Söylememek
Hani başınıza birşey gelir de söylemezsiniz sevenlerinize,eşinize,dostunuza.İstersiniz,üzülmesinler,canları yanmasın.Çünki siz de bilirsiniz nasıl bir his olduğunu,yaşamışsınızdır mutlaka.Sizin için sırf onların mutluluğu önemlidir,ne kendi canınız ne de kendi mutluluğunuz umurunuzda bile değildir.İşte insan böyledir,yufka yürekli.Size böylesine değer veren bir insan varsa etrafınızda,onu asla bırakmayın derim ben.Ben çoğu zaman bilemedim çünkü o kişilerin kıymetini,çoğu zaman yüz üstü bıraktım onları.Bakın,şimdi de bu haldeyim.Hani meşhur bir söz vardır ya''İyiler hep kaybeder;Çünkü adil dövüşürler.''Kötü insan hep arkadan bıçaklamanın peşindedir,hepimizin hayatında vardır böyleleri.Kimileri dost gibi gelir yanımıza,kimi sığınız koynumuza,bir yılan gibi.Bunları tespit edemeyiz,taa ki onlardan yara açılıncaya kadar.İnsan her kim olursa olsun duygusal bir canlıdır,duygusuz bir insan yoktur.Duygular aynı zamanda birer zaaftır da.Duygular mantığın önünü kapatır,cesaretin kaynağı da duygulardır ama.Sevgiden cesaret doğar.Düşünün,sevdiğiniz birisi için neler yapabileceğinizi.Şimdi pek ileri gidemezsiniz tahmin ederken ama sevginiz cesarete dönüşüp göğsünüz kabarınca ölüm bile vız gelir.İşte insan olmayı bu yüzden seviyorum,insan kadar güzel bir canlı var mı?Ama iyi insan kadar.Ama kötüler de olmalı dünyada,kötü diye bir kavram olmasa iyi de bir standarttan ibaret kalırdı.Fakat iyi olmak bir yücelik bence,hele ki bu devirde...