Alptuğ'un Mekanı

11 Aralık 2015

"Aşık Kal"

Dün çok güzel bir gece geçirdim,Karsu konseri'ne davetliydim.Yaklaşık bir iki yıldır takip ediyordum Karsu'yu ve beni mest ediyordu.Her şey mükemmeldi,ama konumuz bu değil...

Hatırlarsanız ben bir hafta önce aşkı bırakmaya karar vermiştim,karşıma çıkan kadınların güvenimi,inancımı,mutluluğumu yitirmesi sayesinde.Moralim bozuktu aslında konser öncesi bu yüzden,sonra konserin içinde Karsu yazdığı şarkıların onun için olması gerekmediğini söyledi.Bunu söyledikten hemen sonra aşağıda paylaştığım o şarkı çalmaya başladı(iki gündür sürekli bu şarkıyı dinliyorum)Tam şarkının derin bir yerlerine geldi,dalıp gidiyordum,hüzünleniyordum,neredeyse ağlayacaktım ki tempo biraz hızlandı.Aklıma o sevdiğim kadınlar geldi çünkü,benim için hep imkansız olmuş o kadınlar..İçimden"Madem hep imkansız aşk yaşıyorum,bu defa Karsu'ya aşık olurum"dedim,çünkü en mantıklısı buydu;Karsu o sahnede kendisine bakan belki yüzlerce kişiye sevgiyle bakıp şarkılarını da öyle söylüyordu,oysa o kadınlar sadece bana bile o kadar güzel bakmamıştı hiç...
Konser bitti,sağolsun menajerlik sayesinde Karsu ile tanışma fırsatı buldum ve hislerimi dile getirdim,oysa buna karşılık albümü imzalarken "Aşık kal" diye not düştü...

Biliyorum bu gayet sıradan hoş bir jest,ama benim için anlamı çok çok daha büyük;üstelik Karsu bilmiyordu tüm bunları,şu anda hayatımı şekillendirdiğini de bilmiyor mesela.Aşka küsmüştüm,taa ki dün geceye kadar;o geldi,birbirinden güzel şarkılar söyledi ve hayatımın anlamı olan aşk'ı bana bir kez daha hatırlattı...
Bazı sanatçılar böyledir,sadece şarkı söylemezler...

Karsu eğer bunu okuyorsan sana çok teşekkür ederim,keşke daha basit bir Türkçe ile yazma imkanım olsaydı senin için...

Sen benim inancımı tazeledin,uzun zamandır şiir yazamıyordum ve artık çokca yazabileceğim sayende,sadece bu değil artık yeniden kendime bir şans tanıyorum,hem özgüvenim hem de diğer insanlara olan güvenim yerine geldi,üstelik çok daha olumlu bakıyorum hayata sayende...
Bu arada Türkçe şarkı yazman bu kadar gerekli bir şey ise,beğenir misin bilmiyorum ama ben de bir şeyler yazıp sana hediye etmek isterim en kısa zamanda...
Bir sonraki konsere de mutlaka geleceğim,seni bir kez daha görmeyi çok çok isterim...☺

09 Aralık 2015

Aşksız Dönem

Beni takip eden çoğunuz almıştır belki de bu Kaptan-ı Derya'nın denizlerden çekildiği haberini.Ani oldu biliyorum ama çoğu şey öyledir zaten,bakınız aşk gibi,ölüm gibi...
Evet bir devir daha kapandı ve uzun bir dönem aşk yok artık bana.Yalnız garibime giden şey bu haberi alanların korkması oldu;yahu sanki ben aşıken sana bir faydası vardı,bana bile yoktu ki.Bu zamana kadar aradım-taradım,bulup buluşturmaya çabaladım,bekledim,direndim,inandım falan mesela.Ama olmadı be abi,sevilecek kadın oldu ama sevilmek istemedi,bir diğeri sevilmek istedi ama hakkıyla sevemedi,karşıma çıkan diğer çoğu kadın da aşktan sevgiden bi'haberdi...Biliyor musunuz normalde böyle bir coğrafyada benim gibi birinin vurulmasıdır meşru olan,bacağı kırılan atın vurulmasından farksız olarak;şimdi diyeceksiniz ki"Mesele zaten vurulmuş olman değil mi?",e siz de haklısınız tabi.Zaten bundan sonra çoğu zaman siz haklı çıkacaksınız,daha doğrusu çıkmalısınız;zira sevdiğim kadın beni sevmeyecek,aramız açılacak,bir daha hiç bir şey eskisi gibi bile olmayacak derken de ben haklıydım,bu kadın da sevmeyecek,aynı şeyler yaşanacak derken de ben,üstüne üstlük bu cümleyi de birkaç defa kurmuştum...

Artık en eskimize dönme vakti geldi edebiyatta da,evet yazılarımda ve hayatımda zoraki ya da gönüllü bir şekilde aşk her zaman var olacak biliyorum,sadece aşık olan ben olmayacağım.Yani yine yazılarımda şu olmayan kadın geçecek,ayrıca o kadın günün birinde gelecek ve ben o günü bekleyeceğim;her ne kadar fantastik bir şey gibi görünse bile bu benim şuanda herhangi bir kadını sevmemden inanın daha mantıklı.Çünküsü içimdeki kadınlara karşı olumlu olan pek çok duygumu yitirdim,inanmak gibi;ama yalancı olduklarından değil,bir kadının gerçekten sevebileceğine dair çekincelerim var sadece(her ne kadar çok güzel seven bazı güzel arkadaşlarım olsa da)İşin esası korkuyorum da denilebilir artık kadınlardan,hatta ne dense yeridir;bir kadını sevmenin kuşkusuz herhangi incinmelere çıktığı şu coğrafyamda...

Ki aslında söylemeyecektim ama ben bir şeyi itiraf etmezsem herkes yalan söyler;
Bugün yaklaşık yarım saate yakın dua ettim,ama benim dualarım pek aşina olduğunuz şekilde değildir;oturdum konuştum Allah'la her zamanki gibi,sanki dosta dert anlatırmış gibi falan bir şeyler.O arada aklıma geçmiş geldi,geçmişte sevdiğim o ilk kadın falan;ama hepinizin dikkat ettiğinin aksine mesele artık sevmek ya da sevmemek falan değil,alakası bile yok...
Her şeyi bir kenara bıraksan güzel bir maziydi,o bahsi geçen kişiyle olan o sıradan arkadaşlığımız bile;üzücü bir şeydi belki ama mutluyduk be abi.Asıl dilimin ucuna gelip gelip de giden şeyi söylemek lazım gelirse şimdi;aşkı onda da bulamamıştım ama,ondan sonra bırakın aşkı,onunla olan arkadaşlığımıza benzer bile bir şey bulamadım,aramızdaki bağa.Ve şimdi o ayrı yerde,ben ayrı yerde,ayrı insanlarda,ayrı hayatların arasında;ben hala onu yazıyorum,lakin o beni unuttu çoktan...
Unutmamış da olabilir gerçi biliyor musunuz,insanlar değişir belki ama hala İrem'i tanıdığımı sanıyorum,böyle bir şey yapmayacağı konusunda...

O bir başka dünyanın insanı,karşıma çıkan iyi insanların bayağı bir kısmı başka dünyanın insanı,burada kalanlarınsa çabalarına rağmen açıkçası hayrı yok bana.Diğerleriyse zaten değmez,işte asıl mevzuat da bu;değmez dedim,değecek kişiyi uzunca süre,sakallarım ağırana kadar beklemeye ant içtim ve ben aşk insanı,aşk mevsimini yangına atıp da soldurdum bilmezsiniz...

08 Aralık 2015

Mecburi

Her ne sebeple olursa olsun birinden ya da bir şeyden mecburen vazgeçiyor olmak çok elzem.Bu sanki cani avlusuna çocuğunu bırakır gibi hüzünlü ve diğerleri tarafından bir o kadar utanç verici bir şey.Mecburiyetimi anlamamaları gücendiriyor tabi beni de,sanki yeterince benimleymiş,şartlar da bir o kadar yerindeymiş de tek kabahatli benmişim...Ama bazen diyorum,keşke öyle olsaydı;çünkü bu,bizatihi kendim de olsa bir kimseye suç bulmamı kolaylaştırırdı...
Aslında bir şeyleri değiştirmeye çalışmak da buna öncü geliyor ve bunun da sebebi değişmesi gerekmesi,en azından bizim öyle zannetmemiz;zannetmek diyorum ama yeterince güçlü kabahatler yok mu?Kimse hiç bir şeyden vazgeçmeyi istemez ki zaten,sadece razıdır;anne-babanın boşanması gibi mesela,sen elinden geldiğince karşı çıkarsın lakin bunun senin kararın olmayacağını bilirsin,işte bu yıpratır insanı,bunun adı da kabullenmek...

Gönlü(nefsi değil gönlü)hoş tutmanın maksat olduğu bir dünya için fazla gıcık lakin buna rağmen itici olmayan şu hayat.İçine girenlerden çoğu zaman ben sorumlu değilim,özellikle kadınlardan ve onların da özellikle aşık olduklarımdan..Beni kafanızda az çok nasıl canlandırdığınıza şahit olduğum için söyleyeyim,sadece aşık olmam; mesela bu defa aşk değil hoşlanmak,ilgi duymak ya da her ne dersen de.Şunu bilin ki bunların hiç biri de aşktan değersiz değil,zira hepsi içinden aşk doğma ihtimali muhtemel şeyler.Bu arada önceki beyanlarımla bunun arasında bir tutarsızlık sezdiyseniz eğer,cevabım her geçen gün hepimizin biraz daha büyüdüğü olabilir...
Şuna bakar mısınız abi bu bile mecburiyetten,özellikle de bir baltaya sap olmak falan güya;sanarsın ki Allah hepimizi ayrı bir amaç için yaratmadı,zira insanlara bir şey kanıtlamaya mecburuz sözde...

Ancak çoğunuzun aksine benim kafam bayağı bir rahat,ister muhalefet diyin ister anarşi(ikisi de siyasi değil duygusal anlamda tabi),beslediğim bu düşünce ve tavır belki de Ah Muhsin'in dediği gibi çağın açısını dik tutacak...
Mecburiyeti olmasa da sadık olmayı seviyorum ayrıca,benim özgürlüğüm aşk,sevgi,hürmet ve samimiyetten oluşma;oysa benim karşımda yer alabilecek tek şey kalbimden daha küçük olan önyargılar...

06 Aralık 2015

Kayıp Eşya Bürosu

Kayıp eşya bürosu değilim ben,ufkumda kime ait olduğunu bilmediğim kaderlerin dolanması ürkütüyor.Tenhada mısın kadınım,yoksa çok mu yakınımdasın?Sana kavuşacak mıyım,buna ve bundan daha çok var olduğuna inanmalı mıyım?Seni anons ettirmek tarzında lükslerim olsa emin ol yapmıştım;düşünsene"Alptuğ Dağ'ın ruh eşi,danışmadan bekleniyorsunuz!"Dalga geçmiyorum;sana olan özlemim sen sandıklarımla hem durulup hem dalgalanıyor.Doğrusunu söylememi istersen şu anda dahi hayatıma girmiş,giren ya da artık her ne denirse kişilerden birinin sen olduğu şüphesindeyim.Ben hiç şıpsevdi olmadım kadın,sadece seni aradım ve arayarak,aramayı,arananla ve bulunanla sevdim.Anlaması güç biliyorum,ama diğerlerinin aksine anlayacağını da biliyorum...
Kaybımsın,sanki bulmuş da kaybetmişim gibi;gerçi ben değil seni,herhangi birini kaybetmemi sağlayacak hatalar yapmam,yapsam da mutlaka farkında olup ne yapar eder gönlünü almayı başarırım.Oysa seni henüz bulmamış olmam hala kaybetmemiş olduğum anlamına gelir ve kaybın olmadığı yerde,kazanma olmasa bile ihtimali vardır...

Bakalım bu defa hayatıma giren şu kadınlardan biri sen misin,bunu anlamanın tek yolu da onları tek tek yaşamaktan geçiyor,ki bu yaşamak süreci sanılanın aksine sonsuz;zira ben hayatımdan gitmişleri dahi yaşıyorum,çok şey anlarken bazı şeyleri de hiç anlamıyorum.İşlerin zamana kalması ne de nefret verici,üstüne üstlük sonunda sen varsan;ki bunun bir sonraki aşaması sonunda senin olup olmadığını bile bilmemeye geliyor,yeterince dayanılmaz.Ama senin için dayanmaz mıyım?yani varlığından bile emin olmadığım,tamamen taslaklar üzerine kurulu olan ve şuan konuştuğum güzel kadın için...
Peki ya bu defa da o kadınlardan biri sen değilsen ne olacak?işte beynimi kemiren yegâne sorudan bir önceki soru bu,o soru ise bu sen olmayanların nereye kadar gideceği.Açıkcası üzülürüm;seni üzmemek için yalan söylemeyeceğim kusura bakma,zira yokluğunda daimi ve kusursuz hüzünlüyüm...

Bu kadınlar,asında bakarsan tam anlamıyla tanıma fırsatına erişmiş değilim onları,lakin harhangi bir şekilde de olsa,iyi değilse bile gerektiği gibi hissettiriyorlar.Gerçi onlar ve onlardan öncekilerin benim içimde bu denli iyi izlenim bırakmasının çoğunlukla benden kaynaklı olduğunu inkar etmiyorum artık.Bu kayıp eşya bürosu bile o kadar kayıp ki...
Kadınları seviyorum ne yapayım,hakikaten ve hakikatle seviyorum bilmeseler bile;başta her kimsin,neyimsin ya da olacaksın ve ne zaman olacaksın bilmiyorum ama sen,sonra dostlarım,sonra okuyucularım,en sonundaysa hayatımda bir izlenim bırakabilmiş tüm kadınlar.Hepsini severim,kimseye kıyamam;suçsa suç(ki değil)
Sen gelene,seninle tanışana,senden hoşlanana ve sana itiraf edene kadar,eşim,kızımın annesi falan olmayı göze alana kadar senden bambaşkalarını sen olduğu ümidiyle sevmeye devam edeceğim...

Eee güzelim,ben aşk adamıyım;kıskanmazsan,kızmazsan sevmem gerek,biliyorsun yalnız yapamıyorum(16 senedir net bir şekilde görmekteyiz de bunu)Hem benden sana rövanş,kaybım olur bulunursan istediğin kadar çıkart bunun acısını...

05 Aralık 2015

Birkaç Ah

Bu aralar bazı şeylerden muzdarip hissediyorum.Pardon bu yapayanlış bir cümle oldu.Açıkcası bütün ilerleyişlerimde geriler geliyor aklıma,biraz da geriliyorum aslında.Bugün çok çok uzun zaman sonra Cem Adrian dinlemeye kalktığımda olduğu gibi yani;sanki Cem Adrian'ı sadece o ilk aşık olduğum kadın için dinlemem gerekiyormuş gibi.O an utandım işte kendimden,şarkıyı kapattım;zira bir şarkının bu kadar"geçmiş"olmaya hakkı yok...
Sırf bana birilerini ya da bir şeyleri anımsatmaması için adeta gömdüğüm masum ve güzel alışkanlıklarım var ama,yaşlandım dediğimde inanmıyorlar.O günler ne günlerdi demek istemiyorum,hislerimi falan aklıma getirmek istemiyorum;kötü bir şey yapmadım ama iyileri de aklıma getiresim yok,acı çekerim biliyorum.Çünkü aşık olmamak eşit değildir hiç bir şey ifade etmemesine,bal gibi biliyorum afedersiniz...
Ve yine her nasıl ki aşk acı değil,acı da bir o kadar aşk değil her zaman;yani resmini gördüğüm vakitteki o her neyse,her neyse de değil,direkt saf,ham hüzün bu,birkaç ah.Bana karşı,ona karşı,buna karşı,şuna karşı...Hayat,hayata karşı,ne bileyim kadere,yaşamaya,değişime belki de...

İnkar etmemize imkan sağlayan yönleri de olsa hayatın,çok büyüdük be abi,çok değiştik.Hayat,yaşamak,zaman,mekan,insanlar,tepkiler,hisler,tavırlar derken sürekli yeni bir şey eklendi.Ama hepsini geç,bazen o 13 yaşındaki çocuğu çok yetim hissediyorum,kendimi de onun velisi.Ne vardı yani zamanda şöyle birkaç çıt geriye gidip en başından engelleyebilseydim bu süreci;farkındayım bu bir facia olurdu ve şuanki ben tümüyle yok olurdum,ancak en azından o çocuğun başka bir ihtimali olabilirdi...
Hem belki benim gibi olmazdı o zaman,kimse onda iz bırakamazdı,belki de benim aksime hayatına birileri girer ve hiç gitmezdi.Tek satır yazamayan,hatta bir baltaya sap olamayan;herkesten de mutlu bir çocuk...
Ben mutlu değil miyim dersiniz?Şu anda mutluyum ama eğer içimde bir gram mutsuzluk varsa(ki olmadığını sanmıyorum)bu önceki mutsuzluklarımı anımsadığımdandır...

Şimdi kopmak lazım gelirdi,
Bu aynı zamanda da bir adilikti belki;
Farklı insanlarla farklı bir hayata adım atarken,
Tereddüt tarzı bir şey etmek bencillikti...

Hiç karşılaşmamış olmayı dilemeye de kıyamıyorum,bir daha görmeye de tahammül edemiyorum.Bu burukluğu dindirmenin mümkünlüğünü daha bu burukluk olmadan bile diliyordum düşünün.Bir daha başka bir kadına,hem de herhangi bir kadına,herhangi bir bakış ve yaklaşımımda bu burukluğu yaşayacak olmama lanet diyemiyorum ama,lanetten de aşağı kalır yanı yok...

Ah be kadın,hepiniz için birkaç ah...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )