Sanki hakkında hiçbir şey bilmediğim birini özlüyor gibiyim; tanımadığım, hiç görmediğim, duymadığım, karşılaşmadığım, varlığına dair herhangi emare bulunmayan biri. Kalbimin ekmeğini yere düşürmüşüm gibi hissediyorum bazen; ki kırk düşüncem de olsa yalnızca boşluktan peydah bir yankı, bir uğultu hakim içimde şu sıra. İstemem beni yanlış anlamanı, evvela geçmişimden her şeyle yüzleşerek döndüm ben yine yazmaya ama kalbimde taş kesilmedi ya nihayetinde; bilirsin bazen hatırına bir an düşer birden, o günün niye öyle devam etmediğini sorgularsın falan, işte benim de hatırıma düşüyor da bütün gün asılı kalmıyor artık, mucizevi bir çözüm falan da bulmadım halbuki, sanırım bir noktada kalbim sona geldi yorgunluktan ve bıraktım, beraberinde birçok iyi özelliğimle dahi olsa.

Ah bir de o hiç dolmayacağını bildiğim bazı boşluklar dolabilecek olsaydı... Dolduracak bir şeyin olmamasıyla alakalı değil bu, zira irili ufaklı pek çok şeyim dahi olsa, hepsi kendi için ayırılan yere girebilir anca, olmadı yeni bir yer açar ama yine dolmaz orası biliyorum. Orasının dolması için başkalarının iyi insanlar olmaları gerekirdi, aslında bu kadar basit.

Morfin soluyor gibi hissediyorum bazen, bunca sakin koyvermişlik benim eserim olamaz zira; ya değiştim kendime dahi çaktırmadan, ya da... Çok saçma ama belki bir şey beni zapt ediyor, anlık hüzün ataklarım yerini hayli daimi ve ince bir su sızısı gibi ağır ve sessiz ilerleyen bir hüzün adam olmama bıraktı. Hüzne alışırsan hafifliyor ama bir yandan da kalıcılaşıyormuş, nereden bilebilirdim ki; şimdi yalnızca gözleri her fırsatta dolu ve uzaklara bakan, kafası insanları kaldırmayan, bir kağıt parçası kadar hafif ve kopup gitmeye pek tabii müsait bir hale evrildim; ikindi vakti bir meltem eserken adsız bir omuz, bir göğüs bulsam misal, gözlerimi uyuyorum diye kapatıp ölebilirim bile yanlışlıkla. Bu tam olarak huzur mu bilmiyorum, halen eksik ama iyi hissediyorum artık, buna şükür; belki kendime karşı bu kadar dürüst olmasam çok daha kolay olurdu ama ziyanı yok, iyi ki varım.

Unumu eledim, eleğimi astım, şimdi yalnız seyrediyorum sessizlik içinde.

Keşke ben hiç beklemeden bir şey olsa, biri gelse,

Yeniden dalgalansa sularım

Hatırlasam, yaşamanın işte o olduğunu, her ne ise.

Geçmişe, eski dostlara, eski aşklara bin kere lanet olsun ama

Böyle olsun istemeyen tek kişi bendim, kendimi biliyorum ya

Eksik kaldı bu yazı da

Kendimi biliyorum ya

Yaşanan yer iyi gelmez, nerde olmadığındır mesele

Sevmediğin insanlarla ya da hüzünlü hatıralarla değilse dolu

Yapayalnız olduğun bir balıkçı kulübesi de pek tabii okeydir

Yine de nerede benim saadetim, yani her ne yönde en azından

Camda beklediğin misafirin nerden geleceğini bilme ihtiyacı gibi

Yaklaştım mı? Sıcak? Soğuk? Umarım sıcaktır, donmak üzereyim

Aklıma gelmelerini engelleyemediğim kişiler burda yine,

Haddinden kalabalık bir ülke gibi zihnim;

Astırsam tüm düzensiz göçmen ve hainleri,

Suç olsa konup göçmek hatta kalbime de

Kuşkonmaz yaptırsam diyorum, elektrik yüklü

Nerde benim saadetim? Bende değil biliyorum

Kendine yetip yetmemek değil mevzu, yetmek gerekmesi

Hiç kotalı bir adam olmadım halbuki, tutulmadı köşelerim

Yine de gidesim var ve yapacağım bu defa

O uzaktaki adam olacağım, o kadar uzak ki

Geçmişimin bile üçüncü şahsı anılacak

Başka hayat kuracağım inkarla gerideki iyi kötü ne varsa

Sen söyle okuyucu, beni en iyi bilen sen bunca yıldır

Nerde benim saadetim?

Keşke bir şeylerin çokluğu onları yeteri kadar kılabilseydi diye düşünüyorum bu aralar. Diyelim birisinin çok fazla arkadaşı var -ki bu o kişinin arkadaş tanımının ne olduğuna göre değişir- fakat kendisine yetmiyor; zira burada niceliksel çokluk ile niteliksel yeterliğin pozitif bir kolerasyona sahip olamaması durumu var. Benim zoruma giden, herhangi bir şeyin çok fazlasına sahip kimselerin -ki inanın para falan değil kastım- adeta tuzu kuru ilan edilmesi ve bu da beni farkında olmadan bir başka bakış açısına getirdi, belki de bakış acısı daha doğru bir tanım.

Yine de yeterince yalnız değilmişim bir yere dek, yetmek derken şundan bahsediyorum: Ben ruh hastası değilim yalnızlığı sevecek -sadece ara ara flört ediyorum hepsi bu- ama fark ettim ki harbiden yeterince yalnız bir yaşamım olmasa şimdiki kadar fazla çalışamazdım, ben de biliyorum bu yaptığımın halihazırda sağlıklı olmadığını, sabah kalk çalışmaya, başla akşam mesai bitsin, hızlı bir yemekten sonra ek işlere bak, geceye kadar çalış ve sonra gece de bugün kendim için hiçbir şey yapmadım dememek adına olsa gerek filmler izleyip böyle yazılar yaz falan... Yeterince yalnız olmasaydım bazı sorumluluklarım olacaktı, asgari bir estetik derli-toplu halde bulunma, insanların arasına katılmak zorunda kalma, birileriyle buluşma, uyku düzeni oluşturma; üstelik de bugünün 14 Şubat yani sevgililer günü olduğunu düşününce, bir sevgilim olsa asla şimdiki gibi non-stop mükemmel verimlilikle çalışamaz hatta normal bir verimliliğin de altına düşerdim, oturup onu falan düşünürdüm. Gerçi belki de iyi gelirdi yalan yok, o kadar da zoraki olmayan bir düzen belirirdi hayatımda belki, sürekli onunla konuştuğumdan buralara gece körlerinde yazacak bir şeyim olmaz ve erken yatardım, yalnızca akşam yemeği ile geçiştirdiğim günlerde onun inadı sayesinde beslenme düzeni kurardım falan...

Ulan böyle sayınca da bir an için iyi bir şeyden bahsediyorum gibi oldu ama şu anki makineleşmiş halim iyi bir izlenim sunmasa bile verimliliğim, multitasking becerim, çok yüksek çalışma beraberinde hobilerime de zaman ayırıp az uykuyu üzerimde hiç etki bırakmayacak bir yaşam biçimine dönüştürmem gibi gibi daha bir sürü şeyi sadece yeterince yalnız olmama borçluyum, korkarım ki bir gün beni öyle ya da böyle yarı yolda bırakacak insanların fikirlerini çok arzu etsem de önemseyemeyen, öyle dan dun bir tip oldum, işte tüm bunlar bir kerecik tadını almana bakıyor yeterince yalnız olmanın.

Çok uzun yıllar aksini düşündüm ama birileri ile olmak bana göre değil galiba, bunun insanlarla falan alakası da yok, ben anladım ki benim hayatımdan iki kişilik bir şey çıkmaz; yani başka birinin isteklerinin ve sınırlarının da dahil olacağı bir sisteme o kadar ait hissedebilir miyim bilmiyorum, bazen evde benden başka herhangi birinin olup en ufak ses çıkarmasına dahi tahammül edemiyorum bile. Hayatım boyunca insanlar bana kendini sevmiyorsun dediklerinden olsa gerek kendime fazla alıştım sanırım. Peki şimdi memnun musunuz ey benle hiçbir alakası dahi olmayıp hakkımda yargılar saçan iyi yahut kötü fark etmeksizin niyet dolu aptal güruh!

Galiba Duman haklıydı...

Derin bir deniz gibi geriye çekilip seyretmek gerekiyor her şeyi, zira içlerindeyken mevzuların, aralarında insanların anlamıyorsun... Bıçağın nerden geldiğini.

Ben anladım oysa, geç dahi olsa her şeyi; burukluk değil içimdeki artık, acı hiç değil, sadece... Bilirsin işte, anılarından başka bir şeyi kalmamış yaşlıların elde olmayan duygusallıklarıyla aynı kökenden bir şey işte.

Denk gelmedikçe sıkıntı yok geçmişe, ki bu saatten sonra gelsem de bilmiyorum acır mı canım, her ne kadar halen daha iç gıcıklayıcı ve bana yakışmayan bir cazibesi olsa da boğazlarına yapışma hayalinin; kanmış gencecik ve iyi, temiz halime üzülmek dışında, yanisi karşımdaki kişilere yönelik hiçbir hissin duyacağımı sanmıyorum zerresini.

Bu yaşa dek hep kendim yaptım duygu pansumanlarımı, bir başkası yapamazdı daha doğrusu; nasıl yaptın derseniz, çekildim, her şeyi görebileceğim ve tarafı olamayacağım kadar uzağa. Zaten çekilince anlıyorsun, aslında kimsenin yakınında olmadığını kalben, orda gibi görünenlerin orda olmadığını.

Bir gün sen de çekileceksin okuyucu, bu satırları okurken aklına kimi getirdimse ondan bilhassa; belki gitti diyecekler, zoru görünce kaçtı diyecekler, yüz üstü bıraktı diyecekler, yarattığın boşluk sayesinde haklılıklarına ikna edecekler insanları ve bu belki en çok dokunan olacak sana ama hala bilmediğin bir şey var... Kimin ne düşündüğü hiçbir zaman önemli olmadı, gerçi ben bunu klişe tutumun aksine gamsızlık gibi bir yerden söylemiyorum; düşündüklerinin bir önemi olmadı çünkü ne yazık ki her şeyi yalnız yaşarız senin benim gibiler, öyle ki iyi düşünceleri dahi yaşanan onca şeyi delmek suretiyle zaten ulaşamadı hiç bize.

Şimdi belki korkutucu geliyor sana bu malumub ilanı tonunda sözlerim ama bir kere çekilmeye gör, anlayacaksın o derin yalnızlık yankısı uğultunun herkesin hayatın boyunca sana karşı çıkardığı her sesten daha dürüst olduğunu.

Sonrası kolay işte gitgide daha sakin biri olup çıkacaksın; çoğu şeyden tat almadığını düşünürken aslında incecik ve basit detayların seni mutlu kıldığını fark edeceksin; aynı şekilde artık kaldıramayacak kafan insanları ama artık yalnızlığın senin için soğuk bir duvar olmanın çok ötesinde, bir tür yuva yahut şark köşesi benzeri hal alacak, her daraldığında ilk ona kaçacaksın.

Belki ölüm kadar kesin değil ama muhtemelen bunların her biri bir gün olacak, o gün bil ki ben de burada olacağım herkese inat, seni ve yalnızlığını anlamak suretiyle tanıyan biri olarak.

Her ne kadar muhtemelen senin şuan kafanda canlanan kadar destansı ve mükemmel bir iş değilse de, hani bilirsin ya mihenk taşı gibi bazı işler vardır, tek celsedir ama onu yaparken tanıştığın birileri falan olur ve sonrasında bilinirliğin artar vesaire, kısaca dönüm noktası yani... Aslında bu tip işler karşıma ilk kez çıkmadığı gibi, ilk reddedişim de değil ne yazık ki. Kızma bana, mesaimle çakışıyordu n'apayım? Bu tip proje bazlı işler için en önemli şey zaman! Zaten hafta içi şirkete, hafta sonu yurt içi yurt dışı hafif freelance işlere bakayım derken kafamı kaşıyacak vaktim olmuyor ki. Ha yanlış anlama bundan bir şikayetim yok, hafta sonlarını da doldurmayı tercih eden de kendini sosyal anlamda sıfırlayıp adeta cartayı çeken de benim, kaldı ki yaptığım işi de çok seviyorum hakikaten ama...

Zaten bizi bu amalar mahvetti... Öyle binde bir gelen fırsatlara atlamadıkça uzayıp kısalmayız, hele Türkiye gibi bir ülkede; işte ben de bu ikileme takılıyorum, önümde iki bambaşka hayat var:

• Biri bu zamana kadar gayet güzel ilerleyen hayat, sabit de olsa düzenli gelir, sağlık sigortasıydı yemek kartıydı cartı curtu derken çoğu kişinin benim de yaptığım üzere gayet tadını çıkaracağı sade, tatlı bir yaşam. Gelir düzeyinden bağımsız söylüyorum bu arada bunu, yani herkesin kendi yorganına göre olan bir düzlemde düşünürsek bunu -ki üstelik remote çalışıyorum, yol parası, yolun eziyeti ve günden yok yere ekstradan yemesi gibi şeylerden münezzehim- son derece akla yatan ve en önemlisi güvenli bir yaşam şekli, ayrıca kimsenin de yadırgayamayacağı bir şey çünkü işim nispeten havalı ve saygın da aynı zamanda. Ben zaten bir şeylere tamah eden bir tip değilim, burnum havada da değil, o yüzden bir kulp bulamıyorum bu düzene.
• Diğeri daha böyle başarı hikayelerinde başlangıç kısmında duymaya alışık olduğumuz türden; kara düzen, yine çok çalışıyorsun ama sabit bir gelirin yok, birden ortada da kalabilirsin, o Amerikan rüyası gibi ağızlarından salyalar akarak pompaladıkları, "Risk yoksa başarı yok!" cümlesindeki risk senin ağzına tükürebilir, bir macera uğruna durduk yere tıkır tıkır işleyen geçimini zedeleyip sürünebilirsin. Ama olur da denk gelirse karşına gerçekten esaslı projeler, başka bir yere bağlılığın olmadığından rahatlıkla katılım göstererek, vereceğin emek ve özenin ölçüsünde parlama ve gitgide yükselme, tanınma vs. şansı yakalayabilirsin; ama tabii özellikle sinema sektöründe son dönemde herkesin gözüne sokulduğu üzere, verdiğin emek, özen ve diğer her şey birilerinin yanına kâr kalıp ezilebilirsin de.

Epeydir herkes diğer, kuytu köşe her yer, aç-kapa bir gözünü

Kim kaldı bizden, bizim, bizle yahut biz'e her ne eklenirse

Şimdi her yer yabancı, kolay kılan da bu ya gitmeyi

Aidiyetsizlikten doğan özgürlük, eksiklikten başka ne

Diğerlerinden değilim ben, kalmak için çıkacağım yola,

Hiç olan bir yerde ve tüm kendiliğimle kök salacağım

Çok kişiye açıktı bu kapı,

Herkesi ısıtasım vardı içeride

Basit birer yazlıkçıymış meğer

Kalbimde kirasız kalıp sessiz göçenler

Diğerleri benden değil, gitmek için geliyorlar

Kestim yollarını, kapadım defterleri

Şimdi yalnız sessizlik vakti

Bağışık kapım anahtarına

Ben istemediysem de

Epeydir en güzeli

Tek mümkünü

Bu işte.

İlerinin neresi olduğunu bilmeden attığın her adım geri gitnez mi? Öyleyse kan gibi dibe çökene dek düşündüren ne? Bilmiyorum -ki bu söylemesi en kolay kelimedir aslında- hatırımda kalanların olup bitenden çok hepsinin oluşturduğu nihai olgudan daha fazlası edip etmediğini. Anlaşılan, gestalt sorunlu ama romantik bir dinamik.

Bakıyorum da yeterince bir şey değişmemiş göğsüm ilk delineli, öyle mi olması gerekirdi? Yanisi, herkes tutturmuş bir ders çıkarmak ama biliniz ki ben ders çıkaracak olsam şu an için en iyi ihtimalle 10 üzeri kişinin ölmüş olması gerekirdi... Sanki bir tadınız kaçtı? Evet şimdi beni anlıyorsunuz, neden her defasında ısrarla kalan olmayı tercih ettiğimi gidene kıyasla; fakat halen tam değil, çünkü siz gitmeyi savunup onunla bağdaşan insanlar olarak kalanla kurulabilecek empatiyi her zaman tiye alıyorsunuz. Zaten duygusal zeka gamsızıkla ters kolerasyonlu oluyor nedense; bundandır ki en ufak gamsız, ciddiyetsiz, goygoycu, rahat ve yavşak insana midem bulanırcasına bakıyorum her fırsatta.

İyiliğin tek tersi kötülüktür, birine "Bu kadar iyi olma ama asla kötü de olmamalısın." gibi bir şey diyemezsiniz, kaldı ki herkes bir şeyler buyurup meseleler ciddileştiğinde kendi mevzusu olmadığından balık derisi gibi kolayca sıyrılma eğilimi sergiler güzide ülkemde, bir bakarsın "yapmasaydın" deniliverir; evet ben de farkındayım hayatın siyahla beyazdan ibaret olmadığını ama mevzu gri olmak değil, gri olmaya siyaha mı yoksa beyaza mı daha yakın bir noktadan başladığın, bir diğer deyişle gidiş yönün. Belki de diyorum öylece durmak en iyisi, yeterince durursan her şey senin dışında akıp gider ve bunu bir şeyleri kaçırmak olarak görüyorsan bir şey diyemem ama canın yanmasın derdindeysen en geçerli yol default olmak belki de; yanisi kimseyle tanışmazsan kavga da etmezsin gibi, gerçi biliyorum şimdi kıl birileri çıkıp "Zaten öleceğiz e ne diye yaşıyoruz?" a kadar bağlar meseleyi ama benim derdim bu değil. Her şey neyi öncelediğimizle ilgili aslında, benim için çok uzun zamandır duygusal güvenlik bütün sosyal ihtiyaçların ötesinde; ha ama yalan yok içim kımıldanır arada, keşke bu kadar yalnız olmak zorunda olmasaydım, inanabilseydim birilerinin verdiği değere hiç ürkek olmadan. İşte tüm bunlar eğer şansım varsa uzun bir default sürece bağlı, ya bu süreçte iyice dibe çökeceğim ya da bir gün kalktığımda her şey yeni "gibi" olacak.

Neyse. Default biri olabilmek dileğiyle.

Yazılarım karışık da kafam değil mi sanıyorsun? ya kalbim?