Çok aşağısından bakıyorum hayata, öyle ki bazen göremiyorum onu; kendimi de göremiyorum, epey oluyor yani. Ben daha ince biriydim okuyucu bakma, hoş, sen yine herkesten daha iyi bilirsin beni ya, ona rağmen yani düşün.

Benim gibi kibriti yanlış ucundan yakmaya çalışanlar, mantığı tersine kuranlar fire vermek sanar incelmeyi. Böyle gördük biz n'apalım, bizim için en güzide incelik hakkından yahut arzundan feragat etmek oldu hep. Düzden bakınca kaçmak oluyormuş tabii bu, e olur yani neden olmasın, afedersin sanki bir halt ediyoruz sanarken ölmekte olduğumuzu bilemezdik ki. 

Keşke işte kamikaze pilotu görmeseydim kendimi hayatın büyük yarısında, tamam bu benim suçum da sayılmaz esasen ama işte... Kızabileceğim insanlar neredeler, kızsam ne çare.

Anlaşılması zor, anlayın diye anlattığımdan da değil de işte... Demem o ki insanın körelmesi lazım geliyor bazen, her insanın değil, mental olarak gerisi ilerisinden çok olanın. Bir dinlenme biçimi olarak kaybolmak okuyucu, hem bakarsın tek yol o, hem bilirsin hiçbir işe yaramadığı gibi aleyhine de işleyecek. Benim kayboluşum ne zaman başladı bilmiyorum ama umarım çok geç değilimdir her şey için. 

Sen şimdi bana diyeceksin ki kim doğru o zaman, kimse olamaz. Yahu ben değilim bir kere ben, herkes doğru olmuş ya da herkes olabileceği en yanlış olmuş ne fark eder ki.

Bugün 7 Ağustos 2023 ve saat sabahın dördü, işte ben bu şimdiyi bir mıh gibi taşıyacağım kalbimde. Biliyorum kasıt değil hata belki yaptığım, cahillik, densizlik, düşünememişlik yahut her neyse, hem ne önemi var ki... Bir şeyin hata olması sonucunu yumuşatsa keşke ama hayatın hiçbir yerinde bu yok, çünkü artık bir şeyler gitti oradan, düştü yerinden, ben düştüm okuyucu ben, kendimi düşürdüm.

Doğru olmayan biri, doğru biri olmadığı kadar herhangi kimse için, artık doğrusu da olmayan biridir benim nezdimde; gerçi ilk kez sebep öznesi benim kayboluşumun, gönül isterdi ki yeterince uzak olabilsem bilmeyecek kadar her şey ve herkesten, başta kendimi dahil, düşünüyorum daha iyi kılar mıydı gitmek değilse bile hiç olmamış olmak ve unutturmak için ne kadar zaman gerekirdi kime kendimi...

Ha ben biliyorum ki bir daha aynı şeyin zerresini dahi yapmayacağım fakat bu durum bile beni olsa olsa sonradan düzelmiş bir doğru yapar, zaten akıl da başa ne zaman önceden gelmiş.

Ve keşke bir öz ceza biçimi olarak meşru olsaydı

Ansızın bir yere yığılıp kalmak, sonsuza dek.

O nehir akmasaydı

Ben yine de elimi uzatırdım

Tutar kolundan düşürürdüm hayatı

En azından göz seviyeme ve biliyor musun

Yine denerdim, adına iyi denebilecek her şeyi

Öyle beklentisel falan değil bu, hiç olmadı

Yine de isterdim bazı şeyleri bedelleri dahil

Biriksin isterdim ben dolu her bir fiil 

Hani bambaşka biri de olabilirdim ya ben,

Bir iki basit seçim çekti beni bir yana gitmekten

Birini katil değil kılan da yalnızca tek seçimidir

Biliyorum potansiyelim vardı yitip gitmeye

Bir şeylere evet veya hayır demek kadar

Basit şeylere borçluyum hayatımı ne garip

O nehir akmasaydı ben yine altında yıkanırdım

Kendimi biliyorum ya, olduğum ve denediğimi

Sevgi diye bir şey olmasaydı ben yine severdim

Kendimi biliyorum ya, onu biliyorum ya... 

Sevmek güzel şeymiş be okuyucu, bakma bana hep öyleydi aslında da yanlış ellere verdiğinde sana doğrultulmuş bir silaha dönüyor; bazen de doğru kişiye veriyorsun, olmuyor önce, seneler sonra bir bakıyorsun olmuş. Hayat işte, çok da sorgulamamak lazım belki. 😊

İşin komik yanı, bütün bu modern dünya laf salataları arasında bocalayınca insan, alışmamış kafada durmayan şapka gibi idrak edemiyor bazı şeyleri. Eskiden basitti, çıkma teklif ederdin ve evet ya da hayır cevaplarını alırdın, hiç cevap almasan da hayır olurdu ve her şeyi bilirdin. 

Ama şimdi benim gibi adamların, biraz bu işlere yabancı, biraz yabani, biraz da tüm çevresiyle zaten sıcacık olan adamların bir şeyleri anlaması temelli güç.

Karşındaki onca sinyal atıyor sana karşı boş olmadığına, sense "Kesin kafamda kuruyorumdur, boşuna umutlanmayayım." diyorsun geçmiş de olduğu için işin içinde, arkadaşça bakıyordur diyorsun, olmaz kesin ve üzülmeyeyim diye kendine aklınca set çekiyorsun ama gönlün o kadar karışıyor ki, sonunda bir bakmışsın dünyalar güzeli kız sana, ettiğiniz şeyin flört olduğunu açıklamaya başlamış.

Ben buraya pek fazla iyi şey yazmadım biliyorum, fırsat olmadı ne yapayım; beklemek değiyormuş oysa gördünüz mü? Yeterince iyi olan şeyler beklenmeli. Bir sene her gün aynı saatte aynı yerde beklediğim, ardından çok uzun süre haber bile alamadığım kadın şimdi yanımda, kim bilebilirdi ki... Ne o, ne ben, ne yollar, ne günler... Bir araya gelmemiz gereken bir yer varmış ve geldik.

İyi ki o kış günü bahçe kapısından dışarı çıkmış, omzuma dokunmuş; ilk kıvılcımın o günden yandığını ben bile yeni yeni anlıyorum, iyi ki her gün oraya oturup gözlemişim yolunu, öyle olmasaydı bugün yine karşılaşıcaksak bile bilemezdik ikimiz de onu bu kadar sevdiğimi. Ondan öncesinde hayatımda iz bırakan kadınlara da teşekkür ederim, onlar bana bu kadar kötü davranmasa ben bugün onun değerini bu kadar bilemez ve en fazla vasat bir adam kadar sevebilirdim... Üstelik kendisi için de geçerli bu, o zaman birlikte olsaydık bu kadar sevdiğimi bilemezdi, herkes gibi, sıradan çinko karbon pil gibi sanırdı beni ve ona olan aşkımın mahiyetini.

Onunla tanışana kadarki ve o gittikten tekrar karşılaşana kadarki zaman, zamanın kendi içinden bakarken son derece kötü ve yalnız gelirken, şimdiyse adeta iyi ki öyleymiş diyorum çünkü hepsi bugün içinmiş, artık biliyorum. İyi ki bekledim. Bekledim iyi ki. İyi ki.

Herkes beklenmez okuyucu,

Ama bazen gafletten değil de gerçekten tanıdığın için beklersin birini,

Öylesi bir gün geliyor işte. 

Bir insan bu raddeye nasıl gelir? Bekara eş boşamak kolay tabii, ahkam falan kesmeyeceğim o sebepten ama bir insan sahi nasıl bu kadar baş aşağı değişebilir.

Bunun kokusunu almak da kötü biliyor musun okuyucu, o yokuş aşağı gidişi başlatan ilk kıvılcımları bir zamanlar görmüş biri olarak bugüne bakmak ve o günlerde sonucun bu kadar ileri gideceğini öngörememiş olmak, birinin bugünkü yokluğuna.

İnsan her zaman olduğu gibi "neden" sorusunu soruyor ama bu soru ilk kez bu kadar kuru kalıyor belki. 

İnsan tabi meylediyor dünyanın lekelerinden kendi alnına da pay biçmeye ister istemez. Hani diyorum ne bileyim, biz mi sahip çıkmadık, bu bizim suçumuz muydu?Ulan dövseydik, sövseydik, dizimizin dibinden ayırmasaydık falan ama böyle olmasaydı. Ölen öldükten sonra insan en kolay kendine batırıyor iğneyi, en çok kendine yakıştırıyor ne garip.

Ve yine aynı oranda saçma geliyor avluda bazı şeyler; yok biriyle kırgınlık, öteki ile kavga, berikini sevmeme... Ulan biz insanların var ya, yaşadığımız onca şeyin bu dünyada dahi bile bir ehemmiyeti yok da dönüp bakamıyoruz işte aptal olduğumuz için.

Tabii şunu da düşünmeden olmuyor: Yaşarken o kadar da var olmamış insanların şimdi oradalıkları, yalnızca kuru bir görev edasından öteye geçmediğinden lüzumsuz mu diye yani ama inanır mısın o iş bile öyle değilmiş.

Klişe bir laf vardır ya insanın sosyal bir hayvan olduğu üzerine. Hayatın tek ve en kesif gerçeği olan ölüm geride birilerini bıraktığında ve öyle ya da böyle birileri de o kişilerin yanında şu veya bu şekilde bulunduğunda dahi iyileştirici olmasa bile yatıştırıcı etkisinin muazzam olduğunu görmek de bir o kadar acı ne yazık ki.

Bana bundan yirmi dört saat evvel sorsaydınız, ben birinin sadece yanında bulunarak ona destek olamayacağımı düşünür hicap duyardım ama meğer kalabalık denen şeyin bile bir etkisi varmış, kişilerin bireyselliklerinden bağımsız yalnızca varlıklarının bile...

Of be Gökay, benim bunları öğrenmem için bize bunları yaşatman gerekmezdi, şimdi senle ilgili nerede neler oluyor kim bilir, keşke düşünebilseydin.

Etrafımızdaki insanlar kadarız

Kolumuza girenler kadarız

Bizi sevdiklerini bildiklerimiz kadarız

Elimde olsa herkesin yanında olmak isterdim.