Suyum ben, hani hiç özellikle su istemez canın, sadece susayınca içer ve sonra defolur gidersin ya... İyi geliyorum demek ki ben de; sonsuz görünen sevgi ve şefkatim, o binbir özenlerim, sakınmadan üstüne titreyișim... Taa ki kendine gelene kadar insanlar, benimle işleri bittiğinde tıpkı kullanılmış adi bir mendil gibi bırakıyorlar. Benden iyisini bulana kadar yani tüm hengâme, iyi derken

Derdim böyle böyle diye deYa içimden bile gelmiyorsa işte?Olası cevapların bile değil mühimHevesimi kaybettim bir kereBir şeyleri söyleyemedimse deYarısı duymayacağındanKırdın kalbimi doğruBilmesen de, geç kaldın bana işteNe denir ki, hep sevmiștim işteBiliyordun, yok gibiydin inkar etmeGerçeği ağzımdan bir daha beklemeNe sen seversin, ne ben söylerim işte

Aynaları olmayan bir araba bulalımİzin verme başımı çevirmeme, sıkı tut ellerimiSıkı tut beni, sevgiden bir emniyet kemeri gibiGötür beni, Ankara'dan değil geçmişimden deSakın imkan verme arkama bakmama, n'olurGeride kaldığı bile görünmesin bir şeylerinKaçır beni benden, bağla gerekirse.İnme son hızdan bir tık aşağı sakınBir elin hep elimde olsun, öyle kapanır gözlerimGidelim yeter ki, bir yere varmayacakcasınaGitme halinde olalım, başka

Kim derdi ki bir gün Alptuğ Dağ bile yorulacak kendini anlatmaktan, kaçacak. Doğrusu bu defa ben bile bilmiyordum bu kadar yorgun olduğumu, tahmin ettiğimden fersah fersah ufak bir şey bir anda öyle bir deprem çıkardı ki içimden...Çırpınırdım eskiden anlaşmak için, uzun uzun ayrıntılı mesajlar atardım falan; şimdi sadece susmak kaldı, haklı ama mahçup bir sessizlik kaldı yalnız başucumda...

Biliyorum yollar geri yürünmezBir kez soğuk girdi mi araya, düzelmezKendimi de biliyorum, sürekli arkama bakacağımAma bu defa; kendimi suçlamayıp, yanımda olacağımVe yanımda olanları, önceme korkumla yakmayacağımKaybetmemeye çalıştıkça kaybediyor insanBense çekildim aşk ve dosttanKuş tutsan da ağzında, oluyor olanGiden nasıl gidiyor ardına bakmadanBiliyorum anlamadım, biliyorum anlayamamİçimden bir ses der, eskisi gibi olmayacak, sen de gitsene"Eski Alptuğ'u bırak" der, olmayacaksa

Aramızdaki mesafeyi kaldırıyorum sayın okuyucu, artık sen ben yok.Bu gece de şey oldu, şey... Bazen konuşmak istiyorum, biri soğuk, bir diğerinin işi var -ki ona kızmıyorum- ve öteki de çok mutlu, o kadar mutlu ki bozmamalıyım. Saatlerce telefon rehberimi bir aşağı bir yukarı adımlıyorum... Kimsesi olmamak böyle bir şey işte, aileyi falan kastetmiyorum elbette, anladın, sen de biliyorsun.

Ne o eski halin, ne tadınBatan bir güneş gibi hayatımdan kayışınKuru ihtimalini gözlerimle yaşatmaya çalışışımİçimi yakan "artık uzak" kadın, sen söyleSöyle içimde hâlâ, nasıl da yaşayışınNe değişti bizden, birden söyleÜç günlük bir şey gibi, iyi ki'den neyse'yeBu şiir de, güzel günlerimiz gibi kısa işte.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe,

Her şeyi halledip geldim sana benGöğsümdeki kuru otları yoldumTek tek ellerimle bozdum örümcek ağlarınıBir bir güller diktim ne varsa her rengindenPerdelerimi açtım, pencereleri de öyleHavalandırdım kalbimi, güneş girdi içineHer yeri pırıl pırıl, umudunla yıkadım diyeTozu dahi kalmadı ne acı ne tasanınÇıkardım attım saplı bıçak, kurşun, șarapnelYaralarımı sardım da geldim sana,Bilmeyeceğin ve artık önemi olmayacak şeyleriBırakıp iyileştim, büyüdüm de

Bir eşik aramızda, geçmek de zor aslındaBeklemek önünde güzel, sonu gelmese deGözlerini ve baktığın yer bile ardındaysa eșiğinGitsem mi dersin, sen çekmeden giremem kiYoksa bile durur orda, güzelsin bilmem demeKüçük de kısa da olsa sen tutmadan giremem kiBaşım döner, kalbim döner... Umut durur belkiBir eşik aramızda, bekleme salonu kalbininBir eşiği gibi seni sevmeninBeklemek mi önünde, çekip gitmek mi

Belkilerden bir duvardan atlamış ölmemişimSöyle şimdi bana, benden nereye gidelimÖn bahçede güller, arkada açık mezarlarla...Kırık güzel evler gibiyim, söyle nereye gidelimUnutalım mı beni, sevelimse nasıl sen seçO uzanılmaz duruşun, yine de beklemeli miyimBi'gün her şey bitince, nereye beraber gidelimİhtimal de olsa söyle değer miyimAdı yanmış biraz beklemeyim,Bu gürültü, bu hüzüntű altında sağanakKimse sevmese, anlamasa da kimse Sen de kal

Yoktu faydası bıraktım, bir daha anlatmadımYalansa yalandı, yalandan da olsa iyiydimKırk kere söylesem olurdu, kırkı tur bindirdimOlmadım, olsundu, görünsem de yeterdiHer gün tabutlar kalkardı kurumuş kalbimden,Ölülerime bile söyleyemedim öldükleriniAn geçti, telafisi olmayan şeyler karıştı kanımaEs kaza gülsem dahi, görünürdü derindenDemedim yanımdakilerle, anlamsız kaldıklarınıHiçbir şeyin tat vermediğini, içime sinmediğiniKötű de güzel de, her şeyi unutasım geldiğiniGülüșürken öyle, diyemedim kalkıp

Öncem öldürdü sonramı, atıl kaldı bu günümNe yaşananlar değdi, ne gidenler-kalanlarBütün güzel şeylerim gözlerimde eridiSöyle madem, neremden başlayayım... Kesmeye.Hüzünlüyüm diyorum sonra konuşalımHiç gelmeyen sonraları bildin mi? ondan işteKızma bana, yapabilsem yapardım... Yaşardım.Bir saç gibi ağırdım, görmüyorum deme n'olurKalmadım ben anla, acı ama öyleYakışmam artık eş dost kimseyeBildiğinden başka bir şeyim işteSen "yaşa, gül" diye başkasına deBırak beni için

Yitirdim anlamımı hepten benApayrı yazılıyorum artık her şeydenEpeydir azalmıştı zaten gülümsetenNe bir neden kaldı, ne buna değerÖldü içimdeki o kalabalık, șen sofraCeset torbalarına sakladım umutlarıUzun yollar istedim, karışmak istedimUnutana yahut ölene dek...Eski ben yok, hiç olmamış dostlar yokAlıp gidecek baş, hala atan bir kalp yokYok bir şey, geçti, iyiyim vallahiHer şey yolunda, yol aşağı düşüyor da olsa

Aysel vur başımdan,Kimseye göre, kimsenin kıymetinde ederinde, iyi gününde kötü gününde, rızasında gülümsemesinde değilim...Al beni sonra, uyut yoksa gelmem, direnirim; al beni, "ev" ne demekse oraya götürAdlı bir hiçim Aysel, adli bir vaka; sen de git istersen, gitmeden unuttur yeter kendiniBekleme başımda Aysel, başım bitmek bilmez cenazeler törenidirKalma git Aysel, bugün kalmanla değişmeyecek bir gün gidecekliğin... Herkes gibiSarılma

Görüyorum ki nice dostlarla -belki de artık eski dostlardır- üzerinde uzlașamadığımız ağır bir tanım var: Dost.Ben kendi bildiğimce, dilim döndüğünce tanımını yapacağım şimdi, beğenen benimledir, beğenmeyen... Bilmiyorum. İyi / kötü bir şey olduğunda ilk aklına geldiğimiz, bu şeyleri beraberce yaşayıp hissettiğimiz, kendisine karşı tereddütsüz, olabildiğimiz kişidir dost, biliriz onun orda olduğunu hep, bizimleliğini biliriz, iyi hissederiz onunla. Korka korka

Ben hariç doğacak günler, her şey beni bırakıp geçecekHava, etraf, duygular... Her şey aynı, kaldığı yerden...Ne büyük eksikliğim ki, hiçbir şey değişmeyecek...Şanslıysam gözler ıslanacak ilk birkaç gün, silik anılarlaNefret ettiklerim teselli bahanesiyle sevdiklerime gidecekKalp atışım hariç hiçbir şey değişmeyecekEn seven bile çok geçmeden öylece devam edecek,Alptuğ'suz koca dünya, herkes bugün nasılsa öyle kalacakNe bayrak yarıya indirilecek, ne siyah

Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak artıkYine yapabilirliğin batacak gözlerimeBil ki geç oldu, bil ki kayboldum çoktanKalmadı tek dünüm hevesli yaşamayaSerden bile geçtim, yalnız başımaSor ki o en ıssız, muhtaç zamanlardaEriyen bir mum gibiyim ledler altındaİhtimalim de istenișim de batsın yereÖzlediğim ben de herkes de fersahlar uzaklıkta.Tanımadığım mevsimin otları batıyor göğsümeArtık acısa, düz zımpara gibi işlevsiz olsam daAlıştım; unutuldum

Dün mü yarın mı daha yakın bilmiyorumBir ıslık gibi acıtmadan gel uzağındanKazı yeter ki beni, yanık geçmiş asfaltındanKaldır ölü toprağımı, yaradan ibaret yaşımdanKesildi sesler, unutuldu nefesim, acıdı mesaimBahse var mısın küçük? Olmamışça gideceğimSon kezlerce önünden geçeceğim bilirsinKurumuş, bilhassa dostluk ve nice ölümlerinAcı bir mesajım birikecek, bil ki çok uğraştımSöz veriyorum kısa sürecek, hissedilmeyeceğimKalmadı sen de biliyorsun elle tutulur