Hep bir sorunum,bir sıkıntım olduğunda acilen yazma gereği duyuyorum,sanki yazınca geçecekmiş gibi.Yazınca biraz hafiflediğini sanardım önceden,ama iyice büyüyormuş meğer.Ama yine de yazacağım,unutmamak ve her defasında olduğu gibi hatırlamak için.Unutmamalıyım seni,azalmamalı asla sana olan bu sevgim.Eğer azalırsa ben ben olmam çünki.Ben sevdinmi unutmam,vazgeçmem.Eğer vazgeçecek olsaydım ben olmazdım gerçek ben.Sonuna kadar aynı şekilde yaşamalıyım acımı,geçmesin,dinmesin.Çünki ben acılarımla ve sevgimle,direncimle,umudumla benim.Allah

Temas anı belkide canımın en çok yandığı andır,her ne kadar objektif bir insan olsam da aramızı seninle eskisi gibi tutmayı başaramadım,hala aşığım sana.Seninle konuşurken bile içimin ne kadar cız ettiğini tahmim bile edemezsin.İnsan bazı hislerini yıkamıyor,ne yaparsam yapayım sırf sana tekrardan kapılmamak için aramıza koyduğum soğuk duvarı yıkamıyorum.Her gün yüzünü görüyorum ve her gün biraz daha acıyor canım.Şu

Çok uzun zamandır sosyal medyadaki bir sorun bu;Felsefe yapayım derken saçmalayan ama her nasılsa ''popi'' olmuş kişiler.Benim sizden ricam;Felsefe yapmaya çalışmayın.Felsefe yapmakla olmaz,cümle üretmek değildir.Felsefe yaşananı olduğu gibi yazmaktı.Ünlü yazarların pek çoğu birşey yaratmaya çalışmadı,olanı yazdılar,sadece olan şey insanlara sıradışı geliyordu.Bu süslü cümlelerin ardında yatan şey sadece kabullenemediğimiz gerçeklerden ibarettir ve eğer bu bir felsefe ise,herbirimiz filozofuz demektir.Felsefe