Her şeyle savaşıyor gibiyim bir başıma, olması gerektiği gibi gitmeyen dünya işleri boğazımı sıkıyor; ki asıl mesele de bu değil. İçimdeki yaralar hala çok sızlıyor, dışarıdaki durumlar çok temas ediyor onlarla ve ben... Öylece çırpınıyorum.Ait değilim, yalnız hissediyorum, ne yapıyorum, bir anlamı var mı yoksa kendi kendime anlam mı uydurmaya çalışıyorum? Sanırım öyle.Içimdeki boşluk çok büyümüş, üstüne örttüğüm

Kendimi özlüyorum okuyucuArtık asla sıcak olamayacağımı biliyorumHer şey bana yaklaşsa bile uzaktan bakacağımıHareket ettikçe kendini hatırlatan yaralar vardırMutlu ve bir hissetsem bile, biri hemen batıverirOlamadığım o eski ben, bu mesafeler duruşumVallahi ben değilim sebebi, ben istemiyorumMasanın altında bir silah dayalı gibi düşün banaNe sen bunun farkındasın ne de şarkıdakiAyağı kırılmış o tahta masa.En çok iyi hissettiğimde kötü hissediyorum,Eksik

Bulunduğum konuma bir dönüp bakıyorum da, o koskoca tek başına kalmışlığıma falan... Yıllar boyu değer verdiğim onca insana, kendi varlığımı belirtirken bir hödük gibi dümdüz hatta biraz egoist olsaydım keşke, zira en kötü ihtimalle sonuç yine bu olurdu ama iyi ihtimalle biraz kaybadeğer olurdum belki.Ben de bir şey ifade ederdim anlıyor musun, beni incitmemenin de bir önemi olurdu

Her şeyi bırakma fırsatınız olsa bunu yapar mıydınız? İyi ve kötü en ufak her şeyi. Ben yapardım. Bunun adı bencillik olabilir ama, hayatımda bir kere bencillik yapmış olacağım için o kadar da zor olmasa gerek.Bazen diyorum ben burada ne yapıyorum; işler, koşturmacalar, ilişkiler falan... Ama tat almıyorum ki, hepsi en iyi ihtimalle oyalanma, üstelik işe de yaramıyorlar.Bir sabah,

Tüm şansları biraz kaybetmişim gibiYanlış ve yabancı her şeyden bir tutamUnutmuşum gibi, unutulmuş veya neydiKalmamış değil de, hiç o kadar olmamış sankiBazen keşke diyorum zamana demirleyipYarınla dünün piç ettiği gibi bugünüİthalatı durmuş kalbimi yakıp ısınsam son çareEski deyip duruşum, eskiden var olduğundan değil bir şeylerinSadece, artık bilmek üstleniyor gassallığımı.Durgun suyun kiri gibi, samimi değil hiçbir şeyAda gerek duyulmamış

Ne konuşacağız şimdi biz seninle, ağzımızı açsak bir balkon demiri tadı, bakışlarımız -en azından benimkiler- gereğinden fazla anlamlı. Öyle güllük gülistanlık, gündelik konularda laflayıp kısa gülüşler ile ayrılacak mıyız yani? İki belirsiz tanıdık gibi. Sahiden bunu başarabilecek miyiz?Belki de geçmişte kalmalı aşkı da, dostluğu da, ıvır zıvırı da geçmişin. O kesif tat, senin değilse bile benim hep ağzımda

Bir süredir aklımdaydı bunu yapmak. Yarının ne getireceği bilinmez, belki bir şekilde hiç görüşemeyeceklerim olur içinizden. Tekil şahıs olarak yazacağım fakat bu yazı hepiniz için:Bilmeni isterim ki, kavrayamayacağın fakat eğer bunu yapabilecek olsaydın kendine çok daha saygı duyacağın kadar seviyor ve önemsiyorum seni. Şaşırır kalırdın yemin ederim, belki biraz korkutucu bile olabilirdi, "ne yaptım da bu kadar değer

Bugün, önceden de teorik olarak bildiğim bir gerçeği doğruladım. Sevdiğimiz insanlar, nesneler hatta durumlar; aslında hiçbirini sevecek kapasitemiz yok, yalnızca bizde uyandırdıkları his ve düşüncelerin iyi oluşunu seviyoruz. Bugün x bir arkadaşımı düşündüm birden ve dedim ki "Ne iyi kız ya, çok seviyorum." sonra da eğer benim gözümde iyi biri olmasaydı sevmeyecek miydim diye düşündüm ve cevabı kesinlikle