Yandı her şey, yakan temmuz değil; kötü şeyler hep kışın geldi başıma, bütün yazları da kafamdan onları atmak için bir sürü şey yaparak geçirdim, şimdi olduğu gibi. İşe yarıyor mu, hayır, zaten yarayacağını da hiç düşünmedim; sadece vakit geçiyor işte, yani bilirsin oyalanmak oyalanmak ve sonunda... Onu bekliyorum diye değil, hayatın gerçeği bu. Beklemek demişken, çok başka şeyleri beklediğim

Öyle çok özlemini çekiyorum ki bazı şeylerin, artık iyiden iyiye eziliyorum altında, eziliyorum da görmüyorsunuz.Birisi falan değil, kavramları özlüyorum. Hatalar yapasım geliyor yine, sonunu bildiğim ama yine de kızmanın da ayıp kaçacağı hatalar. O kadar yalnız hissediyorum ki bazen, sırf o boşluk diner gibi olsun diye razı olasım geliyor affetmeye bazılarını. Bunun adı avuntu işte, çaresizliğin batan iğnesi. Biliyorum

Uzun süren şeyleri özlediğimi fark ettim biliyor musun okuyucu? Bunu öyle alelade anlatamam sanırım, yani birliktelikler gibi, süreç denebilecek şeyleri kastediyorum. Bilmiyorum bir şeye süreç demek onu sonlu hale mi getirir. Şayet getiriyorsa ben yokum çünkü; hoş, diğer türlü de var sayılmam ya.Eksik be okuyucu, ben binlerce farklı yazıyla aynı şeyi anlatmaya çalışırken sen de biliyorsun aslında bunu.

Eskiden şikayet ettiğim pek çok şeye alıştım şimdi; yalnızlık mı? mümkünse biraz daha alayım, anlaşılmamak ha? hiç fark etmez inan bana... Sen bana bakma, doğru olan o eskisiydi, şuan okuduğun ben olmayı üstlenen bu adam, daha doğrusu bu şey, belki de mantıklı hatta duygusal dahi karar veremeyecek kadar uzak her şey ve herkesten.Ne geçmişi özlüyorum şimdi, ne içindekileri,

En tepede bile bir şeylerin altında kaldığını hissetmek ne acı bazen.Disoryantasyon diye bir kavram var mesela, şöyle ki diyelim sen bir pilotsun, başta denge merkezin olmak üzere tüm vücudun seni yanıltıyor, çok yukarıda olduğunu hissediyorsun mesela, önündeki onca ekran her şeyin normal olduğunu gösterse bile. Kendini belli etmeyen sinsi bir vertigo da denebilir...O his o kadar bütün vücudunda,

Çok düşündüm, şansım olsa yapar mıydım? Evet biliyor musun. Evet. Birileri uçurum kıyısında olsa yüksek ihtimalle iterdim, düşmek üzere olup ellerini uzatsalar daha yüksek ihtimalle eminim ki tutmaz ve öylece bakardım. Onca dil dökmeme karşılık kan gibi ellerimde biriken sessizlikleri gibi bir zamanlar. Ben şimdi kötü mü oluyorum peki?Ya da dur, esasen başka bir şeyi merak ediyorum. Böyle

Karanlık işte, o kadar. Bir izaha muhtaç bile değil uzun zamandır. Sence o kadar önemli mi gerçekten? Değil.Olsa bilecek kadar yaşlıyım, emin olabilirsin. Gelir bana beyazı anlatırsın, gri bile imkansızkenBiliyorum biri beni çekmeden gelmeyeceğimAma sen bilmiyorsun, sinirle elini koparabilirim.Bu ısrar benim için değil biliyorum, unutmaya;Yerine oturmayan taşları görmemek derdiniz. Engelim başınızı çevirmenize, boynu kırık benKaranlık işte, o kadar. Bir Alptuğ söndü. Zamanın koynuna

Bulamam artık seni.Sen beni bulsan da, kaçmamış bir fırsat gibi diksen de gözlerini tam karşımda, göremem.Şarkımızı kaybettim artık ruh eşim, ne seni bulabilirim ne kendimi.Kimseyle konuşmak bile gelmiyor artık içimden, adeta adetten diye yapıyorum çoğu şeyi, tadı yok. İstemeden oldu bu, istemesem de anlamsız geliyor her şey, elimde değil böyle hissetmek. Vücudum bile çok ciddi şekilde bırakıyor beni,

Çekilemeyeceğim bir yolda ters yöne koşuyorum, patronun çıldırdığı bir can pazarıyım anlatabildim mi?Gerçek şu ki kimse görmedi, gerçek şu ki alıp önlerine atsan yine görmeyecekler. Gerçek şu ki, görseler bile bir önemi olamaz artık. Yalnız bile hissedemiyorum. Yanımda olanlar kendi yerlerini dolduruyor anca doğal olarak, içimdeki cereyan ne olacak peki? Eksiğimi kendimden çıkarıyorum farkındayım, başka bir hayat benimkisi, bir

Bilmediğim şeyler çağırıyor beni Bir bağırtı artık kısıksa da devamlı ordaKendini hatırlatıyor bilmek, biliyorumPek çok şeyce vuruluyorum,Düşüyor ama düşünülmüyorumNe olmadığımı, kimler kimler olamadığımıYanıkları bedenimde hala yanılgılarımınİnançların bedeli paranoya, aksi rüyaTadı gibi ama tadı olmayan, benim yakışırdığımÇok güzel şeyleri vardı geçmişin. Olsaydı yani.Yeterince net olmayı becerebildiğim günHiçbir şey değişmemiş, kalbim durmuş olacak.Karanlık yeterince yabancı değil artık,Yalnızca somut değil artık hep