Ahh sabahtan beri düşünüyorum,ne söyleyebilirim.Öncelikle kesinlikle haklısın,bu konuda hemfikiriz.Herşey ortada belki,söylenilecek pek de birşey yok bile aslında.Sadece şu mesele;bazen birşeyin olmayacağını bilirsin ve bunun için uğraşmamak ve bırakmak istersin,ama yine de o söylediğin ''keşke''lerin hayali bile yeden yere vurur seni.Yanlış anlama,ben bırakmak istemedim ve bırakmadım da;sadece bırakmam gerekirdi,onu da beceremedim tıpkı diğer çoğu şey gibi.Bunu okuduğunu düşünüyorum,yani umarım

Bir önceki yazımı okuyanlar daha iyi anlayacaktır,aşşağıdaki şarkının başındaki birer dizi kesiti olan sözler tüm bu anlattıklarımı tamamen özetler aslında.Biz seninle değildik hiç;gülüşmedik,ağlaşmadık,sevemedik birbirimizi-ben hariç-,asla da bitmedik hiç.Seninle olmak vardı;mutlu olmak,bir bütün olmak vardı,beraber günün bitimini seyretmek mesela.Bir de senin uğruna ölmek vardı tabi,inkâr ediyor gibi gözüksem de hâlâ var belli.En azından senin için canımı verebilseydim diyorum bazenleri;belki

Çevremdeki pek çok insanın beni anlamakta zorluk çektiği kısım neden onu seçtiğimdir,onlara bir türlü laf anlatamam nedense.Herkesin ağzında dolanan cümleler var''Daha başkaları çıkar'' ve benzeri pek çok safsataları var kendilerince,anlatamıyorum ki başkasını ne yapayım.Neden sana olan aşkımın bu kadar veya neden sadece sana aşık olduğumu soruyor herkes.Kusura bakmasınlar ama ben bir kısım insan gibi 3 gün birisi 5

Bir tuhafım bu aralar,kendimden bile daha tuhaf.Hem yanmak hem de sönmek mesela,sonuçsuz ve sonsuz bir durum.Hem ondan uzaklaşıp bir şekilde onu unutmaya çalışyorum,hem de her saniye yakınında olup ona destek olmak.Bilmiyorum hangisidir doğru olan,peki sizce?Sanki herkes karşı tarafta saf tutmuş,ya da burada bir tek ben ve o kalmışız.Kendimle bile zıt düşüyorum bazen,içimle tartışıyorum resmen.Nedendir bu kargaşam,nedendir bu ahu