İkrar
Uzak abi biliyor musun,kendi yakındır belki ama ihtimalleri uzak,yaşanması uzak,aşık olduğunu demesi uzak,her boku uzak afedersin,çok afedersin,hatta n'olursun affet;bilakis gam denen bu elzem,ikrardan her daim mahrum kıldı beni.Kötü mü ettim ben,çok da düşündüm bunu inan,hakikaten bir kötülük mü ettim diye ama yok,yok işte.Yok da bir uzaklık birimidir ayrıca,bunu anladım yazık ki;dün onun o tatlı çocukluk resmini gördüğümde anladım hem,gecenin bi'vakti...
Hüzün bağladı tabii n'eylersin,ikrar edemedim hala diye.Hatta yine dün bir ara "Seni seviyorum" yazıp kapatacak,sonra da cehennem olup gidecektim sevdamın azılılığından;bir daha da uzun süre -mümkünse asla- çıkmayacaktım karşısına;bir an,sadece tek bir an ve yapamadım...
İkrarsızlık,beceriksizlik ve vesaire;bunların hepsi bende mevcutken,sadece aşığım diye bir şey umuyorum her aşık gibi.Ne mi umuyorum?Karşılık bile değil biliyor musunuz,yalnızca bu gerçeğin artık farkında olması ve bana kızmaması yeter,razıyım.Ama ahmaklığa da bak ki ben söylemedim,ben söylemezsem de bu ancak kuşların söylemesiyle mümkün olacak;ki kuşlar böyle bir şeyi söyleme yeteneğine kavuşsa dahi,bunu benden değil de onlardan duymak onu incitecek.Bu gerçeği bilmedikçe onu aldatıyor hissedeceğim çok fena;ama diyemem de,çünkü dersem onu kaybedeceğim biliyorum işte.Her şeyi bilen bir budala gibiyim...
En son ameliyata girerken de öleceğimden binde beşbin emindim ama ölmedim biliyorum,yine de göze almak en ürkütücü olanı;aşık olan göze alır evet onu da biliyorum,ama aşk umurumda olmaksızın hayatımdan tek bir kişiyi daha kaybedersem ve herhangi birini de geç bu o olursa,yazık olur,ondan susuyorum...
Nice neler neler vardı,sanırım yine yanlış zaman yanlış yer klişesine kapıldık;yanlış kişi ihtimalini katmadım evet,zira diğerlerinden emin olabiliriz,ondansa ancak ölünce...
Biliyorum çoğunuzun aklında "Ne biliyorsun belki onun da sende gönlü vardır yahut oluşur" tarzı idealist fikriyatlar,lakin bu idealizm benim cancağızıma sığmıyor idrak edin artık,bu kara kuru adamı kim sevsin be,üstelik de seviyorum diyip diyip tek kelime etmeye korkmuş bu adamı;söyleyecektim abi,her şey pahasına söyleyecektim.Beceremedim işte,ikrar edemedim...
Belki de bir fobi falan oluştu içimde ne bileyim,ondan öncekilere söyleyip de sonuç değişmeyince sanki bir kainmiş gibi söylememem gerektiğine kanaat getirdim şu kıt aklımla;belkim de herkesin sandığı kadar zehir zembelek değil,aksine fevkalade çaresizimdir...
İşte bu konuda ikrar ettim bakın,açık açık söyledim,çaresizim...
Hüzün bağladı tabii n'eylersin,ikrar edemedim hala diye.Hatta yine dün bir ara "Seni seviyorum" yazıp kapatacak,sonra da cehennem olup gidecektim sevdamın azılılığından;bir daha da uzun süre -mümkünse asla- çıkmayacaktım karşısına;bir an,sadece tek bir an ve yapamadım...
İkrarsızlık,beceriksizlik ve vesaire;bunların hepsi bende mevcutken,sadece aşığım diye bir şey umuyorum her aşık gibi.Ne mi umuyorum?Karşılık bile değil biliyor musunuz,yalnızca bu gerçeğin artık farkında olması ve bana kızmaması yeter,razıyım.Ama ahmaklığa da bak ki ben söylemedim,ben söylemezsem de bu ancak kuşların söylemesiyle mümkün olacak;ki kuşlar böyle bir şeyi söyleme yeteneğine kavuşsa dahi,bunu benden değil de onlardan duymak onu incitecek.Bu gerçeği bilmedikçe onu aldatıyor hissedeceğim çok fena;ama diyemem de,çünkü dersem onu kaybedeceğim biliyorum işte.Her şeyi bilen bir budala gibiyim...
En son ameliyata girerken de öleceğimden binde beşbin emindim ama ölmedim biliyorum,yine de göze almak en ürkütücü olanı;aşık olan göze alır evet onu da biliyorum,ama aşk umurumda olmaksızın hayatımdan tek bir kişiyi daha kaybedersem ve herhangi birini de geç bu o olursa,yazık olur,ondan susuyorum...
Nice neler neler vardı,sanırım yine yanlış zaman yanlış yer klişesine kapıldık;yanlış kişi ihtimalini katmadım evet,zira diğerlerinden emin olabiliriz,ondansa ancak ölünce...
Biliyorum çoğunuzun aklında "Ne biliyorsun belki onun da sende gönlü vardır yahut oluşur" tarzı idealist fikriyatlar,lakin bu idealizm benim cancağızıma sığmıyor idrak edin artık,bu kara kuru adamı kim sevsin be,üstelik de seviyorum diyip diyip tek kelime etmeye korkmuş bu adamı;söyleyecektim abi,her şey pahasına söyleyecektim.Beceremedim işte,ikrar edemedim...
Belki de bir fobi falan oluştu içimde ne bileyim,ondan öncekilere söyleyip de sonuç değişmeyince sanki bir kainmiş gibi söylememem gerektiğine kanaat getirdim şu kıt aklımla;belkim de herkesin sandığı kadar zehir zembelek değil,aksine fevkalade çaresizimdir...
İşte bu konuda ikrar ettim bakın,açık açık söyledim,çaresizim...
0 Yorum:
Yorum Gönder