Alptuğ'un Mekanı

17 Mart 2014

Bıraktım

Öyle gerekiyordu,ben de bıraktım hayal kurmayı,düşlemeyi,umut etmeyi.Bunlar pek çok insanın bir adım ileri gitmesi için bir araç işlevine sahip olsa da şu durumda bunların herbiri tamamen''etkisiz eleman''sıfatı taşıyordu diyebiliriz.Kâbusa uyanmamak için kâbusun içinde yaşayıp etkisini biraz olsun azaltmak zorundaydım.Bir anlamda kendimi gerçekten koparmayıp gerçeğe bağışıklık kazanmaya çalışıyordum da diyebiliriz.Şimdi ne mi oldu derseniz,hala ayaktayım ve buradayım.Zamana inat atıyor bu kalp,direniyor bu yürek;içimde hala insan olduğumun kanıtı,o bir parça sevgi.

Bütün düşmanlarım,daha karşıma çıkmamış olanlar bile.Onların hiçbiri bu benliğimi benden alamayacak,sevgimi,aşkımı,insanlığımı asla kendi emellerine kullanamayacaklar.Kendimi onlara teslim etmemek için son damlasını vereceğim kanımın.Ha bu arada,insanlar aşkım deyince sanıyor ki birisine aşığım;evet öyle tabi ve bunu da gizlemiyorum,ama benim burada''aşkım''derken kastettiğim şey aşk.Pek çoğunuzun da bildiği üzere ben aşık olmaya aşığım;diğrelerininki su iken benim hayatımın yarısından fazlası aşk.

Aşık olmadan duramam ki ben;çiçeğe,böceğe,kuma,güneşe,buluta,göğe ve toprağa mesela.Humanist kişiliği benimsemek için insan dışında herşeyi de özümsemek lazımdır kanaatimce.Ben insana aşığım,insanın aşkına ve tutkusuna aşığım.Tarifi mümkün değil bunun,dünyayı dünya yapan Allah'a aşığım en başta.

Yani bir anlamda şıpsevdi olduğum da söylenilebilir herhalde,çünkü tek bir yarim yok;ama çok eşli de değilim,bulutları nüfusuma geçirecek halim yok ne de olsa☺

Benden Duymak

Şimdi tutup da sizlere''Aşk yoktur!'',''Ben hiç sevmedim!'',''Vazgeçtim!'',''Pes ettim!''desem inanmazsınız,çünkü beni uzun zamandır okuyan takipçilerim az çok anlamıştır nasıl birisi olduğumu,öğrenmiştir kişiliğimi.Ben yalan söylemeyi beceremem,gülerim genelde;zaten söylemem de,hem neden söyleyeyim ki.Ben bu saatten sonra ne dersem diyim yalnız kendimi kandırmış olurum,tıpkı önceki yazılarımda da bahsettiğim gibi.Ama düşünüyorum bazen,acaba bunları söylerken içimden bir gram olsun geçiyor mudur diye.Bakın,kendi içini bile bilmiyor insan;işte bu kadar körüz biz,içimiz bile kör.Ne kadar da acınası şu insanoğlunun hali,ne kadar da tuhaf hayatla imtihanı.Saçma sapan bir düzene kondurulmuş gibi hissetmiyor değilim bazenleri,ama bu da işin zevki.

Bu durumda ben söylersem inanabileceğiniz tek sözcük''Bitti!''olacaktır.Neyi anlıyorsanız,neyi anlamak istiyorsanız o bitti.Şöyle söyleyeyim sizlere;otobüsü beklemezsin,ama gelmesini istersin ve gelince de binersin.Şimdi ise bu örneğin biraz daha ciddi ve daha gerçekçi anlamlı olanını düşünün,işte buna''aşkın finali''adını veriyorum ben.En kral jübile gibi bu,aşkı susturup bastırmaya çalışmadan önce son bir kez en derin tutkuyla sevmek gibi birşey.Denize dalmadan önce çekilen o derin nefesten hiçbir farkı yoktur bunun,tabi eğer denize bir amaç uğruna dalıyorsanız.

Benimkisi de bir amaç,bir nevi kahramanlık diyelim biz buna.Kimin için mi?Sadece kendim için,belki diğerleri için,belki de aşk tarihini kurtarmak veya bir şekilde herkesi mutlu etmek için.Ben mutlu olur muyum derseniz de eğer,başkaları mutluysa ben zaten mutluyumdur.Fazla birşey mi,herkesin mutluluğu ve iyiliği için bu...

Sus Söyleme

Dönüp arkaya bir baktım,şöyle bir düşündüm.Dedim ki kendi kendime''Hiç birşey olmadı,olmayacak bu hayatta;sıradan dedikleri ne ise onu ele almalıydık en başında,marjinallik uğruna bayağı bir acayipleştirdik hayatı.''Haklıydı da iç sesim;çünkü ben basit şeylerle daha çok vakit geçiren ve uğraşan,asıl meseleleri ise hep bir adım geride tutan adamdım.Birkaç şeyi aynı anda yapmaya yetecek gücü buluyordum kendimde.Aslında bakarsanız hala da var o güç,ama nerede ben bilmiyorum.Sanırsam basit bir rüzgar esti,kendini hissettirmeyen bir ölçüde;işte bu rüzgardı belkide gözyaşlarını akıtan şairin,ya da bu rüzgardı şairin dilini çözüp bir bir onu anlattıran.

Sus dedim içimdeki sese,''Sus yoksa delireceğim!''Çünkü o mantıklı olanı yapmam yerine vicdanımı dinlemediğim için kızgındı bana;normalde olsa hemen vicdana yönelirdim,ama burada durum farklı.Vicdan mı?Vicdan acımak içindir,oysa burada acınası durumda kimse yok,en azından o kadar da acınası değilim yani.Cidden böyle mi düşünüyorsunuz?Kimsiniz siz?Susun susun söylemeyin,yine başladı efsunlar.Bakın görüyor musunuz,dikkatlice bakın.''Neyi?''diye soracaktır bazılarınız,e ben de''Kimi?''diyorum işte.Al işte,iki gıdım mantığınız da bulaşık süngeri gibi sırılsıklam ve gevşek bir hal aldı.Ne o,yoksa aşık mısınız?Evet evet öylesiniz,lütfen kendinizi kandırmayınız.Benim sorduğum soruyu bana sormak adettendir burada,şimdi siz de bana''Kimi?''diye soracaksınız.Ben de size''O''deyince yine ilk noktaya geleceğiz...

Demeye çalıştığım tam da buydu,çok şey değişmiş olsa bile baştan sona hiçbirşey değişmemişti.Madem bu bir kısır döngüydü,kendimi ve insanları bu kısır döngüde heba etmek olmazdı...

Dosta ''Bırak'' Tavsiyesi

Sen okumasan da devam eder hikayen,bilmesen de devam eder kaderin yazılmaya.Eğer bilmediğin için son bulduğunu sanıyorsan;özür dilerim arkadaşım,sen sadece kendini avutuyorsun.Hani derler ya''Eski defterleri kapatalım.'',sen defteri kapayınca içindekiler siliniyor mu sanki?Yapma böyle be dostum,bitirmek uğruna bitme.Ama en büyük cahiliyet de bitti demektir,bitti diyebildiğin an aslında hiçbirşeyin bitmediğinin farkına varırsın.İnsanız tabi biz,elbet ki kendimizi biraz olsun kandıracağız.Ama bu kadar da olmaz ki kardeşim,yazık günah.Sen gel benim sözümü dinle aga,kapattığını bile bilme bu defteri,bir defter olduğunu bilme.

Unut demiyorum elbet arkadaş,bilme diyorum.Bilmediğin birşeyi unutamazsın ve hatırlayamazsın,belki de bu yüzden en rahatı cahil olmaktır.Bırak kardeşim kendini,benim için bırak;düşmezsin korkma,usulca yere inersin sadece.Uyumak gibi düşün,kendini kasma,bırak yaşamayı,sadece bırak herşeyi.Hiç birşeyi düşünme bundan sonra,öylece yaşa.''Bitkisel hayat gibi mi?''dersen,aynen öyle kardeşim.Biryerlerden okuyacağını biliyorum bu yazdıklarımı,o yüzden bilmeni istiyorum kardeşim;

Ben sana güveniyorum,sonuna kadar.Hem sen beni biliyorsun ben de seni;o kadar olay atlattık be kardeşim,sen de sözüme güven benim.Hadi diyelim yanlış çıktı dediklerim,şuankinden daha mı çok kanatır ki yaranı?Beni duyduğunu biliyorum dostum,lütfen bana kulak ver...

(BU YAZI BİRİSİNE YAZILMIŞ DEĞİL;SADECE SİZLERİN DOSTLARINIZA VEREBİLECEĞİNİZ GÜZEL BİR TAVSİYE ÖNERİSİ)

Sebebin Kalmadığında

Çok kötü oluyor,sebebin kalmadığında.Direnmek için,sevmek için,beklemek için,özlemek için,umut etmek için,sağlam kalmak için,güçlü olmak için ve de en önemlisi de hayata tutunmak için.
Bazen hepsinin sebebi tek bir şey,bir kişi oluyor;yani diğer adıyla,senin sebebin.İster istemez onu kaybedince,ondan uzaklaşınca ya da onu elde edemeyince mesela;karanlığı beklemeye başlıyorsun,sanki hayatta başka bir görevin kalmamış gibi.Son bir ışık diliyorsun,o göz kamaştırıcı ışıkta kaybolmayı.En çok gitmeyi seviyorsun o zaman,en çok da yolları özlüyorsun.Birşeyden kaçmak için değil,sadece içini parçalayan o histen bir anlığına kurtulmak için yapıyorsun.Ne yaparsan yap kaçamayacağını sen de biliyorsun,ama yapacak başka birşeyin olmadığından denemek zorunda hissediyorsun kendini.Bilmiyorsun ki mecbur değilsin,dilesen teslim olabilirsin;ama gururun el vermiyor işte,bir hiç için bile olsa son damlasına kadar direnmek istiyorsun.Bu kanıtlıyor aslında ne olduğunu,sen olduğunu.

Sonra anlamaya başlıyorsun işte,seni sen yapanın hiç olduğunu.İşte o zaman farkına varıyorsun ki seni asıl hayata bağlayan ve ayakta tutanın hiçbirşey kazanmadan direnme gereksinimin olduğunu.Ne bekliyordun ki,sen de ben de insanız sonuçta.Her insan ne kadar kötü veya iyi olursa olsun sırf bu yüzden insan işte.İnsan kelimesinin anlamı çok daha fazla işte,şimdi anladın mı?

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )