Alptuğ'un Mekanı: Temmuz 2016

31 Temmuz 2016

Bi'Büyük Dejavu

Sankim bu hayatı daha önceden yaşamış da, sonra tekrar en başa dönmüş, kimseye de hiçbir şey dememeye yeminliymiş gibi anlatabildim mi? Bir anlamda gecmişe dönmek ve susmak, görmezden gelmek, her neyi ise onu yapmamak, muhtemelen de geçip gitmek. Geçmişin bu derece farklılaşması onu başkalaştırır, ama daha da çok yenileştirir mi bunu tartışmalıyız itinayla bu gece, metafizik muhabbeti yapmıyoruz baştan uyandırayım; yanisi ölüm, aşk, yahut dostluk gibi kavramların varlığı ve yokluğu ayrı birer olgu olup istisnasız hepsinin tanışmak ve rastlaşmak gibi kaderle anılan tanımlardan ilerleme gereksinimi bulunması aslında cesur ve bana sorarsanız ilahi de bir yargıdır, fakat burada da sorulması gereken; kader ile alakadar bu yargıların geçmişe değin olması geçmişin kader olduğunu ispat eder mi olmalıdır...
Belki biraz tuhaf konuşuyor olabilirim affola, lakin bunda düşünecek bir şey yok, elbette ki geçmiş kaderidir insanın, geçmişin geçmiş, yani bitmiş olması kader iken içerik bakımından, geçmişin iradeye ve o an ile sınırlı dahi olsa müdahale yetisine dayalı olmasıdır bu konuyu tartışılabilir kılan, tıpkı hayat gibi. Bu bağlamda zaten herkesin de bildiği üzere hayatı da insanın kaderidir, kendi elinde olan, bir şeyi elde etmiş yahut kaybetmiş olması, daha doğrusu bunu sağlayacak kapasitesi, daha da doğrusu bu kapasiteyi değerlendirmesi ve de en doğrusu bu değerlendirmeyi kendince tamamen yapması; işte günah-sevap, doğru-yanlış, kısacası "hamle" bundan ibarettir...

Şimdi bu bilimsel zırvaları bi'kenara bırakıp edebiyat telinden çalmak gerekirse;
Hayatımız bize ne derdi, demek istediğim; inananlar için bir sorgu kesin fakat ya bunu hayatın kendisi, hem de henüz onu yaşarken gerçekleştirseydi buna ne denirdi? Vicdan? Olabilir, ama bir şey eksik; kendi kontrolümüzde olmamış her şey... Bu hayatı bir defa bitirmiş olarak baştan gönderilseydim yine aynı yanlış kişiye aşık olacağım kesindi (aşk ile bilincin birbirini etkileyemeyeceğini farz ederekten), her şeyi biliyor olmama rağmen üstelik, o zaman da beynim yani irademle elimde olmayan duygularım iki kat daha çelişirdi; demek ki neymiş? Bir kolyeyi alıp takmayı düşünmek (arzu olarak), onu alıp takabilmek değilmiş, irade ise elinde olması değil de farkındalıkmış... Vicdan demiştik, o yüzden kolye örneğini birini öldürmek olarak değiştiriyorum. Bir bakıma şanslı olabiliriz, buna göre zannedersem birini öldürmenin her türlü fikri de eldeki eğer silahsa, o tetiği çekemedikçe kötülük değilmiş; hatta buna göre de tekrar aşk konusuna dönersek, aşık olduğun için kendine, ona, kadere ve vesaireye kızmak ise saçmalıktan ibaretmiş...
Ancak o farzı derve dışı bırakınca da bilgime dayanarak aslında aklımda ve gönlümde olduğu kadar iyi ve vesaire birisi olmadığının bilinciyle (belki biraz da acıyla) imkansızlaşırdı aşık olmam ve bu ise saçmalıktan bir adım öte olarak hiç'e götürürmüş kızgınlıği...

İşte ben geçmişi şuan buraya yazıp yazamadığım denli ifadesi pek mümkün olmayan lakin oturmuş bir mantıkla silebildim, silmek değilse de devre dışı bırakmak diyelim; hayıflanmak gibisinden her şey zaman kaybıydı, yazık ki başta bahsettiğim gibi hayata restart da çekmiyorlardı, ben de hayatın onu yaşarken bana soru sorma ihtimaline ihtiyaç duymadan onu yaşarken değiştirdim. Buna hem farklı hem başka hem de yeni bir hayat denebilir, üstelik ikisi de benim hayatım ve de sanılanın aksine inkar etmem, unutmam yahut gizlemem gerekmiyor bir öncekini...
Bir hayatın içindeyken o hayatın içindeki başka bir hayatı o hayatın yerine koymak marifeti, çocuğun kendi annesi olması gibi aykırı, ancak aşk,ölüm ve vesaire kavramlarca da öylesine mümkün, bir açıdan da duygu-durum; peki buna ne denir? bence Dejavu, en azından henüz uygundur, belki bi'çıt daha büyüğü...☺

29 Temmuz 2016

Ölümsüz Aşk Rivayeti

Aslında bu gece tam da sizlere rivayetten söz etmelik bir geceymiş şimdi fark ettim, okurken Adile Naşit'in sesini hayal etmenizi rica ederek bir masal edasıyla başlıyorum...

Evler zaman içinde, kalbur kan ter içinde, devler politikacı, bebeler atarlı iken...

Adamın biri varmış, hani o hep olan bir adam var ya işte ondan (adam dediysem ak atlı yakışıklı prens falan değil, senin benim gibi genç, öğrenci adam), ama onun ölümsüz olanı... 7 tane ufak çocuğa para karşılığı bakıcılık eden, havalı diye ayağına büyük ayakkabı giyip saraylarda falan düşüren, acelesinden de geri dönüp almaya üşenen, adı Karpuzel olan (zannedersem ana-babası Diyarbakır'lı) bir kızı hakkında var olup olmadığı dahil hiçbir şey bilmeksizin ararmış (bunları bilse aramazmış da bence)... Bu kızın babası kadıymış, "O kadar kusur kadı kızında da olur" lafı da burdan gelir derler. Neyse...
İşte cumhuriyet ilan edilince kızın babası nikah memuru olmuş, kız da öyle size anlatılan gibi sürekli peçe ve şemsiyeyle gezip zırt bırt yerlere mendil atan kızlardan değilmiş, bayağı bayağı ölümsüzmüş, rivayet işte anasını satayım...

Gelelim yakın geçmişe, tabi yippi'ydi hipster'dı modalar geçtikçe kız da topluma uyum sağlamak adına değişime uğramış, en sonunda saçını küt kestirmiş, hatta adı en son Mualla'ymış onu da Ebru diye değiştirmiş, o eski saçma huyları da gidip hanım hanımcık bi'şey oluvermiş nasıl olduysa; halen sık sık her şeyini değiştirmeye devam edip tanıştığı kimseye hiçbir şeyden söz etmediği, zira ederse büyünün bozulacağı da söylenir etrafta... Büyü, babasının da onun gibi ölümsüz yaşarken, ölümüne tanıklık ettiği herkes için döktüğü gözyaşlarından yapılmaymış, kızının gün gelip gerçek aşkı bulursa bir daha değişememesi, ama daha çok da ikisinin de ölümlüleşip aşklarının ölümsüz olması içinmiş... Bu arada ne yaparsa yapsın yine de uyum sağlayamıyormuş kız topluma, Acun seyredemiyormuş, sigara-alkol içemiyormuş falan filan; İkinci Yeni döneminde yaşının ilerlemesini kendi isteğiyle durdurmuş diyorlar, şimdiyse Murathan Mungan, Ali Lidar gibi modern edebiyatçıları okuyarak çağda kendine bir çizgi çekmeye çalışıyor olduğu düşünülüyor...

Adam da 2000 doğumluymuş ben gibi, kız gibi de uyumsuzmuş azıcık; yazık ki onun o olduğunu ve ölümsüz olduğunu bilen son kişi de kaybolmuş, rivayet işte... Tabi oğlan ölmedikçe bilemiyormuş da ölümsüz olduğunu vesaireyi, ama nasıl olduysa doğduğu an kızın fikri ve aşkı içine işlemiş ki kim olduğunu bilmese bile hep onu arıyormuş, öyle biri olup olmadığını sorduklarında yok dermiş, bir şey bilmeden beklermiş kızı; karşılaştıklarında kimliğine, saçına, vesaireye bakmadan, bir tek şiir dizesinden onu tanıyacağı söylenirmiş, adam sürekli yazıp dururmuş, içten içe de kız bir gün denk gelir okur diye yazıyormuş hep; onu etkilemekten ziyade yabancılık çekmemek adına belki, kim bilir...
Gelelim şimdiki zamana; adam rivayetin tamamını aklından geçiriyor, ama inanmıyor da...

Bir gün o kızın geleceği, birbirlerini bulup tanıyacak ve şüphe duymayacak oldukları rivayeti bilmeyenlerce dahi bilinir, rivayet odur ki adam tam da şu anda bir rivayetten söz ettiği yazısını yazmayı bitirerek o kız gelene kadar beklemeye devam edecektir...

Not; bu masala da bir son lazım gelirse bilin ki "İnşallah rastlaşıp sonsuza değin mutlu mesut yaşayacaklar, hatta bir kızları bile olacak... İnşallah...

Hadi iyi geceler...

25 Temmuz 2016

Kolye Mevzuu

Muhasebeye gitsem de çıkışımı mı verseler artık Leylam, vermesine vermesin ayrılık tabi de mevlam, gökte uçan kuştan çok daha yazık bana. Leylam dediysem yok öyle biri, olmasın da henüz, hazır değilim, zor gibi bir dönemdeyim ancak diğerlerinden çok kısa olacağına yemin edebilirim, yalnızca beklemeliyim az daha...
Şeyi hatırladım bugün, vakti zamanında herhangi birisine verdiğim o kolyeyi, keşke vermeseydim; maddiyatı itin bilmem neresine bocalayayım afedersin, maneviyat da yansın kül olsun hatta, ama o beden (ki taktığından bile emin değilim) öylesine sevgi ve aşkla edinilmiş bir şeyi hak etmez artık, keşke edeydi de kalaydı vallahi umrum değil, lakin etmez işte...
Geri almayı da düşündüm var ya, bu bir açıdan yüzsüzlüktür bilmem nedir fakat orası beni alakadar etmez, zira bunu yaparsam misli misli bir yüzsüzlüğe uğratıldığımdan yapacağım...

Değiştim ben, bu sefer hakikaten, saygım dahi kalmadı geçmişe, hatta ne anı ne bir şey var artık geride, eser yok "iyi ki"den ve hatta her nasılsa "keşke"den bile. Bütün geçmişi unutasım var, birkaç dost dışında tereddütsüz topyekün silebilirim, artık vefasızlık olmayacağına inancım tam bunun; aynı şekilde bir gün inşallah olmaz ama rastlarsam o kimseye, bir zamanlar toz dahi konduramamama rağmen gördüğümde hakaret, küfür bile edebilirim bilmiyorum; ama eğer bunu yaparsam, onun bunu neden yaptığımla ilgili bir fikri olmasa dahi bu yaptığım da vefasızlık olmayacak biliyorum, hatta ne vefasızlık, ne ayıp, ne de günah olmayacak. Ve ben ona bunu neden yaptığımı yüzüne vurmaktansa sebepsiz bir kabalık etmiş, serserileşmiş biri olacağım gözünde, sevdiği türden hani...
Onun gözünde günah da olacak tabi, her şey olacak, hatta herkesin aklında; "Demek ki hiç sevmemiş, insan bir anlık bile sevmiş olduğu insana bunları söyleyemez." falan diye düşünceler gezinecek; ama ben aynı şeyleri daha önce milyar kez acı içinde düşünmek zorunda bırakıldığım için olsa gerek, vicdanım rahat olacak... Bu kıytırık yazı bile bir şeytan olduğumu, kötü birine dönüştüğümü falan düşündürecek belki insanlara, hem de tereddütsüz; bense artık bu gibi detayları önemsemiyorum, zira o bahsettiğim birkaç dost haricinde kimsecikler benim nasıl hissedip ne gibi düşüncelere maruz kaldığımı bilmedi, umursamadı ve artık sıra bende... Klasik "İnsanların sana değer vermesi için suratına tükürmen gerekiyormuş" bakış açısından daha ziyade, bu yalnızca herkese karşı herkes gibi olmak, kötü bir niyetim yok...

Canı yanmış bir erkeğin klişe satırlarından bir farkı olacaksa bunların şu vakit, o da bütün üzgünlüğe, kızgınlığa, pişmanlık ve dahasına karşın akılda canlanıp duran, artık anlamını yitirmiş bütün masum anılardır, ama siz onları göremezsiniz tabi, tıpkı benim onun bu kadar masum olmadığını görmediğim gibi; fark demiştik, sanki kendimi tutmasam inanacak gibiyim tekrar kusursuz, işte fark bu bile değil o aptal gümüş kolye... Eğer şuan olmasa bile bir zamanlar, gerçekten ve yüreğimi katarak bir şey hissetmiş olmasaydım; bilmem ne olup gider, gecenin köründe de böyle gevelemezdim, ama o da olacak, kısmet...
Duydunuz Alptuğ Dağ nankör bir adam, tek kalemde onca yılı, anıyı, insanı silip atabilecek, hatta ardından hakaret edebilecek bir adammış, şimdi dağılabilirsiniz. Ben mi? Ben yeterince dağınığım zaten canım baksanıza...

Kolye de paslandı, sevda da öldü, geçmiş de yaşanmadı mümkünse,
Hepsi yazımı kışa çevirmiş şeyler sadece...

19 Temmuz 2016

İnce Ölüm

Yeni bir kavram daha kandıracağım bu gece size, çok şanslısınız. Bi'gece eski arkadaşlarla bir park köşesinde bir araya gelmişsiniz de konu konuyu açmış, neticede senelerinizi tereddütsüz verdiğiniz kadına varmıştır. Kapamak istersiniz de kapanmaz işte o konu, kapanmış gibi görünüp hep aralık kalmıştır, mutlaka...

O kadının bir şey paylaştığından söz ederler sevgilisiyle, bir fotoğraf. Zerre dinlemek istemez ve bitmesini beklersiniz, kadın fotoğrafın altına "Arkadaşımdı kardeşim, kardeşimdi sevgilim oldu." yazmıştır, bu kadın size sizi kardeşi olarak gördüğünü söyleyen, onun için itle köpekle münakaşa edip ölümden bile döndüğünüz, çıktığı, çıkacağı herkesin sevgisinin birbiriyle çarpımının milyarıncı kuvvetinden daha fazla sevdiğiniz inkar edilemeyecek, en iyi yazılarınızda gizliden gizliye hitap ettiğiniz, binlerce şey yazıp herkeslerin önünde ama rezil rüsva olmayı dert etmeksizin, beyaz güller ve cepte buruşmuş ufak yırtık kağıt parçaları eşliğinde gözlerinin içine bakaraktan 3 defa teklif edişinizin istisnasız her birinde tereddütsüz yol veren kadındır...

İnsan böyle gecelerde yaşlanıyor...

Böyle durumlarda kendine döner insan bilmez miyim, hatta belki de en iyi ben bilirim zati. Ezse ciğnese, yaksa yıksa dönüp de "Ne yapıyorsun" demezsiniz bilmez miyim, ama bu durum öyle değil işte can... Bin yılın davası ve cevapsız soruları tam gömülememiş bir kurbanın toprağın dışında sırıtan çürümüş solgun eli gibi gün yüzüne çıkar. Neyim eksikti, nerede hata yaptım diye beynin içinde ağlama sesleri ve hıçkırıklarla başlar, "Verdiğim senelere, emeklere, umutlara, uykusuz gecelerime, yazdıklarıma yazık" cümlesinin kurulup tıpkı aşkın başladığı gibi saniyenin dörtte biri zaman sonra "yazık" kelimesinin yerini "lanet olsun"a bırakmasıyla devam eder,bunun adı ince ölümdür işte...
İster inan ister inanma ama vallahi billahi tillahi unutmuşsundur onu, oysa bugüne kadar inkar ettim ama üzgünüm; zannımca seni daha sen varken unutmuştur...

Derken işte bir gecede, böyle bir gecede, o zar zor kurulmuş derme çatma düzen bozulur, gecenin sessizliği aynıdır, bilhassa ağlamaklaşır. Evlat acısı gibidir, aldatılmışlık gibi, sanki yıllardır yerküre gibi bir yalanın üstünde bazı şeylere inanarak yaşamışsın gibi; mesela dürüstlük, mesela sevgi, mesela aşk, dostluk...
Çocuk bulmuş avutmuşlar gibi, geçiştirilmişiniz falan hani, ayak altında dolaşan, önemsiz biriymişsiniz sanki, sevdanız, falanınız filanınız, hepsi tam olarak birer şey... Şey işte... Durun durun, doğru kelimeyi buldum, "kullanılmışlık" bazı insanlar bize kullanıldığımızı söylediğinde deliye döner ama bilinçaltında da tereddütle acınırdık şimdi daha net hatırladım...
İnsanların ve senin ona ısrarla sorup zerre cevap alamadığınız o zehir zıkkım ve bir yandan da mahcup,çaresiz o soru vardır bir de, "Neden sevmedin?". Şanslıysanız en iyi ihtimalle sadece o gece aklınızda durmaksızın yankılanır; ve üzüntü içindeyim ancak bunu söylemem gerek, şans diye bir şey varsa dahi şanslı olduğumuza inanmıyorum...
Bu arada aklıma o hiç ihtimal vermediğim cevabın gerçek olduğu geldi şimdi, öyleyse bile şaşırmam yani, o lanet hastalığım içinse falan...

Yakışıklı sayıldığımı sanmıyorum popülizme göre belki ondandır, para diyeceğim param da vardı, en zor anında orada olup her şeyi de yapmıştım. Aslında bunlar da birer hiç, sadece daha önce aklıma getirmeyi günah saydığım bunca şeyin gercek olma ihtimali var artık, bu biraz kötü...

Sen onun yoluna toprak oldun, o seni ezip geçti...

Bir de şey diye düşünürsün, tüm bunları başka birine, sayısını hiçbir zaman merak etmediğin kadar milyarlık dünyadaki herhangi bir başka kadına. En doğru kelime minnet burada, minnet duymayan birine aşk sunmak buydu çünkü, yazıktı da pek çok...
Sen ağlarsın kardeş, temizlerken eski fotoğrafları bilmem neyi, ona dair her şeyde, hatta alakası olmasa bile ağlarsın ama... "Ama"sı yok işte, yok, sen de yoksun, olmadın da zaten. Öyle işte, uyu şimdi kardeşim, henüz ölmediysek bari uyuyalım; elden gelen buydu kardeşim, Allah utandırmasın...

Bu ince ölüm çünkü biz inceyiz kimi zaman, karşımızdakinin zaten ona değin böyle bir beklentiye girmesek dahi ya akıl ya da tenezzül edemeyeceği kadar inceyiz ki insanlar kafamızı çatlak sanarken aslında kalbimiz kırıktır, her şeyi unutsak ve hiçbirini umursamasak dahi kalp bu, hiçbir zaman yüzde yüz tamir olmaz tek başına; ancak biri, yani herhangi biri değil de bir nevi "Oh" diyeceğimiz kadın geldiğinde... İşin garibi, işimiz yine kadınlara kaldı, ölümümüz kalımımız yine onlara...

Son bir itiraf; böyle bir durumda bu denli sakin ve kibar yazmak içimdekilerin aksine... Bu gayet zor ve berbat bir deneyimdi. İnce olan kısmı anlattık, ölüm olan kısmı da belki bu, belki de bu zamana kadar yazdığım herhangi bir şey; dürüstçe söyleyin şimdi, ne fark eder ki?..

17 Temmuz 2016

15 Temmuz Gecesi

Sakin kafa düşündüm de; gariban emir kulu yerine darbeci asker, bundan daha büyük bir grup sahada olsa tek bir insan dahi dışarı çıkamaz, yalnız önemli noktalar değil en basit mahalle araları dahi askerle dolar, hükumet ve muhalefetten kimseler o an tutuklanır ve istisnasız tüm tv, internet, radyo, telefon bağlantıları hatta elektirik dahi kesilirdi. Ya gerçekten bir oyun, ya acemice bir cesaret, ya da daha büyük bir planın erken uygulanmak zorunda kalındığı geceydi o gece; bunu da deneyimledik, çok şükür en azından umduğumuz denli bir zaafiyet verilmedi, demokrasi mücadelesine dair bir deneyim ve biraz da tatbikat gibi oldu. Siyaset yapmak değil amacım ancak sırf o geceden dolayı başkanlık sistemi ihtimalinin artması saçma olur. Sosyal medyada da yok oyun yok darbe yok kalkışma; herkes anın verdiği panikle çeşitli düşünceler sarf etti fakat bana sorarsanız bunlar o an düşünmeye bile değmeyecek şeylerdi...

Asıl o an düşünülmesi gereken Gölbaşı ve diğer mevzilerde yitip giden sivil ve görevli canlardı; meclis ve vesaireye bomba atılması da can kaybı olmadıkça Türk milleti için hiç sorun değil bence, doğru bir hareket hızla planlanıp uygulansa daha iyi olurdu tabi ama şunu söylemek istiyorum; meclis yıkılsa, hatta meclisi bırakın Anıtkabir dahi yıkılsa bu hiç bir şeydir, "her şey bitti" deyip teslim olacak gibi basit ve şuursuz bir millet değildir Türk milleti, gerekirse her bir şeyi baştan yapar da gıkı çıkmaz, kendimizi küçük görmeyelim, nice savaş zamanlarında nasıl şartlarda geçinip bu günlere geldiğimizi düşününce bizim için "Bundan daha kötüsü olamaz" denecek aşamaya gelmek bile sorun değil, ne yapar eder yine istikbale ulaşırız, bundan bir nebze şüpheniz olmasın...

Gelelim bana; ben ne sosyal medyada ne de başka bir yerde aman kaos falan filan diye galeyana getirmeye sebep olacak duyurularda bulunmadım, hatta bu bombalar olana kadar darbeye ılımlı bile bakıyordum; biz darbe görmedik çünkü, "Sadece hükümet düşer,halka bir şey olmaz" gibi düşünüyordum, jetleri gökte ilk defa milli bayramlar haricinde, tankları ilk defa büyük araçlarla bir yerden bir yere taşınması dışında sokakta gördüm, ilk defa bomba, roketatar vs. sesi işittim, ya yanıbaşımda diyeceğim bir mevkide ya da o derece şiddette, tam uykuya dalacakken dahi en az 7 defa bomba patladı o gece(uçak düşme sesi falan da olabilir birkaçı ama o an bunu ayrştıracak psikolojide değildik). Bu bana Suriye'yi düşündürttü direkt, Suriye'de bir aile evinde oturuyor, yemek yiyor, tv falan izliyor senin benim gibi, derken bizim o gece ya üzerimize düşerse ya bilmem ne olursa diye korkudan kaçıştığımız bombaların kim bilir kaç misli onların evine düşüyor, her eve düşüyor; herhangi bir milleti bu hale getirmekte payı olan her bir kimsenin iki yakasının bir araya gelmemesi en büyük temennimdir...

Kaldı ki kendi kendimizi vurmaktı bu, kendi silahlarımıza ta kendimizi; Allah'tan gerçek bir darbe söz konusu olamadan Türk Silahlı Kuvvetleri içerisinde yer alan "vatan hainleri" saptanmış oldu, gereğinin fazlasıyla yapılacağından da zerre kuşkunuz olmasın, Türk Silahlı Kuvvetleri tıpkı Türk milleti gibi asaletini muhafaza etmesini bilecektir.

Sokağa çıkma meselesine geldiğimiz takdirde bence aşırı akıllıca bir hamle değildi, Allah'tan ummadığımız başka bir olumsuz durum (terör gibi) gerçekleşmedi yahut gerçekleştirilemedi; ancak vatandaşın gerçekten böyle omuz omuza olabildiğini, direnebildiğini görmek gerçekten duygulandırdı, Türk milleti ve Türkiye Cumhuriyetinin ne şartta olursa olsun kolayca bozguna uğratılamayacağının örneklerine yepyeni bir tanesi daha eklenmiştir...

Darbecilere tepki ayağına sıradan masum halkın dışında bazı karanlık tiplerin de sokağa çıkması, sokağa çıkış çağrısının olumsuz bir yanı oldu; kendini bilmez, hayatında vatan kelimesini kullanmamış bütün it-kopuk, mahalledeki çakal, zevkine, eğlence olsun diye çıkıp kendini bir halt zanneden ergen bebeler, yaşını başını almış ama insanlıktan nasibini almamış hayal edemeyeceğiniz gariplikte tipler... Hiçbir şeyden habersiz, masum askerleri kemerle döven, başını kesenlerden tutun (bunun yalan ve doğruluğu konusunda pek çok çelişki var; örneğin Ali Nuri Türkoğlu'nun açıklaması gerçekten doğru olabilir, fakat onlar yapmadıysa da bunu yapan birileri gerçekten vardı.), Türk bayrağını yere serip namaz kılan vatanseverlere(!) kadar türlü tip kol gezdi o gece, millet Sıhhiye'deki parçalanmış tankla fotoğraf çektirdi; bu belki çok olumsuz gelmez ancak tank da bizim tankımız işte...

Sözün özü; "Meclisi bombalayacak kadar gözü dönmüş darbecilerle, asker kafası kesecek kadar barbar cihatçılar arasında kaldık..." (internette gördüğüm bir söz)

Şimdi her şey bitti mi, ne oldu, ne oluyor bir bilgi sahibi değilim,

Ama başımız sağolsun dostlar,

Dilerim bir daha olmasın...

09 Temmuz 2016

Birikim

Doların arttığını hissedebiliyorum.Birikmeyen bir şey varsa o da nedir biliyor musunuz?Güç.Güç bitmeye hep mahkumdur,ister yaşam enerjisi olarak düşleyin bunu ister itibar,gücünü kullanmamış bir kimsenin gücünün orada duracağı,ya da kazandığı güçlerin üzerine eklenip birikeceği bir düşünce,sizi bilmem ama bence ahmaklara göredir.Güçlenmek diye bir şey var evet,ama bu gücü olmayanlar için geçerli.Güçlü insan çoğu zaman hata yapar;ama az ama çok,nefis herkeste söz sahibidir çünkü.Gücü biriktirmek değil sürdürmek vardır,sürdürmek de kullanmakla kaimdir ve bu yüzden birikemez...
Daha somut konuşmak gerekirse;
Cengizhan saldırmak yerine sadece başı sıkıştığında güç kullansa Tanrının Kırbacı olur muydu?Zorbalığa teşvik algılamayın bunu,güçlü insan hata yapar derken kastettiğim işte tam da bu algı;yalnızca gücün varlığının belirtilmesinden söz ediyorum oysa ben,ki yirmibirinci yüzyıla bunu uyarlamaksa en basitinden yazma gücü olanın yazmasına,konuşma gücü olanın konuşmasına dayanıyor;fiziksel güç?beygir değilseniz inanın işe yaramaz,bi'gün kıyıdan düşersiniz...

Güç müç dedik ama asıl konumuz birikim,zannedersem az evvel biraz dolduruşa geldim,ama mesaj yerine ulaştı nasılsa.☺
En cazip birikim kendini biriktirmek olsa gerek,egoist bir tutum olarak değil de üstün bir dizayna yönelik şekilde;iyi huylar vesaireler biriktirip kötülerini şutlamak;öte yandan "Hadi ama,ne zaman konuyu aşka bağlayacak?"dediğinizi duyar gibiyim ve tam şu an belki de tahmin ettiğiniz cümleyi kurmak üzereyim.
Bundan da bi'tık ötesi bir kadını biriktirmek olsa gerek,kendi benliğinde,içinde,öz yuvanda,hatta belki akıl sağlığında...

Aşk aslında karşındakini kendine dikta etmektir bi'nevi,bunu herkes söylüyor ama herkes devamında söyleyeceğim kısmını düşünemiyor yazık ki;"aşk kendine diktadır belki,ancak kendin razıdan öte isteklisindir ki diktalık saydamlaşır"Saydamlaşmaktan kastım artık kendi kendine dikta etmektir,yani bilinçaltına;farkında olmadan onun gözünü,sesini,tenini,gülüşünü,bakışını,yüzündeki kıvrımları,saç şeklini,rengini,boyunu,hoşlantılarını,korkularını ve daha abartısız milyarlarca şeyi en ince ayrıntısına değin ezberlemektir,bu da haliyle bir birikimdir...
Sıkılma dur,işin en cazip noktasına geldik;"Bu birikim harcanır,ama asla bitmez☺"Çok sık flashback yapıyorum farkındayım ama başta ne demiştim?"Güç biter",ama aşk da bir güç ve bitmiyor(en azından bitmesini isteyecek bir hale getirilmediğinizde)

Başta kadınlardan söz edip şimdi aşka mı döndüm?çok dikkatlisiniz.☺Çünkü bu mümkün mü ona bile şahit olmadım ama,aşk bir erkekle öyle de güzel anlatılamaz;ona en aşık kadın bile anlatsa inanın alelade olur,havada kalır.Birikim ustası olan kadınlardır zira,kendilerine verilen duyguyu iyi taşır ve yansıtırlar çünkü,yine ve yine başta söylediğim üzere,bir kadına sunduğunuz duygu veya aşk "belirgindir",öyle belirgindir ki sadece ona bakarak,hatta hayaliyle dahi sunduğunuzun karşılığını fazlasıyla alırsınız,yalan mı?
Yalnız o kadar Polyanna yanlısı olmayalım tabi,kötü bi'huyları varsa o da yalnız karşılık duydukları duyguyu biriktirmeleridir;bu da onları bir zamanlar delice sevmiş birisini belki de direkt unutabilmeleri bakımından kötü,kaderin ikisinin yollarını ayrırmasıyla ikisi için de daha iyisi olabileceği ihtimali açısından iyidir.Hem kadınlara fazla yüklenmemeli,kimi erkek de bunu onca kadından daha fazla yapar...

Neyse biz yine uzatmayalım sözü;
Sözün özü;iyi bir birikim her şeye değerdir,aşk gibi,dost gibi...

07 Temmuz 2016

Bi'

Bi'gün gelir ve benlik,kendinin ihracatı haline gelir,binaenaleyh pek çok insan başkalarının da benliğini beraberinde taşır,buysa sergilendiğinde adı "anlamak"tır.Birilerini anladığımı düşünmeyi seviyorum,bu bana tarif edilmez mutluluk ve güç sunuyor doğrusu.Bi'kadeh şaraptan yahut bi'şişe biradan daha ileri olaraktan mesela,bi'yarabandından,bi'antibiyotikten daha iyileştirici olaraktan bi'insan...
Bi'defa kendinin de insan olmasına dayanaraktan "Böyle de olunabiliyormuş,hem de ben gibiyken" dedirtmek büyük marifet birine,güç vermek bi'anlamda,arkasından ziyade yanında olduğunu tescillemek.İnsan deyip duruyoruz,melek değiliz yani;ama bazen(yani iyi ki de)pek farkımız kalmıyor doğrusu...
Bi'şeyler söylemenin yahut yapmanın hükümsüz kaldığı yerde sadece bi'şekilde,bir şey olarak,örneğin bir doktor kimliğiyle var olaraktan insanların yalnız bunun bilincinde olmasıyla dahi farkında olmaksızın bir telkin sağlamak,bi'mukabele kusursuzluk bu...
Bi'hayatı yakınarak geçirmek de kulluk marifeti,övünmek de,vesaire de öyle;ama biz işin orasında değiliz,her birini birer birer denemişken zamanında,zamanı düşünürken ve bi'şişe kola açmalık kıvama gelmişken ben diyetteyim.Yine de birileriyle bi'şeyleri paylaştığın kafasına varmak büyük hoşluk...

Bi'tutam romantiklik yapmam gerekir di'mi yazının burasında?Siz alışkınsınız çünkü,Alptuğ Dağ nereden başlarsa başlasın yazının ortasında siyaset yahut ölüm olan konuyu bile aşka getirebilir,getirmiyorsa da saygıdandır.Sizi mi kıracağım;
Bi'şeyler paylaşmak dedim ya,bir hayatı paylaşmak olarak aşk,sosyal medya paylaşımlarından ziyade kaplanın ağzında.Uzunca bi'süre gelir diye bilip bilmeden beklediğimiz her kimlerse onlar işte,onları anlıyor olmak umarım ki mümkündür,bi'tur daha bekleyişe değerdir belki;ancak her zamanki gibi daha cazibi de var,o da kişinin onu anladığını bilmesi,sırf bundan kaynaklı bile olsa sana değin karşı koyamayacağı ancak varlığını da içten içe bilmediği bi'sevgi ve güven başlangıcının olması...
Bi'büyüğe danışmak yerine ayık kafayla seni aramayı tercih edecek biri,bunu kim istemez ki?Bi'gece birini düşünürken başka biri tarafından dahi olsa düşünülmek,bu değil gururu,bütün insani duyguları okşayacak bi'durum;bir çok kişiye yaşattım bunu,yaşamamışlığıma karşın anlıyorum da nasıl bi'his olduğunu,biri seni sevmezken onu sevip sevdiğini hissettirerek onu biraz olsun mutlu kılmak,bu çok naif...
Bi'yazı yazmanın da temel prensiplerinden sayılabilir,takdir barındırmaksızın dahi anlamak ve bu anlamak onunla aynı hisleri paylaşmasa dahi onun hislerini anlamlandırabilmek yani birer gerekçeye dayandırabilmek,emin olun her his birer lazım olunmadan ötürüdür,gelişirken zenginlik kazanır.Örneğin bi'katili hak vermek gibi olmaksızın yahut direkt açık açık destekleyerek anlayabilirsiniz;buna en bariz örnek bence Çilem Doğan'dır.Aramızda onu anlamayacak olan var mı?çoğumuz onun haklı birtakım gerekçeler barındırdığında hemfikirizdir ve işte bu anlamaktır,öte yandansa onun duygudurumunu o durumu ve psikolojiyi yaşamaksızın hissedemeyeceğimiz gerçeği de bu gerekçelerin yalnızca varlığını anlayabildiğimizi,doğuşu ve kendini gösterişi gibi pek çok faktörü anlayamayacağımızı açıklar.Bu hem ne yazık ki hem de iyi ki böyle,nedenini siz düşünün...

Bi'bahsediş unsuru her daim tatminle şekillenir,bi'insanın kendine bi'şeyden söz edemeyişi onu asla tatmin edemeyeceğindendir iç sesimiz susmaz;bu tatmin hak görmek bile değil,iletilen mesajın yerine ulaşmasıyla kaimdir genelde.Ama ben yine sizin alışık olduğunuz düzende gideyim.Bi'insana,özel görüp özen gösterdiğiniz birine diyetim en kaba tabirle;ona kendinden söz etme duygusu hem içten gelen iltifatın ona ulaşıyor olmasıyla ve bir nevi ölümsüzlüğe kavuşmasıyla tatmin bulur ki insanların bildiği de budur,ancak bilinmeyen ise derinden gelen asıl büyük tatmin duygusu,"Seni anlıyorum"u insanın kendince bi'belge veya kanıt gibi,kullandığı bir dizi cümleyle karşıdakine sunmasıdır.Karşıdaki bunu anlamadıkça bahsedişin sonu gelmez ve yalnızca insanların bildiği kısmı olan "iltifatlar" anlaşılır.Sonuç?Bahseden karşı tarafa göre "Beni seviyor,iltifatlara boğuyor lakin anlamıyor" konumuna gelir,halbuki anlamayan odur işte...
Anladığını çaktırmak da bi'büyük meziyettir anlayacağınız,üstelik de anladığınızı bildirmeye çalıştığınızı göstermeksizin yapmak;Allah'tan bu noktada iş bilinçaltına kalıp bi'gıdım kolaylaşıyor,zira sizin bile karşınızdakine onu anladığınızdan söz etmeye çalıştığınızdan haberiniz yok,yani şimdiye kadar yoktu...

05 Temmuz 2016

Teveccühten Mahrumiyet

Koyunları düşünmeyin desem koyunları düşünürsünüz,peki ya beni düşünmeyin desem beni düşünür müsünüz?Çok kişiyi düşünüyorum ben,çoğunun içinde olduğu durumu,başta da sevdiklerim...
Zor bir durum olduğunda,benim de bir dönem yaşadığım bir durum olduğunda ona bundan söz etmek iğrençlik gelir bana;ne bileyim,keşke onları gerçekten tam manasıyla anladığımı onlara düşündürtmenin benden kaynaklı olmayan bir yolu bulunsa.Sen tecrübene dayanaraktan "Her şey değişecek" falan dersin ama kurduğun cümle o kadar pısırık kalır ki;üstelik bunu cümleyi kurmadan bile fark edersin,ne yapacağım diye kendi içinde dört dönüşünün dışavurumu suskunluktur;ki bence birinin çaresizliğinde edecek bir kelime dahi bulamamak,onun acitasyonunu ikiye katlamaktır...

Ne denirse densin,bunun bir stratejisi yoktur,beni düşünme diyen insan düşünülür;yok kendi kendine kafasını toplasın,düzelir bilmem ne demek adamlığa sığmaz,gerekirse kişinin zorla koluna girilir,kötü bir şey der ederse de haline verilir küsülüp alınılmaz hemen...
Ancak insanlara güvenini yitirmiş biri(yani hepimizin hayatında en az bir defa olduğu ve olacağı üzere),işte bu kişinin iyiliğini gözetmek,onu yönlendirmeye çalışmak çok çaba gerektirir,çok fazla çaba...
Olay iknada yatıyor aslında ve bu da sandığımızdan kolay,sorun olansa ikna etmeye çalıştığımız şeye kendimizi de tam ikna edememiş olmak;hikayenizin benzeştiği bir insana her şeyin düzeleceğinden söz ettikten sonra ister istemez geçmişe ve şuana bakıp aslında bundan emin olmadığınızı algılamanızla oluşan o his.Ne dediniz?Kaygı mı?Belki,ama ben olsam buna daha çok "teveccühten mahrumiyet" adını koyardım.En fenası da şey olduğu için...Şey işte...İnsanlara güvenini yitirmiş bu kişiyi suçlayamayacağınız,teselli edemeyeceğiniz,yönlendiremeyeceğiniz ama daha da önemlisi size bile güvenmesini bekleyemeyecek olmanız hem de sebepsiz yere...
Pek çok kişinin başına gelmiştir eminim,insan kendini kanıtlamak zorunda hissediyor bu açık,bir de tüm bu duruma sebep olan kişilere had bildirmek geçiyor içinden,lakin el kol bağlı;bağlı olmasa bile zaten,iyilik için dahi olsa kişinin hayatına atabileceğiniz herhangi bir adım yeterince güven yaralayıcı...

Durup beklemek mi?tek yapılabilecek o kişinin artık iyi kişilere rastlamasını umarak sırtını kahpe zamana yaslamak mı?Özür dilerim,ama böyle olmamalı,n'olursun olmasın.Dünyanın dört bir yanı zaten başkalarının yerine utanan,üzülen,acı çeken vesaire insanlarla doluyken böyle olmamalı.Misal ben yahut siz veyahut öbürü;sevdiğiniz birinin perişanlığına tanık olup insanlara güvenini yitirdiğini,bize dahi temkinli yaklaştığını gördüğümüzde gerçekten ne yapmalıyız?Yemin ederim bilmiyorum bunu,bilsem dahi bilmeye gerek duymamak için pek çok şey yapabilirdim;biz suçumuz günahımız zerre yokken bile illa kendimizde bir şey bulma çabasına girişirken,birilerinin diğerlerini umursamayışı,bir başına bırakışı,kendini hayalet gibi hissettirişi çok kanıma dokunuyor...Of...
Şu videoyu sonuna dek izleyin,bahsettiğim hali anlayacaksınızdır...

04 Temmuz 2016

Yürüyen Ölüler

Diyojen'in askerleriyiz...
Yürüyüş yolundaydım bir saat önce,Kafka yahut Çoklu Evren'e dair konuşmak için güzel bir akşamdı...İnsanlar,daha çok insanlar,en çok insanlar ve biraz da ben.Spirallikten uzak,tipik lineer bir edayla sorgulamaksızın bir sağ ayağını bir de sol ayağını öne atmakla mükellef olan boyuna insan.Yani ne bileyim sen bir yere gidiyorsun,bu yerin bi'ucu-bucağı da var ama umurunda değil,nereye gittiğini bile bilmiyorsun,hatta ne kadar gideceğine de keyfi bir duraksamada karar veriyorsun;buraya kadar her şey özgürlük sınırlarınca ve Diyojen'e uyuyor,ama kafamı kurcalayan başka bir kısım,az çok tahmin edebilirsiniz ne olduğunu...

İnsanlar tek başına,insanlar köpekleriyle,insanlar diğer bir insanla çift olarak yürüyor ama bunu anlamak aslında güç;adamın elinde tasması olmasa köpeğin o adama ait olduğunu,kız çocuğa yakın yürümek için kendini zorlamasa yahut elini tutmasa çift olduklarını idrak hayli güç (istisnalar var tabii ki,onların canını yiyeyim ben).Umursar gibi görünüp umursamamak mı bu,herkesin bir diğerini öylesine kalbinde yahut beyninde barındırması gibi anlamlara gelebilecek çirkin bir kavram mı?
Hiç tasvip etmedim,kınamadım da,kendini yalnızca gelip geçmekle hükümlü hisseden birini nasıl sorumlu tutabilirsiniz ki zaten.Bütün bu yozlaşmışlık kol geziyorken en iyi tabirle,ben de eve gelip bal,zencefil,tarçın ve karanfilli bitki çayımı yudumladım n'apıyım?Bunu bir öfke kusmak falan için söylemiyorum lakin kimileri de benim hafif,ince ve umarım da has romantizm içeren cümlelerimi vasat buluyor,onlar bi'gözlerini ovuştursun ben de yazmaya devam edeyim;hale de bakın bu arada,bu sıradanlığa yepyeni bir tarz getirmeye hazır kaptan halen yalnız...☺

Ne hale geldin ey insanlık,bir an için durup düşündüğümde kendimle bile o kadar bir arada olmadığımı fark ettim;ki ben bile bu fikri zihnimden bir saniyeliğine olsun kusursuz ve tereddütsüz geçirebildiysem o gördüğüm robotları düşünemiyorum,o aptal armut koltuklarda gözüne yemyeşil parlak bir spot ışığı vururken gıkını çıkarmayı bırak bundan memnun kalan o kalabalığın eğleniyor olduğu fikriniyse aklım almıyor...
Evde kalanlar mı?onlar da daha normal değil tabi,Acun izlemedikleri takdirde yaşıyor olma ihtimalleri daha çok ama yine de her nasılsa standarda yükselmiş yeni bir hayat türü olarak kanal zaplamamız türedi;bilmem kim finale kalacak mı sorusundan zap yapıp şehit,ölüm vs. bir haber görüp zap yaptığımızda stüdyonun ortasında az evvel gördüğümüz haberlerden hiç haberi yokmuşcasına halay çeken,sözde senin benim gibi (en azından öyle olmasını umduğumuz) yurdum insanı,birbirini yemeye dünden razı konukların bir araya getirilip siyaset konusu açılan tartışma programları,tarih öncesinden kalmış yabancı filmler,bütün bir ekibin ekmeği dilinin dönememesine bağlıymış gibi şive kasan sıradan oyuncularla dolu basit köy ve köy altı yerleşmesi dizileri ve de bomba olarak Erkek erkek diye sokakta bağıracak kıvamda,barbie tipli kız ve sempatiden ölen action man misali erkek karakterlerden oluşan,olabildiğince parlak,yanarlı-dönerli,cicili-bicili sözüm ona "aşk" dizileri.İyi bir şeyler mi?Eğer iyi diziler (son dönem için en bariz örnek 46'dır) 13 bölümden fazla sürüyorsa biraz sevinebilirsiniz,ancak tavsiyem eski dizileri internetten izlemenizdir (bkz:Leyla ile Mecnun)...

Nerede kalmıştık;dev kalabalıklar,gerçek çiftler ve çeşitli kalıpların ardında ilerleyerek çift oldukları fikriyle kendini avutanlar(belki avunan bile tek taraflıdır),tekler,ırklar,dinler,cinsiyetler vesaireler ve göze çarpmayan,azınlık sayılsa da bayağı yoğun olan asosyaller(ki bu çoğu için yanlış bir tabir)Dünya bu değil be abi,bunlardan oluşmamalı yanlış mıyım?Duygular solgun,düşünceler tıklım tıklım gözüküyor ama az,vahşete bilmem neye hep bi'alışmışlık,şuan gece olmasından da dolayı olsa gerek algılayamadığım o kocaman resme gizliden gizliye,ufak adımlarla baş gösteren,toplumca bir itaat...
Neyse bu yazı burada biter,varabileceği sonuca varan varmıştır zaten,hadi eyvallah yürüyen ölüler...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )