Bu anmış işte, insanın yaşlandığını ve eskisi gibi olmayacağını kendine ilan ettiği. Eskiden olsa, sonunda suyun var olduğundan emin olmasa bile dalardım aşk çölüne, beklerdim, ederdim falan; yaşlanmak emniyete gereksinim duyunca başlıyormuş oysa, sonunun istediğim gibi olacağımdan yüzde yüz emin olmadığım hiçbir şeyi merak bile etmiyorum desem yeri.

Arabada giderken gözlerimi kapatamadığım an yaşlanmıştım.


Yorgunum çünkü çocuklar, neler yaşadığımı en iyi siz biliyorsunuz aha işte köpek sidiği gibi duruyor hepsi bu blogda... Kendimi tanıyorum, kaldıramam mucizesi na-kesin bir beklentiyi daha. Cesur olmadığım için suçlamayın beni olur mu, ne olur, lütfen, yalvarırım; zaten eskiden kimsenin cesaret edemediği onca şeyi yapa yapa gelmedik mi bu güne? Ha yaptık da n'oldu, işte oraya girersek hepten orda kalırız bırakın, ben de bırakayım, kendimi ve her şeyi... Rahat bırakayım en iyisi.

Bir kanıtım olmadan umut edemediğim an yaşlanmıştım.

Aslında böyle bir adam olduğum en başından belliydi, aradığım modelinden yok diye yıllardır güneş gözlüğü ihtiyacı olup da almayan biriyim ben, daha nasıl anlatayım... Doyurmayacaktı artık sevgi sözcükleri, gülücükler beni; onca yıldır yalnız hatta kimsesizdim ki zati, hiç hesapta yoktum bile, biliyordum. Paklamaz beni artık eskisi gibi sadece kendi içimdeki aşkla beklemek, zira eskiden bekledikçe büyüyen bu büyülü his artık bekledikçe küfleniyor ve bu küf her yerime hepten tesir ediyor farkındayım.

Sonunu düşünmeden,yalnızca beklemek için bekleyemediğim an,
Yaşlanmıştım...


Bu saatten sonra her şeyim olmaya razıysa biri, tüm duvarlarını yıkıp içinde yaşatmaya razıysa gerçekten beni, sevginin ve seviyorumun fazlaca ötesinde beni yaşıyorsa olur ancak; öbür türlüsünü deneriz, denedik, iki taraf da çokça denedik ama yetmedi, neydi bilmiyorum ama binlerce sevgi sözcüğü değilmiş işte gereken, hep bir şey eksik kaldı ve yetmedi işte, yetemedik birbirimize.

Mutlu olma ihtiyacım sevgime ağır bastığında yaşlanmıştım.

Belki de yaşlanmak, "her şeyin adını koymak ve yeterince büyük adımlar atmak gereksinimi duyarken emin hissetmek" ihtiyacını doğuruyordu, o ihtiyaç doğduğu an anladım ki kaygısız Alptuğ'un gözü kapalı ölümüne aşkları sonsuza dek sona ermiş, zira o Alptuğ ölmüştü.

Hayatın bana uymasını beklemeyi bırakıp,
Onun peşinden gitmeye başladığım an...
Ölmüştüm bile.

Hep böyle olur, hayata ısınmaya başladığım, yaşamın iyi bir şey olduğunu hissetmeye başladığım an... Normalde hep hazır olurdum, hissedip beklerdim bir şeyler bu kadar iyi gidince kötüleşeceğini;bu defa inanmak, kadere güvenmek istemiştim, olmadı tabi...
Ben sana dedim ama di'mi, biri lafa "Bu arada" diye girince hep kötü bir şey geliyor işte. Tamam teoride kötü bir şey yok, bir sene sevilen insan beklenir mi beklenir, ki söz konusu eğitim zaten ama... Ben pek mutlu olan biri değilim, seninleyse bazen bana fazla olduğunu düşündüğüm kadar mutlu oluyordum, bütün bu geçmiş zaman eklerinin de ta...

Sana dargın ya da senin yüzünden üzgün değilim,
Bu muhtemelen anlamayacağın ve anlamana da gönlümün razı olamayacağı kötü bir durum işte. Hatta mutlu olacağını garantilesem de gerekirse on yıl beklesem, zaten mutluluk benle olmuyor bak, sana daha çok lazım.

Hayatimin senin bilmediğin, asla da bilmeyeceğin ve senden geriye kalan tarafı hep ölümü beklemekti zaten, seni de beklerim. Yokmuşsun gibi, hiç olmamışsın gibi... Muhtemelen gelmezsin de ama senin suçun değil, ben bile kendimi unutuyorum bazen sen de beni unutursun bir seneye, unutulmaz biri olmadım hiç, sende de iz bırakamam muhtemelen; başkaları girer başka işler girer aramıza.
Ne acı seni ilk gördüğüm günün sonuncu olacak olması, bir yanım geri basıyor bu yüzden lakin vazgeçemiyorum da senden.
Seviyorum dediysen sevmişsindir elbet, beni ne kadar sevdin, benle ne kadar mutlu oldun bilmiyorum ama umarım dediğin gibi sende iyi izler bırakmışımdır... Vedaya bağlamama kızıyorsun muhtemelen, bu defa kızma diyemeyeceğim, nasılsa bir gün geçecek... Giden hiç kimsem, hiç bir şeyim gelmedi, beklemeye kalbim yetse de artık nefesim yeter mi gerçekten emin değilim.
Filmlerdeki gibi olsun isterdim, gitme diyeyim ve gitme... Ama bir yandan da bunu yapmamak zorunda hissediyorum çünkü sevmek sevdiğinin mutluluğu için o yokmuş gibi yaşamayı göze almaksa, seni o kadar sevdiğimi gör ve sonuna dek emin ol istiyorum, karşılık duysan da duymasan da.
Hayatım asla bağ kuramadığım şeylerle dolu, bağlarımsa damarlarımmışçasına kopuyor; umarım o damarlardan akan kan birkaç çiçeğe şu olur tek tesellim bu.

Daha söylenecek çok şey olsa bile
Ne kadar güzelse o kadar kısacıktı işte
Ölümü düşünüyorum şimdi,
Konuşmadığımız ne varsa senle
Bir damla gözlerimde...

Gitme!

Bu şiiri sana yazdım
Önce gözlerinin rengiyle oyalandım
Rüyanda beni görüp görmediğini
Sabah "sana da" gibi bir cevap değil de
Kalbimi vermem gerektiğini düşündüm
Uyuyamadım tüm gece, çiçeklendin içimde
Düş mü gerçek mi olduğunu kestiremedim
Sen her ilişkinin bittiğinden söz edince
Keskin bir ölüm kokusu sindi içime
Teslim olmaktan korktum senin gerçeğine

Olsun, yine sabah olurdu
Ve en güzel günaydını benden duyardın
Yine ısıtırdın içimi, güneşten sanarlardı
Korkmadan açardım sana kalbimi
Kaybedecek bir senim yokmuş gibi
Yine ve yine denerdim her sabah
İnandırmayı bir şeylere seni
Arada bir umutsuzluğa dönerdi yüzüm
İnandıramayıp seni, bir masal olup hatta
Belki de hiç olmamış gibi öleceğimi
Düşünür söylemezdim, bi'sabah daha vardı

Sana bir sabah daha fazla günaydın demek
İçin tanrıya dua ederim her gün
İyi beslenirim, spora başlarım
Kendimi öldürmem bile şimdiki gibi,
Bir gün daha seni görebilmek için
İyi bakarım kendime, en çok da sana
Bir gün daha seninle olmak için dünleri
Geride bırakırım söz, kalmaz acı izim

Sana bir günaydın daha demek için
Uyumam. Seni hep beklerim. 

Bölünüyor kalbimin asmaları inceden, yaraya kaçan boşlukları doldurur gibiyim; ruhum en azından üstünde suyun, kendime gülümsüyorum dahi bazen... Acemiyim belki de, hiç gıdıklamamış rüzgarlar, hiç ısıtmamış sanki daha önce güneş beni; çok yabancıyım aslında şimdime ama iyi anlaşacağımızı hissediyorum... Hisler bulvarında hoş bir ıslaklık, kayıp düşeceksem dahi güzel hissettiriyor anlıyor musun? Hep de bu var tabii doğru, aklı mesken tutan kötü ihtimal fikirleri dört bir yandan bilmem ne ederken zihnimi, anı yaşayıp mutlu olma dürtüsü dağıtıyor ortalığı ahlak şube polisi gibi...

Emin olmak gibi suni bir ihtiyacın hayat boyu limitlediği tüm gülümsemelerim öç almaya epey yakın sanki; neymiş acaba dolu dolu kendin olmak hali, düşünsene açarmışın yenice bir çiçek gibi... Dönüp yüzümü aitleşmeye başladığım o aydınlık tutulmasın bu defa ne olur, yoksa nasıl profesyonel derim kendime mutluluğu deneyimlemedikçe. İçimdeki ürkek ispinoza uzun uzun sarılan güzel düşlerin hepsi gerçek olsun ki azalsın yükü eski püskü onca şeyin.
Kızıl türkülerden soruyor adresimi hüzün, kırık kollarının bir şeylere artık yetemediğini anlayan ressamın buhranı dümdüz ediyor ansızın, yeşeren ve oldukça düşlenen arsamın kenarlarını. Ortasında İpek'ten bir koza ve içinde mutluluklar, bakıyorum ölmeyi bekliyoruz yarışırca.

Tam ortasındayım, dünyamı yaşanabilir kılmak başka dünyalar kurtarmaktan geçiyor gibi kısaca. Bunu yapabilecek gücüm olduğunu hissediyorum ama tek emin olmak paklar beni biliyorum.

Bir mum ışığının titreyen alevi gibi insafına kaldığımda hayatın, hiçbir yerden ne ışık ne ses soluk çıkmayan kimi duru gecelerde mesela... Düşünüyorum ne yaraya döner ne mutlu eder, hala doğru mu yoksa kabak tadı mı verdi kaçmak. Yumurtadan yeni çıkan bir canlının alışma korkusu kadsr beter fakat tatlı da yaşıyorum bu sıralar ki bilirsiniz tadı tuzu olmak ne derece uzaktır bana. Bu yazının altındaki şarkı da işte bu sebepten özenle seçildi. Şimdi en can alıcı kısma geçme vakti.

Acaba henüz ihtimali bile pek muhtemel görünmeyen güzeller güzeli kızım ne düşünürdü bu konuda. Hangi konu mu? Yahu konu işte boşverin. Babanı tasvip ediyor musun diye soracağım bir kızım olmaması benim için yegane handikap aslında, zira başka kime sorsam cevabını muhakkak ki yanlış verecek. Nereden mi biliyorum? Asla düşündüğünüz kadar çok kötü ve düşünebileceğiniz kadar az iyi biri olmadım.
İçinde bulunduğum bu yeni durumda ne eski hasreti duyulabilecek kadar, ne de gelecek heves edilecek kadar güzel. Şimdinin bi'okşayıcı şefkati var ama bak bu doğru, elbette birtakım sebepleri de var ama ne gerek var onlarla beyninizi çorba etmeye .

Bugün çok tatmin etmedim sizi ha çocuklar? Olsun bazen de bilmeceli olmak gerekir, hem böyle daha havalı değil mi itiraf edin. Eğleniyorum be, uzun zamandır olmadığı kadar eğleniyorum, kendimle on numara dalga geçiyorum mesela ve böyle yaptıkça da garip bir güç buluyorum; gerçi bazen ipin ucunu kaçırıyor muyum nedir insanlar kendimi neden küçük düşürdüğümü soruyor... Keşke düşürebilsem be, bu büyüklük sızısı beni onca yılın sonunda delinin biri, bir matrak etti fena mı yani?

Saat beşi buluyor ve bizatihi boğuluyorum iklimimde, eski günler geliyor aklıma, keşke diyorum o mezuniyete hiç gitmeseydim annem için bile olsa. Olup bitmiş bir şeyin tahribinin bu kadar süreceğini kim tahmin ederdi ki, edemesin de zati kimse; zira olması gerekenler pişman olmayacak benim için, diğerlerini etmek de ne lazım.

Bu vakitlerde yalnızca kendi kendime bir lahza dahi olsa inebildiğim derinlerime başkası kavuşsa büsbütün anlar biliyorum ama bundan daha fazla açamam kendimi, taş çatlasın uykusuzluğun verdiği o budalaca cüretle o anları anlatırım... Sevdiklerimin gözlerinin içinde onlar için bir şey ifade edip etmediğimi çırpınırcasına anladığım, o ölüm kesiği neticenin kesin olmadığına dair kendimi kandırmak için fevkalade üstün çabalar sergilediğim, kendimde delice hata ve kusur arayıp sonrasında da -yapacak başka kimse olmadığı için belki de- kendime kıyamadığım o anları işte.
Ben hala aynı ben, bir şeyler edip duruyorum kendimce, kısa vadeli uzun vadeli birbirinden detaylı planlar arasında bile isteye bocalıyorum zira başka türlü ilerlemiyor zaman, o günlerden beri esasen hiçbir şey ilerlemiyor.

Ne diyeyim müdür, kurban olayım alttaki şarkıdan mahrum etme kendini. İyiye mi gidiyorum sence ya da gidecek miyim? Ben kendi fikrimi biliyorum zaten ey okuyucu, bana seni gerek seni.
Belki de o sahiden "eski" günlerdeki gibi gönül verebilsem hakikaten birine düzelirdi, bilakis çok vakit karşımdaki bir güzelliğe adanıp bütün karalarıma kör kesildim lakin onun da neticesi karaya çıkınca galiba insan... Galiba ben bile sevmeyi unuttum ha? Yolun sonu batmıyor bile gözüme, senin de benim de ölüme en yakın olduğumuz an tam olarak bunu okumakta olduğun an, yani şimdi, oysa ki o dahi senin şimdin, benim değil; benim nem var pekii, hiçbir yere hiç kimseye hiçbir şeye en ufak bir şekilde ait olmadığımı kuruyan kanlarca tecrübe etmiş olayım hatrın için hadi de... Hiçbir şeyim yok mu benim? Bir bakıma iyi bu olmadığı yanılgısı, turp gibiyim güya; öyle miyim değil miyim şuraya dursun fakat bir şeyden adım gibi eminim, olmam gereken gibi değilim.

Bu yazıyı kısa tutacağım, zira ben bende dahi değilim.

Biriyle tanışırız, etkileşimde bulunuruz, sıfatlara indirgenmemiş lakin belirsiz de bir ilişki kurarız; tanımaya çalışırız onunla birbirimizi ama bunu yaparken aslında şu hatayı da yaparız: Uyum sağlamak.

Özetle şöyle: Karşımızdaki aşk yahut arkadaşlık yaşayacağımız kişiyle uymak için aslında biraz ittiririz daima kendimizi, bunu "yabani" biri olmamak için yaparız zira toplum normlarına göre biriyle anlaşamamak kötüdür ve kötü olması da onu -güya- anormal kılar... Böyle böyle çok da sevmediğimiz ama onun sevdiği şeylere alışmaya çalışırız ya da ne bileyim hafif düzeyde rahatsız olduğumuz huylarını görmezden geliriz ve üstüne üstlük bunun adını hoşgörü koyup sanki bir ilişkinin gereğiymişçesine içten içe kendimizi sorumlu davranıyor hisseder ve bundan gurur da duyarız.

Ama arkadaşlar bu gerçek UYUM DEĞİLDİR işte, neden mi? Çünkü böyle giderse bir süre sonra bu sorumlu davranma hissi birden kendini feda ediyor olma fikrine dönüşür, karşınızdaki insan böyle düşünmeye başladığında onu size "Ben senin için..." falan derken bulursunuz, sonra eften püften kavgalar bilmem neler... İnsanlarla anlaşmak bir yetenektir ama erdem asla değildir, o kadar da anlaşamadığın insanla işleri yürütmek ancak bir yere kadardır, marifet hakikaten uyduğun ve bunun için çaba sarf etmene gerek olmayan insanı bulmaktır... Uymak kendiliğinden olur, iki mıknatısın birbirini çekmesi gibi, zaten tam da bu sebepten hiçbir ilişki yalanla yürümez.
Sözgelimi, birinin ben şiir seviyorum diye şiir okumaya başlaması evvela bana verdiği değeri gösterse de, aslında uymadığımızı ve ileride ikimizi de yıpratması muhtemel buruk bir çaba gösterdiğini de anlatır ne yazık ki.

Her şeyi bunca riske sokan şey başta da ifade ettiğim gibi evvela uyumsuz insan olmama çabasındandır, insanın kendini kötü huylarından yontması iyi olsa da farkında olmadan kişiliğini de baskılaması bir tırnağı derin kesmekten farksız hatta çok daha acı vericidir.
Ha ama şu yapılabilir, uyuşan yönler diğerlerine kıyasla on plana çıkarılabilir; iki insanın her açıdan uyuşması nereden baksan pek mümkün değildir zaten ama benim derdim bilakis uyumsuzlukların halının altına süpürülmesi kabaca.

Sen benim gibi değilsen, ben senin gibi değilsem bir süre sonra birbirimize duyduğumuz bu sevgi ve bağlılık aslında sadece alışkanlığı bozmama dürtüsünden ötürü birbirimize karşı aldığımız tavizler haline bürünür ve gün gelip yorulduğumuzda, kendi kendimize birbirimize uymaya çalışmışken aksi gibi birbirimizi suçlayıp incitiriz. Beni anlıyor musun sayın okuyucu?
Anlasan da dinlemeyeceksin biliyorum, ben bile dinlemeyeceğim kendimi zira bu yazıyı hala okuduğuna göre sen de dahil benim gibi insanlar her türlü yakınlık ihtimalini değerlendirmek için elimizden geleni yapacağız, biz yalnızlığı sevsek de onun soğukluğundan üşüdüğümüzü inkar etmeyiz.
Şimdi sen karar ver: Turfanda mı turfa mı?