmasa bile başka biri var...Neyse...
Neyse dediğimde gece de fikri de aklımdan uçup gitse ve gelmese keşke,çöküntü olma halim son bulsa ve vesaire...
N'olursun sana olan her şeyim bitse ve hem somut hem de soyut herhangi varlığında ansızın depreşmese böyle,haberin olmaksızın üstelik de.Bilhassa olsa ne yapacağını tahmin etmek de mümkün değil,anlattığın da dostumun sözleri de birbirini doğrular ama ya görüntün ya da aklımda sana kondurduğum o pıtırcık hayalle çok farklılar...
O içinde bambaşka biri olan kanadı kırık kuş sen değilsin biliyorum,zaten kendin de söyledin;lakin inanmak öylesine zor ki romantizm sevmeyen kadın,seni özleyişimi görsen sanırım bana kızarsın...

Benim aklım sürekli böyle medcezirde,mecbur sever-vazgeçer,kızar-kırılırım falan ben ama sen bunları hiç bilme,hatta bunları da sana yazdığımı ne bil ne de aklından geçir,mümkünse de okuma asla...
Günlerdir okumayacağını düşünerek yazıyorum,aynı şekilde sevmeyeceğini ve en azından kafamda canlandığı denli masum (ki en doğru kelime bu değil ama şu an aklıma bu geldi) olmadığını düşünerek.Şaşırtılmak istemedim değil,kafamda canlandırdım bile çoktan;buna rağmen zaten zor düzen kuran biriyim bu konuda,bir de şaşkınlıklarım kötü son bulmaya meyilli diye kaçınıyorum...

Es kaza sen de beni benim gibi,kendinin de bilmediği bir biçimde uzun vade sevmeye kalkarsın falan aman ha...
Benimki de fal işte,zannedersin herhangi biri değilim sana yahut başkasına...

Ama senin dostluğun güzeldir bebeğim,aşkınsa sana dokunmaz da gelir beni öldürür işte...
Günlük hayatta sana bebeğim demiyorum,nereden bileceksin ki...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )