Kohlberg'li Yazı
Eminim bu defa kendimden, düşündüm ki Kohlberg de olsa benim yaptığımı yapardı, hani şu ahlak kuramı olan adam. Kendimi övmeyi bırak yermek maksadı ile söylüyorum bunu: Benim yaptıklarım ancak çok zaman sonra anlaşılabilecek şeyler, bu anlayışı belki göremeyecek olmak ise bana yetiyor.
Geçen bahsettiğim mevzu mesela, anlayışlıyım çünkü biliyorum anlaşılmayacağım, daha zamanı değil; ancak yıllar yıllar geçecek, insanlar yaşayacak, büyüyecek, Allah kahretsin ki acı çekecek ve onlar için dostluk, aşk kavramları değişecek; birinin seni onaylaması değil de senin iyiliğin için sana dahi karşı gelebilmesi olduğunda karar kılacaklar -ki bunu ne yazık ki ancak çok çok insan yanındaymış gibi davranıp kuyusunu kazdığında anlar çoğu insan- ancak o zaman. Korktuğum da bu ya benim, işin işten geçmesi; ha ben Allah ömür verdiğince buradayım, güç müdür zaaf mıdır kestiremedim ama kapım da herkese hep açık zaten o konuda sıkıntı yok, yine sarıp sarmalamaya çalışırım herkesi; işin işten geçmesi dediğim şey, o kişilerinin saçının tek teline gelecek zarar...
İnsanlığım bana bunu diyordu be dünya, insanlığım bana kaybetmeyi de çok güzelinden öğretti; bensiz mutlularsa öyle kalsınlar tabii lafım yok, olamaz da, gelirlerse de açık kapım sonuna kadar. Pişman değilim yaptığımdan ey dünya, ey dünya belki anlaşılamıyorum şimdi ama kafi, ey dünya benim yaptığım ne olursa olsun en doğrusu, dostumu düşündüm ben ey dünya, ötesi var mı?
Şimdi bazıları diyecek ki çok anaçsın, çok korumacısın; huyum kurusun ne diyeyim, ben de biliyorum herkesin kendi hayatı, ben de biliyorum hataysa da yaşanarak öğrenilecek ama dayımın da dediği gibi: "Her şeyi yaşayarak öğrenmemek lazım." Korkuyorum işte, siz beni oradan ağabeylik falan yapmaya çalışıyor gibi görüyorsunuz muhtemelen ama benim yapmaya çalıştığım şey yollarına paspas olabilmek sadece, ne kimsenin ayağına diken batsın ne çamur değsin; hazmedemiyorum işte, değer verdiğim insanlara gelecek irili ufaklı kötülüklere hazmedemiyorum.
Ha bu demek değildir ki bu yüzden saçmalıklar yapıyorum, aksine en doğru şeyi yaptığımı biliyorum, insanlar anlamıyor, ben de zaten anlatamıyorum.
Kohlberg otursa şimdi yanıma, "Aferin evlat!" falan der miydi? Bence demezdi de omzuma iki vururdu, belki gözleri yaşarırdı belli mi olur? Sizlerle Kohlberg'in hikayelerinden birini paylaşacağım ki beni az çok anlayasınız:
Avrupa’da bir kadın, hasta ve ölmek üzeredir. Son zamanlarda hayatını kurtarabilecek bir ilaç, aynı kasabada oturan bir eczacı tarafından bulunmuştur. Eczacı, ilaç için 2000 dolar istemektedir. Bu fiyat, ilacın maliyetinin 10 katıdır. Hasta kadının kocası Heinz borç para alabileceği her yere gider. Fakat topladığı paralar, ilaç fiyatiın yarısı kadardır. Heinz, eczacıya karısının ölmek üzere olduğunu söyleyerek ya ilacı biraz ucuza satmasını ya da daha sonra ödemesine izin vermesini ister. Ancak eczacı bunu kabul etmez. Hainz çaresiz bir durumdadır. Eczanenin camını kırarak karısı için ilacı çalar. Bu durumda hasta kadının kocası ne yapmalıydı? Niçin? (Kohlberg, 1963, s. 379 ).
Elbette ki durumlar oldukça farklı fakat ikilem aynı ikilem. Bana sorarsanız bu sorunun cevabı çalmak kere çalmak olurdu, ortada -yine- bir can var, neden bir defalığına dahi olsa eczacı yahut ilaç şirketleri zor duruma düşmüyor da hep hasta, hep mağdur insanlar zor duruma düşüyor? Ha çalmak suç mu derseniz evvela suç, tahminimce adam da göze almıştır zaten hapis yatmayı, kadın yaşadıktan sonra hapiste yatmak ya da yatmamak gerçekten seven bir adam için nedir ki zaten? Ha hapis yine kötüdür adam için, herkes için kötüdür ama adamın içi rahattır be, belki eczacıyı zor duruma düşürdü diye bozulur biraz ama ilaç çalıp karısını yaşattı diye gocunamaz, tıpkı karısı ölseydi ilaç lobisinin zerre gocunmayacağı gibi.
Bu cevabımdaki hapis, dostluğumuzun bitmesini (galiba bitti bilmiyorum) temsil ediyor, hırsızlık ise saklamadığım o sırrı, peki ilaç? Eğer ben o sırrı paylaştıktan sonra arkadaşım sigarayı bıraksaydı ilaç gerçek olurdu, ben de hapisimi, yani can dostumun eksikliğini mutlu değil ama en azından içim daha ferah yaşardım; yine de içim biraz olsun ferah bunu yaptığım için, önümde ilaca dair bir ihtimal vardı, ucunda nefret ettiğim ayrılık riski vardı ama denedim işte be, onun için denedim, kendimi tebrik değil ama teşekkür ediyorum. Kohlberg, ben insanları çok seviyorum.
Geçen bahsettiğim mevzu mesela, anlayışlıyım çünkü biliyorum anlaşılmayacağım, daha zamanı değil; ancak yıllar yıllar geçecek, insanlar yaşayacak, büyüyecek, Allah kahretsin ki acı çekecek ve onlar için dostluk, aşk kavramları değişecek; birinin seni onaylaması değil de senin iyiliğin için sana dahi karşı gelebilmesi olduğunda karar kılacaklar -ki bunu ne yazık ki ancak çok çok insan yanındaymış gibi davranıp kuyusunu kazdığında anlar çoğu insan- ancak o zaman. Korktuğum da bu ya benim, işin işten geçmesi; ha ben Allah ömür verdiğince buradayım, güç müdür zaaf mıdır kestiremedim ama kapım da herkese hep açık zaten o konuda sıkıntı yok, yine sarıp sarmalamaya çalışırım herkesi; işin işten geçmesi dediğim şey, o kişilerinin saçının tek teline gelecek zarar...
İnsanlığım bana bunu diyordu be dünya, insanlığım bana kaybetmeyi de çok güzelinden öğretti; bensiz mutlularsa öyle kalsınlar tabii lafım yok, olamaz da, gelirlerse de açık kapım sonuna kadar. Pişman değilim yaptığımdan ey dünya, ey dünya belki anlaşılamıyorum şimdi ama kafi, ey dünya benim yaptığım ne olursa olsun en doğrusu, dostumu düşündüm ben ey dünya, ötesi var mı?
Şimdi bazıları diyecek ki çok anaçsın, çok korumacısın; huyum kurusun ne diyeyim, ben de biliyorum herkesin kendi hayatı, ben de biliyorum hataysa da yaşanarak öğrenilecek ama dayımın da dediği gibi: "Her şeyi yaşayarak öğrenmemek lazım." Korkuyorum işte, siz beni oradan ağabeylik falan yapmaya çalışıyor gibi görüyorsunuz muhtemelen ama benim yapmaya çalıştığım şey yollarına paspas olabilmek sadece, ne kimsenin ayağına diken batsın ne çamur değsin; hazmedemiyorum işte, değer verdiğim insanlara gelecek irili ufaklı kötülüklere hazmedemiyorum.
Ha bu demek değildir ki bu yüzden saçmalıklar yapıyorum, aksine en doğru şeyi yaptığımı biliyorum, insanlar anlamıyor, ben de zaten anlatamıyorum.
Kohlberg otursa şimdi yanıma, "Aferin evlat!" falan der miydi? Bence demezdi de omzuma iki vururdu, belki gözleri yaşarırdı belli mi olur? Sizlerle Kohlberg'in hikayelerinden birini paylaşacağım ki beni az çok anlayasınız:
Avrupa’da bir kadın, hasta ve ölmek üzeredir. Son zamanlarda hayatını kurtarabilecek bir ilaç, aynı kasabada oturan bir eczacı tarafından bulunmuştur. Eczacı, ilaç için 2000 dolar istemektedir. Bu fiyat, ilacın maliyetinin 10 katıdır. Hasta kadının kocası Heinz borç para alabileceği her yere gider. Fakat topladığı paralar, ilaç fiyatiın yarısı kadardır. Heinz, eczacıya karısının ölmek üzere olduğunu söyleyerek ya ilacı biraz ucuza satmasını ya da daha sonra ödemesine izin vermesini ister. Ancak eczacı bunu kabul etmez. Hainz çaresiz bir durumdadır. Eczanenin camını kırarak karısı için ilacı çalar. Bu durumda hasta kadının kocası ne yapmalıydı? Niçin? (Kohlberg, 1963, s. 379 ).
Elbette ki durumlar oldukça farklı fakat ikilem aynı ikilem. Bana sorarsanız bu sorunun cevabı çalmak kere çalmak olurdu, ortada -yine- bir can var, neden bir defalığına dahi olsa eczacı yahut ilaç şirketleri zor duruma düşmüyor da hep hasta, hep mağdur insanlar zor duruma düşüyor? Ha çalmak suç mu derseniz evvela suç, tahminimce adam da göze almıştır zaten hapis yatmayı, kadın yaşadıktan sonra hapiste yatmak ya da yatmamak gerçekten seven bir adam için nedir ki zaten? Ha hapis yine kötüdür adam için, herkes için kötüdür ama adamın içi rahattır be, belki eczacıyı zor duruma düşürdü diye bozulur biraz ama ilaç çalıp karısını yaşattı diye gocunamaz, tıpkı karısı ölseydi ilaç lobisinin zerre gocunmayacağı gibi.
Bu cevabımdaki hapis, dostluğumuzun bitmesini (galiba bitti bilmiyorum) temsil ediyor, hırsızlık ise saklamadığım o sırrı, peki ilaç? Eğer ben o sırrı paylaştıktan sonra arkadaşım sigarayı bıraksaydı ilaç gerçek olurdu, ben de hapisimi, yani can dostumun eksikliğini mutlu değil ama en azından içim daha ferah yaşardım; yine de içim biraz olsun ferah bunu yaptığım için, önümde ilaca dair bir ihtimal vardı, ucunda nefret ettiğim ayrılık riski vardı ama denedim işte be, onun için denedim, kendimi tebrik değil ama teşekkür ediyorum. Kohlberg, ben insanları çok seviyorum.
0 Yorum:
Yorum Gönder