Az evvel şu filmi izledim, adamın birine tam kırk milyar dolarlık bir şirket miras kalıyor ve hisselerini devretmesini istiyorlar, ben de her film için özenle yapmaya çalıştığım üzere kendimi o durumun içerisinde düşündüm ve ne yapacağımı buldum:

Ömür boyu bütün giyim, yiyecek ihtiyaçlarımın karşılanmasını, tüm fatura vergi ve benzeri şeylerimin ödenmesini isterdim en önemlisi; hadi abart Alptuğ azıcık dersen de, her yeni çıkacak Apple cihazın bana alınmasını, bütün masrafları karşılanacak ve Türkiye'de yer alacak, benim fiziksel sağlığıma göre dekore edilmiş basit ve kaloriferli, 2+1 bir deniz kenarı (denizin girişi de yokuş veya taşlık olmamalı tabii, desteksiz girebilmeliyim) ve devamlı olarak yenilenen büyülü bir sinema sistemine sahip bir ev; ha bir de yakıtı, sigortası vesairesi karşılanacak, her sene yenilenecek bir Suzuki Jimny... Çok mu vasat geldi dileklerim, son maddemi de dinle öyleyse: Batman'deki Alfred gibi hem her şeyime yardım edecek hem de baya oturup dertleşebileceğim, çalışanım gibi olmayan falan bir abi. Hepsi bu. Ha ev niye 2+1 dersen, misafir kabul etmemek için bahanem olmalı.

Planın güzelliği basitliğinde, reddedemeyecekleri kadar ucuz bir teklif; bir de reddettiklerini düşünsene, koca şirketi ya da kırk milyar doları ne yapacağım ki? ne önemi var? Muhtemelen dünyanın en zengin insanları servetlerinin tamamından asla istifade edemeyecek mesela... Gerçi az zengin insanlar daha garip oluyor, adam aslında ortalama sayılacak bir Mercedes almış, geliyor sana bana hava atıyor;

"Elon Musk'ın roketi var sana ne oluyor?" diyorsun, "Sende Mercedes yok ki." diyor. Yani kıstasın, rakibin bensem vay haline be kardeşim: alkış istesen alkışlardık yani masrafa gerek yoktu.

İstemiyorum havuzlu, bin odalı villalar, yatlar-katlar, süper spor arabalar... Belki görsem aklım çelinebilir ilk dakika ama oturdum ciddi ciddi düşündüm, benim için hiçbir şey ifade etmiyor; ben bu hayatta en çok bilgisayarda bir şeyler yapıp, işleri bitince televizyon karşısında film izlemekten mutlu olan bir adamım, anlatamam yani size onu, cennet gibi hissediyorum öyle akşamlarda, bayağı içim okşanıyor.

Hal böyle olunca hayallerim de yine bu durumun en mükemmel versiyonu olabilir ancak, ne bileyim dünyanın en hızlı interneti falan gibi. Hadi diyelim çok manyak şeylerim oldu, altın klozet falan, ee? en sonunda şu siyahi şarkıcı gibi kameraların önüne de çıplak kız mı çıkarmalıyım, sıralama öyle mi ilerliyor? Ahahah. Neymiş efendim çok emekli hayatıymış benim arzuladığım, ha illa yaşlanıp elden ayaktan düşünce olsun değil mi bahçesinde salıncak, bir kafeste kanarya melezi saka olan, tüm gün sakince müzik dinleyip arada balık tuttuğum sessiz bir ev.

Halt etmişsiniz, iyisi mi beni boşverip ana akım hayallerinize odaklanın siz, hayal etmeyenin dövüldüğü o sırt çantanızı alıp dünya turu yapmak gibi; işin komiği şu ki aslında aynı yere çıkıyor, hepimiz bizi mutlu edeceğini düşündüğümüz şeyleri hayal ediyoruz ama siz garip bir şekilde popüler olanın geçerliliğinden, diğerinin tü kakalığından aşağılık biçimde emin olabiliyorsunuz.

Şimdi birileri gelecek, o her zaman her yerde denk geldiğiniz tipten birileri, bana ağız dolusu vizyonsuz diyecekler; görgüleri öyle şekillenmiş çünkü, onlara göre parası olan insanın sahip olması ve yapması "gereken" şeyler var, tıpkı bu doğrultuda ağızlarından salyalar akarak bir gün yerinde olmayı ümit edip bir yandan da kıl oldukları ama bunu asla belli edemeyecekleri insanlar da olduğu gibi. Kim belirledi ulan bu ölçütleri, kimin ne yapması gerektiğini? Daha da önemlisi şu, zenginleri oluşturan normlar neden zengin olmayanların daha çok dilinde?  Golf de oynayalım mı bari?

Geçenlerde Ferdi Tayfur öldü, demediklerini bırakmadılar adamın arkasından vay millete ne acılar çektirmiş şarkılarında falan; bir tanesi bile onun garibanlara yaptığı iyiliği yaptı mı peki? Ulan herif gider ayak bütün taşınmazlarını falan bağışladı, siz fitre, zekat falan veriyor musunuz bari? Neyse yanlış oldu, daha yazının sinirleneceğim kısmına gelmemiştik. Yani demem o ki herkes salak ve şekilci, sonra da para mutlu etmiyor şekerim diyorlar; etmez tabi, sen o parayla mutlu olacağın değil, mutlu görüneceğin ve çoğunluğun mutlulukla özdeşleştirdiği şeyler yaptın çünkü; ha unutmadan, bir topluluğun marjinallerden oluşması onu her zaman alternatif kılmaz, onlar da kendi çaplarında çoğunluk yani, herhangi sosyal grup ya da cenah içerisinde bu duruma dair bir cacık değiştiği yok.

Benimki "Ay yavrum ben azla yetiniyorum, bak ne kadar da mütevazıyım." gibisinden bir tavır da değil ha yanlış anlaşılmasın, sadece beni tam anlamıyla mutlu eden -hadi burda abartılı bir kelime kullanayım-keyiften orgazm eden şeyleri çok net biliyorum; tabii nice insan mutluluğu çok şaşalı, çetrefilli, edinilmesi zor bir şey gibi kurguladığı için onu kendilerine sağlamasını umdukları şeylerden de bir o kadar komplekslik bekliyorlar; gel gör ki aynı insanlar ne zaman sanata dair bir şey görseler minimalizm övmekten kendilerini alamazlar. Öğrenilmiş tepkiler işte, ben buna kızıyorum, tüm toplumsal sınıfların ortak bir biçimde herkese ve her şeye karşı sunduğu ortak, aptalca, temelsiz tepkiler!

Neyse siktiredin toplumu, yine bana dönelim. Bu aralar çok fazla düşünüyorum ve şu kanıya vardım geleceğim hakkında:

Ben gelecekte çalışmak istemiyorum, yani daha doğrusu "geçinmek için çalışmak" istemiyorum ve bunun için de hayat standartlarımı değiştirmezsem yapmam gereken aşırı fazla şey yok, atadan kalsa ben alsam falan aşağı yukarı bir 4-5 basit daire yahut dükkan benim şu anki yaşantımı (ailemle olan ve üç kişilik yaşantımı bile yani) fersah fersah sürdürürüm. Böylece kendime boşluk kalır ve gerçekten tutku duyduğum, beni heyecanlandıran işleri kabul ederim ve onlar da yalnızca yanıma kâr kalır; birinin tipini mi sevmedim, ya da kaba saba itin teki mi; defol git kardeşim derim, lazım değil işin, kaybol!

Başta söz ettiğim gibi basit bir idealim olduğu için de, bir Porsche alacağım diye abuk birinin emrinde çalışmak durumunda kalmam, bugün denk geldiğim adam gibi; herifi tanımıyorum da yazılımcı galiba, sözümona ileri gelenlerden ve tam da bunu kullanarak 20'li yaşlardaki gençleri "seni listeme yazdım" falan diyerek tehdit eden bir tip, iş bulamamasıyla korkutuyor aklınca. Böyle çok insan tanıdım esasen ben, hatta daha sert birkaç olaya doğrudan şahit oldum, eski dostlarımın başına geldi...

Kendi devir daim eden bu düzenimi kurarsam herhangi bir dış müdahaleye kapalı olacaktır, dolayısıyla bilmem ne şirketinin kralı gelse benim için o kadar da önemli olmaz, bana ters bir şey dendiğinde masadan kalkıp gidebilirim, kaybedecek hiçbir şeyim olmaz; belki asla onların liginde olmam ama -çok afedersin- ciddi derecede taşağım olur, ki beni bilirsin, çok film izler, son sözlere bayılırım. Hem çok güzel bir şey nerden baksan, herkes şöyle böyle çekinip el pençe divan durup, bilmem ne bey/hanım diye kırılıp dökülürken istifini bozmayıp namerde muhtaç olmamak; neticede yükseği arzulayan birini düşüşle çok güzel korkutursun da, yerde oturmak isteyeni -ki yukarıyı yerden üstün diye kim belledi o da ayrı saçmalık- bu ırgalamaz. Belki de sırf bu yüzden finansal özgürlük benim kavramım, zenginlik öyle değil çünkü gerçekten ekseriyetle çoğu insanın tat alıp bayıla bayıla anlattığı en tipik şeyleri bile sevemeyen ama çok ufacık abuk şeylere delice mutlu olabilen değişik bir tipim ve kendimi böyle kabul etmeyi başardım, siz nasıl başaramıyorsunuz anlamıyorum.

Diğerleri desen belki bana deli der, küçümser kendince ama sorarım sanki önceden çok mu farklı bir şey yapıyorlardı. Ben kendini avucunun içi gibi tanıyan, neye meyledebileceğini bilen -örneğin kredi kartı açtırmama, içki içmeme gibi şeylerimin sebebi budur- ve nasıl gerçekten ama gerçekten mutlu olacağından emin biriyim; hatta sana tahmin edebileceğin bir sır vereyim, o başta saydıklarımın sadece yarısı bile verilse muhtemelen fit olurum, çünkü kalanını kendim sağlayacak kadar irade ve özgüven sahibiyim.

Şimdi sıra sende, düşün bakalım kendini,

Belki gir gün bana gelirsin, tanışırız,

Mehtap eşliğinde bunları konuşuruz belli mi olur

Yalnız rakı balık edebiyatı falan klişeler sıkacaksan istemem,

Maksimum kola olur bende, yadırgayacaksan gelme.

Sanki hakkında hiçbir şey bilmediğim birini özlüyor gibiyim; tanımadığım, hiç görmediğim, duymadığım, karşılaşmadığım, varlığına dair herhangi emare bulunmayan biri. Kalbimin ekmeğini yere düşürmüşüm gibi hissediyorum bazen; ki kırk düşüncem de olsa yalnızca boşluktan peydah bir yankı, bir uğultu hakim içimde şu sıra. İstemem beni yanlış anlamanı, evvela geçmişimden her şeyle yüzleşerek döndüm ben yine yazmaya ama kalbimde taş kesilmedi ya nihayetinde; bilirsin bazen hatırına bir an düşer birden, o günün niye öyle devam etmediğini sorgularsın falan, işte benim de hatırıma düşüyor da bütün gün asılı kalmıyor artık, mucizevi bir çözüm falan da bulmadım halbuki, sanırım bir noktada kalbim sona geldi yorgunluktan ve bıraktım, beraberinde birçok iyi özelliğimle dahi olsa.

Ah bir de o hiç dolmayacağını bildiğim bazı boşluklar dolabilecek olsaydı... Dolduracak bir şeyin olmamasıyla alakalı değil bu, zira irili ufaklı pek çok şeyim dahi olsa, hepsi kendi için ayırılan yere girebilir anca, olmadı yeni bir yer açar ama yine dolmaz orası biliyorum. Orasının dolması için başkalarının iyi insanlar olmaları gerekirdi, aslında bu kadar basit.

Morfin soluyor gibi hissediyorum bazen, bunca sakin koyvermişlik benim eserim olamaz zira; ya değiştim kendime dahi çaktırmadan, ya da... Çok saçma ama belki bir şey beni zapt ediyor, anlık hüzün ataklarım yerini hayli daimi ve ince bir su sızısı gibi ağır ve sessiz ilerleyen bir hüzün adam olmama bıraktı. Hüzne alışırsan hafifliyor ama bir yandan da kalıcılaşıyormuş, nereden bilebilirdim ki; şimdi yalnızca gözleri her fırsatta dolu ve uzaklara bakan, kafası insanları kaldırmayan, bir kağıt parçası kadar hafif ve kopup gitmeye pek tabii müsait bir hale evrildim; ikindi vakti bir meltem eserken adsız bir omuz, bir göğüs bulsam misal, gözlerimi uyuyorum diye kapatıp ölebilirim bile yanlışlıkla. Bu tam olarak huzur mu bilmiyorum, halen eksik ama iyi hissediyorum artık, buna şükür; belki kendime karşı bu kadar dürüst olmasam çok daha kolay olurdu ama ziyanı yok, iyi ki varım.

Unumu eledim, eleğimi astım, şimdi yalnız seyrediyorum sessizlik içinde.

Keşke ben hiç beklemeden bir şey olsa, biri gelse,

Yeniden dalgalansa sularım

Hatırlasam, yaşamanın işte o olduğunu, her ne ise.

Geçmişe, eski dostlara, eski aşklara bin kere lanet olsun ama

Böyle olsun istemeyen tek kişi bendim, kendimi biliyorum ya

Eksik kaldı bu yazı da

Kendimi biliyorum ya

Yaşanan yer iyi gelmez, nerde olmadığındır mesele

Sevmediğin insanlarla ya da hüzünlü hatıralarla değilse dolu

Yapayalnız olduğun bir balıkçı kulübesi de pek tabii okeydir

Yine de nerede benim saadetim, yani her ne yönde en azından

Camda beklediğin misafirin nerden geleceğini bilme ihtiyacı gibi

Yaklaştım mı? Sıcak? Soğuk? Umarım sıcaktır, donmak üzereyim

Aklıma gelmelerini engelleyemediğim kişiler burda yine,

Haddinden kalabalık bir ülke gibi zihnim;

Astırsam tüm düzensiz göçmen ve hainleri,

Suç olsa konup göçmek hatta kalbime de

Kuşkonmaz yaptırsam diyorum, elektrik yüklü

Nerde benim saadetim? Bende değil biliyorum

Kendine yetip yetmemek değil mevzu, yetmek gerekmesi

Hiç kotalı bir adam olmadım halbuki, tutulmadı köşelerim

Yine de gidesim var ve yapacağım bu defa

O uzaktaki adam olacağım, o kadar uzak ki

Geçmişimin bile üçüncü şahsı anılacak

Başka hayat kuracağım inkarla gerideki iyi kötü ne varsa

Sen söyle okuyucu, beni en iyi bilen sen bunca yıldır

Nerde benim saadetim?

Keşke bir şeylerin çokluğu onları yeteri kadar kılabilseydi diye düşünüyorum bu aralar. Diyelim birisinin çok fazla arkadaşı var -ki bu o kişinin arkadaş tanımının ne olduğuna göre değişir- fakat kendisine yetmiyor; zira burada niceliksel çokluk ile niteliksel yeterliğin pozitif bir kolerasyona sahip olamaması durumu var. Benim zoruma giden, herhangi bir şeyin çok fazlasına sahip kimselerin -ki inanın para falan değil kastım- adeta tuzu kuru ilan edilmesi ve bu da beni farkında olmadan bir başka bakış açısına getirdi, belki de bakış acısı daha doğru bir tanım.

Yine de yeterince yalnız değilmişim bir yere dek, yetmek derken şundan bahsediyorum: Ben ruh hastası değilim yalnızlığı sevecek -sadece ara ara flört ediyorum hepsi bu- ama fark ettim ki harbiden yeterince yalnız bir yaşamım olmasa şimdiki kadar fazla çalışamazdım, ben de biliyorum bu yaptığımın halihazırda sağlıklı olmadığını, sabah kalk çalışmaya, başla akşam mesai bitsin, hızlı bir yemekten sonra ek işlere bak, geceye kadar çalış ve sonra gece de bugün kendim için hiçbir şey yapmadım dememek adına olsa gerek filmler izleyip böyle yazılar yaz falan... Yeterince yalnız olmasaydım bazı sorumluluklarım olacaktı, asgari bir estetik derli-toplu halde bulunma, insanların arasına katılmak zorunda kalma, birileriyle buluşma, uyku düzeni oluşturma; üstelik de bugünün 14 Şubat yani sevgililer günü olduğunu düşününce, bir sevgilim olsa asla şimdiki gibi non-stop mükemmel verimlilikle çalışamaz hatta normal bir verimliliğin de altına düşerdim, oturup onu falan düşünürdüm. Gerçi belki de iyi gelirdi yalan yok, o kadar da zoraki olmayan bir düzen belirirdi hayatımda belki, sürekli onunla konuştuğumdan buralara gece körlerinde yazacak bir şeyim olmaz ve erken yatardım, yalnızca akşam yemeği ile geçiştirdiğim günlerde onun inadı sayesinde beslenme düzeni kurardım falan...

Ulan böyle sayınca da bir an için iyi bir şeyden bahsediyorum gibi oldu ama şu anki makineleşmiş halim iyi bir izlenim sunmasa bile verimliliğim, multitasking becerim, çok yüksek çalışma beraberinde hobilerime de zaman ayırıp az uykuyu üzerimde hiç etki bırakmayacak bir yaşam biçimine dönüştürmem gibi gibi daha bir sürü şeyi sadece yeterince yalnız olmama borçluyum, korkarım ki bir gün beni öyle ya da böyle yarı yolda bırakacak insanların fikirlerini çok arzu etsem de önemseyemeyen, öyle dan dun bir tip oldum, işte tüm bunlar bir kerecik tadını almana bakıyor yeterince yalnız olmanın.

Çok uzun yıllar aksini düşündüm ama birileri ile olmak bana göre değil galiba, bunun insanlarla falan alakası da yok, ben anladım ki benim hayatımdan iki kişilik bir şey çıkmaz; yani başka birinin isteklerinin ve sınırlarının da dahil olacağı bir sisteme o kadar ait hissedebilir miyim bilmiyorum, bazen evde benden başka herhangi birinin olup en ufak ses çıkarmasına dahi tahammül edemiyorum bile. Hayatım boyunca insanlar bana kendini sevmiyorsun dediklerinden olsa gerek kendime fazla alıştım sanırım. Peki şimdi memnun musunuz ey benle hiçbir alakası dahi olmayıp hakkımda yargılar saçan iyi yahut kötü fark etmeksizin niyet dolu aptal güruh!

Galiba Duman haklıydı...

Derin bir deniz gibi geriye çekilip seyretmek gerekiyor her şeyi, zira içlerindeyken mevzuların, aralarında insanların anlamıyorsun... Bıçağın nerden geldiğini.

Ben anladım oysa, geç dahi olsa her şeyi; burukluk değil içimdeki artık, acı hiç değil, sadece... Bilirsin işte, anılarından başka bir şeyi kalmamış yaşlıların elde olmayan duygusallıklarıyla aynı kökenden bir şey işte.

Denk gelmedikçe sıkıntı yok geçmişe, ki bu saatten sonra gelsem de bilmiyorum acır mı canım, her ne kadar halen daha iç gıcıklayıcı ve bana yakışmayan bir cazibesi olsa da boğazlarına yapışma hayalinin; kanmış gencecik ve iyi, temiz halime üzülmek dışında, yanisi karşımdaki kişilere yönelik hiçbir hissin duyacağımı sanmıyorum zerresini.

Bu yaşa dek hep kendim yaptım duygu pansumanlarımı, bir başkası yapamazdı daha doğrusu; nasıl yaptın derseniz, çekildim, her şeyi görebileceğim ve tarafı olamayacağım kadar uzağa. Zaten çekilince anlıyorsun, aslında kimsenin yakınında olmadığını kalben, orda gibi görünenlerin orda olmadığını.

Bir gün sen de çekileceksin okuyucu, bu satırları okurken aklına kimi getirdimse ondan bilhassa; belki gitti diyecekler, zoru görünce kaçtı diyecekler, yüz üstü bıraktı diyecekler, yarattığın boşluk sayesinde haklılıklarına ikna edecekler insanları ve bu belki en çok dokunan olacak sana ama hala bilmediğin bir şey var... Kimin ne düşündüğü hiçbir zaman önemli olmadı, gerçi ben bunu klişe tutumun aksine gamsızlık gibi bir yerden söylemiyorum; düşündüklerinin bir önemi olmadı çünkü ne yazık ki her şeyi yalnız yaşarız senin benim gibiler, öyle ki iyi düşünceleri dahi yaşanan onca şeyi delmek suretiyle zaten ulaşamadı hiç bize.

Şimdi belki korkutucu geliyor sana bu malumub ilanı tonunda sözlerim ama bir kere çekilmeye gör, anlayacaksın o derin yalnızlık yankısı uğultunun herkesin hayatın boyunca sana karşı çıkardığı her sesten daha dürüst olduğunu.

Sonrası kolay işte gitgide daha sakin biri olup çıkacaksın; çoğu şeyden tat almadığını düşünürken aslında incecik ve basit detayların seni mutlu kıldığını fark edeceksin; aynı şekilde artık kaldıramayacak kafan insanları ama artık yalnızlığın senin için soğuk bir duvar olmanın çok ötesinde, bir tür yuva yahut şark köşesi benzeri hal alacak, her daraldığında ilk ona kaçacaksın.

Belki ölüm kadar kesin değil ama muhtemelen bunların her biri bir gün olacak, o gün bil ki ben de burada olacağım herkese inat, seni ve yalnızlığını anlamak suretiyle tanıyan biri olarak.

Her ne kadar muhtemelen senin şuan kafanda canlanan kadar destansı ve mükemmel bir iş değilse de, hani bilirsin ya mihenk taşı gibi bazı işler vardır, tek celsedir ama onu yaparken tanıştığın birileri falan olur ve sonrasında bilinirliğin artar vesaire, kısaca dönüm noktası yani... Aslında bu tip işler karşıma ilk kez çıkmadığı gibi, ilk reddedişim de değil ne yazık ki. Kızma bana, mesaimle çakışıyordu n'apayım? Bu tip proje bazlı işler için en önemli şey zaman! Zaten hafta içi şirkete, hafta sonu yurt içi yurt dışı hafif freelance işlere bakayım derken kafamı kaşıyacak vaktim olmuyor ki. Ha yanlış anlama bundan bir şikayetim yok, hafta sonlarını da doldurmayı tercih eden de kendini sosyal anlamda sıfırlayıp adeta cartayı çeken de benim, kaldı ki yaptığım işi de çok seviyorum hakikaten ama...

Zaten bizi bu amalar mahvetti... Öyle binde bir gelen fırsatlara atlamadıkça uzayıp kısalmayız, hele Türkiye gibi bir ülkede; işte ben de bu ikileme takılıyorum, önümde iki bambaşka hayat var:

• Biri bu zamana kadar gayet güzel ilerleyen hayat, sabit de olsa düzenli gelir, sağlık sigortasıydı yemek kartıydı cartı curtu derken çoğu kişinin benim de yaptığım üzere gayet tadını çıkaracağı sade, tatlı bir yaşam. Gelir düzeyinden bağımsız söylüyorum bu arada bunu, yani herkesin kendi yorganına göre olan bir düzlemde düşünürsek bunu -ki üstelik remote çalışıyorum, yol parası, yolun eziyeti ve günden yok yere ekstradan yemesi gibi şeylerden münezzehim- son derece akla yatan ve en önemlisi güvenli bir yaşam şekli, ayrıca kimsenin de yadırgayamayacağı bir şey çünkü işim nispeten havalı ve saygın da aynı zamanda. Ben zaten bir şeylere tamah eden bir tip değilim, burnum havada da değil, o yüzden bir kulp bulamıyorum bu düzene.
• Diğeri daha böyle başarı hikayelerinde başlangıç kısmında duymaya alışık olduğumuz türden; kara düzen, yine çok çalışıyorsun ama sabit bir gelirin yok, birden ortada da kalabilirsin, o Amerikan rüyası gibi ağızlarından salyalar akarak pompaladıkları, "Risk yoksa başarı yok!" cümlesindeki risk senin ağzına tükürebilir, bir macera uğruna durduk yere tıkır tıkır işleyen geçimini zedeleyip sürünebilirsin. Ama olur da denk gelirse karşına gerçekten esaslı projeler, başka bir yere bağlılığın olmadığından rahatlıkla katılım göstererek, vereceğin emek ve özenin ölçüsünde parlama ve gitgide yükselme, tanınma vs. şansı yakalayabilirsin; ama tabii özellikle sinema sektöründe son dönemde herkesin gözüne sokulduğu üzere, verdiğin emek, özen ve diğer her şey birilerinin yanına kâr kalıp ezilebilirsin de.

Epeydir herkes diğer, kuytu köşe her yer, aç-kapa bir gözünü

Kim kaldı bizden, bizim, bizle yahut biz'e her ne eklenirse

Şimdi her yer yabancı, kolay kılan da bu ya gitmeyi

Aidiyetsizlikten doğan özgürlük, eksiklikten başka ne

Diğerlerinden değilim ben, kalmak için çıkacağım yola,

Hiç olan bir yerde ve tüm kendiliğimle kök salacağım

Çok kişiye açıktı bu kapı,

Herkesi ısıtasım vardı içeride

Basit birer yazlıkçıymış meğer

Kalbimde kirasız kalıp sessiz göçenler

Diğerleri benden değil, gitmek için geliyorlar

Kestim yollarını, kapadım defterleri

Şimdi yalnız sessizlik vakti

Bağışık kapım anahtarına

Ben istemediysem de

Epeydir en güzeli

Tek mümkünü

Bu işte.