Dost İçin Sorunum
Bugün yine ben anlatacağım ama artık sen de yorum yapacaksın tamam mı okuyucu? Hatta üzgünüm ama artık sana zorla empati yaptıracağım, zira temiz deliriyorum boş duvarlarca ki bu iyiye alamet değil, en azından başkaları için.
En nefret ettiğin insanı getir gözünün önünde hayatta, aynı ortamda yer almaya dahi katlanamadığın ve adını dahi duyunca küplere bindiğin, ilk gördüğün andan beri içine doğmuşcasına tiksindiğin ve nitekim sana da etrafına karşı da bu hislerini haklı çıkaracak davranışlarda bulunan ve açık net senle her nedense derdi olan kişiliksiz birini... Şimdi de açık ara en değer verdiğin insanlardan birinin onu sevdiğini düşün. "Ne var bunda?" dediğini duyar gibiyim ama sorun bu değil ki bekle bi'lafımı bitireyim...
Sen bu değer verdiğin insan için o kişiye hiç dokunmuyorsun, hatta tek kelime bile etmiyorsun ve şuan burada söylemeyeceğim birtakım durumları sineye çekiyorsun... Durmasına duruyorsun eyvallah ama geçmişte olanlardan sonra kendine verdiğin bütün sözleri de bir bir çiğnemiş oluyorsun dostun için dahi olsa... Güya had bildirecektin herkese, artık yoktu sessiz kalmak, eğilmek... Sen o karanlık günlerden, senin mutsuzluğuna sevinenlerin bir bir burnundan getirerek çıkmış ve nihayet kendin olmuştun ama şimdi duruyorsun. Binbir zorlukla kazandığın namın ve şerefin mi yoksa dostunun -sahte olacağına inandığın-mutluluğu mu? Mutlu olsa yanmazsın da dostunu da üzmüş bu it, sense dostun yüzünden ona had bildirmeyi bırak küfür dahi edemiyorsun. SEN NE YAPARDIN OKUYUCU SÖYLE ARTIK! DOSTLUĞUNU MU KENDİNLİĞİ Mİ FEDA EDERDİN? Üstelik ikisini de kanla, göz yaşıyla kazandın, kimse bilmese bile.
Kendinle hatta geçmişinle dostunun arasında ancak sen kalırdın zaten, aferin sana.
Sen bunca sene taviz verdiğin için kaybettin her şeyini, şimdiyse dostunu kaybedeceksin vermezsen; gerçi işin en kötü yanı şu ki sen taviz verirken dahi çoktan çatırdamaya başladı aranız ve ikiniz de aslında farkındasınız, belki dostu bırakmak zor ama bir kavgayla noktalanmasındansa her şey daha kötüye gitmeden noktalamak daha mı doğru? Şüphesiz en çekilmez olansa, aslında aranızda kötü bir şey olmadan bu dostluğun bitmek zorunda olması, sence zorunda mı?.. Farkındayım tam hayatında ilk defa gerçekten düzene girdi her şey ve bunu hak ettin gerçekten, bu yüzden de kaybetmek istemiyorsun asla doğal olarak ama...
Yine dostun için dodtundan mı gideceksin, yine mi gerçekten? Peki hazır mısın?
O seni sen onu asla istemeksizin kırmanızdan ve bu yüzden de birer kere daha kırılmaktansa... Kendini yine feda edip o yalnız sen'e mi dönsen ha? Belki de başına gelen en güzel şey dostun dahi olsa, başta o olmak üzere kimsenin girmemesi gerekiyordu hayatına ki güçlü kalasın, sen kendi kendineyken mutlu ve düşünmek zorunda oldukların yokken güzeldin be çocuk, sevmek ve sevilmekten hep uzak olsan da... Biliyorum, o his zaten hiç dinmedi, en büyük kalabalıklarda bile hep bir fanus içinde ve yabancı hissetmekten kendini alamadın ve alamayacaksın hatta belki... Belki de o kadar yeni ki kötü geliyor sana sevilmek bile, peki kötü bile olsa alıştığın o yalnızlık senin bir parçan mı dersin?
Eğer yarın, o öbür yarım dediğin dostla bitirirsen bir şeyleri... En azından onun için yapmış olacaksın, ne yaparsan yap üzme kendini, elbet üzeceksin, canın hiç istemiyor bunu ama işte ... Canım kendim, kendime iyi bak...
Dip not: Az evvel dostun mesaj attı, senin de bunun üstüne "Bırakamam!" dediğini duyar gibiyim ama ya başka çaren yoksa? Arada bırakmaktansa çekilmek bize yakışandır oğlum üzülme, kendine kıymayı öğren artık biraz. Canın acıyor, acıyacak, hep acırdı zaten hatırlasana.
Onun için kardeşim... Onun ve kendin için buysa doğrusu? Dost kalsan bile hadi bugüne kadar birbirinizi incitmeden bir şekilde sürdürdünüz ama böyle devam eder mi sanıyorsun? Onunla her tartıştığında içine bir şey batıyor yalan mı? Bir mezara iki kişi sığar üçüncü atıldır oğul; nefret ettiğin ama sevdiği adamı çıkarmasını dileyemezsin dostundan, bu bencilliği yapacak olursan kendinden şüphe eder ve tanıyamazsın bir daha, git o yüzden, pişman olacaksan bile git... Git ki kafana sıkacağın aşamaya gelme. Hem o kız bu arada kalmayı hak etmiyor sen de böyle düşünüyorsun, madem öyle hayatında bir kez olsun kolaylaştır bir şeyleri işte.
Sen arkadaşlarını hep çok sevdin,
Herkes başka bilecek bile olsa, korkma.
Alptuğ Dağ olmak buydu işte, yine tattın.
Feda olurken güzelsin çocuk, yakışanı yaptın.
En nefret ettiğin insanı getir gözünün önünde hayatta, aynı ortamda yer almaya dahi katlanamadığın ve adını dahi duyunca küplere bindiğin, ilk gördüğün andan beri içine doğmuşcasına tiksindiğin ve nitekim sana da etrafına karşı da bu hislerini haklı çıkaracak davranışlarda bulunan ve açık net senle her nedense derdi olan kişiliksiz birini... Şimdi de açık ara en değer verdiğin insanlardan birinin onu sevdiğini düşün. "Ne var bunda?" dediğini duyar gibiyim ama sorun bu değil ki bekle bi'lafımı bitireyim...
Sen bu değer verdiğin insan için o kişiye hiç dokunmuyorsun, hatta tek kelime bile etmiyorsun ve şuan burada söylemeyeceğim birtakım durumları sineye çekiyorsun... Durmasına duruyorsun eyvallah ama geçmişte olanlardan sonra kendine verdiğin bütün sözleri de bir bir çiğnemiş oluyorsun dostun için dahi olsa... Güya had bildirecektin herkese, artık yoktu sessiz kalmak, eğilmek... Sen o karanlık günlerden, senin mutsuzluğuna sevinenlerin bir bir burnundan getirerek çıkmış ve nihayet kendin olmuştun ama şimdi duruyorsun. Binbir zorlukla kazandığın namın ve şerefin mi yoksa dostunun -sahte olacağına inandığın-mutluluğu mu? Mutlu olsa yanmazsın da dostunu da üzmüş bu it, sense dostun yüzünden ona had bildirmeyi bırak küfür dahi edemiyorsun. SEN NE YAPARDIN OKUYUCU SÖYLE ARTIK! DOSTLUĞUNU MU KENDİNLİĞİ Mİ FEDA EDERDİN? Üstelik ikisini de kanla, göz yaşıyla kazandın, kimse bilmese bile.
Kendinle hatta geçmişinle dostunun arasında ancak sen kalırdın zaten, aferin sana.
Yine dostun için dodtundan mı gideceksin, yine mi gerçekten? Peki hazır mısın?
O seni sen onu asla istemeksizin kırmanızdan ve bu yüzden de birer kere daha kırılmaktansa... Kendini yine feda edip o yalnız sen'e mi dönsen ha? Belki de başına gelen en güzel şey dostun dahi olsa, başta o olmak üzere kimsenin girmemesi gerekiyordu hayatına ki güçlü kalasın, sen kendi kendineyken mutlu ve düşünmek zorunda oldukların yokken güzeldin be çocuk, sevmek ve sevilmekten hep uzak olsan da... Biliyorum, o his zaten hiç dinmedi, en büyük kalabalıklarda bile hep bir fanus içinde ve yabancı hissetmekten kendini alamadın ve alamayacaksın hatta belki... Belki de o kadar yeni ki kötü geliyor sana sevilmek bile, peki kötü bile olsa alıştığın o yalnızlık senin bir parçan mı dersin?
Eğer yarın, o öbür yarım dediğin dostla bitirirsen bir şeyleri... En azından onun için yapmış olacaksın, ne yaparsan yap üzme kendini, elbet üzeceksin, canın hiç istemiyor bunu ama işte ... Canım kendim, kendime iyi bak...
Dip not: Az evvel dostun mesaj attı, senin de bunun üstüne "Bırakamam!" dediğini duyar gibiyim ama ya başka çaren yoksa? Arada bırakmaktansa çekilmek bize yakışandır oğlum üzülme, kendine kıymayı öğren artık biraz. Canın acıyor, acıyacak, hep acırdı zaten hatırlasana.
Onun için kardeşim... Onun ve kendin için buysa doğrusu? Dost kalsan bile hadi bugüne kadar birbirinizi incitmeden bir şekilde sürdürdünüz ama böyle devam eder mi sanıyorsun? Onunla her tartıştığında içine bir şey batıyor yalan mı? Bir mezara iki kişi sığar üçüncü atıldır oğul; nefret ettiğin ama sevdiği adamı çıkarmasını dileyemezsin dostundan, bu bencilliği yapacak olursan kendinden şüphe eder ve tanıyamazsın bir daha, git o yüzden, pişman olacaksan bile git... Git ki kafana sıkacağın aşamaya gelme. Hem o kız bu arada kalmayı hak etmiyor sen de böyle düşünüyorsun, madem öyle hayatında bir kez olsun kolaylaştır bir şeyleri işte.
Sen arkadaşlarını hep çok sevdin,
Herkes başka bilecek bile olsa, korkma.
Alptuğ Dağ olmak buydu işte, yine tattın.
Feda olurken güzelsin çocuk, yakışanı yaptın.
0 Yorum:
Yorum Gönder